Vitra
New member
Husus bağımlıları dergahlarda şifa arıyor! İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ne bağlı İstanbul Planlama Ajansı’nın (İPA) İstanbul’da unsur bağımlılığı üzerine hazırladığı rapor, dini kurum ve cemaatlerin bağımlılıkla çaba sürecine yönelik rollerini ortaya koydu. Buna nazaran, aileler tedavi için tarikat ve dini kurumlara başvuruyor.
Raporda, “Görüşülen ailelerin değerli bir kısmı hanelerinde bulunan bağımlıların dinî kümelerin kent haricinde hizmet veren merkezlerinde tedavi emeliyle bir süre kaldığını tabir etmiştir” denildi. İPA Lideri Emrah Şahan, tedavi imkânlarının herkes için erişilebilir olmasının ailelerin öncelikli talebi olduğunu belirterek “Dini cemaatlerin doldurduğu bu boşluğun âlâ tahlil edilmesi gerekiyor… Küçülen toplumsal devletin bıraktığı bu büyük boşluğun biran evvelden fark edilerek kurumsal, kapsayıcı, erişilebilir toplumsal hizmet yapılarını oluşturmak gerekiyor” dedi.
Cumhuriyet’ten Hazal Ocak, Şahan ile raporun detaylarını konuştu.
– İstanbul’da husus bağımlılığına ait nasıl bir tablo ortaya çıktı?
Husus bağımlılığı İstanbul için değerli bir sorun. İştirakçilerin büyük bir kısmının “bu benim yaşadığım ilçenin/mahallenin de değerli bir sorunu” dediği bir problem. Katılanların yüzde 84’ü, bağımlılık yapan unsurlara erişimin pek kolay olduğunu belirtiyor. Ailelerin büyük bir kısmı unsura erişimin bu kadar kolay olmasını “devletin bu işi bitirmek konusunda yetersiz kalması” olarak yorumluyor.
– Bağımlılıktan kurtulmak için kurumların sağladığı hizmetin kâfi olmadığını tespit etmişsiniz. Bunu biraz açar mısınız?
Kurumlarla ilgili yatak sayısının azlığı, randevu alamama, sıra gelmemesi, muhakkak bir süre husus kullanmamış olmak üzere bağımlılar için pek zorlayıcı birtakım kriterlerin kaide koşulması birer erişim sorunu olarak sık sık lisana getirildi. İstanbul’dan Çorlu’ya yalnızca yatılı tedavi almak için taşınan aileler var. Tedavi merkezlerinin ve yatak sayılarının artırılması, tedavi imkânlarının herkes için erişilebilir olması ailelerin birinci öncelikli taleplerinden. Tedavi sürecine toplumsal hizmetlerin eşlik etmesi gerekiyor. Aileler, tedaviden daha sonrası kritik süreçte bağımlı yakınlarına nasıl davranmaları gerektiği üzerine danışmanlık ve eğitim almak istiyor.
– Dini kurum ve cemaatlerin tahlil arayışında bir etken olmasını nasıl değerlendiriyorsunuz?
Kamunun gerekli sorumluluğu almadığı durumlarda boşluğu diğer kurum yahut oluşumların dolduracağını öngörmek hayli güç olmasa gerek. Ailelerin bir kısmı bağımlı yakınlarını tedavi ettirmek için farklı kentlerdeki dini kurum ve cemaatlerin dergâhlarına yahut bağımlılıkla çaba merkezlerine başvurmuş. Bir yandan bu oluşumların bağımlılık üzere sert bir alana nasıl dokunduğunu anlamaya çalışmak, ailelerin “utanç” duygusu ortasında itimat, yakınlık ve tanıdıklık kurduğu yapılarla ilişkilenebildiğini görmek, öbür yandan küçülen toplumsal devletin bıraktığı bu büyük boşluğun bir an evvelden fark edilerek kurumsal, kapsayıcı, erişilebilir toplumsal hizmet yapılarını oluşturmak gerekiyor.
– Tahlil teklifleriniz neler?
