Vitra
New member
Türkiye’den Merkel çıkar mı? Angela Merkel Almanya şansölyesiydi. 16 yıl Almanya’yı yönetti. Kâfi artık dedi, partisinin genel başkanlığından ayrıldı, siyaseti bıraktığını deklare etti. Geçen ay yapılan seçime girmedi.
Girseydi büyük ihtimalle bir daha kazanacaktı.
Almanya’yı dört yıl daha yönetme ehliyetini alacaktı. Çok kuvvetliydü, rakibi yoktu.
Lakin siyasete noktayı koymayı tercih etti.
Deutsche Welle’ye konuşmuş. Ne yapacaksınız sorusuna ‘kitap okuyacağım ve uyacağım’ demiş. Ve eklemiş; ‘Uzun yıllar boyunca önüme koyulan gündemle meşguldüm, her an hazır olmam gerekiyordu. Artık ise istekli olarak kendiliğimden ne yapacağım, ona bakacağım. Fakat bunu bulmak birkaç ay alır’
Yani birkaç ay dinlenecek daha sonra kurgulayacağı yeni bir yaşam!
Bizden de bu biçimde bi siyasetçi çıkar mı?
Bu kadarı kâfi diyebilen, kendi isteğiyle koltuğunu bırakan, hayat usulünü değiştiren, kendiyle barışık, hobileri olan siyasetçi çıkar mı?
Kitap okumak için, kendi ömrünü yaşamak için kulvar değiştiren siyasetçi var mıdır?
Ben bir kişi tanıdım. Tek örnek. Erdal İnönü.
1991 seçimlerinden daha sonra Demirel ile iştirak kurdu. (DYP/SHP Koalisyonu) Demirel Başbakan kendisi Başbakan Yardımcısı oldu. Cumhurbaşkanı Özal’ın ani vefatından daha sonra Demirel Çankaya’ya çıkmak isteyince (bu biçimdelar Beştepe’deki 1100 odalı Saray yoktu, mütevazi Çankaya Köşk’ü vardı) benden buraya kadar dedi.
SHP Genel Başkanlığını ve Başbakan Yardımcılığı’nı daha doğrusu siyaseti bıraktı.
Zira, siyasetin haricinde dünyası olan bir kişiydi. Seçim seyahatlerinde bile fırsat buldukça matematik/fizik sorunları çözerdi. Sanata düşkündü.
Merhum Bülent Ecevit de epey taraflı kişiydi, siyasetin haricinde dünyası vardı. O dünyada sanat vardı, edebiyat vardı, en hayli şiir vardı. Lakin siyasetin palangasından ölene kadar kurtulamadı.
Bir röportajında; ‘en epey denize girmeyi özledim’ demişti. 17/18 yıldır ayağını suya sokmamış!..
Hayret etmiştim. Ülkenin dört bir yanı deniz, Ecevit üzere hayattan zevk alan bir başkan denize girmeyi epey istediği biçimde fırsat bulamıyor.
Ankara’ya bağlanıp kalmış.
Biz de siyasetçiler ekseriyetle siyasetle yatarlar siyasetle kalkarlar.
Ömür uzunluğu sürdürülen meslek olarak görürler.
örneğin merhum Demirel. Son nefesine kadar siyasetin ortasında kaldı. Öteki dünyası yoktu. Hasta yatağında son görüştüğü bireylerden biri yol arkadaşı Hüsamettin Cindoruk’tu.
Teze bakılırsa, Türkiye’nin gidişatı hakkında telaşlarını anlatmış.
Belirli ki Cindoruk Demirel’in son günlerinde söylemiş olduklerini açıklamayacak. Tahminen bir yerlere not etmiştir, bir gün öğreniriz.
Batı da hayli oluyor. Siyasetçiler epeyce rahat koltuklarını bırakabiliyor, epey rahat siyasetin dışına çıkıp diğer hayata geçebiliyorlar.
