Vitra
New member
elbette ‘Geççek’ “The Times They Are A-Changin”le 60’lı senelerda fırtınalar koparmıştı Bob Dylan. Afro-Amerikanların sivil hak arayışının yükseldiği periyottu. Dylan esasen bu konulardaki hassaslığını evvelki müziklerinde da göstermişti. Ayrımcılığın, ırkçı baskının “modern dünyada” olmaması gerektiğini içeren, mükemmel bir kesimdir bu. Bugüne kadar ilham verici özelliğini de yitirmemiştir.
Steven Van Zandt vardı bir vakit içinder; aktivist bir sanatçıdır bu. Plak imalcisi Arthur Baker ile, 1985’ti sanırım, o devir ırkçı beyazların yönettiği Güney Afrika halkına dayanak olmak için Apartheid’e Karşı Birleşmiş Sanatkarlar isimli bir küme kurmuşlardı. Ortalarına Bruce Springsteen ile Miles Davis’i de almış, seslendirdikleri Sun City isimli müzikle dünyayı ayağa kaldırmışlardı. Kimi müzik otoritelerinin “üçüncü dünyanın sesi” diye tanımladıkları büyük Bob Marley, yönettiği The Wailers isimli Reggae kümesiyle “Onlar Tok Ancak Biz Açız” isimli modülüyle 1975’e damga vurmuştu. Fakirlerin yiyecek bulamamalarını anlattığı müziğiydi bu Marley’in.
Çok değil ondan dört yıl evvel de gay olduğu için babası tarafınca öldürülen- Marvin Gaye “What’s Going On” isimli albümünde hem Vietnam savaşına, birebir vakitte uyuşturucuya, yoksulluğa değinen kesimler seslendirmişti. O kadar harikaydı ki, problemlerin yakıcılığını o kadar içten seslendirmişti ki, yıllar daha sonra, yani 2003’de ünlü müzik mecmuası Rolling Stone, What’s Going On albümüne “Tüm vakit içinderın En Düzgün 500 Albümü” içinde altıncı sırada yer vermişti.
2010 Dünya Kupası’nın o mükemmel müziği Wavin Flag, K’naan ismiyle tanıdığımız Keinan Abdi Warsame’nindir. Warsame, Somalili bir mültecidir aslında. Savaştan kaçan ailesiyle geldiği ABD’de akabinde da Kanada’da epeyce başarılı olduğu müziği aracılığıyla mültecilerin meselelerini lisana getirdi daima. Hala öyledir.
Hepsinde ‘geççek’ vardır
Bob Dylan, Steven Van Zandt, Arthur Baker, Bruce Springsteen, Miles Davis, Bob Marley, Marwin Gaye, Keinan Abdi Warsame, daha kaçları yaptıkları müziklerinde trajedileri yazdılar ancak umuttan da kelam ettiler. Hangi lisanda, ne söylerlerse söylesinler, müziklerin bir yerinde kesinlikle “geççek” dendiğini fark edersiniz. Zira umut içermeyen müzik yoktur.
Ülkemiz şartlarında ister Covid-19 pandemisine isterse otoriterliğe karşı yazılmış olan bir müziğe milyonların sahip çıkması, bir “sese” duyulan muhtaçlığın büyüklüğünü gösterir. Tahminen milyonlarca insanı sokağa dökemezsiniz, forumlarda konuşturmasınız tahminen, fakat bir müzikle, o müziğe eşlik edene, fısıltıyla da mırıldansa, bağıra bağıra da söylese, büyük bir ailenin kesimi olduğunu hissettirebilirsiniz. Kendi kendine tekraren “geççek” diyen birinin yüklendiği moral yabana atılamaz. Binlerce insanın “geçeceğine” inandığı bir “sıkıntı”nın koro halinde lisana getirilmesi ne demek? Bunu muktedirin de buyruğundaki kanunların da engellemesine imkan yok.
Bülbül de söylese
Tek sesin çıktığı, başka seslerin bastırıldığı bir toplumda kitlelerin kulağı “başka bir sese” hassastır. “Geççek”le bunu gorebildik tüm açıklığıyla. Bu müzik bir gereksinime karşılık veriyor, fazlaca açıktır ki. Birilerinin daima bağırdığı, kendini kutsal, herkesi düşman gördüğü, neşeyi, mizahı, estetiği yok ettiği bir dünyada tüm bunların geçeceğini kısmındaki bülbül de söylese altında toplanır herkes o kolun. Tutunacak kısmı olmayanlar bunu uygun anlar.
Geççek, beynimizi dopaminle doldurmakla kalmadı, büyük bir çoğunluğu tıpkı derecede etkileyerek “duygu ortağı” da yaptı. Muktedir eliyle (diliyle de tabii) “bölünmüş” bir toplumda dayanılmaz bir bütünleşmeye yol açtı.