Her şeydilk evvel bağımlılıkla çabayı gençlik siyasetlerinden bağımsız düşünmemek gerekiyor. Gençlerin eğitim, istihdam ve toplumsal imkanlardan mahrumluk, gelecek telaşı, kimlik ve aidiyet oluşturamama, kurumlara güvensizlik üzere temel meseleleri bağımlılığı tetikleyebilir. Bunların toplumsal siyasetlerle ele alınması çok değerli. Bağımlılığı tetikleyen aile, okul ve mahalle dinamiklerini anlamak ve buralarda oluşan riskleri bertaraf etmek için siyaset geliştirmek gerektiği üzere bu ekosistem gençlere ulaşmanın ve bağımlılıkla uğraşın âlâ bir aracı olarak da kullanılabilir. En temelde yapılması gereken şey; bağımlılığı oldukcalu işbirlikleri gerektiren bir kamu sorumluluğu olarak masaya koymak ve bu sorunu bütüncül bir gençlik siyasetinin modülü olarak içerisinde düşünmek. Asıl ortaya konulması gereken tahlil çocukların, gençlerin uyuşturucu ile müsabakalarının acil olarak önlenmesi.
İlçe belediyelerinden servis
Raporun “Bir toplumsal hizmet alanı olarak dini kurum ve cemaatler” kısmında bağımlılıkla gayret eden ailelerin bir toplumsal rehabilitasyon misyonu yükledikleri dini kurum ve cemaatler aracılığıyla da tahlil aradıkları anlatıldı. Raporun bu kısmında özetle şu sözlere yer verildi:
“Bazı ilçe belediyelerinin bağımlılar için bu merkezlere servis hizmeti de sağladığına dikkat çeken aileler, bağımlıların yer değişikliği, bir cemaat içerisinde aidiyet duygusu hissetmek, uygun planlanmış ve kolektif işlerle rutinleri oluşturulmuş gündelik hayatın akışı içerisinde yaratılan ‘meşguliyet’ ile bağımlılıktan bir süre de olsa uzaklaşabildiğini söz etmiştir. Lakin, kelam konusu bağımlıların geri döndüklerinde bir daha unsur kullanmaya başladığı söz edilmiştir. Bağımlılık sorunu karşısında dini aidiyet ve cemaatler de tıpkı akrabalık, komşuluk, hemşerilik, usta-çırak ilgisi üzere toplumsal bir fonksiyon yüklenmiştir.”
Raporda, “Görüşülen ailelerin değerli bir kısmı hanelerinde bulunan bağımlıların dinî kümelerin kent haricinde hizmet veren merkezlerinde tedavi emeliyle bir süre kaldığını tabir etmiştir” denildi. İPA Lideri Emrah Şahan, tedavi imkânlarının herkes için erişilebilir olmasının ailelerin öncelikli talebi olduğunu belirterek “Dini cemaatlerin doldurduğu bu boşluğun âlâ tahlil edilmesi gerekiyor… Küçülen toplumsal devletin bıraktığı bu büyük boşluğun biran evvelden fark edilerek kurumsal, kapsayıcı, erişilebilir toplumsal hizmet yapılarını oluşturmak gerekiyor” dedi.
Cumhuriyet’ten Hazal Ocak, Şahan ile raporun detaylarını konuştu.
– İstanbul’da husus bağımlılığına ait nasıl bir tablo ortaya çıktı?
Husus bağımlılığı İstanbul için değerli bir sorun. İştirakçilerin büyük bir kısmının “bu benim yaşadığım ilçenin/mahallenin de değerli bir sorunu” dediği bir problem. Katılanların yüzde 84’ü, bağımlılık yapan unsurlara erişimin pek kolay olduğunu belirtiyor. Ailelerin büyük bir kısmı unsura erişimin bu kadar kolay olmasını “devletin bu işi bitirmek konusunda yetersiz kalması” olarak yorumluyor.
– Bağımlılıktan kurtulmak için kurumların sağladığı hizmetin kâfi olmadığını tespit etmişsiniz. Bunu biraz açar mısınız?
