Vitra
New member
Takım değişiyor fakat sorun değişmiyor İktidarın idare anlayışı yöneticilerin kendilerini yok sayıp tam biat etmelerine dayanıyor.
Bilakis davranıp da yetki alanında evvelde onay almadan bir karar veren yahut bir açıklama yapan yönetici büyük risk alıyor. Şayet yetkinizi kullanarak aldığınız karar yahut yaptığınız açıklama onay almazsa moda tabirle bakılırsavden affediliyorsunuz.
Adalet Bakanı Abdülhamit Gül’ün de bu türlü affedildiği anlaşılıyor. Gül’ün nazaranvden ayrılmasında, İstanbul Belediye Lideri Ekrem İmamoğlu’nun MOBESE kayıtlarının servis edilmesini “FETÖ’vari yöntemler” olarak nitelemesi ve eleştirmesinin temel etken olduğu söyleniyor.
Buna bakılırsa, Adalet Bakanı olarak hukuka ters bir süreci eleştirmesi iktidarın idare anlayışına uymadığı için misyondan ayrılmak zorunda kaldı. halbuki hiç sesini çıkarmasaydı yahut “kimi vakit oluyor bu biçimde şeyler” deseydi bakılırsavinde kalırdı. Hatta “İmamoğlu bıraksın MOBESE kayıtlarını, İstanbul kar altındayken baş çekmeye gitmeseydi” mealinde bir açıklama yapsaydı yerini sağlamlaştırırdı.
İktidar tam biat etmediğini düşündüğü yöneticileri değiştiriyor. Ancak bu durum sorunu değiştirmiyor. Bir tahlil de getirmiyor. Bakanlar yahut öbür yöneticiler gidiyor fakat o alandaki sorun devam ediyor.
Abdülhamit Gül’ün Adalet Bakanlığı’ndan gitmesi, yerine Bekir Bozdağ’ın gelmesi de adaletsizlik ve bağımlı yargı meselesini değiştirmeyecektir. Tıpkı Gül’ün nazaranve gelmesinin yahut gitmesinin değiştirmediği üzere.
Abdülhamit Gül, vakit zaman insan haklarından, hukukun üstünlüğünden, yargının bağımsızlığından kelam eden, sık sık yargıda ıslahat paketleri açıklayan bir bakandı.
Sayısı unutulan ıslahat paketlerine rağmen yargıda bir şey değişmedi. Bilhassa siyasi nitelik taşıyan davalarda yargı iktidarın beklediği üzere karar vermeyi sürdürdü. Anayasa Mahkemesi’nin ve Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin kararlarını uygulamayan alt derece mahkemelerinin yargıçları terfi ettirildi. İktidarın beklentisine uygun olarak gözaltı sonucu veren, iddianame hazırlayan savcılar daha üst vazifelere getirildi. Kamuoyuna, “artık gece yarısı, sabaha gerçek insanların konutlarından yaka paça gözaltına alınması devri kapandı” taahhütleri verilmesine rağmen, beşerler bir daha gece yarısı meskenlerinden gdolayıldü.
İktidarın, “o cezasız kalmaz” dediği sanıkların hepsi ceza aldı. “Şu kişi yeteri kadar cezaevinde kaldı, evrakına bir daha bakılsın” denilen mahkumlar hür bırakıldı.
“Bu can bu bedendeyken cezaevinden çıkamaz” denilen bireyler birkaç daha sonra çıkarıldı ve özel uçaklarla ülkelerine gönderildi.
Gazeteciler haksız yere cezaevine atıldı. Politikler tahliye edilmek üzereyken öteki soruşturmalar, davalar açılarak cezaevinden çıkmaları engellendi.
Emekli amiraller Montrö’nün değerini vurgulayan bildiri deklare ettilar diye cezaevine atıldılar. Yargıtay mensupları önlerine gelme mümkünlüğü yüksek olan bu bahiste iktidarı destekleyen açıklamalar yaptı.
İktidarın beklediği tarafta karar vermeyen yargıçların vazife yerleri değiştirildi. Diğer yerlere sürgün edildiler.
Anayasa Mahkemesi, iktidarın beklemediği karar alması üzerine amaç haline geldi. Yüksek mahkemenin kapatılması gerektiği savunuldu.
Yargıya inanç tarihinin en düşük düzebir daha indi.
Adalet Bakanı Abdülhamit Gül bu problemlerden hiç birini çözemedi. Önemli bir karşı duruş da sergilemedi.
Yargının bağımsızlık ve tarafsızlık sorunu devam ediyor.
Bu niçinle Gül’ün gidip Bozdağ’ın gelmesi kararı değiştirmeyecektir.
Tıpkı 6 yılda 6 TÜİK Lideri yahut 3 Merkez Bankası Lideri değiştirmenin sorunu değiştirmediği üzere.
Merkez Bankası liderlerinden kim iktidar istemediği biçimde iktisadın gerektirdiğini yaptıysa misyondan “affedildi.” İktidarın Merkez Bankası Başkanı’ndan beklediği yetkisini kullanımı, enflasyonla gayret etmesi, iktisadın gereğini yapması değildi. Tek beklenti, iktidarın talimatlarını yerine getirmesiydi.
Bu TÜİK için de geçerliydi. TÜİK kendi başına enflasyon oranı açıklayamazdı. İktidarın istediği kadar enflasyon oranı açıklamak zorundaydı. Bu kuralı epeyce az zorlayan TÜİK liderleri bile nazaranvde kalamadı.
Bu iktidarın idare anlayışı yöneticilerin vazifelerini hakikat yahut yanlış yapmaları değil yalnızca tam biat etmeleri, kendilerini yok kararında saymalarıdır.
