Vitra
New member
Sıkıntılar gerçek tahliller sanal Gösteri programlarını alternatif yapan sistemdir
Haberlerde izledim ben de doğal, kayıtsız kalınacak üzere değil. Esra Erol’un, genç bir bayana davranışının, o her ne kadar onun yeterliliği için yaptığını söylese de, savunulur bir yanı yok. Memlekette “terbiye etme” ya da “hizaya getirmeden” ne anlaşılıyorsa Erol da motamot onu yansıtmış ezdiği genç bayana. Bağlantılarında toplumsal kodlarımıza uygun davran(a) mayışından ötürü, “değerler” üzerinden öfke kusuyor muhatabına. Ortada “kendini bu duruma düşürme” üzere yerinde bir öğüt de lisana getirmekle birlikte genç bayana daha fazlaca, “eğer bu biçimde yapmaya devam ederse” toplumdaki yerinin ne olacağı konusunda hatırlatmalar da yapıyor, büyük bir öfkeyle birebir vakitte.
O genç bayan “topluma aldırmasın” dediğim yok olağan olarak fakat yaptığı her her neyse toplum tarafınca cezalandırılacak kadar vahim değil. Kendi tercihlerinin neticelerina katlanacak olan o ayrıyeten. Lakin tercihlerinin muhatabı olmayan “84 milyonun” (bayılırım bu klişeye) izlediği bir televizyon programında ruhsal şiddete maruz kalması vahim. Halka açık birer “nasihat panayırı” bu cins programlar, fark etmişsinizdir. Nasihat makûs mü? Değil tahminen ancak nasihat edilenin kurallarını hesaba katmadan sarf edilen her kelamın “şov”dan öbür bir fonksiyonu yok.
Reaksiyonlar üzerine açıklama yapan Esra Erol tavrının öne sürülen nedenini “kızın durumuna” üzülmek olarak açıklıyor. Yani muhatabına üzülmüş olması onun haklı bulunmasına yetiyor. Bu niçinle karşısındakini “üzebilir” rahatlıkla. Belirleyici bir figür olarak Erol, izleyicilerine bir tavır dayatıyor farkında mısınız?. Bu, pedogojiden, psikolojiden, empati yapma maharetinden mahrum bir tavır düpedüz. Televizyonda yayınlamasıyla “onaylanmış” bir hal olduğunun sanılma ihtimali de çok yüksek. Ayrıyeten Esra Erol’un üzülmesi nasıl kızgınlığına münasebet ise oburlarının “üzülmeleri” de onların öfkelerine münasebet olabilir. Kopya haller için televizyondan uygunu var mı?
Ben vakit buldukça izlerim bu çeşit programları. Şu sıralar, uzun vakittir kayıp bir çocuğun olmasına odaklanmış bir programı izliyorum. İzledikçe, polisin, istihbaratın yapması gerekenlerin bu program çalışanlarınca yapıldığını görür görmez de hayret ediyorum. Paralel bir “emniyet” oluşmuş durumda açıkçası. Hatalıların, kayıpların ortaya çıkmasına yardımcı oluyorsa bunda bir kötülük yok denebilir doğal ancak bu programlara katılanların da izleyenlerin de sayılarının fazlacaluğu, ülkede isimli hadiseler için müracaat makamının emniyet olmadığına inanıldığını göstermez mi? Artık aylardır kayıp olan, bulunması için de gereğince gayret gösterilmediği sav edilen Gülistan Doku’nun ailesi bu programlara mı başvurmalı? Adalet arama mercilerinin yer değiştirdiği, bunun da giderek kanıksandığı görülmüyor mu? Erol’un istediğine kızma hakkını kendisinde bulmasının niçinlerinden biri de bu tıp bir “merci” olduğunu biliyor olması değil midir? Resmi olmayan lakin resmi olanlar kadar yetkili olduğunu biliyor zira.
