Vitra
New member
Türkiye sağı, Mehmet Eymür ve aydınlık Türkiye Gazeteci Gökçer Tahincioğlu’nun eski MİT Mensubu Mehmet Eymür’le gerçekleştirdiği çarpıcı röportajın akabinde, Halk TV, kıymetli bir yayıncılık başarısı göstererek Eymür’e canlı bağlandı ve dehşet verici itirafları ülke gündemine taşıdı. Azabın devlet katında ne kadar legal sayıldığını, hükümran güçlerle uğraş tecrübesi olanlar biliyordu ancak bu yayınlar yardımıyla geniş kısımlar de öğrenmiş oldu.
Lakin tüm bu itidalli itirafları dinlerken, anlatının bir kısmı boş kaldı. İşkenceyi bu derece legal kılan, ‘devletin menfaatiher neyse azap doğrudur‘ dedirten atmosferi konuşmak yerine, sorunun mide bulandıran teknik taraflarına odaklandık. İşkenceyi birtakım şanssız şahısların başına gelen bir grup psikopatlıklar üzere düşündük. Art planındaki politik aklı, ideolojiyi es geçtik. meğer işkenceyi çeken ve çektirenden yola çıkarak ‘devlet’ denen kutlu düzeneğin çalışma prensiplerini gorebilmek mümkün.
Türkiye’de kaba dayağın ötesine geçen, üstten aşağıya şahsen örgütlenen, devlet aygıtının olur verdiği ve istihbarat literatüründe ‘sorgulama tekniklerinden biri’ olarak anılan ‘azap’ 1960’lı senelerdan itibaren benimsenmeye başlandı. Burada bilhassa 1965’te Ulusal İstihbarat Teşkilatı’nın kurulması milattır denebilir. Nasıl ki, ABD’nin Merkezi Haberalma Teşkilatı CIA, İkinci Dünya Savaşı’ndan daha sonra bilhassa Sovyetler Birliği’nden kaynaklanan komünizm tehlikesine karşı 1947’de kurulduysa, MİT de, Soğuk Savaş yıllarının en derin krizlerinin ortasında 1965’te kurulur. Bu niçinle işkenceyi Soğuk Savaş’ın antikomünizm ideolojisinden bağımsız düşünmemek gerekir. Bu senelerda devletin kurumsal bir ideolojisi var ise bu ideolojiye ‘antikomünizm’ demek yerinde olacaktır. MİT’in de birinci sivil müsteşarının 1992’de atandığı hatırlanırsa, 1970’lerde müesses nizam olarak beliren büyük fotoğrafın ortasında TSK’nin, sermayedarların ve ABD’nin dahil olduğu bir işbirliği görünür. Bu işbirliği de elbette ideolojilerden yoksun değildir. AP, MHP ve MSP’nin ortasında olduğu Milliyetçi Cephe hükümetleri müesses nizamın bu işbirliğinin sonucudur.
Bu memlekette karakollarda çığlıklar duyuluyor, cezaevlerinde tabutluklar kuruluyor, Sakarya’dan Kocaeli’ne sahipsiz mezarlar bulunuyorsa şayet, bunun sorumlusu bir kadro ruhsal sıkıntıları olan sadist devlet vazifelileri değil, şahsen ismini andığımız ‘müesses nizam’dır. Bu niçinle, ‘devlet başka, hükümet başka’ derken bir sefer daha düşünmek gerekir. Bu ikisi başkadır da, devletin tarihi pek mi paktır?
Türkiye’nin siyasi yelpazesinin sağında kalan hareketler, enteresan bir muvaffakiyet göstererek, bu müesses nizamla uğraş ediyormuş üzere bir manzara sergileyebildi. Bilhassa İslamcı gelenek, darbelere karşıymış, hükümran güçlerin karşısındaymış, mazlum ve mağdurmuş üzere göründü. meğer tarihimiz, bunun tam aykırısı olduğuna ait örneklerle doludur.
