Vitra
New member
Fantastik değil, Barlas sahiden uçuyor Lafı evirip çevirmenin bir manası yok. Şu satırlar aklı başında bir insan evladının kaleme alacağı cinsten lakırdılar değil, açık konuşalım. Mehmet Barlas isimli gazeteci kelam konusu olduğunda bu cümlelerde şaşırtan bir taraf yok üzere görünse de, elde değil, afallıyoruz bir daha de, “bir insan nasıl bu hale gelebilir” diye. Zat, gazetesindeki köşesinde şunları yazmış: “Türkiye Cumhurbaşkanı’nın halkı ile birebir mukadderatı paylaşması nesiller uzunluğu anlatılacaktır. Kendine epeyce uygun baktığı ve önlemlere sonuna kadar dikkat ettiği için bugüne kadar Covid’e yakalanmadığı biliniyordu”
Bahtı ya da rastgele bir şeyi diğerleriyle paylaşıp, paylaşmamak, seçilebilen bir tavırdır. bu biçimde bilirim ben, bu niçinle Barlas’ın cümlelerinden çıkardığım sonuç da şu oluyor haliyle; “Kendine epeyce âlâ baktığı ve önlemlere sonuna kadar dikkat ettiği için bugüne kadar Covid’e yakalanmayan CB, halkıyla tıpkı mukadderatı paylaşmak için bilerek hastalanmayı seçmiştir”. Diğer türlü anlaşılmasına imkan yok sanırım. Zira bir daha sonraki, “kuşaklar uzunluğu anlatılacak” cümlesinden bunun (yani hastalanmanın) takdir edilecek bir davranış olduğunu da anlıyoruz.
Mecnun saçması, övgüde abartının sonlarını ziyadesiyle aşmış, vıcık vıcık bir yağlama bu. Vahim olan, “dileyen her insanın” hastalanabileceğini ima ederek hastalığın öteki kurbanlarıyla düpedüz alay etmesi. Devletlu pohpohlamada “tüm vakit içinderın” en güzeli, en istikrarlısıdır bu zat. Mecburî olarak vakit harcamamın sebebi budur. İbretliktir zira. Baştan belirteyim; bir yerde yazmışlardı, “aslında bu saçmalıkları yazan kendisi değil oğludur” diye. Şayet doğruysa, oğlunun “babam da yazsa yazsa bu biçimde yazardı” deyip bu cins inciler döktürmesi de farklı bir trajedi. Yani kuşağın devamı da problemli.
Hükümranlar de hoşlanır
Dalkavukluk, literatürde abartılı ya da yanlış övgü olarak tanımlanır. Bu işte uzmanlaşanlar, dalkavukluk yaptıkları figürlerin güvensizliklerini, zaaflarını güzel bilirler. O niçinle muhataplarının itirazlarıyla karşılaşmazlar. Karşılıklı, kelamsız, imzasız bir “anlaşma”dır ortalarındaki. Dalkavukluk bir tıp manipülasyondur da. Kendine inancı az olan beşerler kendilerini kuvvetli hissetmek için dalkavukluğu/dalkavuğu korurlar/kollarlar. İnanmak istediği ne var ise dalkavuktan duyduğunda keyifli olurlar. Psikolog Jennifer Vonk vardır, çok meşhur. O bu tıp hususlara, dalkavukluk dahil çok baş yormuştur, bu durumu “temel arzu” olarak niteler.
Rönesans periyodunda hükümdarları, kraliçeleri pohpohlamak hayli yaygındı, bilirsiniz. Barlas entelektüel açıdan falan değil olağan ancak bu manada katiyen bir “Rönesans” insanıdır. O devirde hayatış olsaydı, şimdikinden daha epey çıkarlı olurdu katiyetle. Cumhuriyet idaresi altında fakat bu kadarını yapabiliyor. Lafı geçti madem, değinmeden olmaz; Barlas’ı epey entelektüel bulanlar vardır. Saydığım, sevdiğim kimi meslek büyüklerimden de duyardım bunu. Doğrusunu isterseniz, bugüne kadar bu söylentiyi doğrulayacak tek bir yazısına rastlamadım. Bir orta, hak eden pahalı beşerlerle yapılan ırmak söyleşi kitapları pek yaygındı; hiç kaçırmazdım, hala da öyleyim. Söyleşi yapılan kişinin tüm hayatı, yaptıkları, ettikleri yer alır o kitaplarda. Okuduklarımın hepsi tuğla üzere kitaplardı. Bu Barlas’la da yaptılar bir “nehir söyleşi”. Aldım doğal. Yüz küsur sayfalık bir kitap. Önemli bir hayal kırıklığıydı yaşadığım. Sayfa sayısının azlığı bir kitabı bedelsiz yapmaz elbette. Komünist Manifesto küçücük bir kitaptır lakin dünyayı değiştirmiştir. Barlas’ın “entelektüel”liğinin kökenini bulurum sandım. Nerelerden beslendiğini, hangi kaynaklarla kendini geliştirdiğini görmek istedim. Zira tüm öteki ırmak söyleşilerde bunları bulursunuz. Bir Halil İnalcık ırmak söyleşisi okumuştum, bayılmıştım tek sözle. İlber Ortaylı’nın ırmak söyleşisini de epeyce beğenmiştim. Prof. Ahmet Arslan’la yapılanı da. Çok var bu biçimde. Irmak söyleşi denmesinin sebebi de bu esasen. İnanılmaz detaylarla, bilgilerle dolu. Bahis edilen figürü her tarafıyla tanıyor, biliyorsunuz. Barlas’ın “nehir söyleşisi”nde, bu cins kitaplarda aranan ne var ise hiçbiri yoktu. Söyleşiyi yapanın bir yanılgısı olduğunu sanmıyorum, “malzeme” entelektüel açıdan çok eksik zira.
