Vitra
New member
Savrulma hali “Bizden faiz artışı beklemeyin” diyen iktidar üzerinden 24 saat geçmeden faizi artırdı.
Lakin ne kadar artırdığı muhakkak değil.
O doların artışına bağlı.
Dolar ne kadar artarsa faiz de o kadar artacak.
İktidar “faiz artışı yok, düşürmeye devam edeceğiz” dedikten daha sonra dolar 18 lirayı geçince geri adım attı.
İsmine “faiz artışı” demeden faizi artırma sonucu aldı.
Aldığı karar şu:
“Bankada Türk lirası mevduatı alan vatandaşa vade sonunda ödenen faiz kur artışından az olursa ortadaki farkı devlet ödeyecek.”
Bu tabir ödemeyi “hazinenin yapacağı şeklinde” algılandı.
Alışılmış, haziniçin ödenmesi demek vatandaşın cebinden ödenmesi demekti. Buna kamuoyundan kuvvetli reaksiyon geldi. Bankada tasarrufu bile olmayan fakir vatandaş zenginin faizden kaybettiği parayı niçin cebinden ödesin?
Gece yarısına gerçek yayınlanan Merkez Bankası bildiriminde ise fazlaca farklı bir durum ortaya çıktı.
Dolara endeksli faiz farkı yalnızca döviz hesaplarını Türk lirasına çevirenlere bir keze mahsus ödenecekti. Ödemeyi Merkez Bankası yapacaktı. Bu bildirime bakılırsa Türk lirası mevduatı olanlar faiz farkın ödemesinin haricinde kalmış görünüyordu.
Sabah söylenenle akşam yayınlanan bildirim birbirinden epey farklıydı.
Şayet düzenleme yalnızca döviz mevduatı olanların mevduatlarını Türk lirasına çevirmeleri halinde fark alacaklarsa, dağ fare doğurdu demekti.
Merkez Bankası bildirimi ortalığı karıştırınca bu sefer Bakan Nureddin Nebati bir açıklama yapı ve Türk lirası mevduat sahiplerinin de fark ödemesinden yararlanacaklarını söylemiş oldu.
Anlaşıldı ki dövizden dönenlere faiz farkını Merkez Bankası, aslına bakarsanız lira mevduatı olanların faiz farkını hazine ödeyecek.
Haziniçin faiz farkı ödenmesi demek, ödemenin vatandaşın cebinden yapılacak demektir. Tıpkı geçmediği köprünün, uçmadığı havaalanının müteahhidine dolarla garanti ödediği üzere. Artık de bankada dövizi yahut lirası olan zenginlerin faizden kaybettiği parayı dolar üzerinden vatandaş ödeyecek.
Aslında iktidar bu kadar dolambaçlı yola başvurmadan, faizi en az enflasyon kadar artırsaydı, piyasalarda bu kadar çalkantı olmazdı. Dolar bir günde yüzde 11 artıp, tıpkı günün gecesinde yüzde 11 düşmezdi. Piyasa istikrarlı olurdu.
Lakin bunu yapmak yerine “faiz” demeden, kur farkı garantisiyle Türk lirasının faizi dolara endekslenmiş oldu. Doların artış oranı faiz oranı olarak kabul edildi.
24 saat ortasında alınan birbirine zıt kararlar iktidarın iktisadın kurallarına uygun, üzerinde çalışılmış bir ekonomik programa ve modele sahip olmadığını gösteriyor.
Günübirlik kararlarla günü kurtarmaya çalışan, dün ak söylemiş olduğine bugün kara diyen bir savrulma ortasında. Oradan oraya sıçrayıp duruyor.
Son günlerde iktidarın ne yaptığına bakalım.
Faizi enflasyonun altına çekmeye karar verdi.
Faizi düşürünce dolar yükselmeye başladı. Dolar 8,5 liradan, 11 liraya, 13 liraya, 15 liraya çıktı. İktidar faizi düşürmeye devam edeceğini açıklayınca 18 liraya kadar yükseldi.
Bu süreçte “düşük faiz yüksek kur” siyaseti “Türk iktisat modeli” olarak tanıtıldı ve ihracat patlamasıyla Türkiye’nin düze çıkacağı, refaha kavuşacağı savunuldu.
Daha evvel Çin modeli denilen, “ucuz eser, ucuz iş gücü”ne dayalı sistem “Türk modeli” olarak isimlendirildi.
Lakin modelin ömrü bir ay sürdü. Bu model, sonucu alınan “kura endeksli faiz garantisi” modeli ile çökmüş oldu. Düşük faiz ve buna dayalı ihracat patlaması modeli rafa kaldırıldı.
Yerine “dolar garantili yüksek faiz” modeli geldi.
Para basılması ise enflasyon demekti.
Maliyet bir daha fakir vatandaşın sırtına yükleniyordu.
Bu da alkışlanacak bir siyaset değildi.
“Faiz arttırmayacağım” derken, mevduat sahiplerine üst sonu belirli olmayacak biçimde faiz artışına garanti veren iktidar “düşük faiz siyasetine ne oldu” sorusuna ne cevap verecek?
“Yanlışı yanlışla düzeltmeye çalışmak” haricinde vereceği bir karşılık yok.
Zira tahlili yanlış yerde arıyor.
Yapması gereken enflasyonu düşürmektir.