örneğin, 70’li senelerda yayımlanan, muharrirleri içinde Cemil Çiçek, Melih Gökçek, Hüseyin Gülerce, Ahmet Taşgetiren, Taha Akyol, Ömer Ziya Belviranlı, Halil Şıvgın, Atilla Yayla, Burhan Özfatura üzere ‘mukaddesatçı sağ’ gelenekten isimlerin yer aldığı bir daha Ulusal Çaba Dergisi’ni ele alalım. 12 Mart Darbesi’nden yalnızca 1 ay evvel, Genelkurmay Lideri Memduh Tağmaç’ın gazetelere verdiği ve TİP Lideri Behice Boran’ı maksat alan Kurban Bayramı bildirisi üzerine mecmua manşetten ‘Komünistlere Karşı Ordu Millet Elele’ başlığını atabildi. İçeride Memduh Tağmaç hakkında şu övgü dolu sözler kullanıldı;
“Rey tasasının kirletmediği, sandalye dileğinin iğrençleştirmediği bir ses, mübarek Kurban Bayramı boyunca milletimizin kaygı ile kararan kalbine ümit ışığı tutuyordu. Ulusal ordunun en salahiyetli temsilcisi tarafınca, Türkiye’nin kesin gerçekleri şaşmaz bir katiyetle belirtiliyordu. Türk Orduları Genel Kurmay Lideri Memduh Tağmaç Paşa, vatan hainlerinin ulusal orduya karşı giriştikleri köpekçe hücumları bir sineği kovalayan kızgın bir adam edasıyla takbih etmekte idi”
70’li yılların sağ tandanslı yayınlarına bakıldığında ‘rey tasasının kirletmediği’ askerlerin, siyasete müdahale davetlerine çoğunlukla karşılaşılır. Bu haliyle, ‘Türkiye sağı ne orta demokrat oldu’ diye sormak hakkımız değil mi?
Denebilir ki, bu hadise 70’li yılların şartları ortasında tartışılmalıdır. bu biçimde fazlaca daha kirli bir tarihe, 12 Eylül daha sonrasına 80’lere uzanalım. Periyodun sağcı müellifleri ortasında en meşhuru sayılan, 2001’de hayatını kaybeden, AKP’li belediyelerde hala anmaları yapılan Ahmet Kabaklı, 23 Nisan 1983’te Türkiye Gazetesi’nde ‘Kıymetlerimizin İdrakine Yanlışsız’ başlıklı yazısında 12 Eylül Darbesi’nin nimetlerinden şöyleki bahsediyor;
“Yüzyıllık ihmal, gaflet ve cahilliklerden daha sonra, İslami-Milli terkibe yöneliş hazırlıklarını görmek jenerasyonumuz için bir daha de bir talihtir. Bu yolda harcanan ferdi çabalar, beslenen ümitler, çekilen acılar boşa gitmemiş sayılır. (…) Allah’ın takdiri ve 800 milyon Müslümanın istekleri ile bir daha ‘efendi olmak’ çağı bize açılıyor.”
Dikkat edin, 12 Eylül’den daha sonrasında zoraki bir kutlama değil, darbeden 3 yıl daha sonra temelli bir kıymetlendirme yapıyor Ahmet Kabaklı.
Mehmet Eymür’ün MİT ortasında, Hiram Abas’ın başını çektiği grubun bir modülü olduğu sır değil. Bay Pipo lakaplı Hiram Abas’ın Turgut Özal’ın özel danışmanı olduğu, şahsen Özal tarafınca MİT’in ikinci adamı yapıldığı da, Sedat Peker ifşaatlarıyla ismi bir daha duyulmaya başlayan Korkut Eken’in Hiram Abas tarafınca MİT’in Güvenlik Dairesi Lider Yardımcısı yapıldığı da biliniyor. Tüm bu tezgah ideolojilerden bağımsız mı? Turgut Özal’ı büyük demokrat olarak tanıtanların bu mevzuları pas geçmesi enteresan değil mi?
Sıkıntı devlet olunca, güya ideolojisiz, tarafsız bir mekanizmayı ele alıyormuş üzere yapıyoruz. Devlet işi… Devlet sırrı… Devlet meselesi… Bir de ‘Derin’ sıfatlı devlet…
Bunlar ideolojilerden başka düşünebileceğimiz sıkıntılar mi? Sedat Peker’in üzerine pek konuşulmayan bir tabiriyle bitirelim. Peker, 5’inci görüntüsünde diyor ki;
“Kılıçdaroğlu abi var ya Allah aşkına hayli uygun bir adam. Artık biz yan yana gelip ne konuşabiliriz ki ortak bir dünyamız yok”
Sedat Peker’in tahminen de en samimi itirafıydı bu. Siyaset dünyası, bir münasebetler ağıdır. Bu ağları ortak dünya görüşleri belirler. Bu çetecilerin, eli kanlı isimlerin, işkencecilerin hiç birinin Türkiye soluyla yahut toplumsal demokratlarıyla ortak bir dünyası olmamasına, tam tersine, 5-10 değil 50 yıldır sağ tandanslı siyasetçilerle temaslı olmalarına tesadüf mü diyeceğiz? Memleketin tarihinden irin akıyorken, bugün demokrasi nutukları atan Türkiye sağının en azından bir özeleştiri vermesi gerekmez mi?
