A
admin
Guest
42 yaşındaki Sugimoto, “İnsan ilgileri beni bıktırdı. Ufak bir valiz hazırlayıp kayıplara karıştım. Bir türlü kurtuluş gibi” diye söz ediyor durumunu.
Yaşadığı küçük kentte, ailesinin işyeri niçiniyle her insanın kendisini tanıdığını, kendisinden de o işi sürdürmesinin beklendiğini, lakin üzerine bindirilen bu yükün ağır geldiğini ve kimseye söylemeden orayı terk ettiğini anlatıyor.
BBC Türkçe’nin haberine göre; Bazıları borçtan, bazıları sevgisiz evliliklerinden kurtulmak için “buharlaşmaya” karar veriyor.Bunu yapmak isteyenlere yardımcı olan şirketler de var. Bu süreçlere “gece taşınma hizmeti” ismi veriliyor. İnsanların gizlice ortadan kaybolması, bâtın yerlerde kalmaları sağlanıyor.
Japon iktisadında sıkıntıların başladığı 1990’larda bu biçimde bir şirket kuran Sho Hatori, “Normalde beşerler üniversiteye gitmek, yeni bir işe başlamak, evlenmek üzere müspet niçinlerle taşınıyor.
Fakat üniversite eğitimini bırakmak, işini kaybetmek, takıntılı bir biçimde takibe uğramaktan kaçınmak üzere üzücü niçinlerle taşınanlar da var” diyor.
Hatori, evvel insanların mali niçinlerle zahmete düşmüş hayatlarından kurtulmak için bu yola baş vurduğunu düşünmüş, lakin “sosyal niçinlerin” de olduğunu görmesi uzun sürmemiş. “Biz de bu insanlara ikinci hayatlarına başlamada yardım ediyoruz” diyor.
On yıldan fazladır bu “buharlaşma” olgusunu araştıran sosyolog Hiroki Nakamori, bu kavramın ortadan kaybolma sonucu veren bireyler için birinci vakit içinderda 1960’larda kullanıldığını söylüyor.
Japonya’da boşanma oranı evvelce olduğu üzere artık de pek düşük. Kimi bireyler, uzun ve detaylı boşanma süreçlerine girişmek yerine bu türlü ortadan kaybolmanın daha kolay olduğuna karar veriyor.
Nakamori, “Japonya’da buharlaşmak fazlaca daha kolay” diyor. Özel hayatın saklılığının korunmasına kıymet veriliyor: ortadan kaybolan beşerler bankamatiklerden çarçabuk para çekebiliyor; onların imajlarını içerebilecek güvenlik kameraları görüntülerine aile fertlerinin erişimine müsaade verilmiyor.
“Herhangi bir kabahat yahut kaza durumu olmadıkça polis devreye girmez. Ailenin yapabileceği tek şey özel dedektif tutmak ya da beklemek. Hepsi bu.”
Geride bırakılan şahıslar açısından ise terk edilmek ve kaybolan kişiyi aramak dayanılmaz bir hal alabiliyor.
22 yaşındaki oğlunu bu türlü kaybeden ve tekrar haber alamayan bir anne “Şoke oldum” diyor. “İki defa işten ayrıldı. Bu başarısızlık ona ağır gelmiş olmalı.” Oğlunun ortadan kaybolmadan evvel yaşadığı bölgeye gidip günlerce otomobilinde beklemiş, tahminen gelir diye. Ancak gelmemiş.
Polisin yardım etmediğini, fakat intihar ettiğine dair bir kuşku var ise devreye gireceklerini söylemiş olduklerini aktarıyor.”Biliyorum, takıntılı takip durumları oluyor, elde edilen bilgiler berbata kullanılabiliyor. bu biçimde bir yasa tahminen bu yüzden gerekli.
Lakin cürüm işleyenler, takipçiler ve çocuğunu arayamayan ebeveynler birebir şey değil. Hepsine birebir davranılıyor. Nedir bu?” diye yansısını söz ediyor.
