Hakikat beslenmek bir sanattır. Bireye özeldir, hayat tarzıdır, bir kültürdür. Diyetisyenlik tam da bu sebeplerden çok istikametli olunması gereken bir meslektir. Diyetisyenler beslenme bilimini teoride öğrenip pratikte uygulatmaya çalışırlar lakin diyeti uygulatmak, ilaç vermek kadar geri dönüşü süratli ve uygulaması stabil değildir.
Asıl makale: Beslenmeye dair her insanın bir fikri var ki bu çok doğal. Hepimiz her gün besleniyoruz ve bu doğduğumuz günden öleceğimiz güne kadar sürecek. Ben bir diyetisyenim ve 5 yıldır bu işi yapıyorum. İtiraf etmeliyim ki başlarda pek sevmemiştim. İnsanlara ne yemesi gerektiğini söylemek ayıp gelmişti. Bu biraz da benim doğu külçeşidinin verdiği misafirperverlik genlerimden geliyor olsa gerek.Evine gelen konuk tabiri caizse çatlayana kadar yemeli.
İnsanlara neyi ne kadar yemesi gerektiğini söylemek…Sanki onlar bunu bilmiyor mu? Bedenlerimiz bunu bilmiyor mu? Karşılık; kimi vakit hayır, kimi vakit evet. Beslenme yalnızca hayatta kalmak sağlıklı olmak için besinleri kullanmak değil. Bilimsel tarifi bu biçimde, evet lakin …
Beslenme, bir davranıştır. Sabah uyandığında karnın guruldayarak mutfağa koşar, en sevdiğin müzik eşliğinde bol domatesli bir menemen hazırlarsın. Ailenle yaşıyorsan onlara da beğenilen bir sürpriz olur bu. Mis üzere kızarmış ekmek kokusuna uyanmış olurlar örneğin.
Memnunsan aheste aheste yersin yemeğini. Üzgünken koca bir pastayı bir hışımla yersin misal. En sevdiğin arkadaşlarınla, kahkahalar yükselen bir masada, karşındakinin tabağındaki patatesleri aşırarak zevkle mideye indirirsin. Televizyon karşısında ne kadar yediğine bakmaksızın yersin daima. Akşam işten yorgun gelip duşunu aldıktan daha sonra huzurla en sevdiğin dizinin karşısında, kendine ayırdığın bir vakit olur yemek.
İşte diyetisyenlik bu biçimde güç. yıllardır bu biçimde gelmiş bu biçimde sarfiyat dediğimiz tonla alışkanlığa burnunu sokmak. Artık bir kültür olmuş yeme biçimlerine nazikçe ayar çekmek…
Artık ise sevmeye başladım bu işi. Kültür ve sıhhat içindeki dengeyi buldum. Hem kendi hayatımda hem diğer insanların hayatında. Anneannemin özenerek yaptığı cevizli kıvrım tatlısını asla reddedemem. aslına bakarsan senede bir defa yapıyor. Bunu dengelemek için de o hafta sonu buluştuğum arkadaşımla kahve içerken yanına tatlı söylemem örneğin. Hem vücut hem ruh sıhhatim için istikrar budur. Şuurlu yapıldıktan daha sonra yanlış ya da gerçek beslenme diye bir şey yoktur, istikrarlı beslenme vardır.
Asıl makale: Beslenmeye dair her insanın bir fikri var ki bu çok doğal. Hepimiz her gün besleniyoruz ve bu doğduğumuz günden öleceğimiz güne kadar sürecek. Ben bir diyetisyenim ve 5 yıldır bu işi yapıyorum. İtiraf etmeliyim ki başlarda pek sevmemiştim. İnsanlara ne yemesi gerektiğini söylemek ayıp gelmişti. Bu biraz da benim doğu külçeşidinin verdiği misafirperverlik genlerimden geliyor olsa gerek.Evine gelen konuk tabiri caizse çatlayana kadar yemeli.
İnsanlara neyi ne kadar yemesi gerektiğini söylemek…Sanki onlar bunu bilmiyor mu? Bedenlerimiz bunu bilmiyor mu? Karşılık; kimi vakit hayır, kimi vakit evet. Beslenme yalnızca hayatta kalmak sağlıklı olmak için besinleri kullanmak değil. Bilimsel tarifi bu biçimde, evet lakin …
Beslenme, bir davranıştır. Sabah uyandığında karnın guruldayarak mutfağa koşar, en sevdiğin müzik eşliğinde bol domatesli bir menemen hazırlarsın. Ailenle yaşıyorsan onlara da beğenilen bir sürpriz olur bu. Mis üzere kızarmış ekmek kokusuna uyanmış olurlar örneğin.
Memnunsan aheste aheste yersin yemeğini. Üzgünken koca bir pastayı bir hışımla yersin misal. En sevdiğin arkadaşlarınla, kahkahalar yükselen bir masada, karşındakinin tabağındaki patatesleri aşırarak zevkle mideye indirirsin. Televizyon karşısında ne kadar yediğine bakmaksızın yersin daima. Akşam işten yorgun gelip duşunu aldıktan daha sonra huzurla en sevdiğin dizinin karşısında, kendine ayırdığın bir vakit olur yemek.
İşte diyetisyenlik bu biçimde güç. yıllardır bu biçimde gelmiş bu biçimde sarfiyat dediğimiz tonla alışkanlığa burnunu sokmak. Artık bir kültür olmuş yeme biçimlerine nazikçe ayar çekmek…
Artık ise sevmeye başladım bu işi. Kültür ve sıhhat içindeki dengeyi buldum. Hem kendi hayatımda hem diğer insanların hayatında. Anneannemin özenerek yaptığı cevizli kıvrım tatlısını asla reddedemem. aslına bakarsan senede bir defa yapıyor. Bunu dengelemek için de o hafta sonu buluştuğum arkadaşımla kahve içerken yanına tatlı söylemem örneğin. Hem vücut hem ruh sıhhatim için istikrar budur. Şuurlu yapıldıktan daha sonra yanlış ya da gerçek beslenme diye bir şey yoktur, istikrarlı beslenme vardır.