Vitra
New member
Tonguç Baba güzel ki bu Hasanoğlan’ı görmedi “Sis Dağının başında borana bak borana
Tonguç Babayı da istiyoruz horona”
O, elleri nasırlı, yüzleri ışıklı kavruk köylü çocuklarına bir eğitim destanı yazma imkanı verdi.. Şuurla, birey olarak bir ülkeyi kucaklama ideolojisini ögretiyordu…
Onlar Anadolu’nun dört bir yanına dağılmış 21 Köy Enstitüsü’nde toprak çanaklarda güneşi yudumluyor, çeliğe su veriyordu; her sabah enstitü bahçesinde el ele omuz omuza tuttukları horonlarda Tonguç Baba’yı da horona katılmaya işte bu biçimde çağırıyorlardı. Onların Tonguç Baba’sıydı eğitim ihtilalinin büyük ismi..
21 Köy Enstitüsündeki neredeyse tüm ögrencileri isimleriyle biliyordu. Hasanoğlan, Kepirtepe, Cilavuz, Gönen, Aksu, Ladik, Çifteler.. Hepsinin yerleşkesinde bir üstün star üzere karşılanırdı..
O bir Mihail Bahtin, bir Freire, bir Octavia Paz’dı
Tonguç’un bir eğitim ve kültür devrimcisi olarak pahasını de gereğince anlayabilmiş değiliz..
O, Rönesansı’n temel taşı Rabelais romanındaki Mihail Bahtin, Ezilenlerin Pedagoji’sindeki Freire, Latin kültür dünyasındaki Octavio Paz ile bir arada ve karşılaştırılmalı okunduğunda yanına varılabilecek koca bir eğitim devrimcisiydi..
Anlamadık ve de daha berbatı onu hayli üzdük.. Türk eğitim sisteminin kurtuluşuna imza atmak üzere yola çıkanlar durduruldu. Kaldırıldı Köy Enstitüleri.. Ve o projenin mimarlarından İsmail Hakkı Tonguç bakmaya bile kıyamadığı 21 aydınlanma ışığının sönmesini acı çekerek izledi o periyodun Ulusal Eğitim Bakanı Hasan Ali Yücel’le..
İste o ışıkların tahminen de ana santralini oluşturan Hasanoğlan Köy Enstitüsü’nün içler acısı görünümünü Cumartesi ve Pazar günü Görkemli Hatıralar’da ortaya çıkardık.. İçimiz kan ağlayarak. Tarihine küs, arbedeli bir anlayışın ortaya bizi getirdiği noktaydı o görünüm..
Bu görüntüye son vererek o unutulmaz egitim yuvasının anılarını yasatmak için kolları sıvayan Ankara Büyükşehir Belediye Lideri Mansur Yavaş’a da Ulusal Eğitim Bakanlığı müsaade vermedi.
Hasanoğlan romanını yazan o köylü çocuklardan utanın!
1940’lı senelerda Hasanoğlan’da tren istasyonu yok. En yakın istasyon 6 km arada Lalahan’da.. Oradan tasınan kalaslar o köylü çocukların omuzlarındaydı.. İmece metoduyla taşlar da taşındı. Trakya’dan Kepirtepeli çocuklar Hasanoğlanlılarla dayanışmaya geldi. 5 km aradan köye su taşındı borularla.. Hasanoğlan’ın bu hikayesini düşünün ve şimdiki haline bakın. Her şey bir kenara o çocukların o yürekten emeğine yazık ettiniz.. Hayatta olanlar Görkemli Anılar’ı ağlayarak izlemiş. “Keşke görmeseydik bunları” diyen onlarca bildiri geldi bana..
Ah ah.. Köy Enstitülü çocuklar yaşasaydı ve Hasanoğlan’ın şu halini görmemesi içinTonguç Baba’nın önüne kendilerinden konseyi kuleler yapardı. Onu ağızlarının dolusu horona çağıran çocuklar..
Yazık..
Tonguç Babayı da istiyoruz horona”
O, elleri nasırlı, yüzleri ışıklı kavruk köylü çocuklarına bir eğitim destanı yazma imkanı verdi.. Şuurla, birey olarak bir ülkeyi kucaklama ideolojisini ögretiyordu…
Onlar Anadolu’nun dört bir yanına dağılmış 21 Köy Enstitüsü’nde toprak çanaklarda güneşi yudumluyor, çeliğe su veriyordu; her sabah enstitü bahçesinde el ele omuz omuza tuttukları horonlarda Tonguç Baba’yı da horona katılmaya işte bu biçimde çağırıyorlardı. Onların Tonguç Baba’sıydı eğitim ihtilalinin büyük ismi..
21 Köy Enstitüsündeki neredeyse tüm ögrencileri isimleriyle biliyordu. Hasanoğlan, Kepirtepe, Cilavuz, Gönen, Aksu, Ladik, Çifteler.. Hepsinin yerleşkesinde bir üstün star üzere karşılanırdı..
O bir Mihail Bahtin, bir Freire, bir Octavia Paz’dı
Tonguç’un bir eğitim ve kültür devrimcisi olarak pahasını de gereğince anlayabilmiş değiliz..
O, Rönesansı’n temel taşı Rabelais romanındaki Mihail Bahtin, Ezilenlerin Pedagoji’sindeki Freire, Latin kültür dünyasındaki Octavio Paz ile bir arada ve karşılaştırılmalı okunduğunda yanına varılabilecek koca bir eğitim devrimcisiydi..
Anlamadık ve de daha berbatı onu hayli üzdük.. Türk eğitim sisteminin kurtuluşuna imza atmak üzere yola çıkanlar durduruldu. Kaldırıldı Köy Enstitüleri.. Ve o projenin mimarlarından İsmail Hakkı Tonguç bakmaya bile kıyamadığı 21 aydınlanma ışığının sönmesini acı çekerek izledi o periyodun Ulusal Eğitim Bakanı Hasan Ali Yücel’le..
İste o ışıkların tahminen de ana santralini oluşturan Hasanoğlan Köy Enstitüsü’nün içler acısı görünümünü Cumartesi ve Pazar günü Görkemli Hatıralar’da ortaya çıkardık.. İçimiz kan ağlayarak. Tarihine küs, arbedeli bir anlayışın ortaya bizi getirdiği noktaydı o görünüm..
Bu görüntüye son vererek o unutulmaz egitim yuvasının anılarını yasatmak için kolları sıvayan Ankara Büyükşehir Belediye Lideri Mansur Yavaş’a da Ulusal Eğitim Bakanlığı müsaade vermedi.
Hasanoğlan romanını yazan o köylü çocuklardan utanın!
1940’lı senelerda Hasanoğlan’da tren istasyonu yok. En yakın istasyon 6 km arada Lalahan’da.. Oradan tasınan kalaslar o köylü çocukların omuzlarındaydı.. İmece metoduyla taşlar da taşındı. Trakya’dan Kepirtepeli çocuklar Hasanoğlanlılarla dayanışmaya geldi. 5 km aradan köye su taşındı borularla.. Hasanoğlan’ın bu hikayesini düşünün ve şimdiki haline bakın. Her şey bir kenara o çocukların o yürekten emeğine yazık ettiniz.. Hayatta olanlar Görkemli Anılar’ı ağlayarak izlemiş. “Keşke görmeseydik bunları” diyen onlarca bildiri geldi bana..
Ah ah.. Köy Enstitülü çocuklar yaşasaydı ve Hasanoğlan’ın şu halini görmemesi içinTonguç Baba’nın önüne kendilerinden konseyi kuleler yapardı. Onu ağızlarının dolusu horona çağıran çocuklar..
Yazık..