Enflasyon düşmeden faizlerin de dövizin de düşmesi mümkün değildir.
Lakin ne kadar artırdığı muhakkak değil.
O doların artışına bağlı.
Dolar ne kadar artarsa faiz de o kadar artacak.
İktidar “faiz artışı yok, düşürmeye devam edeceğiz” dedikten daha sonra dolar 18 lirayı geçince geri adım attı.
İsmine “faiz artışı” demeden faizi artırma sonucu aldı.
Aldığı karar şu:
“Bankada Türk lirası mevduatı alan vatandaşa vade sonunda ödenen faiz kur artışından az olursa ortadaki farkı devlet ödeyecek.”
Bu tabir ödemeyi “hazinenin yapacağı şeklinde” algılandı.
Alışılmış, haziniçin ödenmesi demek vatandaşın cebinden ödenmesi demekti. Buna kamuoyundan kuvvetli reaksiyon geldi. Bankada tasarrufu bile olmayan fakir vatandaş zenginin faizden kaybettiği parayı niçin cebinden ödesin?
Gece yarısına gerçek yayınlanan Merkez Bankası bildiriminde ise fazlaca farklı bir durum ortaya çıktı.
Dolara endeksli faiz farkı yalnızca döviz hesaplarını Türk lirasına çevirenlere bir keze mahsus ödenecekti. Ödemeyi Merkez Bankası yapacaktı. Bu bildirime bakılırsa Türk lirası mevduatı olanlar faiz farkın ödemesinin haricinde kalmış görünüyordu.
Sabah söylenenle akşam yayınlanan bildirim birbirinden epey farklıydı.
Şayet düzenleme yalnızca döviz mevduatı olanların mevduatlarını Türk lirasına çevirmeleri halinde fark alacaklarsa, dağ fare doğurdu demekti.
Merkez Bankası bildirimi ortalığı karıştırınca bu sefer Bakan Nureddin Nebati bir açıklama yapı ve Türk lirası mevduat sahiplerinin de fark ödemesinden yararlanacaklarını söylemiş oldu.
Anlaşıldı ki dövizden dönenlere faiz farkını Merkez Bankası, aslına bakarsanız lira mevduatı olanların faiz farkını hazine ödeyecek.
Haziniçin faiz farkı ödenmesi demek, ödemenin vatandaşın cebinden yapılacak demektir. Tıpkı geçmediği köprünün, uçmadığı havaalanının müteahhidine dolarla garanti ödediği üzere. Artık de bankada dövizi yahut lirası olan zenginlerin faizden kaybettiği parayı dolar üzerinden vatandaş ödeyecek.
Aslında iktidar bu kadar dolambaçlı yola başvurmadan, faizi en az enflasyon kadar artırsaydı, piyasalarda bu kadar çalkantı olmazdı. Dolar bir günde yüzde 11 artıp, tıpkı günün gecesinde yüzde 11 düşmezdi. Piyasa istikrarlı olurdu.
Lakin bunu yapmak yerine “faiz” demeden, kur farkı garantisiyle Türk lirasının faizi dolara endekslenmiş oldu. Doların artış oranı faiz oranı olarak kabul edildi.
24 saat ortasında alınan birbirine zıt kararlar iktidarın iktisadın kurallarına uygun, üzerinde çalışılmış bir ekonomik programa ve modele sahip olmadığını gösteriyor.
Günübirlik kararlarla günü kurtarmaya çalışan, dün ak söylemiş olduğine bugün kara diyen bir savrulma ortasında. Oradan oraya sıçrayıp duruyor.
Son günlerde iktidarın ne yaptığına bakalım.
Faizi enflasyonun altına çekmeye karar verdi.
Faizi düşürünce dolar yükselmeye başladı. Dolar 8,5 liradan, 11 liraya, 13 liraya, 15 liraya çıktı. İktidar faizi düşürmeye devam edeceğini açıklayınca 18 liraya kadar yükseldi.
Bu süreçte “düşük faiz yüksek kur” siyaseti “Türk iktisat modeli” olarak tanıtıldı ve ihracat patlamasıyla Türkiye’nin düze çıkacağı, refaha kavuşacağı savunuldu.
Daha evvel Çin modeli denilen, “ucuz eser, ucuz iş gücü”ne dayalı sistem “Türk modeli” olarak isimlendirildi.
Lakin modelin ömrü bir ay sürdü. Bu model, sonucu alınan “kura endeksli faiz garantisi” modeli ile çökmüş oldu. Düşük faiz ve buna dayalı ihracat patlaması modeli rafa kaldırıldı.
Yerine “dolar garantili yüksek faiz” modeli geldi.
Para basılması ise enflasyon demekti.
Maliyet bir daha fakir vatandaşın sırtına yükleniyordu.
Bu da alkışlanacak bir siyaset değildi.
“Faiz arttırmayacağım” derken, mevduat sahiplerine üst sonu belirli olmayacak biçimde faiz artışına garanti veren iktidar “düşük faiz siyasetine ne oldu” sorusuna ne cevap verecek?
“Yanlışı yanlışla düzeltmeye çalışmak” haricinde vereceği bir karşılık yok.
Zira tahlili yanlış yerde arıyor.
Yapması gereken enflasyonu düşürmektir.
Enflasyon düşmeden faizlerin de dövizin de düşmesi mümkün değildir.