İşin ustası lakin
Fakat nasılsa, medyada bir yer tutturabildi Barlas. Malum yollarla, yani “devletluları” pohpohlayarak muhtemelen. Tamam, bunu yapan epeyce oldu tarihte lakin yapanlar deha oldukları için bu günahları affedilebildi her kezinde. Edmund Spenser, The Faerie Queene’de Kraliçe I. Elizabeth’i nasıl pohpohlar, biliyoruz, okuduk. Shakespeare’in Macbeth’te Kral I. James‘i nasıl yağladığını da bilmeyenimiz yok. Niccolò Machiavelli’nin The Prince’de, II. Medici için ettiği laflar son derece dalkavukçadır. Hepsine tamam, lakin bu isimler, öbür yapıp ettikleriyle büyüktürler, kızamıyoruz. Bu isimleri Barlas’la bir tutmam densizlik biliyorum fakat bu biçimdeleri de var demek için mecbur kaldım.
Birebir devirde yaşasalardı Erasmus, Barlas’ı epeyce severdi diye düşünüyorum. Büyük Erasmus ünlü yapıtı Deliliğe Övgü’de dalkavukları “küskün ruhları yükselttikleri, üzgünleri teselli ettikleri” için pek över. Artık Barlas’ın “Türkiye Cumhurbaşkanı’nın halkı ile tıpkı yazgısı paylaşması jenerasyonlar uzunluğu anlatılacaktır” yağlaması, covid yüzünden üzgün olan CB’yi teselli etmeye yönelik değil midir? Bu yanıyla bakarsak, Barlas gerekli bir elemandır.
Fakat işi de kolay değil olağan olarak. Her seferinde “tolere” edilebilir yağcılık yapabilmek epeyce güç. Muhatabının bile “çüş artık” diyebileceği laflar edebiliyor. Yani yağlananı bile utandıran cümlelerdir şu son yazdığı, daha ne olsun.
Yıkama, yağlama yaparken, şayet kitaplarını (sanmam ama) okuduysa, Erasmus’tan dayanak alabilir almasına da Dante’yle ne yapacak pekala? Şaheseri İlahi Komedya’da dalkavukları “insan dışkısına eşdeğer” olarak tanımlar Büyük Dante.
Kalemine kurban olduğum.
Bahtı ya da rastgele bir şeyi diğerleriyle paylaşıp, paylaşmamak, seçilebilen bir tavırdır. bu biçimde bilirim ben, bu niçinle Barlas’ın cümlelerinden çıkardığım sonuç da şu oluyor haliyle; “Kendine epeyce âlâ baktığı ve önlemlere sonuna kadar dikkat ettiği için bugüne kadar Covid’e yakalanmayan CB, halkıyla tıpkı mukadderatı paylaşmak için bilerek hastalanmayı seçmiştir”. Diğer türlü anlaşılmasına imkan yok sanırım. Zira bir daha sonraki, “kuşaklar uzunluğu anlatılacak” cümlesinden bunun (yani hastalanmanın) takdir edilecek bir davranış olduğunu da anlıyoruz.
Mecnun saçması, övgüde abartının sonlarını ziyadesiyle aşmış, vıcık vıcık bir yağlama bu. Vahim olan, “dileyen her insanın” hastalanabileceğini ima ederek hastalığın öteki kurbanlarıyla düpedüz alay etmesi. Devletlu pohpohlamada “tüm vakit içinderın” en güzeli, en istikrarlısıdır bu zat. Mecburî olarak vakit harcamamın sebebi budur. İbretliktir zira. Baştan belirteyim; bir yerde yazmışlardı, “aslında bu saçmalıkları yazan kendisi değil oğludur” diye. Şayet doğruysa, oğlunun “babam da yazsa yazsa bu biçimde yazardı” deyip bu cins inciler döktürmesi de farklı bir trajedi. Yani kuşağın devamı da problemli.
Hükümranlar de hoşlanır
Dalkavukluk, literatürde abartılı ya da yanlış övgü olarak tanımlanır. Bu işte uzmanlaşanlar, dalkavukluk yaptıkları figürlerin güvensizliklerini, zaaflarını güzel bilirler. O niçinle muhataplarının itirazlarıyla karşılaşmazlar. Karşılıklı, kelamsız, imzasız bir “anlaşma”dır ortalarındaki. Dalkavukluk bir tıp manipülasyondur da. Kendine inancı az olan beşerler kendilerini kuvvetli hissetmek için dalkavukluğu/dalkavuğu korurlar/kollarlar. İnanmak istediği ne var ise dalkavuktan duyduğunda keyifli olurlar. Psikolog Jennifer Vonk vardır, çok meşhur. O bu tıp hususlara, dalkavukluk dahil çok baş yormuştur, bu durumu “temel arzu” olarak niteler.
