Vitra
New member
Boji’nin kakası Her sohbetin en değerli gündemi enflasyon. İçinde bir aktör olarak bulunduğumuz sahnede daima dekorların değişmesi üzere, yaşamak için tüketmek zorunda olduğumuz mal ve hizmetlerin fiyatlarının daima artması hayat gücümüzü mahvediyor. Tükettiğimiz mal ve hizmetlerin ya kalitesi düşüyor ya da ölçüsü. Konutumuzda bozulan sağlam tüketim mallarını yenileyemiyoruz. Eşyalarımız bozuk, yaptıramıyoruz. Konutta, mahallede, okulda, işte daima bir tansiyon hakim. Hayatları boyunca politik tansiyonlar hakkında düşünmemiş geniş halk bölümleri çok dozda politikleşmiş durumda. Lakin bu politiklik bir bilinçlenme hali olarak değil tam da çürümenin bir öbür kararı olarak karşımıza çıkıyor. Örneğin, Marmara ve Ege’de yaz başlarında görülen müsilajın deniz tabanına çöküp tüm canlı hayatı tehdit etmesi gündemimizde değil. ‘Bunu gözlemleyemediğimiz için hassaslık gelişmiyor’ diyebiliriz. Lakin yalnızca gorebildiğimiz sıkıntılara reaksiyon geliştirmek bizim pek de derin bir politikleşme yaşamadığımızın delili. Kendimizden öteki bir çeşidin hayatını önemsememiz de politik olarak vasatın altı bir bilince sahip olduğumuzu gösteriyor.
olağan olarak, toplumsal manada politik şuurumuzun bu kadar sığ olması türlü sıkıntılara yol açıyor. Lakin bu problemlerin en büyüğü siyaset kurumu tarafınca rahatlıkla manipüle edilebilen bir topluma dönüşmemiz. Bu toplumun çabucak her gün yaşadığı tansiyonları ve telaşları, şayet siyaset kurumu çözmeyi göze alamıyorsa bu biçimde tansiyonlar ve telaşlar yokmuş üzere davranabiliyoruz.
Hükümranlar içinde bütün oyun yüzde 50+1 üzere bir aritmetiğe dönüşünce, halk dalkavukluğunun en çiğ uygulamalarını gözlüyoruz. Derinlik yok, ideolojik birikim yok, bir bakış açısı bile yok. Süratle servis edilen, süratle tüketilen, gündelik hayatının süratli ritmini temsil eden, bu haliyle fast food’a benzeyen bir siyaset yapma biçimi; “Boji otobüse kakasını yaptı…”
Boji’nin kakası siyasetin gündemine bir biçimiyle sokulabiliyor ve dahası yalnızca İstanbul’u turlayan şirin bir köpek olan Boji üzerinden 20 milyonluk kentin mahallî idaresi eleştirilebiliyor. Lakin Boji’nin kakasını konuştuğumuz kadar sayıları hakkında çeşitli rivayetler dolaşan Türkiye’nin sığınmacı meselesini konuşamıyoruz. Ege ve Marmara’da canlı hayatı tehdit eden müsilaj gündemimizden gözümüzün önünde olmadığı için çıktı. Pekala ya sığınmacılar? Onları da mı görmez olduk? 4-5 ülkenin halkı Anadolu topraklarında bir ortaya getirilmiş ve esasen kendi ortasında onlarca tansiyonu olan bu toplumun, buna hiç bir dayanak almadan, konuşmadan, gündem etmeden ahenk sağlamasını istiyoruz. Ne sığınmacıların meselelerini ne de yarattığı toplumsal tansiyonu konuşuyoruz. Konuşmadıkça, dehşetler derinleşiyor ve bu endişeler üzerinden siyaset yapan kurnaz siyasetçiler ortaya çıkıyor.