Lakin tüm bu itidalli itirafları dinlerken, anlatının bir kısmı boş kaldı. İşkenceyi bu derece legal kılan, ‘devletin menfaatiher neyse azap doğrudur‘ dedirten atmosferi konuşmak yerine, sorunun mide bulandıran teknik taraflarına odaklandık. İşkenceyi birtakım şanssız şahısların başına gelen bir grup psikopatlıklar üzere düşündük. Art planındaki politik aklı, ideolojiyi es geçtik. meğer işkenceyi çeken ve çektirenden yola çıkarak ‘devlet’ denen kutlu düzeneğin çalışma prensiplerini gorebilmek mümkün.
Türkiye’de kaba dayağın ötesine geçen, üstten aşağıya şahsen örgütlenen, devlet aygıtının olur verdiği ve istihbarat literatüründe ‘sorgulama tekniklerinden biri’ olarak anılan ‘azap’ 1960’lı senelerdan itibaren benimsenmeye başlandı. Burada bilhassa 1965’te Ulusal İstihbarat Teşkilatı’nın kurulması milattır denebilir. Nasıl ki, ABD’nin Merkezi Haberalma Teşkilatı CIA, İkinci Dünya Savaşı’ndan daha sonra bilhassa Sovyetler Birliği’nden kaynaklanan komünizm tehlikesine karşı 1947’de kurulduysa, MİT de, Soğuk Savaş yıllarının en derin krizlerinin ortasında 1965’te kurulur. Bu niçinle işkenceyi Soğuk Savaş’ın antikomünizm ideolojisinden bağımsız düşünmemek gerekir. Bu senelerda devletin kurumsal bir ideolojisi var ise bu ideolojiye ‘antikomünizm’ demek yerinde olacaktır. MİT’in de birinci sivil müsteşarının 1992’de atandığı hatırlanırsa, 1970’lerde müesses nizam olarak beliren büyük fotoğrafın ortasında TSK’nin, sermayedarların ve ABD’nin dahil olduğu bir işbirliği görünür. Bu işbirliği de elbette ideolojilerden yoksun değildir. AP, MHP ve MSP’nin ortasında olduğu Milliyetçi Cephe hükümetleri müesses nizamın bu işbirliğinin sonucudur.
Bu memlekette karakollarda çığlıklar duyuluyor, cezaevlerinde tabutluklar kuruluyor, Sakarya’dan Kocaeli’ne sahipsiz mezarlar bulunuyorsa şayet, bunun sorumlusu bir kadro ruhsal sıkıntıları olan sadist devlet vazifelileri değil, şahsen ismini andığımız ‘müesses nizam’dır. Bu niçinle, ‘devlet başka, hükümet başka’ derken bir sefer daha düşünmek gerekir. Bu ikisi başkadır da, devletin tarihi pek mi paktır?
Türkiye’nin siyasi yelpazesinin sağında kalan hareketler, enteresan bir muvaffakiyet göstererek, bu müesses nizamla uğraş ediyormuş üzere bir manzara sergileyebildi. Bilhassa İslamcı gelenek, darbelere karşıymış, hükümran güçlerin karşısındaymış, mazlum ve mağdurmuş üzere göründü. meğer tarihimiz, bunun tam aykırısı olduğuna ait örneklerle doludur.