Rahatlığı, tahminen de haklılığı da şurada; yaptığı iş “toplumsal iyi” olarak tanımlanıyor. bu biçimde tanındıktan daha sonra yaptığı her işin, ağzından çıkan her öfkeli kelamın bu “iyi” için olduğunu söyleyebilir şüphesiz. Bakın, ülkede gerçekleşen linç olaylarının temelinde “toplumsal iyi” fikri yatar şuurlu ya da bilinçsizce. Çocuk tacizcilerinin, hırsızların mahalle sakinlerince linç edilmesi yasal değildir lakin legaldir. O linç toplumsal âlâ ismine yapılır zira. Bu gösteriler da imajda elbette, tıpkı gayeyle varlar.
Central Michigan Üniversitesi’nden psikolog Bryan Gibson’a nazaran bu çeşit gösteriler son derece önemli tehlikeler içeriyor. Zorbalığı, dışlamayı, linçi de içeren bu çeşit gösteriler izleyenleri gerçek ömürlerinde daha da saldırgan hale getiriyor. Erol’un o genç bayana bağırıp çağırması da “kopya edilecek” bir tavır olduğuna bakılırsa Gibson’a hak verilebilir. Bu programlar olayların niçinlerini, nasıllarını bilmeye yarayan “kolektif zeka”ya da hakarettir özünde. Zira gösterilerde seyircinin dikkatini çekmek için her hususun abartılması, kaba davranışların ön planda tutulması, “gözetleme” hissinin azdırılması büyük bir çoğunluğun “ortak tutumu” haline gelebilir. kolaylığın, sığlığın, işlevsizliğin yaygınlaşması demektir bu. İzleyicinin bu programlardan alınan “değerler”i kendi münasebetlerinde kullanmadığını kim söyleyebilir?
Asla küçümsemiyorum fakat “özel hiçbir yeteneği” olmayan figürleri materyali yapıyor bu gösteriler. Gerçeği gösterir üzere yapmalarına karşın gösterdikleri bir gerçek de yok. Kurgulanmış olan “gerçeğin” haricinde.
Tüm bunlardan herkes haberdar. Bilhassa “kodlarına uymayan” programlara, televizyonlara sansür yapmada pek uzman olanların bu gösterilere göz yumduğu da bir gerçek. Göz yumulanlar, hem resmi söyleme sadık birebir vakitte toplumdaki “hassasiyetler” üzerine konseyi olan programlar. Bu söyleme sahip olmaları yüzünden bir tıp dokunulmazlıkları var. Van sarsıntısı sırasında oralara yardım gitmeyişi tenkit konusu olduğunda Müge Anlı isimli bir gösteri programı sunucusu “askere taş atacak, daha sonra ondan yardım isteyeceksiniz, yok o denli şey” manasına gelen laflar sarf etmişti. Bu “toplumun bir kesiminin” de fikri. Resmi telaffuzun de pek itirazı yok aslında buna. Bir trans bayan ile her hususta görüş belirten bir türkücünün yer aldıkları program da korunup kollananlardan. Kelam konusu programdaki “milliyetçi” telaffuzlar, hamaset, bayrak şovları vs korunup kollanmasına yol açıyor bu programın. Anlı’nın da bu programın da “ideoloji” üretiminde önemli katkıları var ayrıyeten.
Acı olan şu; televizyonların “haber istihbarat hatlarına” yollanan imajlara bakın. Bunların ilgilenecek resmi bir makamdan fazlaca televizyonlara gönderilmesinin, yalnızca yaygınlaşmasını istemekle ilgisi yok, şikayet ya da kabahat bildirimlerinin dikkate alınmayacağı inancı var. Medyaya, sanal ortama düşmeyen hiç bir sorun kolay kolay çözülmüyor. Esra Erol ile benzerleri yaratılan çaresizliğin eserleridir.
Paralel emniyet, paralel psikoloji klinikleri, paralel üniversiteler var artık sanal alemde. Yalnızca eğlenme emeliyle değil, sıkıntısını, meselesini çözebilmek için bu gösterilere muhtaç bir insan topluluğu oluşturuldu. Esra Erol genç bir bayana bağırma hakkını buradan alıyor.
Diyanet istediği kadar “kabul olmaz” desin ancak bakın, tvlerde değil ancak metaversede sanal hac ziyareti de yapılacak. Yakındır.
Gerçek dünyayı o kadar yaşanmaz hale getirdiler ki, koskoca insan topluluklarını küçük bir kutuya sığdırdılar.
