Vitra
New member
Serçe ne ki; atları da vururlar.. Minik Serçe.. Sezen Aksu.. Tam 6 yıl evvel bir şarkıyı yorumladı.. Artık gündeme getirip gündemi değiştiriyorlar.. Olmuyor fakat gündem yalnızca 2 gün birazcık yüzünü Sezen Aksu’nun müziğine çeviriyor. Neymiş.. Hz. Adem ve Havva’ya hakaret edilmiş. 6 sene evvel neredeydiniz demezler mi beşere?
Sezen Hanım’ın başına gelenler beni 1930’lara, o periyodun atlarına, o periyodun ABD’sine götürdü..
Bir kitap çıktı.. Amerikalı muharrir Horace McCoy imzalı.. Atları da Vururlar.. Yepyeni ismi They Shoot Horses, Don’t They.. Roman 1935’te yayınlandığında hiç ilgi görmedi. Fakirlikten gelen muharrir Hollywood’un yolunu tuttu.. Talihini burada denemek istedi.. Raoul Walsh’ın Gentleman Jim (1942), Nicholas Ray’in The Lusty Men (Dehşet Meydanı/ 1952) sinemalarının senaryolarını yazdı. Olmadı lakin. Beyaz perde de beceremedi..1955’te 58 yaşında kalp krizinden hayata veda etti. Horace McCoy ne yazık ki vefatından daha sonra şöhreti yakaladı. 1950’lerin sonuna gerçek Atları da Vururlar ile pek fazlaca sinemacı ilgilendi. Hatta Charlie Chaplin de.. Eser ondan sonrasında Sydney Pollack tarafınca sinema film olarak çekildi.. Büyük yankı buldu.
Sinema, 1929’da Amerika’da yaşanan Büyük Buhran’da, krizden kurtulmak umuduyla bir küme insanın ödüllü bir dans yarışına katılmasını, ve onların trajik ömür hikayelerini anlatıyor.
Oyuncu Henry Fonda’nın kızı, romantik güldürülerden bildiğimiz Jane Fonda, Gloria rolünden daha sonra karşı çıkışın da sembolü oldu. Aslında sinemanın ana omurgasını oluşturan “yaşamda kazananlar yoktur, yalnızca kaybedenler ve yaşama tutunmaya çalışanlar vardır.” gerçeğidir.
1930’ların Amerika’sında büyük bir yoksulluk ve kıtlık yaşanır. Borsa spekülasyonlarından dolayı ülke büyük bir ekonomik buhrana savrulur. Halk sokaklarda hayat savaşımı verir. Gloria (Jane Fonda) ve Robert (Michael Sarrazin) üzere fakir gençler için tek çıkış yolu dans müsabakasına katılmaktır. Los Angeles Pasifik Balo Salonu’nda yapılan dans maratonunda bu ikili tanışır. Büyük ödül 1500 dolardır. Yaraya, açlığa, yoksulluğa deva olması için kâfi olur gözüyle bakıyor umudu yaşayan halk.. Yarışta çiftler gece gündüz pes edene kadar orkestranın çaldığı müziğin ritmine uygun biçimde dans edecek..
Aslında bahtlarını denemek için müsabakaya hamle edenler toplumun gerçek kurbanlarıdır. Bir emekli maaşı bile olmayan yaşlı denizci, şöhret peşinde koşan lakin çabucak hemen üne kavuşamamış İngiliz aktris Alice, karnındaki çocuğuyla Ruby ve işsiz kocası James. Büyük bir güç ve umutla dansa başlayan çiftler saatler ilerleyip günler, aylar geçtikçe tükenir.
Aslında bu yabanî yarış toplumu uyutmak ve gerçek gündemi perdelemek içindir. Dikkatleri öbür bir noktaya çekmenin bir televizyon gösterisidir bu.. Pollack sinemada senaryonun da dayanağıyla düş kırıklığını açıkça ortaya koyar.. “Acımasız bir ekonomik kriz yaşıyoruz fakat hiç bir şey öğrenmiyoruz. bu biçimdesine ekonomik krizlerden dersimizi almıyoruz” diyor Sydney Pollack.
Müsabakanın sunucusunu Rocky’i Gig Young oynuyor. Rocky’e nazaran bu bir müsabaka değil, şovdur, gösteridir. Ne olursa olsun gösteri devam etmelidir. (Günümüzde televizyonlardaki yarışları düşünün. hiçbir içeriği olmayan müsabaka programlarını) Sonunda halk kazanmaz, kapitalizm kazanır. aslına bakarsanız Horace McCoy’un pek fazlaca yapıtında bu ümitsizlik, karamsarlık vardır. Kaçış, kurtuluş yoktur.. Ve bu ümitsizliğin üzerinde gündemi hep kuvvetliler belirler her şey o gündeme nazaran şekillenir..
Artık anımsayalım Minik Serçe‘nin müziğini.. Her gün artırım, her gün halkın yoksullaşmasına dönük kararlar. Yoksulluğu bir sızı üzere gün gün yaşayan halk yığınlarının gerçek sıkıntıları dururken bir müzik kelamı gündem oldu..