örneğin eski İngiltere Başbakan’ı, Daha doğrusu Birleşik Krallık Başbakan’ı Cameron… 2005 yılında Muhafazakar Parti’nin Genel Lideri oldu. 2010 yılında Başbakanlık koltuğuna oturdu. 2015 seçimleri öncesinde Avrupa Birliği’nden ayrılıp ayrılmamayı referanduma götürme kelamı verdi.
bir daha seçildi. Partisini tek başına iktidar yaptı.
2016 yılında yemin ettiği üzere Birleşik Krallığı referanduma götürdü. ‘AB’den çıkmayalım’ diye kampanya yaptı.
Sandıktan AB’den ayrılalım sonucu çıkınca başbakanlığı, parti genel başkanlığı ve siyaseti bırakarak köşesine çekildi.
İstese ‘milletin iradesine saygılıyım’ der o koltukta oturmaya devam edebilirdi.
İngiltere’de, Almanya’da ve demokrasisi gelişmiş başka ülkelerde şu adet var. Seçimi kaybeden genel lider anında istifasını sunuyor, koltuğunu devrediyor.
Hele hele yanılgı yapan. Ülkeyi zora sokan, çıkmaza götüren, ekonomik krize niye olan siyasetçiler bir gün bile yerlerinde kalamıyorlar.
İki örnek..
Birincisi; üç seçim kazanarak İngiltere’yi 1979-1990 içinde yöneten Thatcher. Siyaseten en kuvvetli olduğu periyotta ülkenin gidişi berbat diyerek parti içi oylamayla azledildi. Başbakanlıktan ayrıldığında seçmen takviyesi hala yüzde 52 idi.
1987 seçimlerinde partisini tek başına iktidar yaptı fakat 1992 seçimini goremedi.
İkincisi; bir daha İngiltere’den… Tony Blair. O da ülkesini 10 yıl yönetti. O da üç seçim kazandı. 1997, 2001 ve 2005 seçimlerini aldı. Irak işgalinde izlediği siyaset niçiniyle epey eleştirildi, epey yıprandı. bakılırsav mühletini tamamlayamadan istifa etmek zorunda kaldı.
Demokrasi dediklere bu işte.
Muhafazakar Teatcher’ın da, Personel Partili Blair’ in de biletini partisi kesti. Ben hesabı yalnızca seçmene veririm demediler/diyemediler.
Bizde ise durum tam aykırısı. Genel liderler koltuklarına 404 ile yapışıyor. Partilerinin yetkili organları hesap soramıyor. Bırakın hesap sormayı soru bile soramıyorlar. Hazır ol vaziyetinde bekliyorlar!
Bu sebeple bizde demokrasi yarım yamalak oluyor.
Bu sebeple bizdeki idare biçimine önderler demokrasisi deniliyor. Gerçi rejim/sistem değişikliğinden daha sonra o bile denmiyor.
Tek adam rejimi deniliyor.
İstifasının birinci yılı niçiniyle aklıma geldi. Şu eski Hazine ve Maliye Bakanı Berat Albayrak’ın kamu bankaları üzerinden sattığı 128 milyar dolar var ya. AKP’nin idare takımı MYK üyeleri MKYK üyeleri bu işi sorguladılar mı?
Bu işin aslı astarı ne diye merak ettiler mi?
Nerde…
bundan evvelki Merkez Bankası Lideri 128 milyar doların akıbetini öğrenmeye kalktı gece yarısı kendini kapının önünde buldu!
Şunu bilir şunu söylerim…
Seçmendilk evvel partilerin yetkili heyetleri kendi genel liderlerine, kendi bakanlarına hesap sormaya başladıkları…
Siyasetçilerin en kuvvetli oldukları devirde bile bu kadar kâfi kendi ömrümü yaşamak istiyorum diyerek köşelerine çekildikleri…
Ne yapacaksınız sorusuna kitap okuyacağım, sinemaya, tiyatroya gideceğim, ailemle vakit geçireceğim, kucak kucak denize gireceğim dedikleri gün…
Türkiye’ye demokrasi gelmiş demektir.
