Vitra
New member
San Marino.. Bir mağlubiyet kültürü.. Bu sefer İngiltere’den 10 gol yediler. 10-0.. Daha evvel 13 gol yediklerini de anımsatalım.. Onlar çeyrek asırdan fazla oldu yeniliyor. Usanmadılar..
150’ye yakın resmi maçta çabucak hemen galibiyetleri yok.. Bundan tam 28 yıl evvel Lihtenştayn’ı 1-0 yendiler. O da bir hazırlık maçıydı. Sözgelimi 2014 Dünya kupası eleme kümesinde averajları -63’tü. Onlar, “Yaşam, esasen yenilgilerimizin toplamıdır” diyerek çıkıyorlar futbol arenasına.. Onlar, endüstriyel futbola direnen bir barikat.. Bir direniş kalesi..
Kaybedenlerin resmi ulusal grubu San Marino.. “Evet.. bir daha ne hoş yenildiler” dediğimiz bir futbol gerçeği onlar.. Bakmayın siz “Tarih yalnızca kazananları yazar” telaffuzuna.. İnanın Barcelona’nın Bayern Münih’in zaferleri kadar onların da mağlubiyetleri yer buluyor, dünya spor medyasında. Hele bir resmi galibiyet alsınlar görün o medyayı. Maçlarının olduğu akşam twitter’da hep trend topic’ler. “Her maç öncesi bunlar da galibiyet yemini ediyorsa cehennemde şimdiden locaları hazırdır” kelamı tam da bu ulusal kadroya uymuyor mu?
YALNIZLIK, SAN MARİNO’DA SANTRAFOR OYNAMAKTIR
KALECİSİ kasap, sol beki marangoz, ön liberosu bar işletiyor, santraforu itfaiyeci.. Kalecisi, çizgide yağmur üzere yediği golleri saymaya çalışırken bir yandan da sonraki gün terbiye edeceği bifteğin telaşını yaşıyor.. Marangoz solbek, kanadında bir türlü bindirme yapamamanın ezikliğini yaşarken, aklının bir köşesinde de yarın düzelteceği suntalar kesinlikle vardır. Ofsayta düşmüş hayatların toplamı bir ulusal grup olduklarından ofsayt taktiği nedir bilmiyorlar. Beceremiyorlar ki alan daraltsınlar. Onlar da uzun toplarla defansın gerisine sarkmaya çalıyorlar. Ah bir sarkabilseler.. Neler yapacaklar?
Yalnızlık, San Marino ulusal ekibinde santrafor oynamaktır. Aslında aklıma gelmiyor değil.. San Marino santraforu şiir yazsa, yalnızlığı Özdemir Asaf kadar hoş yazmaz mi? “Yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılsa yalnızlık olmaz” tadında.. Maç daha sonrası televizyonlara “Top ayağıma 9 defa geldi ve hepsi de santra (oyunu başlatmak) içindi” diyen San Marino forvetinin, ıssız adamlığın dramını yazdığı saklı şiirleri bir gün ortaya çıkarsa hiç şaşırmayın..
ONLARDA İTİRAZ, RAKİBE KAŞ ÇATMA YOK..
Onlarınki pak futbol.. Hakeme itiraz yok. Rakibe kaşlarını çatmak hiç yok.. Gördükleri tek-tük kartlar da suratına yetişemedikleri rakibe yaptıkları faüllerden.. Dermanları olsa onu da yapmazlar.. “Bu, bizim için ölüm-kalım maçı” diye bir kelam çıkmamıştır ağızlarından. Lisanlarından düşmeyen: “Bizimkisi amaç spor olsun.. Hayat güzel gerisi boş” kelamı..
San Marino, aslında bir protesto biçimi. “Kazanmak için her yol mübahtır” ahlaksızlığıyla hiç bir vakit meşgul olmayan.. Bir kaybetme ahlakı var onlarda. Terbiye edilmiş.. Her maç yağmur üzere goller yeseler de büyük bir azimle tekrar ayağa kalkabiliyorlar. “tekrar! tekrar!” Yenilgiler onların futbol aşkını asla öldürmüyor.. Tıpkı Che Guevara’nın dediği üzere, “Asıl kaybettiğinde değil, vazgeçtiğinde yenilirsin”. Her maç onlar için yeni bir heyecan, yeni bir umut..