Bir parti başkanı “serçeysen serçeligini bil” dedi.. Ah ah..1930’larda atları vurmuşlar serçenin mi gözünün yaşına bakacak bunlar. Fakirler da şurada dursun; kasaptan et alacağına kuzu kessin..
Sezen Hanım’ın başına gelenler beni 1930’lara, o periyodun atlarına, o periyodun ABD’sine götürdü..
Bir kitap çıktı.. Amerikalı muharrir Horace McCoy imzalı.. Atları da Vururlar.. Yepyeni ismi They Shoot Horses, Don’t They.. Roman 1935’te yayınlandığında hiç ilgi görmedi. Fakirlikten gelen muharrir Hollywood’un yolunu tuttu.. Talihini burada denemek istedi.. Raoul Walsh’ın Gentleman Jim (1942), Nicholas Ray’in The Lusty Men (Dehşet Meydanı/ 1952) sinemalarının senaryolarını yazdı. Olmadı lakin. Beyaz perde de beceremedi..1955’te 58 yaşında kalp krizinden hayata veda etti. Horace McCoy ne yazık ki vefatından daha sonra şöhreti yakaladı. 1950’lerin sonuna gerçek Atları da Vururlar ile pek fazlaca sinemacı ilgilendi. Hatta Charlie Chaplin de.. Eser ondan sonrasında Sydney Pollack tarafınca sinema film olarak çekildi.. Büyük yankı buldu.
Sinema, 1929’da Amerika’da yaşanan Büyük Buhran’da, krizden kurtulmak umuduyla bir küme insanın ödüllü bir dans yarışına katılmasını, ve onların trajik ömür hikayelerini anlatıyor.
Oyuncu Henry Fonda’nın kızı, romantik güldürülerden bildiğimiz Jane Fonda, Gloria rolünden daha sonra karşı çıkışın da sembolü oldu. Aslında sinemanın ana omurgasını oluşturan “yaşamda kazananlar yoktur, yalnızca kaybedenler ve yaşama tutunmaya çalışanlar vardır.” gerçeğidir.
1930’ların Amerika’sında büyük bir yoksulluk ve kıtlık yaşanır. Borsa spekülasyonlarından dolayı ülke büyük bir ekonomik buhrana savrulur. Halk sokaklarda hayat savaşımı verir. Gloria (Jane Fonda) ve Robert (Michael Sarrazin) üzere fakir gençler için tek çıkış yolu dans müsabakasına katılmaktır. Los Angeles Pasifik Balo Salonu’nda yapılan dans maratonunda bu ikili tanışır. Büyük ödül 1500 dolardır. Yaraya, açlığa, yoksulluğa deva olması için kâfi olur gözüyle bakıyor umudu yaşayan halk.. Yarışta çiftler gece gündüz pes edene kadar orkestranın çaldığı müziğin ritmine uygun biçimde dans edecek..
Aslında bahtlarını denemek için müsabakaya hamle edenler toplumun gerçek kurbanlarıdır. Bir emekli maaşı bile olmayan yaşlı denizci, şöhret peşinde koşan lakin çabucak hemen üne kavuşamamış İngiliz aktris Alice, karnındaki çocuğuyla Ruby ve işsiz kocası James. Büyük bir güç ve umutla dansa başlayan çiftler saatler ilerleyip günler, aylar geçtikçe tükenir.
Aslında bu yabanî yarış toplumu uyutmak ve gerçek gündemi perdelemek içindir. Dikkatleri öbür bir noktaya çekmenin bir televizyon gösterisidir bu.. Pollack sinemada senaryonun da dayanağıyla düş kırıklığını açıkça ortaya koyar.. “Acımasız bir ekonomik kriz yaşıyoruz fakat hiç bir şey öğrenmiyoruz. bu biçimdesine ekonomik krizlerden dersimizi almıyoruz” diyor Sydney Pollack.
Müsabakanın sunucusunu Rocky’i Gig Young oynuyor. Rocky’e nazaran bu bir müsabaka değil, şovdur, gösteridir. Ne olursa olsun gösteri devam etmelidir. (Günümüzde televizyonlardaki yarışları düşünün. hiçbir içeriği olmayan müsabaka programlarını) Sonunda halk kazanmaz, kapitalizm kazanır. aslına bakarsanız Horace McCoy’un pek fazlaca yapıtında bu ümitsizlik, karamsarlık vardır. Kaçış, kurtuluş yoktur.. Ve bu ümitsizliğin üzerinde gündemi hep kuvvetliler belirler her şey o gündeme nazaran şekillenir..
Artık anımsayalım Minik Serçe‘nin müziğini.. Her gün artırım, her gün halkın yoksullaşmasına dönük kararlar. Yoksulluğu bir sızı üzere gün gün yaşayan halk yığınlarının gerçek sıkıntıları dururken bir müzik kelamı gündem oldu..
Bir parti başkanı “serçeysen serçeligini bil” dedi.. Ah ah..1930’larda atları vurmuşlar serçenin mi gözünün yaşına bakacak bunlar. Fakirler da şurada dursun; kasaptan et alacağına kuzu kessin..