Vitra
New member
MEDYANIN EN BÜYÜK GÜNAHI Sıkı durun..Çok değil iki yıl daha sonra Lozan Antlaşması sona erecek. İşte bu biçimde dünya alem bizi bakılırsacek. O denli ya! Artık petrol kuyularımızı açabileceğiz. Yataklarında bizi bekleyen altınları çıkartabileceğiz. Uçan otomobiller gökyüzünde süzülmeye başlayacak.
Buraya kadarı “latife” diyeceğim. Ancak değil! Türkiye’de milyonlarca kişi buna inanıyor. İnandırılıyor.
Tıpkı şahıslar, Almanya’nın, ABD’nin falan bizi kıskandığına… Buzdolabının AKP iktidarı öncesinde lakin Koç’ların Sabancı’ların meskenlerinde olduğuna… Aleviler’in elinden yemek yenmeyeceğine.. Taa uzaklardaki Güney Koreli gençlerin, hani şu BTS’in, bizim gençlerimizi eşcinsel yapmaya kelam verdiğine de inanıyor.
Zira onlara bunları söyleyen Erdoğan ve medyası.
Birebir bireyler evvel Erdoğan’a inandırılmadı mı esasen! “Eğer Hz. Muhammed’den daha sonra peygamber gelecek olsaydı, bu Erdoğan olurdu” demediler mi! tıpkı vakitte uluorta, seçim meydanlarında
Aklı devre dışı bıraktırırsanız, insanoğlunu daha nelere inandırırsınız nelere!
Örneğin, geçenlerde hayata veda eden -Kraliçe 2. Elizabeth’in eşi- Prens Philip Güney Pasifik ülkelerinden Vanuatu’da “TANRI” olarak kabul ediliyordu. Halkın en azından bir kısmı ona tapıyor, dualarını ona gönderiyordu. Herbiçimde artık “gökyüzüne döndüğüne ve oradan kendilerini izlediğine” inanıyorlardır!
Milyonlarca kişinin okuma yazma bilmediği, bilenlerin de okuyup yazmadığı bir ülke düşünün. Tek bilgi kaynakları da durmadan palavra söyleyen ekranlar, ismine gazete denilen kağıtlar olsun..
O kaynaklar da, ülkeyi yöneten kişiyi evvel deha, daha sonra peygamber, akabinde ilah mertebesine yükseltsin..
Olmaz mı!
Olmuyor mu!
Binlerce yıldır olmadı mı!
Başlıkta kelam ettiğim “günah”, tam da bu!
Bugün ismine “medya” diyoruz. Geçmişte, kutsal kitap, efsane falan denirdi.
İsmi ne olursa olsun, hepsinin fonksiyonu tıpkı: YÖNETENİN YÖNETMEYİ SÜRDÜREBİLMESİ İÇİN HAKİKATİ DENETİM ETMEK!
Mehmet Barlas oldukçatandır fazlaca manalı bir örnek değil. bir daha de kayıt düşmeden geçemeyeceğim. Geçenlerde, muhalefetin ABD karşısındaki tavrını eleştirirken motamot şunları yazdı:
“Şayet Cumhurbaşkanı Erdoğan ve MHP Genel Lideri Bahçeli olmasa, burası güya Amerika’ya kiralanmış sessiz bir bölge olarak kabul edilebilir.”
Muhalefet suskunmuş da Erdoğan ve Bahçeli ABD’ye kükreyip Türkiye’nin gücünü gösteriyormuş!
Bu kadarı kontroldan öte.. Hakikatin mevti, hatta intiharı!
Yalnızca o değil elbette. Türkiye’nin en kritik dönemeçlerinde medyanın işverenlerin / yöneticilerini / müelliflerini daima birebir kritik yerlerde görmedik mi!
Dün (elbet başta Mehmet Barlas) Fethullah Gülen’e övgüler düzdüler.. Bugün ismini terör sözü olmadan ağızlarına almıyorlar.
Şaşırtan değil.
28 Şubat için de hizaya girmişlerdi.. Bugün 28 Şubat düşmanlığında hudut tanımıyorlar..