Kurumlarla ilgili yatak sayısının azlığı, randevu alamama, sıra gelmemesi, muhakkak bir süre husus kullanmamış olmak üzere bağımlılar için pek zorlayıcı birtakım kriterlerin kaide koşulması birer erişim sorunu olarak sık sık lisana getirildi. İstanbul’dan Çorlu’ya yalnızca yatılı tedavi almak için taşınan aileler var. Tedavi merkezlerinin ve yatak sayılarının artırılması, tedavi imkânlarının herkes için erişilebilir olması ailelerin birinci öncelikli taleplerinden. Tedavi sürecine toplumsal hizmetlerin eşlik etmesi gerekiyor. Aileler, tedaviden daha sonrası kritik süreçte bağımlı yakınlarına nasıl davranmaları gerektiği üzerine danışmanlık ve eğitim almak istiyor.
– Dini kurum ve cemaatlerin tahlil arayışında bir etken olmasını nasıl değerlendiriyorsunuz?
Kamunun gerekli sorumluluğu almadığı durumlarda boşluğu diğer kurum yahut oluşumların dolduracağını öngörmek hayli güç olmasa gerek. Ailelerin bir kısmı bağımlı yakınlarını tedavi ettirmek için farklı kentlerdeki dini kurum ve cemaatlerin dergâhlarına yahut bağımlılıkla çaba merkezlerine başvurmuş. Bir yandan bu oluşumların bağımlılık üzere sert bir alana nasıl dokunduğunu anlamaya çalışmak, ailelerin “utanç” duygusu ortasında itimat, yakınlık ve tanıdıklık kurduğu yapılarla ilişkilenebildiğini görmek, öbür yandan küçülen toplumsal devletin bıraktığı bu büyük boşluğun bir an evvelden fark edilerek kurumsal, kapsayıcı, erişilebilir toplumsal hizmet yapılarını oluşturmak gerekiyor.
– Tahlil teklifleriniz neler?
Her şeydilk evvel bağımlılıkla çabayı gençlik siyasetlerinden bağımsız düşünmemek gerekiyor. Gençlerin eğitim, istihdam ve toplumsal imkanlardan mahrumluk, gelecek telaşı, kimlik ve aidiyet oluşturamama, kurumlara güvensizlik üzere temel meseleleri bağımlılığı tetikleyebilir. Bunların toplumsal siyasetlerle ele alınması çok değerli. Bağımlılığı tetikleyen aile, okul ve mahalle dinamiklerini anlamak ve buralarda oluşan riskleri bertaraf etmek için siyaset geliştirmek gerektiği üzere bu ekosistem gençlere ulaşmanın ve bağımlılıkla uğraşın âlâ bir aracı olarak da kullanılabilir. En temelde yapılması gereken şey; bağımlılığı oldukcalu işbirlikleri gerektiren bir kamu sorumluluğu olarak masaya koymak ve bu sorunu bütüncül bir gençlik siyasetinin modülü olarak içerisinde düşünmek. Asıl ortaya konulması gereken tahlil çocukların, gençlerin uyuşturucu ile müsabakalarının acil olarak önlenmesi.
İlçe belediyelerinden servis
Raporun “Bir toplumsal hizmet alanı olarak dini kurum ve cemaatler” kısmında bağımlılıkla gayret eden ailelerin bir toplumsal rehabilitasyon misyonu yükledikleri dini kurum ve cemaatler aracılığıyla da tahlil aradıkları anlatıldı. Raporun bu kısmında özetle şu sözlere yer verildi:
“Bazı ilçe belediyelerinin bağımlılar için bu merkezlere servis hizmeti de sağladığına dikkat çeken aileler, bağımlıların yer değişikliği, bir cemaat içerisinde aidiyet duygusu hissetmek, uygun planlanmış ve kolektif işlerle rutinleri oluşturulmuş gündelik hayatın akışı içerisinde yaratılan ‘meşguliyet’ ile bağımlılıktan bir süre de olsa uzaklaşabildiğini söz etmiştir. Lakin, kelam konusu bağımlıların geri döndüklerinde bir daha unsur kullanmaya başladığı söz edilmiştir. Bağımlılık sorunu karşısında dini aidiyet ve cemaatler de tıpkı akrabalık, komşuluk, hemşerilik, usta-çırak ilgisi üzere toplumsal bir fonksiyon yüklenmiştir.”