Türkiye’ den de Merkel çıkacak demektir.
Girseydi büyük ihtimalle bir daha kazanacaktı.
Almanya’yı dört yıl daha yönetme ehliyetini alacaktı. Çok kuvvetliydü, rakibi yoktu.
Lakin siyasete noktayı koymayı tercih etti.
Deutsche Welle’ye konuşmuş. Ne yapacaksınız sorusuna ‘kitap okuyacağım ve uyacağım’ demiş. Ve eklemiş; ‘Uzun yıllar boyunca önüme koyulan gündemle meşguldüm, her an hazır olmam gerekiyordu. Artık ise istekli olarak kendiliğimden ne yapacağım, ona bakacağım. Fakat bunu bulmak birkaç ay alır’
Yani birkaç ay dinlenecek daha sonra kurgulayacağı yeni bir yaşam!
Bizden de bu biçimde bi siyasetçi çıkar mı?
Bu kadarı kâfi diyebilen, kendi isteğiyle koltuğunu bırakan, hayat usulünü değiştiren, kendiyle barışık, hobileri olan siyasetçi çıkar mı?
Kitap okumak için, kendi ömrünü yaşamak için kulvar değiştiren siyasetçi var mıdır?
Ben bir kişi tanıdım. Tek örnek. Erdal İnönü.
1991 seçimlerinden daha sonra Demirel ile iştirak kurdu. (DYP/SHP Koalisyonu) Demirel Başbakan kendisi Başbakan Yardımcısı oldu. Cumhurbaşkanı Özal’ın ani vefatından daha sonra Demirel Çankaya’ya çıkmak isteyince (bu biçimdelar Beştepe’deki 1100 odalı Saray yoktu, mütevazi Çankaya Köşk’ü vardı) benden buraya kadar dedi.
SHP Genel Başkanlığını ve Başbakan Yardımcılığı’nı daha doğrusu siyaseti bıraktı.
Zira, siyasetin haricinde dünyası olan bir kişiydi. Seçim seyahatlerinde bile fırsat buldukça matematik/fizik sorunları çözerdi. Sanata düşkündü.
Merhum Bülent Ecevit de epey taraflı kişiydi, siyasetin haricinde dünyası vardı. O dünyada sanat vardı, edebiyat vardı, en hayli şiir vardı. Lakin siyasetin palangasından ölene kadar kurtulamadı.
Bir röportajında; ‘en epey denize girmeyi özledim’ demişti. 17/18 yıldır ayağını suya sokmamış!..
Hayret etmiştim. Ülkenin dört bir yanı deniz, Ecevit üzere hayattan zevk alan bir başkan denize girmeyi epey istediği biçimde fırsat bulamıyor.
Ankara’ya bağlanıp kalmış.
Biz de siyasetçiler ekseriyetle siyasetle yatarlar siyasetle kalkarlar.
Ömür uzunluğu sürdürülen meslek olarak görürler.
örneğin merhum Demirel. Son nefesine kadar siyasetin ortasında kaldı. Öteki dünyası yoktu. Hasta yatağında son görüştüğü bireylerden biri yol arkadaşı Hüsamettin Cindoruk’tu.
Teze bakılırsa, Türkiye’nin gidişatı hakkında telaşlarını anlatmış.
Belirli ki Cindoruk Demirel’in son günlerinde söylemiş olduklerini açıklamayacak. Tahminen bir yerlere not etmiştir, bir gün öğreniriz.
Batı da hayli oluyor. Siyasetçiler epeyce rahat koltuklarını bırakabiliyor, epey rahat siyasetin dışına çıkıp diğer hayata geçebiliyorlar.
