Vitra
New member
Takriben Ne Vakit Deliririz? Gökben Süratli Sayar, bir psikiyatri profesörü… Çocukluğumuzun, gençliğimizin Porof’u meşhur Zihni Hudut‘in eşi olduğunu daha sonradan öğrendiğim Gökben ile tanışmam bir caps vesilesiyle oldu… TİP Lideri Erkan Baş‘ı ağırladığım bir 31 Aralık günü paylaştığı fotoğrafla yalnızca beni değil, herkesi kahkahaya boğdu Gökben. Aşağıda goreceksiniz…
daha sonra ben de bir açığını yakalamak üzere kendisini her yerden takibe aldım, heyhat… Takip ettikçe, “Arkadaşım olmalı” dediğim bir bayan çıktı karşıma…
Leman Kültür Beyoğlu’nda Tiyatro ve seslendirme sanatkarı Altuğ Yücel ile bir ‘sit-down’ yapacaklarını duydum. İsmi Taknezade, yani ‘Takriben Ne Vakit Deliririz’in kısaltılmışı… Soru cazip geldi, derhal muharrir dostum sevgili Ayşen Şahin‘i aradım; “hadi gidiyoruz” dedim.
Niçin Ayşen Şahin? Bilmiyorum, sanırım gülmenin olağanüstü bir hareket olduğunun farkında olduğu için…
Kalktık gittik. Biraz sevgili Ramize Erer ve Tuncay Akgün ile sohbetin akabinde Gökben ile Altuğ Yücel’in gösterisi başladı…
Gökben bir psikiyatri profesörü doğal… Gösteriye bildiği yerden ‘Deliliğin tarihî tanımı’yla girdi ve dedi ki ‘üçü de yoksa meczup diyorlar…’
1- Evlenebilme yetisi
2- Çalışabilme yetisi
3- Toplumda kelamının ciddiye alınması
Bu satırları okuyan sizler, artık kendiniz hakkında biraz düşünüyorsunuz, biliyorum. Evet biz de o denli yaptık…
daha sonra insanı hayattan soğutan takıntıları o denli bir anlattı ki, bu kadar da olmaz dedirtti sayın seyirciler!!! Bu ortada insanın canı, Gökben Süratli Sayar’ın öğrencisi olmayı çekmiyor değil…
Altuğ Yücel’in performansı şahaneydi… Vakit zaman o hoş sesiyle okuduğu Orhan Veli, vakit zaman Cemal Süreya fakat ne palavra söyleyeyim en epeyce Ferhan Şensoy şiiriyle beni benden aldı…
en çok da şurası:
Balo sokağa sızarım
Hiç kimseyi üzmeden
Bir intihar biçimi
Hiç de faça vermeden
Beyoğlu’nda gezerim
Burda geçmiş hayatım
Şişe aç be Sezai.!
Burda bitsin ömrüm.
***
******
OKUYUNUZ
bir müddetdir köşe yazılarından mahrumduk; kendi adıma büyük bir boşluk hissettiğimi itiraf etmeliyim. Sevgili Mine Söğüt, ortayı şahane bir romanla kapatıverdi…
Diğerlerinin İlahı: Karanlık geçmişi tuhaf olaylarla dolu, bacakları dizlerinden kesik yaşlı Efsun Abla… Kim olduğunu hatırlamayan, hafızasını yitirmiş Adnan Abi… Fahişelik yaparak para kazanan toksikoman Hülya… Bir sabah uyanıp tertibini, meskenini, işini terk edip art sokaklarda tekinsiz hayata karışan başı karışı şair Musa ve çöpte bulunmuş bebek Matruşka’nın hikayesi…
Bu kitabı okuduktan daha sonra artık insanların yanından geçerken başınızı öte yana çevirip gidemeyeceksiniz.
daha sonra ben de bir açığını yakalamak üzere kendisini her yerden takibe aldım, heyhat… Takip ettikçe, “Arkadaşım olmalı” dediğim bir bayan çıktı karşıma…
Leman Kültür Beyoğlu’nda Tiyatro ve seslendirme sanatkarı Altuğ Yücel ile bir ‘sit-down’ yapacaklarını duydum. İsmi Taknezade, yani ‘Takriben Ne Vakit Deliririz’in kısaltılmışı… Soru cazip geldi, derhal muharrir dostum sevgili Ayşen Şahin‘i aradım; “hadi gidiyoruz” dedim.
Niçin Ayşen Şahin? Bilmiyorum, sanırım gülmenin olağanüstü bir hareket olduğunun farkında olduğu için…
Kalktık gittik. Biraz sevgili Ramize Erer ve Tuncay Akgün ile sohbetin akabinde Gökben ile Altuğ Yücel’in gösterisi başladı…
Gökben bir psikiyatri profesörü doğal… Gösteriye bildiği yerden ‘Deliliğin tarihî tanımı’yla girdi ve dedi ki ‘üçü de yoksa meczup diyorlar…’
1- Evlenebilme yetisi
2- Çalışabilme yetisi
3- Toplumda kelamının ciddiye alınması
Bu satırları okuyan sizler, artık kendiniz hakkında biraz düşünüyorsunuz, biliyorum. Evet biz de o denli yaptık…
daha sonra insanı hayattan soğutan takıntıları o denli bir anlattı ki, bu kadar da olmaz dedirtti sayın seyirciler!!! Bu ortada insanın canı, Gökben Süratli Sayar’ın öğrencisi olmayı çekmiyor değil…
Altuğ Yücel’in performansı şahaneydi… Vakit zaman o hoş sesiyle okuduğu Orhan Veli, vakit zaman Cemal Süreya fakat ne palavra söyleyeyim en epeyce Ferhan Şensoy şiiriyle beni benden aldı…
en çok da şurası:
Balo sokağa sızarım
Hiç kimseyi üzmeden
Bir intihar biçimi
Hiç de faça vermeden
Beyoğlu’nda gezerim
Burda geçmiş hayatım
Şişe aç be Sezai.!
Burda bitsin ömrüm.
***
******
OKUYUNUZ
bir müddetdir köşe yazılarından mahrumduk; kendi adıma büyük bir boşluk hissettiğimi itiraf etmeliyim. Sevgili Mine Söğüt, ortayı şahane bir romanla kapatıverdi…
Diğerlerinin İlahı: Karanlık geçmişi tuhaf olaylarla dolu, bacakları dizlerinden kesik yaşlı Efsun Abla… Kim olduğunu hatırlamayan, hafızasını yitirmiş Adnan Abi… Fahişelik yaparak para kazanan toksikoman Hülya… Bir sabah uyanıp tertibini, meskenini, işini terk edip art sokaklarda tekinsiz hayata karışan başı karışı şair Musa ve çöpte bulunmuş bebek Matruşka’nın hikayesi…
Bu kitabı okuduktan daha sonra artık insanların yanından geçerken başınızı öte yana çevirip gidemeyeceksiniz.