HEY KORKAK AŞIKLAR SAN MARİNO’YU ÖRNEK ALIN!
ZIMNÎ bâtın şiirler yazıp fakat beğenilmez diyerek bunları kimselerle paylaşamayanlar.. Red yanıtı alırım diye sevdiği kıza aşkını bir türlü ilan edemeyenler.. Memurluk imtihanını kazanamadığı için intihara teşebbüs edenler.. Birinci hengamesinde gözü morardıktan daha sonra korkak yaşamaya mahkum olanlar.. Unutmayın ki San Marino Ulusal Ekibi maç başına 4.32 gol yeme ortalamasını hiç lakin hiç başına takmıyor. Che Guevara’nın ünlü kelamı onların soyunma odasındaki demirbaş nutuklardan: “Bana güç veren zaferlerim değil, hayattaki yenilgilerimdir”..
ONLAR İÇİN ‘YENİLSEN DE YENSEN DE’ DENİLMEZ!
DÜŞÜNEBİLİYOR musunuz? Dünyadaki bütün ekipler için söylenen “Yenilsen de yensen de taraftarın seninle” marşı, maalesef yalnızca San Marino için söylenemiyor. “yensen” kısmı eksik zira.. Olsun, onlar “Oynama demiyorum. Bari hobi olarak yap!” kelamlarına bile takmıyorlar ki..
Futbol arenasına çıktıktan daha sonra birinci resmi gollerini bize attılar. Birinci korner ve birinci puan tadını bize karşı aldılar. Fileleri bulan topları az lakin o denli bir golleri var ki fevkalade. Adayı salladı.. Sene 1994’tü.. birebir vakitte maçın 8. saniyesinde. Ve tarihe geçen bu erken gol, İngilizlerin hocası Graham Taylor’ı koltuğundan etti. O güne kadar “O son golü yemeyecektik” diye iç geçiren San Marinolular “Bu da mı gol değil” demeye başladı. Büyük bir gururla. İngilizler son maçta tahminen de o intikam ateşiyle saldırdı San Marino yiğitlerine..
NE VAR Kİ? TOLSTOY VE MARQUEZ DE ÇOK YENİLDİ
LEV Tolstoy.. Çocuk yaşta evvel babasını daha sonra da annesini kaybetti. Büyüdü. Tertibi beğenmedi. Çar’a karşı çıktı. Daima yenildi. daha sonra kiliseyle aykırı düştü, aforoz edildi. Lakin büyük bir yeteneği vardı. Âlâ yazıyordu. Lakin orada da mağlubiyet dolu yıllar yaşadı. Savaş ve Barış’ı 10 yılda yazdı. Bitirdi, beğenmedi. tekrar yazdı. Olmadı. Tam 12 sefer baştan yazdı. Ve sonunda Lev Tolstoy kazandı.. Ölümsüz bir eser çıktı ortaya..
Gabriel Garcia Marquez.. Birinci kitabı Yaprak Fırtınası tam bir fiyaskoydu. Albaya Mektup Yazan Yok mu? isimli bir kitap yazdı. Onun da yüzüne bakan olmadı. daha sonra iki kitap daha sürdü piyasaya. Onlar da prestij görmedi. Bu sefer bir roman yazdı. Hezimetlerin adamı bu sefer kazandı. Kupa, Yüzyıllık Yalnızlık’la geldi.
NE VAR YANİ İNGİLİZLER 10 GOL ATTIYSA..
HANİ Samuel Beckett diyor ya, “Hep denedin, daima yenildin. Olsun. bir daha dene, bir daha yenil, daha uygun yenil.” Bu kelam yalnızca edebiyatın iki devine mi selam çakıyor sanki? Yenile yenile büyüyen bir San Marino gerçeği gün üzere ortadayken..
Dünya, Tolstoy’un, Marquez’in, Che’nin mağlubiyetlerden daha sonra gelen zaferlerine er ya da geç tanıklık etti.
“San Marino İngilizlerden 10 gol yedi” haberi dünya basınında oldugu üzere bizim medyadada geniş yer buldu. Olsun.. Bizim San Marino aşkı bir oburdur.. San Marino için göğsümüzü gere gere şimdiye kadar söyleyemeyen “Yenilsen de yensen de, taraftarın seninle” demek için can atıyoruz.. O günler de gelecek.
