Vitra
New member
Birebir gemide miyiz? Kelepçeli elleriyle gözyaşını silmeye çalışan Migros personeli Gülabi Aksu’un manzarası kolay kolay unutulmayacaktır.
“Çoluk çocuğumuzun ekmeği için, rızkı için uğraş ediyoruz” diyen Aksu, öbür arkadaşlarıyla birlikte kelepçelenip gözaltına alındı.
Artık Gülabi Aksu ile konutunun önüne gittiği işverenleri tıpkı gemide mi?
Aksu ile onu işten çıkaran işverenleri bu ülkenin nimetlerinden bir arada mi faydalanıyorlar? Ekonomik krizin külfetini bir arada mi omuzluyorlar?
Yahut motokuryeler.
Carları kıymetine akşama kadar motor üstünde arı üzere çalışıp kirasını, elektrik faturasını ödeyemeyen, “eve ekmek götüremiyorum, şurada ölsem daha iyi” diyen kurye ile onu işten atan işverenleri birebir gemide mi? Ülkenin karından birlikte mi faydalanıyorlar? Külfetini bir arada mi paylaşıyorlar?
Hayır.
Ülkenin karından birlikte faydalanmıyorlar. Personeller, ülkenin yararından; yaşayacakları kadar, çoluk çocuğunun rızkına yetecek kadar, kirasını, elektrik faturasını, yol parasını karşılayacak kadar hisse istediklerinde işten atılıyorlar.
Karşılarında patronu değil kolluk güçlerini görüyorlar. Yaka paça kelepçelenip gözaltına alınıyorlar. Devlet gücünü, personelin haklarını alması için değil hakkını isteyeni kapının önüne koyan sermayeden yana kullanıyor. Marks’ın “devlet hakim sınıfların baskı aracıdır” kelamının hakkını veriyor.
Ortada ülkenin yararından bir arada yararlanma üzere bir durum yok.
Külfete bir arada katlanma diye de bir durum yok.
Ülkenin nimeti kârını azamî seviyede tutmaktan en küçük bir ödün vermeyen sermayeye, külfeti ise “12 saat çalışıyorum, konuta ekmek götüremiyorum, artık şurada öleyim ya ne var ki daha iyi” işçiye düşüyor.
Nimet-külfet tablosuna bakalım.
Türkiye’de en üsteki yüzde 20, ulusal gelirin yüzde 48,9 oranıyla yarısını alıyor. En alttaki yüzde 20 ise ulusal gelirin yüzde 5,9’nu alabiliyor. Nimet tablosu bu biçimde. Ulusal gelirin yarısı en üsttekilere, yüzde 6’sı en alttakilere.
Külfete bakalım.
Türkiye’nin vergi gelirleri ortasında KDV, ÖTV üzere dolaylı vergilerin hissesi yüzde 55-56 civarında.
Gelir vergisinin hissesi yüzde 21.
Kurumlar vergisinin hissesi yüzde 9.
Kurumlar vergisini şirketler öder. Nimetin yarısını alanların devlete ödedikleri verginin toplum ortasındaki hissesi yüzde 10 bile değil.
Sudan elektriğe, ekmekten doğalgaza, mamadan süte kadar her şeye KDV ödeyen, fiyatından gelir vergisi peşin kesilen işçi yığınlarının ödediği dolaylı ve dolaysız verginin toplam ortasındaki hissesi yüzde 60’ı aşıyor.
Külfetin dağıtımı da bu biçimde.
Hal bu biçimdeyken külfet nasıl birlikte omuzlanacak?
Bunun yapılabilmesi için külfet tablosunun bilakis dönmesi gerekir.
“Nimet bana, külfet sana” nizamında herkes tıpkı gemide değildir.
“Çoluk çocuğumuzun ekmeği için, rızkı için uğraş ediyoruz” diyen Aksu, öbür arkadaşlarıyla birlikte kelepçelenip gözaltına alındı.
Artık Gülabi Aksu ile konutunun önüne gittiği işverenleri tıpkı gemide mi?
Aksu ile onu işten çıkaran işverenleri bu ülkenin nimetlerinden bir arada mi faydalanıyorlar? Ekonomik krizin külfetini bir arada mi omuzluyorlar?
Yahut motokuryeler.
Carları kıymetine akşama kadar motor üstünde arı üzere çalışıp kirasını, elektrik faturasını ödeyemeyen, “eve ekmek götüremiyorum, şurada ölsem daha iyi” diyen kurye ile onu işten atan işverenleri birebir gemide mi? Ülkenin karından birlikte mi faydalanıyorlar? Külfetini bir arada mi paylaşıyorlar?
Hayır.
Ülkenin karından birlikte faydalanmıyorlar. Personeller, ülkenin yararından; yaşayacakları kadar, çoluk çocuğunun rızkına yetecek kadar, kirasını, elektrik faturasını, yol parasını karşılayacak kadar hisse istediklerinde işten atılıyorlar.
Karşılarında patronu değil kolluk güçlerini görüyorlar. Yaka paça kelepçelenip gözaltına alınıyorlar. Devlet gücünü, personelin haklarını alması için değil hakkını isteyeni kapının önüne koyan sermayeden yana kullanıyor. Marks’ın “devlet hakim sınıfların baskı aracıdır” kelamının hakkını veriyor.
Ortada ülkenin yararından bir arada yararlanma üzere bir durum yok.
Külfete bir arada katlanma diye de bir durum yok.
Ülkenin nimeti kârını azamî seviyede tutmaktan en küçük bir ödün vermeyen sermayeye, külfeti ise “12 saat çalışıyorum, konuta ekmek götüremiyorum, artık şurada öleyim ya ne var ki daha iyi” işçiye düşüyor.
Nimet-külfet tablosuna bakalım.
Türkiye’de en üsteki yüzde 20, ulusal gelirin yüzde 48,9 oranıyla yarısını alıyor. En alttaki yüzde 20 ise ulusal gelirin yüzde 5,9’nu alabiliyor. Nimet tablosu bu biçimde. Ulusal gelirin yarısı en üsttekilere, yüzde 6’sı en alttakilere.
Külfete bakalım.
Türkiye’nin vergi gelirleri ortasında KDV, ÖTV üzere dolaylı vergilerin hissesi yüzde 55-56 civarında.
Gelir vergisinin hissesi yüzde 21.
Kurumlar vergisinin hissesi yüzde 9.
Kurumlar vergisini şirketler öder. Nimetin yarısını alanların devlete ödedikleri verginin toplum ortasındaki hissesi yüzde 10 bile değil.
Sudan elektriğe, ekmekten doğalgaza, mamadan süte kadar her şeye KDV ödeyen, fiyatından gelir vergisi peşin kesilen işçi yığınlarının ödediği dolaylı ve dolaysız verginin toplam ortasındaki hissesi yüzde 60’ı aşıyor.
Külfetin dağıtımı da bu biçimde.
Hal bu biçimdeyken külfet nasıl birlikte omuzlanacak?
Bunun yapılabilmesi için külfet tablosunun bilakis dönmesi gerekir.
“Nimet bana, külfet sana” nizamında herkes tıpkı gemide değildir.