Vitra
New member
Ve Buradayız Girdisini çıktısını herbiçimde yeterli bildiği mesleğimizin amansız bir eleştirmeni olmalı ki çok sivri olan lisanından köşe müellifliği da hissesini almış. “Çözümün bir kesimi değilseniz, bir gazetede köşe yazarısınızdır mutlaka” diyor. Kimdi, neciydi, nereliydi, bu cümlelerine nerede rastladım hatırlamıyorum doğrusu ancak çok kalp kıran tipten bir lakırdı bu.
Şahit olduğu, bildiği köşe müelliflerinden yola çıkarak bunu söyleme mümkünlüğü da yüksek. Fakat fazlaca rahat genelleştirilebilecek, duyanda haklılık uyandıracak bir yanı da yok değil. Ülkemizde de aslında “çözümün kesimi olmak” ne söz, şahsen meseleye dönüşmüş bir “köşe yazarı” tipi var. Her çeşitten “iktidar”ın, bakın “her türden” diyorum, yanında saf tutmuş, “kalemi güce” ayarlı bir tiptir bu. Köşelerinde bilgimize bilgi katan, okudukça ufkumuzu açan muharrirlerin varlığı yardımıyla sesleri çabuk bastırılıyor bunların her neyse ki.
Her ne kadar kendisini “yazar” değil, “yazı yazan” bir gazeteci olarak tanımlayan benim, üstteki insafsız belirlemeyi üzerime aldığım yok olağan. Çapımın el verdiği ölçüde tahlili arayanların safındayım şüphesiz. Emek-üretim sürecinde bir kalem işçisi olarak, “çözüm”ün de parçasıyım kuşkusuz. Bunun gereğini yapacak bir şuurum de var ne keyifli ki. O niçinle “ne biliyorsak karşılıklı paylaştığımız, karşılıklı öğrendiğimiz” bir imkan sayıyorum bir köşede yazmayı. Yazmak için gerekli olan motifin “saf egoizm” olduğunu söyleyerek olumsuzlama yapan George Orwell’a kulak asmayın. Yazmak için mi bilemem ancak olması gerektiği kadar ego sahibiyim ben de.
Bu kadarını söylemek bile kişiyi, okurun gözünde çabucak “kendini beğenmişler” safına atıverir, biliyorum. Egoya yüklenen olumsuz manayla ilgili bu olağan. Ancak o denli değil. Zira egosuz olmak önemli bir trajedidir. Bu niçinle birini “hiç egosu yok” diye övenlerin, aslında bir hastalığı övdüklerini bilmemelerini fazlaca garipserim. Zira tabana vurduğumuz, kendimizi bedelsiz gördüğümüz anlarda egomuz devreye girer. Ne kadar bedelli olduğumuzu, hiç de ezik olmadığımızı söyler bize. ötürüsıyla karşı olduğumuz ego değil, “şişkin ego”dur. Dozunda ego kaidedir yani. “Hiç egosu” yoktan kasıt, muhatabın alçak gönüllüğüne vurgu yapmak şüphesiz lakin egosuzluk insanın kendini bedelsiz görmesi demek, bunu özendirici olmaktan kaçınmalı. Benim egom ise bana yetecek kadar seviyededir, kimseye doruktan baktırmaz.
“Akıllı görünmek için de yazıyormuşuz” bir daha Orwell’a bakılırsa. Türkçesi, aptallığımızı gizlemek için yazıyoruz yani, dediği bu. Bunun “akıllı görünme” gayretiyle ne kadar karşıt düştüğünü bildiğim için, bu biçimde bir gayretin önemli bir aptallık olduğunu da biliyorum. Bunu bilmeye yetecek kadar aklı var ise kullanımını bilene kâfi de artar bile. ötürüsıyla “akıllı görünmek için” yazmayacak kadar da bir aklım var fazlaca şükür. Anlaşıldığı üzere ne “şişkin ego” niçiniyle ne de “akıllı görünmek” için yazıyor olmayacağım. Bu ikincisi bilhassa tehlikeli, zira “akıllı görüneyim” derken tüm “aptallığı” dökülüverir ortaya kişinin. Kalem, sahibini de vuran bir silahtır.