Sığınmacı meselesini konuşmuyoruz zira yüzde 50+1’lik bu sistemin kirlettiği siyaset kurumunun uzun vadede çözülebilecek sıkıntıları konuşmaya tahammülü yok. Bir orta yeltendik ve gördük ki, sığınmacı başlığındaki toplumsal tansiyon had safhada. Belgeyi rafa kaldırdık. Ustalıkla ülkenin gündeminde indirdik sığınmacı sıkıntısını. Onun yerine Boji’nin kakasını konuşuyoruz…
Ülkenin gündeminden ustalıkla indirilen bir öbür bahis ise bu yazının ana konusu. 2020’nin mart ayından itibaren 1 küsur yıl boyunca hepimizin hayatını tarifsiz formda mahveden Covid-19’la gayret artık siyasetin ve ötürüsıyla devletin gündeminde yok. Denebilir ki, hastalık tehlikeli boyutta değil. halbuki yalnızca 20 Kasım’da 201 yurttaşımızı bu hastalık yüzünden kaybettik. 30 Ekim’le 5 Kasım içinde Covid-19’dan kaybettiğimiz kişi sayısı tam 1204. Fahrettin Koca Eylül ayında 500 binden çok etkin Covid-19 olayının yüzde 83’ünün aşısız olduğunu söylemiş oldu. Buna rağmen, dosta itimat, düşmana kaygı salan siyasal bağlantı kurumları aşılama kampanyasına devam etmiyor. Zira giderek yaygınlaşan ve derinleşen, giderek pervasızlaşan aşı aksiliğiyle siyaset kurumunun uğraş etme hamaseti yok. Kim bilir, tahminen de siyasetçilerimiz de aşı zıddı hale gelmiştir. Bilmiyoruz, bu biçimde bir şeyi tartışmaya bile cüret edemiyoruz. Zira oy yarışı o denli kıran kırana geçiyor ki, kimse durup risk almayı göze alamıyor. ‘Bir de aşı zıtlarını başımıza bela etmenin alemi yok’ deniyor.
Pandeminin başından bu yana halkı bilgilendirmeye çalışan tabipler hakaretler, iftiralarla karşı karşıya. Bazıları aşı aykırıları tarafınca mevtle tehdit ediliyor. Fakat siyaset kurumu sessiz. Zira o kadar süratli gidiyoruz ki, bir durup, bu biçimde esaslı bir sorunu çözmek için düşünmeye vaktimiz olmuyor. Aşı karşıları yokmuş üzere davranıyoruz. Ancak aşı da olmuyoruz. Türkiye’de yaklaşık 10 milyon yetişkin yurttaş aşı olmayı reddediyor.
halbuki konuşmayınca sorun yok olmuyor. Avrupa 4’üncü dalgayla boğuşmaya başladı bile. Bizde de hadise sayıları itimat vermiyor. Yalnızca 20 Kasım’da yeni olay sayısı 23 bin 347. Bizden 2 bin km Batı’daki Avusturya’da ise aşı olmayanların sokağa çıkması yasaklandı. Bu karar başta insan hakları olmak üzere her açıdan tartışılabilir. Lakin an itibariyle Avrupa’nın gündemi bu. Fakat biz üzerine konuşmaya bile kıymet görmüyoruz Covid-19’u.
Siyasetin gündeminde yüzde 50+1 var. Ama bu gündemin sebebi, yüzde 50+1’lik oy yarışının yozlaştırdığı toplumsal ve politik iklim değil. Erdoğan’ın önümüzdeki seçimlerde yüzde 50+1’lik oy oranını bakılırsamemekten telaş etmesi. Bu öyküde arayana epey ibret var…
olağan olarak, toplumsal manada politik şuurumuzun bu kadar sığ olması türlü sıkıntılara yol açıyor. Lakin bu problemlerin en büyüğü siyaset kurumu tarafınca rahatlıkla manipüle edilebilen bir topluma dönüşmemiz. Bu toplumun çabucak her gün yaşadığı tansiyonları ve telaşları, şayet siyaset kurumu çözmeyi göze alamıyorsa bu biçimde tansiyonlar ve telaşlar yokmuş üzere davranabiliyoruz.
Hükümranlar içinde bütün oyun yüzde 50+1 üzere bir aritmetiğe dönüşünce, halk dalkavukluğunun en çiğ uygulamalarını gözlüyoruz. Derinlik yok, ideolojik birikim yok, bir bakış açısı bile yok. Süratle servis edilen, süratle tüketilen, gündelik hayatının süratli ritmini temsil eden, bu haliyle fast food’a benzeyen bir siyaset yapma biçimi; “Boji otobüse kakasını yaptı…”
Boji’nin kakası siyasetin gündemine bir biçimiyle sokulabiliyor ve dahası yalnızca İstanbul’u turlayan şirin bir köpek olan Boji üzerinden 20 milyonluk kentin mahallî idaresi eleştirilebiliyor. Lakin Boji’nin kakasını konuştuğumuz kadar sayıları hakkında çeşitli rivayetler dolaşan Türkiye’nin sığınmacı meselesini konuşamıyoruz. Ege ve Marmara’da canlı hayatı tehdit eden müsilaj gündemimizden gözümüzün önünde olmadığı için çıktı. Pekala ya sığınmacılar? Onları da mı görmez olduk? 4-5 ülkenin halkı Anadolu topraklarında bir ortaya getirilmiş ve esasen kendi ortasında onlarca tansiyonu olan bu toplumun, buna hiç bir dayanak almadan, konuşmadan, gündem etmeden ahenk sağlamasını istiyoruz. Ne sığınmacıların meselelerini ne de yarattığı toplumsal tansiyonu konuşuyoruz. Konuşmadıkça, dehşetler derinleşiyor ve bu endişeler üzerinden siyaset yapan kurnaz siyasetçiler ortaya çıkıyor.