Bilakis davranıp da yetki alanında evvelde onay almadan bir karar veren yahut bir açıklama yapan yönetici büyük risk alıyor. Şayet yetkinizi kullanarak aldığınız karar yahut yaptığınız açıklama onay almazsa moda tabirle bakılırsavden affediliyorsunuz.
Adalet Bakanı Abdülhamit Gül’ün de bu türlü affedildiği anlaşılıyor. Gül’ün nazaranvden ayrılmasında, İstanbul Belediye Lideri Ekrem İmamoğlu’nun MOBESE kayıtlarının servis edilmesini “FETÖ’vari yöntemler” olarak nitelemesi ve eleştirmesinin temel etken olduğu söyleniyor.
Buna bakılırsa, Adalet Bakanı olarak hukuka ters bir süreci eleştirmesi iktidarın idare anlayışına uymadığı için misyondan ayrılmak zorunda kaldı. halbuki hiç sesini çıkarmasaydı yahut “kimi vakit oluyor bu biçimde şeyler” deseydi bakılırsavinde kalırdı. Hatta “İmamoğlu bıraksın MOBESE kayıtlarını, İstanbul kar altındayken baş çekmeye gitmeseydi” mealinde bir açıklama yapsaydı yerini sağlamlaştırırdı.
İktidar tam biat etmediğini düşündüğü yöneticileri değiştiriyor. Ancak bu durum sorunu değiştirmiyor. Bir tahlil de getirmiyor. Bakanlar yahut öbür yöneticiler gidiyor fakat o alandaki sorun devam ediyor.
Abdülhamit Gül’ün Adalet Bakanlığı’ndan gitmesi, yerine Bekir Bozdağ’ın gelmesi de adaletsizlik ve bağımlı yargı meselesini değiştirmeyecektir. Tıpkı Gül’ün nazaranve gelmesinin yahut gitmesinin değiştirmediği üzere.
Abdülhamit Gül, vakit zaman insan haklarından, hukukun üstünlüğünden, yargının bağımsızlığından kelam eden, sık sık yargıda ıslahat paketleri açıklayan bir bakandı.
Sayısı unutulan ıslahat paketlerine rağmen yargıda bir şey değişmedi. Bilhassa siyasi nitelik taşıyan davalarda yargı iktidarın beklediği üzere karar vermeyi sürdürdü. Anayasa Mahkemesi’nin ve Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin kararlarını uygulamayan alt derece mahkemelerinin yargıçları terfi ettirildi. İktidarın beklentisine uygun olarak gözaltı sonucu veren, iddianame hazırlayan savcılar daha üst vazifelere getirildi. Kamuoyuna, “artık gece yarısı, sabaha gerçek insanların konutlarından yaka paça gözaltına alınması devri kapandı” taahhütleri verilmesine rağmen, beşerler bir daha gece yarısı meskenlerinden gdolayıldü.
İktidarın, “o cezasız kalmaz” dediği sanıkların hepsi ceza aldı. “Şu kişi yeteri kadar cezaevinde kaldı, evrakına bir daha bakılsın” denilen mahkumlar hür bırakıldı.
“Bu can bu bedendeyken cezaevinden çıkamaz” denilen bireyler birkaç daha sonra çıkarıldı ve özel uçaklarla ülkelerine gönderildi.
Gazeteciler haksız yere cezaevine atıldı. Politikler tahliye edilmek üzereyken öteki soruşturmalar, davalar açılarak cezaevinden çıkmaları engellendi.
Emekli amiraller Montrö’nün değerini vurgulayan bildiri deklare ettilar diye cezaevine atıldılar. Yargıtay mensupları önlerine gelme mümkünlüğü yüksek olan bu bahiste iktidarı destekleyen açıklamalar yaptı.
İktidarın beklediği tarafta karar vermeyen yargıçların vazife yerleri değiştirildi. Diğer yerlere sürgün edildiler.
Anayasa Mahkemesi, iktidarın beklemediği karar alması üzerine amaç haline geldi. Yüksek mahkemenin kapatılması gerektiği savunuldu.
Yargıya inanç tarihinin en düşük düzebir daha indi.
Adalet Bakanı Abdülhamit Gül bu problemlerden hiç birini çözemedi. Önemli bir karşı duruş da sergilemedi.
Yargının bağımsızlık ve tarafsızlık sorunu devam ediyor.
Bu niçinle Gül’ün gidip Bozdağ’ın gelmesi kararı değiştirmeyecektir.
Tıpkı 6 yılda 6 TÜİK Lideri yahut 3 Merkez Bankası Lideri değiştirmenin sorunu değiştirmediği üzere.
Merkez Bankası liderlerinden kim iktidar istemediği biçimde iktisadın gerektirdiğini yaptıysa misyondan “affedildi.” İktidarın Merkez Bankası Başkanı’ndan beklediği yetkisini kullanımı, enflasyonla gayret etmesi, iktisadın gereğini yapması değildi. Tek beklenti, iktidarın talimatlarını yerine getirmesiydi.
Bu TÜİK için de geçerliydi. TÜİK kendi başına enflasyon oranı açıklayamazdı. İktidarın istediği kadar enflasyon oranı açıklamak zorundaydı. Bu kuralı epeyce az zorlayan TÜİK liderleri bile nazaranvde kalamadı.
Bu iktidarın idare anlayışı yöneticilerin vazifelerini hakikat yahut yanlış yapmaları değil yalnızca tam biat etmeleri, kendilerini yok kararında saymalarıdır.