niye yazıyorum pekala? Derinlemesine düşünmedim, esasen artık bu sorunun aklıma gelmesinin sebebi de “biri sorar mı sanki?” diye paniklememdendir. Çok sıradan bir sebebi var halbuki? Merak. Takıntılı biri olduğum için meraklarımın peşinde gitmekle başladı yazı serüvenim. Bu niçinle giderdiğim her merakımı da paylaşmak istiyorum. Hepsi bu. Kıskançlığımın olmayışını da epeyce severim, öbür “meraklı” müellifleri keyifle, memnunlukla okurum bu yüzden. İmrendiklerim oldukçatur.
Herbiçimde kendi kitaplarını da kastederek bir daha, “hiç bir kitap politik önyargılardan arınmış değildir” diyerek “politik yargılara” çatar Orwell. Uzun vakittir kırgın olduğum için Orwell’a takmış durumdayım, – müellifim bir orta sebebini-, bu yüzden ne söylemiş olduyse itiraz edesim var. Önyargı sevimsiz bir kavram kuşkusuz, fakat politik yargı bana hiç de sevimsiz gelmez. “Bir yargıya” varacak kadar politik tercihim var. Yani, “tarafsız” biri değilim. Tarafsızlık düşünen insanın büyüsünü bozar ayrıyeten. Fakat lütfen inanılsın, imzamla yazdığım tüm haberlerde tarafsızlığımı korudum, lütfen bir daha inanılsın, imzalı yazdığım her yazıda da taraflılığımı. Neyin tarafındayım pekala? “Hakkın, hukukun, hayvan sevgisinin, cinsiyet eşitliğinin, etnisite kardeşliğinin, dine hürmetin yanındayım, tüm bunların toplamı aslında benim” demeye kalksam, kimse ciddiye almaz. Almamalı da. Tüm bunların toplamı falan da değilim ayrıyeten. Kusurlardan ibaret varlıklarız, malum. Kaldı ki bunları savunduğunu söyleyen milyonlarca insan var. Melekler topluluğuyuz neredeyse. Lisanda her şey o kadar kolay ki. Yedi TİP’li genci öldüren katilin “insan sevgisi” bahisli şiir kitabı var mesela, anımsatmış olayım. “Büyük insanlık ailesinin safındayım” desem, valla “bu ailenin”de hangi âlâ şeyin yanında olduğunu bugüne kadar bilemediğimden, bunu da pek o denli rahat söyleyemiyorum. Artık durduk yerde mizantrop, yani insan soyuna düşman olduğum sanılmasın diye de belirteyim çabucak; insanları tek tek severim.
Yani, neye taraf olduğumu yazdıkça görür okumayı lütfedenler. O denli bir biçimdeyiz ki, ömrün dayattığı tercihlerimiz var, olmak zorunda. Hem ondan hem bundan olunamıyor yani. Yeri gelince bundan yeri gelince ondanım demek, “fikir disiplini”nden mahrumluk olduğu kadar “olmamışlık” manasına da geliyor. Seçimlerde kime oy vereceğine karar veremediği için “kararsızlar” diye isimlendirilen tuhaf bir insan topluluğu var ülkede. Ya karar vermek için rüzgarın hangi tarafa güçlüce estiğine bakacak kadar kurnazlar ya da hakikaten olandan bitenden haberleri yok bunların. İkisi de berbat. Tarafını düzgün makûs belirlemiş biri olmama bu açıdan da hak verilsin isterim. Yanlış da bulsanız yazdıklarımı, en azından “sonucunı” vermiş birinin paylaşımlarını okuyacaksınız burada.
Son olarak; kimse bana bu biçimde bir misyon yüklemedi lakin “merakımı” nazaranv edinmiş biriyim. Meraklarımı paylaştığım şahısların de ahlaki sorumluluğu var olağan, benim olduğu kadar. nazaranv karşılıklı yani. İtiraz, tenkit, ikaz bu sorumluluğun ortasındadır.