Sığınmacı meselesini konuşmuyoruz zira yüzde 50+1’lik bu sistemin kirlettiği siyaset kurumunun uzun vadede çözülebilecek sıkıntıları konuşmaya tahammülü yok. Bir orta yeltendik ve gördük ki, sığınmacı başlığındaki toplumsal tansiyon had safhada. Belgeyi rafa kaldırdık. Ustalıkla ülkenin gündeminde indirdik sığınmacı sıkıntısını. Onun yerine Boji’nin kakasını konuşuyoruz…
Ülkenin gündeminden ustalıkla indirilen bir öbür bahis ise bu yazının ana konusu. 2020’nin mart ayından itibaren 1 küsur yıl boyunca hepimizin hayatını tarifsiz formda mahveden Covid-19’la gayret artık siyasetin ve ötürüsıyla devletin gündeminde yok. Denebilir ki, hastalık tehlikeli boyutta değil. halbuki yalnızca 20 Kasım’da 201 yurttaşımızı bu hastalık yüzünden kaybettik. 30 Ekim’le 5 Kasım içinde Covid-19’dan kaybettiğimiz kişi sayısı tam 1204. Fahrettin Koca Eylül ayında 500 binden çok etkin Covid-19 olayının yüzde 83’ünün aşısız olduğunu söylemiş oldu. Buna rağmen, dosta itimat, düşmana kaygı salan siyasal bağlantı kurumları aşılama kampanyasına devam etmiyor. Zira giderek yaygınlaşan ve derinleşen, giderek pervasızlaşan aşı aksiliğiyle siyaset kurumunun uğraş etme hamaseti yok. Kim bilir, tahminen de siyasetçilerimiz de aşı zıddı hale gelmiştir. Bilmiyoruz, bu biçimde bir şeyi tartışmaya bile cüret edemiyoruz. Zira oy yarışı o denli kıran kırana geçiyor ki, kimse durup risk almayı göze alamıyor. ‘Bir de aşı zıtlarını başımıza bela etmenin alemi yok’ deniyor.
Pandeminin başından bu yana halkı bilgilendirmeye çalışan tabipler hakaretler, iftiralarla karşı karşıya. Bazıları aşı aykırıları tarafınca mevtle tehdit ediliyor. Fakat siyaset kurumu sessiz. Zira o kadar süratli gidiyoruz ki, bir durup, bu biçimde esaslı bir sorunu çözmek için düşünmeye vaktimiz olmuyor. Aşı karşıları yokmuş üzere davranıyoruz. Ancak aşı da olmuyoruz. Türkiye’de yaklaşık 10 milyon yetişkin yurttaş aşı olmayı reddediyor.
halbuki konuşmayınca sorun yok olmuyor. Avrupa 4’üncü dalgayla boğuşmaya başladı bile. Bizde de hadise sayıları itimat vermiyor. Yalnızca 20 Kasım’da yeni olay sayısı 23 bin 347. Bizden 2 bin km Batı’daki Avusturya’da ise aşı olmayanların sokağa çıkması yasaklandı. Bu karar başta insan hakları olmak üzere her açıdan tartışılabilir. Lakin an itibariyle Avrupa’nın gündemi bu. Fakat biz üzerine konuşmaya bile kıymet görmüyoruz Covid-19’u.
Siyasetin gündeminde yüzde 50+1 var. Ama bu gündemin sebebi, yüzde 50+1’lik oy yarışının yozlaştırdığı toplumsal ve politik iklim değil. Erdoğan’ın önümüzdeki seçimlerde yüzde 50+1’lik oy oranını bakılırsamemekten telaş etmesi. Bu öyküde arayana epey ibret var…