“Param yok, mevcut maddelere göre yapabileceğim tek şey, bulunan bir ceset oğluma mı ilişkin diye bakmak, yalnızca bu.”Ortadan kaybolmaya karar veren şahıslar açısından ise hüzün ve pişmanlık hisleri uzun mühlet devam edebiliyor.
İşini, karısını ve çocuklarını geride bırakan Sugimoto, “Hep yanlış bir şey yaptığım hissine kapıldım. Çocuklarımı bir yıldır görmüyorum. Onlara iş seyahatine çıktığımı söylemiş oldum” diyor.
Şu an Tokyo’da yaşayan Sugimoto, tek pişmanlığının onları geride bırakmak olduğunu söylüyor.Gece taşınma hizmeti veren bir şirket ona kalacağı yeri sağlamış. Burayı, 17 yıl evvel kendisi de ortadan kaybolma sonucu veren Saita isimli bir bayan işletiyor.
Berbat muameleye maruz kaldığı bir münasebet niçiniyle ortadan kaybolmaya karar verdiğini anlatan Saita, “aslında şu an bile kayıp bir insanım” diyor.
“Farklı tipten müşteriler var. Ağır konut içi şiddete maruz kalanlardan tutun da ego yahut ferdî çıkar için bunu yapanlara kadar. Ben kimseyi yargılamıyorum.
‘Sizin durumunuz gereğince önemli değil’ demiyorum kimseye. her insanın kendi uğraşı var.”
Sugimoto açısından onun şirketi, bu çabayı vermesine yardımcı olmuş. Ancak kendisi ortadan kaybolmayı başarsa da eski ömrünün izlerinin devam etmediği söylenemez.
“Sadece 13 yaşındaki büyük oğlum gerçeği biliyor. ‘Babam kendi hayatı ile ilgili bir karar verdi, ben onu değiştiremem’ kelamlarını asla unutamıyorum. Benim yaptığımdan daha olgun değil mi bu kelamlar?”
Yaşadığı küçük kentte, ailesinin işyeri niçiniyle her insanın kendisini tanıdığını, kendisinden de o işi sürdürmesinin beklendiğini, lakin üzerine bindirilen bu yükün ağır geldiğini ve kimseye söylemeden orayı terk ettiğini anlatıyor.
BBC Türkçe’nin haberine göre; Bazıları borçtan, bazıları sevgisiz evliliklerinden kurtulmak için “buharlaşmaya” karar veriyor.Bunu yapmak isteyenlere yardımcı olan şirketler de var. Bu süreçlere “gece taşınma hizmeti” ismi veriliyor. İnsanların gizlice ortadan kaybolması, bâtın yerlerde kalmaları sağlanıyor.
Japon iktisadında sıkıntıların başladığı 1990’larda bu biçimde bir şirket kuran Sho Hatori, “Normalde beşerler üniversiteye gitmek, yeni bir işe başlamak, evlenmek üzere müspet niçinlerle taşınıyor.
Fakat üniversite eğitimini bırakmak, işini kaybetmek, takıntılı bir biçimde takibe uğramaktan kaçınmak üzere üzücü niçinlerle taşınanlar da var” diyor.
Hatori, evvel insanların mali niçinlerle zahmete düşmüş hayatlarından kurtulmak için bu yola baş vurduğunu düşünmüş, lakin “sosyal niçinlerin” de olduğunu görmesi uzun sürmemiş. “Biz de bu insanlara ikinci hayatlarına başlamada yardım ediyoruz” diyor.
On yıldan fazladır bu “buharlaşma” olgusunu araştıran sosyolog Hiroki Nakamori, bu kavramın ortadan kaybolma sonucu veren bireyler için birinci vakit içinderda 1960’larda kullanıldığını söylüyor.