Cuma, Pazar, Salı, Çarşamba günleri buradayım.
Beklerim…
Şahit olduğu, bildiği köşe müelliflerinden yola çıkarak bunu söyleme mümkünlüğü da yüksek. Fakat fazlaca rahat genelleştirilebilecek, duyanda haklılık uyandıracak bir yanı da yok değil. Ülkemizde de aslında “çözümün kesimi olmak” ne söz, şahsen meseleye dönüşmüş bir “köşe yazarı” tipi var. Her çeşitten “iktidar”ın, bakın “her türden” diyorum, yanında saf tutmuş, “kalemi güce” ayarlı bir tiptir bu. Köşelerinde bilgimize bilgi katan, okudukça ufkumuzu açan muharrirlerin varlığı yardımıyla sesleri çabuk bastırılıyor bunların her neyse ki.
Her ne kadar kendisini “yazar” değil, “yazı yazan” bir gazeteci olarak tanımlayan benim, üstteki insafsız belirlemeyi üzerime aldığım yok olağan. Çapımın el verdiği ölçüde tahlili arayanların safındayım şüphesiz. Emek-üretim sürecinde bir kalem işçisi olarak, “çözüm”ün de parçasıyım kuşkusuz. Bunun gereğini yapacak bir şuurum de var ne keyifli ki. O niçinle “ne biliyorsak karşılıklı paylaştığımız, karşılıklı öğrendiğimiz” bir imkan sayıyorum bir köşede yazmayı. Yazmak için gerekli olan motifin “saf egoizm” olduğunu söyleyerek olumsuzlama yapan George Orwell’a kulak asmayın. Yazmak için mi bilemem ancak olması gerektiği kadar ego sahibiyim ben de.
Bu kadarını söylemek bile kişiyi, okurun gözünde çabucak “kendini beğenmişler” safına atıverir, biliyorum. Egoya yüklenen olumsuz manayla ilgili bu olağan. Ancak o denli değil. Zira egosuz olmak önemli bir trajedidir. Bu niçinle birini “hiç egosu yok” diye övenlerin, aslında bir hastalığı övdüklerini bilmemelerini fazlaca garipserim. Zira tabana vurduğumuz, kendimizi bedelsiz gördüğümüz anlarda egomuz devreye girer. Ne kadar bedelli olduğumuzu, hiç de ezik olmadığımızı söyler bize. ötürüsıyla karşı olduğumuz ego değil, “şişkin ego”dur. Dozunda ego kaidedir yani. “Hiç egosu” yoktan kasıt, muhatabın alçak gönüllüğüne vurgu yapmak şüphesiz lakin egosuzluk insanın kendini bedelsiz görmesi demek, bunu özendirici olmaktan kaçınmalı. Benim egom ise bana yetecek kadar seviyededir, kimseye doruktan baktırmaz.
“Akıllı görünmek için de yazıyormuşuz” bir daha Orwell’a bakılırsa. Türkçesi, aptallığımızı gizlemek için yazıyoruz yani, dediği bu. Bunun “akıllı görünme” gayretiyle ne kadar karşıt düştüğünü bildiğim için, bu biçimde bir gayretin önemli bir aptallık olduğunu da biliyorum. Bunu bilmeye yetecek kadar aklı var ise kullanımını bilene kâfi de artar bile. ötürüsıyla “akıllı görünmek için” yazmayacak kadar da bir aklım var fazlaca şükür. Anlaşıldığı üzere ne “şişkin ego” niçiniyle ne de “akıllı görünmek” için yazıyor olmayacağım. Bu ikincisi bilhassa tehlikeli, zira “akıllı görüneyim” derken tüm “aptallığı” dökülüverir ortaya kişinin. Kalem, sahibini de vuran bir silahtır.
niye yazıyorum pekala? Derinlemesine düşünmedim, esasen artık bu sorunun aklıma gelmesinin sebebi de “biri sorar mı sanki?” diye paniklememdendir. Çok sıradan bir sebebi var halbuki? Merak. Takıntılı biri olduğum için meraklarımın peşinde gitmekle başladı yazı serüvenim. Bu niçinle giderdiğim her merakımı da paylaşmak istiyorum. Hepsi bu. Kıskançlığımın olmayışını da epeyce severim, öbür “meraklı” müellifleri keyifle, memnunlukla okurum bu yüzden. İmrendiklerim oldukçatur.
