“yemeye başladığımda kendimi durduramıyorum!” diyor musunuz?

onurnisan

New member
Fizikî açlık sinyallerine kulak vererek vücudu kâfi güç ve karbonhidrat ile beslemek değerlidir. Aksi biçimde (bedenimizin açlık sinyallerini görmezden geldiğimizde) çok açlık noktasına geliriz ve yeme aksiyonunu ölçülü, şuurlu bir biçimde gerçekleştiremeyebiliriz. birebir vakitte yeme aksiyonu üstündeki denetimimizi kaybederiz.

Vücudu beslemek nefes almak kadar yaşamsaldır. Açlık sinyallerinin görmezden gelindiği durumlarda açlığın artması ve hem fizyolojik birebir vakitte ruhsal olarak bir dürtünün tetiklenmesi “ilkel açlık” a sebep olur. Daha ağır bir yeme isteği ve kararında daha fazla yeme ile sonlanan ilkel açlık, suyun altında uzun müddet nefesimizi tuttuktan daha sonra yüzeye çıkmaya benzetilebilir. Yüzeye çıktıktan daha sonra alınan birinci nefes ilkeldir: epeyce derin ve kuvvetlikle alınan bir nefestir. Biyolojik olarak telafi edici olan bu reaksiyon, bireyde kendini yemeden mahrum bırakmanın kararında daha ağır bir yeme isteği oluşmasına benzeridir.

Açlık; savaşılması, görmezden gelinmesi yahut kandırılması gereken bir şey değildir!

Evelyn Tribole & Elyse Resch
 
Üst