Japonya’da boşanma oranı evvelce olduğu üzere artık de pek düşük. Kimi bireyler, uzun ve detaylı boşanma süreçlerine girişmek yerine bu türlü ortadan kaybolmanın daha kolay olduğuna karar veriyor.
Nakamori, “Japonya’da buharlaşmak fazlaca daha kolay” diyor. Özel hayatın saklılığının korunmasına kıymet veriliyor: ortadan kaybolan beşerler bankamatiklerden çarçabuk para çekebiliyor; onların imajlarını içerebilecek güvenlik kameraları görüntülerine aile fertlerinin erişimine müsaade verilmiyor.
“Herhangi bir kabahat yahut kaza durumu olmadıkça polis devreye girmez. Ailenin yapabileceği tek şey özel dedektif tutmak ya da beklemek. Hepsi bu.”
Geride bırakılan şahıslar açısından ise terk edilmek ve kaybolan kişiyi aramak dayanılmaz bir hal alabiliyor.
22 yaşındaki oğlunu bu türlü kaybeden ve tekrar haber alamayan bir anne “Şoke oldum” diyor. “İki defa işten ayrıldı. Bu başarısızlık ona ağır gelmiş olmalı.” Oğlunun ortadan kaybolmadan evvel yaşadığı bölgeye gidip günlerce otomobilinde beklemiş, tahminen gelir diye. Ancak gelmemiş.
Polisin yardım etmediğini, fakat intihar ettiğine dair bir kuşku var ise devreye gireceklerini söylemiş olduklerini aktarıyor.”Biliyorum, takıntılı takip durumları oluyor, elde edilen bilgiler berbata kullanılabiliyor. bu biçimde bir yasa tahminen bu yüzden gerekli.
Lakin cürüm işleyenler, takipçiler ve çocuğunu arayamayan ebeveynler birebir şey değil. Hepsine birebir davranılıyor. Nedir bu?” diye yansısını söz ediyor.
“Param yok, mevcut maddelere göre yapabileceğim tek şey, bulunan bir ceset oğluma mı ilişkin diye bakmak, yalnızca bu.”Ortadan kaybolmaya karar veren şahıslar açısından ise hüzün ve pişmanlık hisleri uzun mühlet devam edebiliyor.
İşini, karısını ve çocuklarını geride bırakan Sugimoto, “Hep yanlış bir şey yaptığım hissine kapıldım. Çocuklarımı bir yıldır görmüyorum. Onlara iş seyahatine çıktığımı söylemiş oldum” diyor.
Şu an Tokyo’da yaşayan Sugimoto, tek pişmanlığının onları geride bırakmak olduğunu söylüyor.Gece taşınma hizmeti veren bir şirket ona kalacağı yeri sağlamış. Burayı, 17 yıl evvel kendisi de ortadan kaybolma sonucu veren Saita isimli bir bayan işletiyor.
Berbat muameleye maruz kaldığı bir münasebet niçiniyle ortadan kaybolmaya karar verdiğini anlatan Saita, “aslında şu an bile kayıp bir insanım” diyor.
“Farklı tipten müşteriler var. Ağır konut içi şiddete maruz kalanlardan tutun da ego yahut ferdî çıkar için bunu yapanlara kadar. Ben kimseyi yargılamıyorum.
‘Sizin durumunuz gereğince önemli değil’ demiyorum kimseye. her insanın kendi uğraşı var.”
Sugimoto açısından onun şirketi, bu çabayı vermesine yardımcı olmuş. Ancak kendisi ortadan kaybolmayı başarsa da eski ömrünün izlerinin devam etmediği söylenemez.
“Sadece 13 yaşındaki büyük oğlum gerçeği biliyor. ‘Babam kendi hayatı ile ilgili bir karar verdi, ben onu değiştiremem’ kelamlarını asla unutamıyorum. Benim yaptığımdan daha olgun değil mi bu kelamlar?”