Herbiçimde kendi kitaplarını da kastederek bir daha, “hiç bir kitap politik önyargılardan arınmış değildir” diyerek “politik yargılara” çatar Orwell. Uzun vakittir kırgın olduğum için Orwell’a takmış durumdayım, – müellifim bir orta sebebini-, bu yüzden ne söylemiş olduyse itiraz edesim var. Önyargı sevimsiz bir kavram kuşkusuz, fakat politik yargı bana hiç de sevimsiz gelmez. “Bir yargıya” varacak kadar politik tercihim var. Yani, “tarafsız” biri değilim. Tarafsızlık düşünen insanın büyüsünü bozar ayrıyeten. Fakat lütfen inanılsın, imzamla yazdığım tüm haberlerde tarafsızlığımı korudum, lütfen bir daha inanılsın, imzalı yazdığım her yazıda da taraflılığımı. Neyin tarafındayım pekala? “Hakkın, hukukun, hayvan sevgisinin, cinsiyet eşitliğinin, etnisite kardeşliğinin, dine hürmetin yanındayım, tüm bunların toplamı aslında benim” demeye kalksam, kimse ciddiye almaz. Almamalı da. Tüm bunların toplamı falan da değilim ayrıyeten. Kusurlardan ibaret varlıklarız, malum. Kaldı ki bunları savunduğunu söyleyen milyonlarca insan var. Melekler topluluğuyuz neredeyse. Lisanda her şey o kadar kolay ki. Yedi TİP’li genci öldüren katilin “insan sevgisi” bahisli şiir kitabı var mesela, anımsatmış olayım. “Büyük insanlık ailesinin safındayım” desem, valla “bu ailenin”de hangi âlâ şeyin yanında olduğunu bugüne kadar bilemediğimden, bunu da pek o denli rahat söyleyemiyorum. Artık durduk yerde mizantrop, yani insan soyuna düşman olduğum sanılmasın diye de belirteyim çabucak; insanları tek tek severim.
Yani, neye taraf olduğumu yazdıkça görür okumayı lütfedenler. O denli bir biçimdeyiz ki, ömrün dayattığı tercihlerimiz var, olmak zorunda. Hem ondan hem bundan olunamıyor yani. Yeri gelince bundan yeri gelince ondanım demek, “fikir disiplini”nden mahrumluk olduğu kadar “olmamışlık” manasına da geliyor. Seçimlerde kime oy vereceğine karar veremediği için “kararsızlar” diye isimlendirilen tuhaf bir insan topluluğu var ülkede. Ya karar vermek için rüzgarın hangi tarafa güçlüce estiğine bakacak kadar kurnazlar ya da hakikaten olandan bitenden haberleri yok bunların. İkisi de berbat. Tarafını düzgün makûs belirlemiş biri olmama bu açıdan da hak verilsin isterim. Yanlış da bulsanız yazdıklarımı, en azından “sonucunı” vermiş birinin paylaşımlarını okuyacaksınız burada.
Son olarak; kimse bana bu biçimde bir misyon yüklemedi lakin “merakımı” nazaranv edinmiş biriyim. Meraklarımı paylaştığım şahısların de ahlaki sorumluluğu var olağan, benim olduğu kadar. nazaranv karşılıklı yani. İtiraz, tenkit, ikaz bu sorumluluğun ortasındadır.
Cuma, Pazar, Salı, Çarşamba günleri buradayım.
Beklerim…