Gösteriler ortasında yuvarlanıp gidiyoruz.
Haberlerde izledim ben de doğal, kayıtsız kalınacak üzere değil. Esra Erol’un, genç bir bayana davranışının, o her ne kadar onun yeterliliği için yaptığını söylese de, savunulur bir yanı yok. Memlekette “terbiye etme” ya da “hizaya getirmeden” ne anlaşılıyorsa Erol da motamot onu yansıtmış ezdiği genç bayana. Bağlantılarında toplumsal kodlarımıza uygun davran(a) mayışından ötürü, “değerler” üzerinden öfke kusuyor muhatabına. Ortada “kendini bu duruma düşürme” üzere yerinde bir öğüt de lisana getirmekle birlikte genç bayana daha fazlaca, “eğer bu biçimde yapmaya devam ederse” toplumdaki yerinin ne olacağı konusunda hatırlatmalar da yapıyor, büyük bir öfkeyle birebir vakitte.
O genç bayan “topluma aldırmasın” dediğim yok olağan olarak fakat yaptığı her her neyse toplum tarafınca cezalandırılacak kadar vahim değil. Kendi tercihlerinin neticelerina katlanacak olan o ayrıyeten. Lakin tercihlerinin muhatabı olmayan “84 milyonun” (bayılırım bu klişeye) izlediği bir televizyon programında ruhsal şiddete maruz kalması vahim. Halka açık birer “nasihat panayırı” bu cins programlar, fark etmişsinizdir. Nasihat makûs mü? Değil tahminen ancak nasihat edilenin kurallarını hesaba katmadan sarf edilen her kelamın “şov”dan öbür bir fonksiyonu yok.
Reaksiyonlar üzerine açıklama yapan Esra Erol tavrının öne sürülen nedenini “kızın durumuna” üzülmek olarak açıklıyor. Yani muhatabına üzülmüş olması onun haklı bulunmasına yetiyor. Bu niçinle karşısındakini “üzebilir” rahatlıkla. Belirleyici bir figür olarak Erol, izleyicilerine bir tavır dayatıyor farkında mısınız?. Bu, pedogojiden, psikolojiden, empati yapma maharetinden mahrum bir tavır düpedüz. Televizyonda yayınlamasıyla “onaylanmış” bir hal olduğunun sanılma ihtimali de çok yüksek. Ayrıyeten Esra Erol’un üzülmesi nasıl kızgınlığına münasebet ise oburlarının “üzülmeleri” de onların öfkelerine münasebet olabilir. Kopya haller için televizyondan uygunu var mı?
Ben vakit buldukça izlerim bu çeşit programları. Şu sıralar, uzun vakittir kayıp bir çocuğun olmasına odaklanmış bir programı izliyorum. İzledikçe, polisin, istihbaratın yapması gerekenlerin bu program çalışanlarınca yapıldığını görür görmez de hayret ediyorum. Paralel bir “emniyet” oluşmuş durumda açıkçası. Hatalıların, kayıpların ortaya çıkmasına yardımcı oluyorsa bunda bir kötülük yok denebilir doğal ancak bu programlara katılanların da izleyenlerin de sayılarının fazlacaluğu, ülkede isimli hadiseler için müracaat makamının emniyet olmadığına inanıldığını göstermez mi? Artık aylardır kayıp olan, bulunması için de gereğince gayret gösterilmediği sav edilen Gülistan Doku’nun ailesi bu programlara mı başvurmalı? Adalet arama mercilerinin yer değiştirdiği, bunun da giderek kanıksandığı görülmüyor mu? Erol’un istediğine kızma hakkını kendisinde bulmasının niçinlerinden biri de bu tıp bir “merci” olduğunu biliyor olması değil midir? Resmi olmayan lakin resmi olanlar kadar yetkili olduğunu biliyor zira.
Rahatlığı, tahminen de haklılığı da şurada; yaptığı iş “toplumsal iyi” olarak tanımlanıyor. bu biçimde tanındıktan daha sonra yaptığı her işin, ağzından çıkan her öfkeli kelamın bu “iyi” için olduğunu söyleyebilir şüphesiz. Bakın, ülkede gerçekleşen linç olaylarının temelinde “toplumsal iyi” fikri yatar şuurlu ya da bilinçsizce. Çocuk tacizcilerinin, hırsızların mahalle sakinlerince linç edilmesi yasal değildir lakin legaldir. O linç toplumsal âlâ ismine yapılır zira. Bu gösteriler da imajda elbette, tıpkı gayeyle varlar.