150’ye yakın resmi maçta çabucak hemen galibiyetleri yok.. Bundan tam 28 yıl evvel Lihtenştayn’ı 1-0 yendiler. O da bir hazırlık maçıydı. Sözgelimi 2014 Dünya kupası eleme kümesinde averajları -63’tü. Onlar, “Yaşam, esasen yenilgilerimizin toplamıdır” diyerek çıkıyorlar futbol arenasına.. Onlar, endüstriyel futbola direnen bir barikat.. Bir direniş kalesi..
Kaybedenlerin resmi ulusal grubu San Marino.. “Evet.. bir daha ne hoş yenildiler” dediğimiz bir futbol gerçeği onlar.. Bakmayın siz “Tarih yalnızca kazananları yazar” telaffuzuna.. İnanın Barcelona’nın Bayern Münih’in zaferleri kadar onların da mağlubiyetleri yer buluyor, dünya spor medyasında. Hele bir resmi galibiyet alsınlar görün o medyayı. Maçlarının olduğu akşam twitter’da hep trend topic’ler. “Her maç öncesi bunlar da galibiyet yemini ediyorsa cehennemde şimdiden locaları hazırdır” kelamı tam da bu ulusal kadroya uymuyor mu?
YALNIZLIK, SAN MARİNO’DA SANTRAFOR OYNAMAKTIR
KALECİSİ kasap, sol beki marangoz, ön liberosu bar işletiyor, santraforu itfaiyeci.. Kalecisi, çizgide yağmur üzere yediği golleri saymaya çalışırken bir yandan da sonraki gün terbiye edeceği bifteğin telaşını yaşıyor.. Marangoz solbek, kanadında bir türlü bindirme yapamamanın ezikliğini yaşarken, aklının bir köşesinde de yarın düzelteceği suntalar kesinlikle vardır. Ofsayta düşmüş hayatların toplamı bir ulusal grup olduklarından ofsayt taktiği nedir bilmiyorlar. Beceremiyorlar ki alan daraltsınlar. Onlar da uzun toplarla defansın gerisine sarkmaya çalıyorlar. Ah bir sarkabilseler.. Neler yapacaklar?
Yalnızlık, San Marino ulusal ekibinde santrafor oynamaktır. Aslında aklıma gelmiyor değil.. San Marino santraforu şiir yazsa, yalnızlığı Özdemir Asaf kadar hoş yazmaz mi? “Yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılsa yalnızlık olmaz” tadında.. Maç daha sonrası televizyonlara “Top ayağıma 9 defa geldi ve hepsi de santra (oyunu başlatmak) içindi” diyen San Marino forvetinin, ıssız adamlığın dramını yazdığı saklı şiirleri bir gün ortaya çıkarsa hiç şaşırmayın..
ONLARDA İTİRAZ, RAKİBE KAŞ ÇATMA YOK..
Onlarınki pak futbol.. Hakeme itiraz yok. Rakibe kaşlarını çatmak hiç yok.. Gördükleri tek-tük kartlar da suratına yetişemedikleri rakibe yaptıkları faüllerden.. Dermanları olsa onu da yapmazlar.. “Bu, bizim için ölüm-kalım maçı” diye bir kelam çıkmamıştır ağızlarından. Lisanlarından düşmeyen: “Bizimkisi amaç spor olsun.. Hayat güzel gerisi boş” kelamı..
San Marino, aslında bir protesto biçimi. “Kazanmak için her yol mübahtır” ahlaksızlığıyla hiç bir vakit meşgul olmayan.. Bir kaybetme ahlakı var onlarda. Terbiye edilmiş.. Her maç yağmur üzere goller yeseler de büyük bir azimle tekrar ayağa kalkabiliyorlar. “tekrar! tekrar!” Yenilgiler onların futbol aşkını asla öldürmüyor.. Tıpkı Che Guevara’nın dediği üzere, “Asıl kaybettiğinde değil, vazgeçtiğinde yenilirsin”. Her maç onlar için yeni bir heyecan, yeni bir umut..
HEY KORKAK AŞIKLAR SAN MARİNO’YU ÖRNEK ALIN!