Rönesans periyodunda hükümdarları, kraliçeleri pohpohlamak hayli yaygındı, bilirsiniz. Barlas entelektüel açıdan falan değil olağan ancak bu manada katiyen bir “Rönesans” insanıdır. O devirde hayatış olsaydı, şimdikinden daha epey çıkarlı olurdu katiyetle. Cumhuriyet idaresi altında fakat bu kadarını yapabiliyor. Lafı geçti madem, değinmeden olmaz; Barlas’ı epey entelektüel bulanlar vardır. Saydığım, sevdiğim kimi meslek büyüklerimden de duyardım bunu. Doğrusunu isterseniz, bugüne kadar bu söylentiyi doğrulayacak tek bir yazısına rastlamadım. Bir orta, hak eden pahalı beşerlerle yapılan ırmak söyleşi kitapları pek yaygındı; hiç kaçırmazdım, hala da öyleyim. Söyleşi yapılan kişinin tüm hayatı, yaptıkları, ettikleri yer alır o kitaplarda. Okuduklarımın hepsi tuğla üzere kitaplardı. Bu Barlas’la da yaptılar bir “nehir söyleşi”. Aldım doğal. Yüz küsur sayfalık bir kitap. Önemli bir hayal kırıklığıydı yaşadığım. Sayfa sayısının azlığı bir kitabı bedelsiz yapmaz elbette. Komünist Manifesto küçücük bir kitaptır lakin dünyayı değiştirmiştir. Barlas’ın “entelektüel”liğinin kökenini bulurum sandım. Nerelerden beslendiğini, hangi kaynaklarla kendini geliştirdiğini görmek istedim. Zira tüm öteki ırmak söyleşilerde bunları bulursunuz. Bir Halil İnalcık ırmak söyleşisi okumuştum, bayılmıştım tek sözle. İlber Ortaylı’nın ırmak söyleşisini de epeyce beğenmiştim. Prof. Ahmet Arslan’la yapılanı da. Çok var bu biçimde. Irmak söyleşi denmesinin sebebi de bu esasen. İnanılmaz detaylarla, bilgilerle dolu. Bahis edilen figürü her tarafıyla tanıyor, biliyorsunuz. Barlas’ın “nehir söyleşisi”nde, bu cins kitaplarda aranan ne var ise hiçbiri yoktu. Söyleşiyi yapanın bir yanılgısı olduğunu sanmıyorum, “malzeme” entelektüel açıdan çok eksik zira.
İşin ustası lakin
Fakat nasılsa, medyada bir yer tutturabildi Barlas. Malum yollarla, yani “devletluları” pohpohlayarak muhtemelen. Tamam, bunu yapan epeyce oldu tarihte lakin yapanlar deha oldukları için bu günahları affedilebildi her kezinde. Edmund Spenser, The Faerie Queene’de Kraliçe I. Elizabeth’i nasıl pohpohlar, biliyoruz, okuduk. Shakespeare’in Macbeth’te Kral I. James‘i nasıl yağladığını da bilmeyenimiz yok. Niccolò Machiavelli’nin The Prince’de, II. Medici için ettiği laflar son derece dalkavukçadır. Hepsine tamam, lakin bu isimler, öbür yapıp ettikleriyle büyüktürler, kızamıyoruz. Bu isimleri Barlas’la bir tutmam densizlik biliyorum fakat bu biçimdeleri de var demek için mecbur kaldım.
Birebir devirde yaşasalardı Erasmus, Barlas’ı epeyce severdi diye düşünüyorum. Büyük Erasmus ünlü yapıtı Deliliğe Övgü’de dalkavukları “küskün ruhları yükselttikleri, üzgünleri teselli ettikleri” için pek över. Artık Barlas’ın “Türkiye Cumhurbaşkanı’nın halkı ile tıpkı yazgısı paylaşması jenerasyonlar uzunluğu anlatılacaktır” yağlaması, covid yüzünden üzgün olan CB’yi teselli etmeye yönelik değil midir? Bu yanıyla bakarsak, Barlas gerekli bir elemandır.
Fakat işi de kolay değil olağan olarak. Her seferinde “tolere” edilebilir yağcılık yapabilmek epeyce güç. Muhatabının bile “çüş artık” diyebileceği laflar edebiliyor. Yani yağlananı bile utandıran cümlelerdir şu son yazdığı, daha ne olsun.
Yıkama, yağlama yaparken, şayet kitaplarını (sanmam ama) okuduysa, Erasmus’tan dayanak alabilir almasına da Dante’yle ne yapacak pekala? Şaheseri İlahi Komedya’da dalkavukları “insan dışkısına eşdeğer” olarak tanımlar Büyük Dante.
Kalemine kurban olduğum.