O günlerde atv Haber’deydim. TV kanalları her akşam uydurma notlarla “haber” yapıp duruyordu. Bammm: İşte PKK’dan para alan köşe muharrirleri.. Bammm: İşte PKK finansörü iş adamları..
Derken.. Bammm: İşte Aczmendi başkanı ve sevgilisi…
Ekranlardan palavralar akıp duruyordu. Sonraki gün benzerleri gazete manşetlerinde karşımıza geliyordu.
Gazete ve televizyonların -bugün kimileri AKP iktidarının kolları içindeki- Ankara temsilcileri, her gün yönetici ve işverenlerine ordu güzellemesi yapıyordu.. “Komutan dedi ki..” diye başlayan cümlelerle yeni palavralar servis ediyordu.
Ali Kırca, ben ve idare kademesindeki arkadaşlarım, neredeyse hiç tartışmadan bir karara varmıştık: ANDIÇLANMAYACAKTIK!
Andıçlanmadık da!
“Yukarıdan soran olursa ‘faks makinamız bozuk, bize rastgele bir doküman gelmedi’ deriz” deyip gülüyorduk.
Soran olmadı. Biz de habercilik namusuna sahip çıkıp çamurdan uzak durduk.
O karanlık gündeme hiç mi hiç girmedik.
İki haber hariç!
Biri, Andıç’ın gaye gösterdiği İHD Genel Lideri Akın Birdal’ın kurşunlanması.. Ve daha sonrasında yaptığı açıklamaydı.
İkincisi ise, Türkiye’nin konuşmalara doyamadığı skandalın zavallı figüranı Fadime Şahin’in meskeninin önündeki “medya sirkiydi”.
Kameramız, biraz geride durup o sirki gözlemlemişti. Genç bayanı konuşturmak için kapıda sıraya girenler.. Perdenin içinden içeriye bakmaya çalışanlar.. Ortada bir canlı ilişkilerle OLMAYAN SON DAKİKA NOTLARI aktaranlar..
Bu kadar! 28 Şubat’ta bizim hanemize yazılan bu kadardı.
Kendi adıma -o sırada Kanal D Haber’deydim- FETÖ kumpasları devrinde de palavranın modülü olmadım.
Zekeriya Öz’ün gönderdiği, fakat “kaynağı açıklanmayan” uydurma dokümanlarla haber yapmamız bekleniyordu. Ben ve birkaç arkadaşım karşı çıkıyorduk. Karşı çıktıkça çizik yiyorduk.
Gerçekten, benim Kanal D Haber Merkezi’nden CNN Türk’e gönderilip Medya Mahallesi programına başlamam gerçekte bir “sürgündü”.
28 Şubat ya da FETÖ kumpasları.. O günlerde ağır ataklarına maruz kaldığım “gazeteciler”, devir değiştiği anda değişiverdi.
Artık pek birden fazla iktidarın safında. Dünü dünde bıraktılar. Bugün “bugünün yalanlarını” üretip çoğaltıyorlar.
15 Temmuz haftasında bir daha ne örnekler goreceğiz. bir daha ne destanlar dinleyeceğiz.
olağan olarak o gece dağıtılan silahlar konuşulmayacak. Bırakın o “kayıp” silahları.. Sorular bir daha karşılıksız kalacak:
Adil Öksüz nasıl kaçtı, artık nerede? 15 Temmuz’dan evvelki günlerde yapılan darbe toplantıları hiç mi görülüp duyulmadı? O akşam MİT Müsteşarı Hakan Fidan niye harekete geçmedi de Diyanet İşleri Lideri ile rahat rahat yemek yedi? Daha köprüde trafik sıkışıklığına yenik düşen darbe nasıl planlan-ama-mıştı?
Bu hafta, bir yandan 15 Temmuz’un kahramanlık hikayelerini konuşacağız.. Bir yandan 28 Şubat Paşalarının mahpus yatma ihtimallerini..
O gün palavraları çoğaltanlar pekala?
Her şeye inanmaya hazır milyonların üzerine boca edenler?