örneğin, 70’li senelerda yayımlanan, muharrirleri içinde Cemil Çiçek, Melih Gökçek, Hüseyin Gülerce, Ahmet Taşgetiren, Taha Akyol, Ömer Ziya Belviranlı, Halil Şıvgın, Atilla Yayla, Burhan Özfatura üzere ‘mukaddesatçı sağ’ gelenekten isimlerin yer aldığı bir daha Ulusal Çaba Dergisi’ni ele alalım. 12 Mart Darbesi’nden yalnızca 1 ay evvel, Genelkurmay Lideri Memduh Tağmaç’ın gazetelere verdiği ve TİP Lideri Behice Boran’ı maksat alan Kurban Bayramı bildirisi üzerine mecmua manşetten ‘Komünistlere Karşı Ordu Millet Elele’ başlığını atabildi. İçeride Memduh Tağmaç hakkında şu övgü dolu sözler kullanıldı;
“Rey tasasının kirletmediği, sandalye dileğinin iğrençleştirmediği bir ses, mübarek Kurban Bayramı boyunca milletimizin kaygı ile kararan kalbine ümit ışığı tutuyordu. Ulusal ordunun en salahiyetli temsilcisi tarafınca, Türkiye’nin kesin gerçekleri şaşmaz bir katiyetle belirtiliyordu. Türk Orduları Genel Kurmay Lideri Memduh Tağmaç Paşa, vatan hainlerinin ulusal orduya karşı giriştikleri köpekçe hücumları bir sineği kovalayan kızgın bir adam edasıyla takbih etmekte idi”
70’li yılların sağ tandanslı yayınlarına bakıldığında ‘rey tasasının kirletmediği’ askerlerin, siyasete müdahale davetlerine çoğunlukla karşılaşılır. Bu haliyle, ‘Türkiye sağı ne orta demokrat oldu’ diye sormak hakkımız değil mi?
Denebilir ki, bu hadise 70’li yılların şartları ortasında tartışılmalıdır. bu biçimde fazlaca daha kirli bir tarihe, 12 Eylül daha sonrasına 80’lere uzanalım. Periyodun sağcı müellifleri ortasında en meşhuru sayılan, 2001’de hayatını kaybeden, AKP’li belediyelerde hala anmaları yapılan Ahmet Kabaklı, 23 Nisan 1983’te Türkiye Gazetesi’nde ‘Kıymetlerimizin İdrakine Yanlışsız’ başlıklı yazısında 12 Eylül Darbesi’nin nimetlerinden şöyleki bahsediyor;
“Yüzyıllık ihmal, gaflet ve cahilliklerden daha sonra, İslami-Milli terkibe yöneliş hazırlıklarını görmek jenerasyonumuz için bir daha de bir talihtir. Bu yolda harcanan ferdi çabalar, beslenen ümitler, çekilen acılar boşa gitmemiş sayılır. (…) Allah’ın takdiri ve 800 milyon Müslümanın istekleri ile bir daha ‘efendi olmak’ çağı bize açılıyor.”
Dikkat edin, 12 Eylül’den daha sonrasında zoraki bir kutlama değil, darbeden 3 yıl daha sonra temelli bir kıymetlendirme yapıyor Ahmet Kabaklı.
Mehmet Eymür’ün MİT ortasında, Hiram Abas’ın başını çektiği grubun bir modülü olduğu sır değil. Bay Pipo lakaplı Hiram Abas’ın Turgut Özal’ın özel danışmanı olduğu, şahsen Özal tarafınca MİT’in ikinci adamı yapıldığı da, Sedat Peker ifşaatlarıyla ismi bir daha duyulmaya başlayan Korkut Eken’in Hiram Abas tarafınca MİT’in Güvenlik Dairesi Lider Yardımcısı yapıldığı da biliniyor. Tüm bu tezgah ideolojilerden bağımsız mı? Turgut Özal’ı büyük demokrat olarak tanıtanların bu mevzuları pas geçmesi enteresan değil mi?
Sıkıntı devlet olunca, güya ideolojisiz, tarafsız bir mekanizmayı ele alıyormuş üzere yapıyoruz. Devlet işi… Devlet sırrı… Devlet meselesi… Bir de ‘Derin’ sıfatlı devlet…
Bunlar ideolojilerden başka düşünebileceğimiz sıkıntılar mi? Sedat Peker’in üzerine pek konuşulmayan bir tabiriyle bitirelim. Peker, 5’inci görüntüsünde diyor ki;
“Kılıçdaroğlu abi var ya Allah aşkına hayli uygun bir adam. Artık biz yan yana gelip ne konuşabiliriz ki ortak bir dünyamız yok”
Sedat Peker’in tahminen de en samimi itirafıydı bu. Siyaset dünyası, bir münasebetler ağıdır. Bu ağları ortak dünya görüşleri belirler. Bu çetecilerin, eli kanlı isimlerin, işkencecilerin hiç birinin Türkiye soluyla yahut toplumsal demokratlarıyla ortak bir dünyası olmamasına, tam tersine, 5-10 değil 50 yıldır sağ tandanslı siyasetçilerle temaslı olmalarına tesadüf mü diyeceğiz? Memleketin tarihinden irin akıyorken, bugün demokrasi nutukları atan Türkiye sağının en azından bir özeleştiri vermesi gerekmez mi?