Central Michigan Üniversitesi’nden psikolog Bryan Gibson’a nazaran bu çeşit gösteriler son derece önemli tehlikeler içeriyor. Zorbalığı, dışlamayı, linçi de içeren bu çeşit gösteriler izleyenleri gerçek ömürlerinde daha da saldırgan hale getiriyor. Erol’un o genç bayana bağırıp çağırması da “kopya edilecek” bir tavır olduğuna bakılırsa Gibson’a hak verilebilir. Bu programlar olayların niçinlerini, nasıllarını bilmeye yarayan “kolektif zeka”ya da hakarettir özünde. Zira gösterilerde seyircinin dikkatini çekmek için her hususun abartılması, kaba davranışların ön planda tutulması, “gözetleme” hissinin azdırılması büyük bir çoğunluğun “ortak tutumu” haline gelebilir. kolaylığın, sığlığın, işlevsizliğin yaygınlaşması demektir bu. İzleyicinin bu programlardan alınan “değerler”i kendi münasebetlerinde kullanmadığını kim söyleyebilir?
Asla küçümsemiyorum fakat “özel hiçbir yeteneği” olmayan figürleri materyali yapıyor bu gösteriler. Gerçeği gösterir üzere yapmalarına karşın gösterdikleri bir gerçek de yok. Kurgulanmış olan “gerçeğin” haricinde.
Tüm bunlardan herkes haberdar. Bilhassa “kodlarına uymayan” programlara, televizyonlara sansür yapmada pek uzman olanların bu gösterilere göz yumduğu da bir gerçek. Göz yumulanlar, hem resmi söyleme sadık birebir vakitte toplumdaki “hassasiyetler” üzerine konseyi olan programlar. Bu söyleme sahip olmaları yüzünden bir tıp dokunulmazlıkları var. Van sarsıntısı sırasında oralara yardım gitmeyişi tenkit konusu olduğunda Müge Anlı isimli bir gösteri programı sunucusu “askere taş atacak, daha sonra ondan yardım isteyeceksiniz, yok o denli şey” manasına gelen laflar sarf etmişti. Bu “toplumun bir kesiminin” de fikri. Resmi telaffuzun de pek itirazı yok aslında buna. Bir trans bayan ile her hususta görüş belirten bir türkücünün yer aldıkları program da korunup kollananlardan. Kelam konusu programdaki “milliyetçi” telaffuzlar, hamaset, bayrak şovları vs korunup kollanmasına yol açıyor bu programın. Anlı’nın da bu programın da “ideoloji” üretiminde önemli katkıları var ayrıyeten.
Acı olan şu; televizyonların “haber istihbarat hatlarına” yollanan imajlara bakın. Bunların ilgilenecek resmi bir makamdan fazlaca televizyonlara gönderilmesinin, yalnızca yaygınlaşmasını istemekle ilgisi yok, şikayet ya da kabahat bildirimlerinin dikkate alınmayacağı inancı var. Medyaya, sanal ortama düşmeyen hiç bir sorun kolay kolay çözülmüyor. Esra Erol ile benzerleri yaratılan çaresizliğin eserleridir.
Paralel emniyet, paralel psikoloji klinikleri, paralel üniversiteler var artık sanal alemde. Yalnızca eğlenme emeliyle değil, sıkıntısını, meselesini çözebilmek için bu gösterilere muhtaç bir insan topluluğu oluşturuldu. Esra Erol genç bir bayana bağırma hakkını buradan alıyor.
Diyanet istediği kadar “kabul olmaz” desin ancak bakın, tvlerde değil ancak metaversede sanal hac ziyareti de yapılacak. Yakındır.
Gerçek dünyayı o kadar yaşanmaz hale getirdiler ki, koskoca insan topluluklarını küçük bir kutuya sığdırdılar.
Gösteriler ortasında yuvarlanıp gidiyoruz.