Medyanın önde gelenleri ileri gidenleri?
Onlar ihanet etmese hakikat bu kadar epey yara alır mıydı?
İktidar hakikati bu kadar rahat denetim edebilir miydi?
Buraya kadarı “latife” diyeceğim. Ancak değil! Türkiye’de milyonlarca kişi buna inanıyor. İnandırılıyor.
Tıpkı şahıslar, Almanya’nın, ABD’nin falan bizi kıskandığına… Buzdolabının AKP iktidarı öncesinde lakin Koç’ların Sabancı’ların meskenlerinde olduğuna… Aleviler’in elinden yemek yenmeyeceğine.. Taa uzaklardaki Güney Koreli gençlerin, hani şu BTS’in, bizim gençlerimizi eşcinsel yapmaya kelam verdiğine de inanıyor.
Zira onlara bunları söyleyen Erdoğan ve medyası.
Birebir bireyler evvel Erdoğan’a inandırılmadı mı esasen! “Eğer Hz. Muhammed’den daha sonra peygamber gelecek olsaydı, bu Erdoğan olurdu” demediler mi! tıpkı vakitte uluorta, seçim meydanlarında
Aklı devre dışı bıraktırırsanız, insanoğlunu daha nelere inandırırsınız nelere!
Örneğin, geçenlerde hayata veda eden -Kraliçe 2. Elizabeth’in eşi- Prens Philip Güney Pasifik ülkelerinden Vanuatu’da “TANRI” olarak kabul ediliyordu. Halkın en azından bir kısmı ona tapıyor, dualarını ona gönderiyordu. Herbiçimde artık “gökyüzüne döndüğüne ve oradan kendilerini izlediğine” inanıyorlardır!
Milyonlarca kişinin okuma yazma bilmediği, bilenlerin de okuyup yazmadığı bir ülke düşünün. Tek bilgi kaynakları da durmadan palavra söyleyen ekranlar, ismine gazete denilen kağıtlar olsun..
O kaynaklar da, ülkeyi yöneten kişiyi evvel deha, daha sonra peygamber, akabinde ilah mertebesine yükseltsin..
Olmaz mı!
Olmuyor mu!
Binlerce yıldır olmadı mı!
Başlıkta kelam ettiğim “günah”, tam da bu!
Bugün ismine “medya” diyoruz. Geçmişte, kutsal kitap, efsane falan denirdi.
İsmi ne olursa olsun, hepsinin fonksiyonu tıpkı: YÖNETENİN YÖNETMEYİ SÜRDÜREBİLMESİ İÇİN HAKİKATİ DENETİM ETMEK!
Mehmet Barlas oldukçatandır fazlaca manalı bir örnek değil. bir daha de kayıt düşmeden geçemeyeceğim. Geçenlerde, muhalefetin ABD karşısındaki tavrını eleştirirken motamot şunları yazdı:
“Şayet Cumhurbaşkanı Erdoğan ve MHP Genel Lideri Bahçeli olmasa, burası güya Amerika’ya kiralanmış sessiz bir bölge olarak kabul edilebilir.”
Muhalefet suskunmuş da Erdoğan ve Bahçeli ABD’ye kükreyip Türkiye’nin gücünü gösteriyormuş!
Bu kadarı kontroldan öte.. Hakikatin mevti, hatta intiharı!
Yalnızca o değil elbette. Türkiye’nin en kritik dönemeçlerinde medyanın işverenlerin / yöneticilerini / müelliflerini daima birebir kritik yerlerde görmedik mi!
Dün (elbet başta Mehmet Barlas) Fethullah Gülen’e övgüler düzdüler.. Bugün ismini terör sözü olmadan ağızlarına almıyorlar.
Şaşırtan değil.
28 Şubat için de hizaya girmişlerdi.. Bugün 28 Şubat düşmanlığında hudut tanımıyorlar..
O günlerde atv Haber’deydim. TV kanalları her akşam uydurma notlarla “haber” yapıp duruyordu. Bammm: İşte PKK’dan para alan köşe muharrirleri.. Bammm: İşte PKK finansörü iş adamları..