“birlikte Yürüdük Biz Bu Yollarda” diye diye “birlikte yürüdüklerini” ihale, rant zengini yapanlar, “Bana Her Şey Seni Hatırlatıyor” diye diye “hatırladığı” herkesi ihya edenler, inanarak söylüyoruz daima bir ağızdan: Geççek
Ümitsizlik pandemisi bitecek.
Steven Van Zandt vardı bir vakit içinder; aktivist bir sanatçıdır bu. Plak imalcisi Arthur Baker ile, 1985’ti sanırım, o devir ırkçı beyazların yönettiği Güney Afrika halkına dayanak olmak için Apartheid’e Karşı Birleşmiş Sanatkarlar isimli bir küme kurmuşlardı. Ortalarına Bruce Springsteen ile Miles Davis’i de almış, seslendirdikleri Sun City isimli müzikle dünyayı ayağa kaldırmışlardı. Kimi müzik otoritelerinin “üçüncü dünyanın sesi” diye tanımladıkları büyük Bob Marley, yönettiği The Wailers isimli Reggae kümesiyle “Onlar Tok Ancak Biz Açız” isimli modülüyle 1975’e damga vurmuştu. Fakirlerin yiyecek bulamamalarını anlattığı müziğiydi bu Marley’in.
Çok değil ondan dört yıl evvel de gay olduğu için babası tarafınca öldürülen- Marvin Gaye “What’s Going On” isimli albümünde hem Vietnam savaşına, birebir vakitte uyuşturucuya, yoksulluğa değinen kesimler seslendirmişti. O kadar harikaydı ki, problemlerin yakıcılığını o kadar içten seslendirmişti ki, yıllar daha sonra, yani 2003’de ünlü müzik mecmuası Rolling Stone, What’s Going On albümüne “Tüm vakit içinderın En Düzgün 500 Albümü” içinde altıncı sırada yer vermişti.
2010 Dünya Kupası’nın o mükemmel müziği Wavin Flag, K’naan ismiyle tanıdığımız Keinan Abdi Warsame’nindir. Warsame, Somalili bir mültecidir aslında. Savaştan kaçan ailesiyle geldiği ABD’de akabinde da Kanada’da epeyce başarılı olduğu müziği aracılığıyla mültecilerin meselelerini lisana getirdi daima. Hala öyledir.
Hepsinde ‘geççek’ vardır
Bob Dylan, Steven Van Zandt, Arthur Baker, Bruce Springsteen, Miles Davis, Bob Marley, Marwin Gaye, Keinan Abdi Warsame, daha kaçları yaptıkları müziklerinde trajedileri yazdılar ancak umuttan da kelam ettiler. Hangi lisanda, ne söylerlerse söylesinler, müziklerin bir yerinde kesinlikle “geççek” dendiğini fark edersiniz. Zira umut içermeyen müzik yoktur.
Ülkemiz şartlarında ister Covid-19 pandemisine isterse otoriterliğe karşı yazılmış olan bir müziğe milyonların sahip çıkması, bir “sese” duyulan muhtaçlığın büyüklüğünü gösterir. Tahminen milyonlarca insanı sokağa dökemezsiniz, forumlarda konuşturmasınız tahminen, fakat bir müzikle, o müziğe eşlik edene, fısıltıyla da mırıldansa, bağıra bağıra da söylese, büyük bir ailenin kesimi olduğunu hissettirebilirsiniz. Kendi kendine tekraren “geççek” diyen birinin yüklendiği moral yabana atılamaz. Binlerce insanın “geçeceğine” inandığı bir “sıkıntı”nın koro halinde lisana getirilmesi ne demek? Bunu muktedirin de buyruğundaki kanunların da engellemesine imkan yok.
Bülbül de söylese
Tek sesin çıktığı, başka seslerin bastırıldığı bir toplumda kitlelerin kulağı “başka bir sese” hassastır. “Geççek”le bunu gorebildik tüm açıklığıyla. Bu müzik bir gereksinime karşılık veriyor, fazlaca açıktır ki. Birilerinin daima bağırdığı, kendini kutsal, herkesi düşman gördüğü, neşeyi, mizahı, estetiği yok ettiği bir dünyada tüm bunların geçeceğini kısmındaki bülbül de söylese altında toplanır herkes o kolun. Tutunacak kısmı olmayanlar bunu uygun anlar.
Geççek, beynimizi dopaminle doldurmakla kalmadı, büyük bir çoğunluğu tıpkı derecede etkileyerek “duygu ortağı” da yaptı. Muktedir eliyle (diliyle de tabii) “bölünmüş” bir toplumda dayanılmaz bir bütünleşmeye yol açtı.
“birlikte Yürüdük Biz Bu Yollarda” diye diye “birlikte yürüdüklerini” ihale, rant zengini yapanlar, “Bana Her Şey Seni Hatırlatıyor” diye diye “hatırladığı” herkesi ihya edenler, inanarak söylüyoruz daima bir ağızdan: Geççek
Ümitsizlik pandemisi bitecek.