örneğin eski İngiltere Başbakan’ı, Daha doğrusu Birleşik Krallık Başbakan’ı Cameron… 2005 yılında Muhafazakar Parti’nin Genel Lideri oldu. 2010 yılında Başbakanlık koltuğuna oturdu. 2015 seçimleri öncesinde Avrupa Birliği’nden ayrılıp ayrılmamayı referanduma götürme kelamı verdi.
bir daha seçildi. Partisini tek başına iktidar yaptı.
2016 yılında yemin ettiği üzere Birleşik Krallığı referanduma götürdü. ‘AB’den çıkmayalım’ diye kampanya yaptı.
Sandıktan AB’den ayrılalım sonucu çıkınca başbakanlığı, parti genel başkanlığı ve siyaseti bırakarak köşesine çekildi.
İstese ‘milletin iradesine saygılıyım’ der o koltukta oturmaya devam edebilirdi.
İngiltere’de, Almanya’da ve demokrasisi gelişmiş başka ülkelerde şu adet var. Seçimi kaybeden genel lider anında istifasını sunuyor, koltuğunu devrediyor.
Hele hele yanılgı yapan. Ülkeyi zora sokan, çıkmaza götüren, ekonomik krize niye olan siyasetçiler bir gün bile yerlerinde kalamıyorlar.
İki örnek..
Birincisi; üç seçim kazanarak İngiltere’yi 1979-1990 içinde yöneten Thatcher. Siyaseten en kuvvetli olduğu periyotta ülkenin gidişi berbat diyerek parti içi oylamayla azledildi. Başbakanlıktan ayrıldığında seçmen takviyesi hala yüzde 52 idi.
1987 seçimlerinde partisini tek başına iktidar yaptı fakat 1992 seçimini goremedi.
İkincisi; bir daha İngiltere’den… Tony Blair. O da ülkesini 10 yıl yönetti. O da üç seçim kazandı. 1997, 2001 ve 2005 seçimlerini aldı. Irak işgalinde izlediği siyaset niçiniyle epey eleştirildi, epey yıprandı. bakılırsav mühletini tamamlayamadan istifa etmek zorunda kaldı.
Demokrasi dediklere bu işte.
Muhafazakar Teatcher’ın da, Personel Partili Blair’ in de biletini partisi kesti. Ben hesabı yalnızca seçmene veririm demediler/diyemediler.
Bizde ise durum tam aykırısı. Genel liderler koltuklarına 404 ile yapışıyor. Partilerinin yetkili organları hesap soramıyor. Bırakın hesap sormayı soru bile soramıyorlar. Hazır ol vaziyetinde bekliyorlar!
Bu sebeple bizde demokrasi yarım yamalak oluyor.
Bu sebeple bizdeki idare biçimine önderler demokrasisi deniliyor. Gerçi rejim/sistem değişikliğinden daha sonra o bile denmiyor.
Tek adam rejimi deniliyor.
İstifasının birinci yılı niçiniyle aklıma geldi. Şu eski Hazine ve Maliye Bakanı Berat Albayrak’ın kamu bankaları üzerinden sattığı 128 milyar dolar var ya. AKP’nin idare takımı MYK üyeleri MKYK üyeleri bu işi sorguladılar mı?
Bu işin aslı astarı ne diye merak ettiler mi?
Nerde…
bundan evvelki Merkez Bankası Lideri 128 milyar doların akıbetini öğrenmeye kalktı gece yarısı kendini kapının önünde buldu!
Şunu bilir şunu söylerim…
Seçmendilk evvel partilerin yetkili heyetleri kendi genel liderlerine, kendi bakanlarına hesap sormaya başladıkları…
Siyasetçilerin en kuvvetli oldukları devirde bile bu kadar kâfi kendi ömrümü yaşamak istiyorum diyerek köşelerine çekildikleri…
Ne yapacaksınız sorusuna kitap okuyacağım, sinemaya, tiyatroya gideceğim, ailemle vakit geçireceğim, kucak kucak denize gireceğim dedikleri gün…
Türkiye’ye demokrasi gelmiş demektir.
Türkiye’ den de Merkel çıkacak demektir.