Derken.. Bammm: İşte Aczmendi başkanı ve sevgilisi…
Ekranlardan palavralar akıp duruyordu. Sonraki gün benzerleri gazete manşetlerinde karşımıza geliyordu.
Gazete ve televizyonların -bugün kimileri AKP iktidarının kolları içindeki- Ankara temsilcileri, her gün yönetici ve işverenlerine ordu güzellemesi yapıyordu.. “Komutan dedi ki..” diye başlayan cümlelerle yeni palavralar servis ediyordu.
Ali Kırca, ben ve idare kademesindeki arkadaşlarım, neredeyse hiç tartışmadan bir karara varmıştık: ANDIÇLANMAYACAKTIK!
Andıçlanmadık da!
“Yukarıdan soran olursa ‘faks makinamız bozuk, bize rastgele bir doküman gelmedi’ deriz” deyip gülüyorduk.
Soran olmadı. Biz de habercilik namusuna sahip çıkıp çamurdan uzak durduk.
O karanlık gündeme hiç mi hiç girmedik.
İki haber hariç!
Biri, Andıç’ın gaye gösterdiği İHD Genel Lideri Akın Birdal’ın kurşunlanması.. Ve daha sonrasında yaptığı açıklamaydı.
İkincisi ise, Türkiye’nin konuşmalara doyamadığı skandalın zavallı figüranı Fadime Şahin’in meskeninin önündeki “medya sirkiydi”.
Kameramız, biraz geride durup o sirki gözlemlemişti. Genç bayanı konuşturmak için kapıda sıraya girenler.. Perdenin içinden içeriye bakmaya çalışanlar.. Ortada bir canlı ilişkilerle OLMAYAN SON DAKİKA NOTLARI aktaranlar..
Bu kadar! 28 Şubat’ta bizim hanemize yazılan bu kadardı.
Kendi adıma -o sırada Kanal D Haber’deydim- FETÖ kumpasları devrinde de palavranın modülü olmadım.
Zekeriya Öz’ün gönderdiği, fakat “kaynağı açıklanmayan” uydurma dokümanlarla haber yapmamız bekleniyordu. Ben ve birkaç arkadaşım karşı çıkıyorduk. Karşı çıktıkça çizik yiyorduk.
Gerçekten, benim Kanal D Haber Merkezi’nden CNN Türk’e gönderilip Medya Mahallesi programına başlamam gerçekte bir “sürgündü”.
28 Şubat ya da FETÖ kumpasları.. O günlerde ağır ataklarına maruz kaldığım “gazeteciler”, devir değiştiği anda değişiverdi.
Artık pek birden fazla iktidarın safında. Dünü dünde bıraktılar. Bugün “bugünün yalanlarını” üretip çoğaltıyorlar.
15 Temmuz haftasında bir daha ne örnekler goreceğiz. bir daha ne destanlar dinleyeceğiz.
olağan olarak o gece dağıtılan silahlar konuşulmayacak. Bırakın o “kayıp” silahları.. Sorular bir daha karşılıksız kalacak:
Adil Öksüz nasıl kaçtı, artık nerede? 15 Temmuz’dan evvelki günlerde yapılan darbe toplantıları hiç mi görülüp duyulmadı? O akşam MİT Müsteşarı Hakan Fidan niye harekete geçmedi de Diyanet İşleri Lideri ile rahat rahat yemek yedi? Daha köprüde trafik sıkışıklığına yenik düşen darbe nasıl planlan-ama-mıştı?
Bu hafta, bir yandan 15 Temmuz’un kahramanlık hikayelerini konuşacağız.. Bir yandan 28 Şubat Paşalarının mahpus yatma ihtimallerini..
O gün palavraları çoğaltanlar pekala?
Her şeye inanmaya hazır milyonların üzerine boca edenler?
Medyanın önde gelenleri ileri gidenleri?
Onlar ihanet etmese hakikat bu kadar epey yara alır mıydı?
İktidar hakikati bu kadar rahat denetim edebilir miydi?