ZIMNÎ bâtın şiirler yazıp fakat beğenilmez diyerek bunları kimselerle paylaşamayanlar.. Red yanıtı alırım diye sevdiği kıza aşkını bir türlü ilan edemeyenler.. Memurluk imtihanını kazanamadığı için intihara teşebbüs edenler.. Birinci hengamesinde gözü morardıktan daha sonra korkak yaşamaya mahkum olanlar.. Unutmayın ki San Marino Ulusal Ekibi maç başına 4.32 gol yeme ortalamasını hiç lakin hiç başına takmıyor. Che Guevara’nın ünlü kelamı onların soyunma odasındaki demirbaş nutuklardan: “Bana güç veren zaferlerim değil, hayattaki yenilgilerimdir”..
ONLAR İÇİN ‘YENİLSEN DE YENSEN DE’ DENİLMEZ!
DÜŞÜNEBİLİYOR musunuz? Dünyadaki bütün ekipler için söylenen “Yenilsen de yensen de taraftarın seninle” marşı, maalesef yalnızca San Marino için söylenemiyor. “yensen” kısmı eksik zira.. Olsun, onlar “Oynama demiyorum. Bari hobi olarak yap!” kelamlarına bile takmıyorlar ki..
Futbol arenasına çıktıktan daha sonra birinci resmi gollerini bize attılar. Birinci korner ve birinci puan tadını bize karşı aldılar. Fileleri bulan topları az lakin o denli bir golleri var ki fevkalade. Adayı salladı.. Sene 1994’tü.. birebir vakitte maçın 8. saniyesinde. Ve tarihe geçen bu erken gol, İngilizlerin hocası Graham Taylor’ı koltuğundan etti. O güne kadar “O son golü yemeyecektik” diye iç geçiren San Marinolular “Bu da mı gol değil” demeye başladı. Büyük bir gururla. İngilizler son maçta tahminen de o intikam ateşiyle saldırdı San Marino yiğitlerine..
NE VAR Kİ? TOLSTOY VE MARQUEZ DE ÇOK YENİLDİ
LEV Tolstoy.. Çocuk yaşta evvel babasını daha sonra da annesini kaybetti. Büyüdü. Tertibi beğenmedi. Çar’a karşı çıktı. Daima yenildi. daha sonra kiliseyle aykırı düştü, aforoz edildi. Lakin büyük bir yeteneği vardı. Âlâ yazıyordu. Lakin orada da mağlubiyet dolu yıllar yaşadı. Savaş ve Barış’ı 10 yılda yazdı. Bitirdi, beğenmedi. tekrar yazdı. Olmadı. Tam 12 sefer baştan yazdı. Ve sonunda Lev Tolstoy kazandı.. Ölümsüz bir eser çıktı ortaya..
Gabriel Garcia Marquez.. Birinci kitabı Yaprak Fırtınası tam bir fiyaskoydu. Albaya Mektup Yazan Yok mu? isimli bir kitap yazdı. Onun da yüzüne bakan olmadı. daha sonra iki kitap daha sürdü piyasaya. Onlar da prestij görmedi. Bu sefer bir roman yazdı. Hezimetlerin adamı bu sefer kazandı. Kupa, Yüzyıllık Yalnızlık’la geldi.
NE VAR YANİ İNGİLİZLER 10 GOL ATTIYSA..
HANİ Samuel Beckett diyor ya, “Hep denedin, daima yenildin. Olsun. bir daha dene, bir daha yenil, daha uygun yenil.” Bu kelam yalnızca edebiyatın iki devine mi selam çakıyor sanki? Yenile yenile büyüyen bir San Marino gerçeği gün üzere ortadayken..
Dünya, Tolstoy’un, Marquez’in, Che’nin mağlubiyetlerden daha sonra gelen zaferlerine er ya da geç tanıklık etti.
“San Marino İngilizlerden 10 gol yedi” haberi dünya basınında oldugu üzere bizim medyadada geniş yer buldu. Olsun.. Bizim San Marino aşkı bir oburdur.. San Marino için göğsümüzü gere gere şimdiye kadar söyleyemeyen “Yenilsen de yensen de, taraftarın seninle” demek için can atıyoruz.. O günler de gelecek.