Vitra
New member
Pusulasız gemi Türk iktisadı, denizin ortasında pusulasız kalmış gemi üzere dönüp duruyor.
İktidarın ekonomik krizden çıkmak için bir programı yok. Günübirlik kararlar ve şok müdahalelerle durumu yönetim etmeye çalışıyor.
Uzun müddet ekonomik krizi inkâr eden iktidar, her şeyin güllük gülistanlık olduğunu savunuyordu.
halbuki iktisatta uyguna giden hiç bir işaret yok.
Enflasyon TÜİK’e nazaran bile yüzde 40 bandında. Dolar 13 liranın üstünde. Çalışanların ve emeklilerin maaşlarına gerçek enflasyonun epey altında artış yapılacak. Lakin, yılbaşında başlayan artırım furyası sürüyor. Elektrik, doğal gaz, akaryakıt, besin eserleri meblağları patlamış durumda. Piyasada birtakım ilaçlar bulunmuyor. Geçim zorluğu çoğunluğun bir numaralı sorunu haline gelmiş durumda.
İktidarın, yeni icat diye uygulayıp savunduğu düşük faiz siyaseti doları ve enflasyonu tarihi doruğa taşıdı. Resmi olarak yüzde 36, araştırmacılara nazaran yüzde 82 enflasyon oranlarından kelam edilirken, yüzde 14 yahut yüzde 20 faizle dövizin ve enflasyonun düşürülmesi mümkün değildir.
kimi birtakım art kapıdan döviz satarak doları birkaç puan düşürmek ekonomik krizden çıkmaya yetmez. 20 Aralık günü doruğa ulaşan bu çeşit operasyonların yandaş ve büyük firmaların döviz üzerinden servetlerini artırmak haricinde bir kararı olmaz. Hakikaten olmadı da.
İktidarın yüksek sesle “faizi artırmayacağız, düşüreceğiz” vurgulu açıklamaları daha sonrasında dolar almaya koşan vatandaşlar, 24 saat daha sonra gece operasyonuyla doların 18 liradan 13 liraya düşmesiyle tasarruflarını kaybettiler. Ortalarında canına kıyan esnaflar oldu. Halkın bir gecede yoksullaşması karşısında iktidarın gülerek söyleyebildiği tek şey “küçük yatırımcılar çarpıldı” olabildi.
Artırım yağmuru ve ötürüsıyla çarpılma devam ediyor.
Türk iktisadı, 20 yıl daha sonra bir daha 2001 yılındaki kriz günlerine döndü. Birfazlaca gösterge 2001 krizine nazaran daha makûs durumda. İktisat tabana hakikat gidiyor.
Türkiye krizden nasıl çıkar?
İktidarın krizden çıkmak üzere bir niyeti var ise evvel bir kriz olduğunu kabul etmesi gerekir. daha sonrasında krizden çıkış için iktisadın gereklerini bir program dahilinde uygulamaya koyması beklenir. Lakin iktidarda o denli bir eğilim gözükmüyor.
halbuki merhum Bülent Ecevit, 2001’de Türkiye’nin ağır bir ekonomik krize girdiğini kabul etmiş, siyasi bedeli kendisi için ağır olsa da gerekli ıslahatların yapılması için yolu açmıştı.
2001 krizinden çıkışta iktidar da vatandaş da bedel ödedi lakin Türkiye’nin ekonomik yapısı güçlendirilmiş oldu.
Neler yapılmıştı?
Başta Merkez Bankası bağımsız bir kurum haline getirildi.
Bankacılık Düzenleme ve Denetleme Konseyi (BDDK) kurularak mali piyasalar denetim altına alındı ve istikrara kavuşturuldu. Kamu bankaları denetlendi.
Kamu İhale Yasası çıkarılarak, kamu kaynaklarının yüzeysel tahsis edilmesinin önüne geçildi.
Kamu harcamaları kısıldı ve tasarruf temel alındı.
Bütçe disiplini sağlandı.
Kamu çalışanı alımında liyakat temeline geçildi.
Avrupa Birliği üyeliği için gerekli olan hukuksal ıslahatlar yapıldı ve Birliğin dayanağı sağlandı.
Bugünkü iktidar ise bütün bunların tam aykırısını yaparak krizi daha da derinleştiriyor. Ekonomiyi daha da tabana itiyor.
2001 krizinden çıkışın tam bilakis Merkez Bankası’nın bağımsızlığını ortadan kaldırdı. Kısa müddette iki sefer Hazine ve Maliye Bakanı’nı, üç kere Merkez Bankası Başkanı’nı değiştirdi. Sonuçta bağımsız olması gereken Merkez Bankası’nı tümüyle iktidarın talimatlarını yerine getiren kolay bir kamu kurumu haline getirdi.
Birebir biçimde bağımsız bir kurum olan BDDK’yı da yaptığı siyasi atamalarla bağımsız kurum olmaktan çıkardı. BDDK’yı da iktidarın kolay bir kurumuna dönüştürdü.
bir daha bağımsız olması gereken TÜİK, iktidarın istediği oranları açıklayabilmek için sayı cambazlığı yapan bir kurum haline geldi.
İktidar kamu kaynaklarını birkaç büyük şirkete bağladı.
Kamu İhale Yasası’nı 190 defa değiştirdi.
İhalelerde kontrolü kaldırdı.
Havaalanı, köprü, otoyol, kent hastaneleri üzere altyapı yatırımlarında maliyetinden en az 10 kat fazla dövizle ödeme garantisi verdi. Bu garantileri vatandaşın sırtına yükledi.
Liyakati ortadan kalırdı yerine iktidara sadakati getirdi.
Siyasi tercihlerle, ehil olmayan takımları değerli kurumların başına oturttu.
bu biçimdece Türkiye’yi büyük bir ekonomik krizin ortasına attı.
Şu anda elinde bir pusula da olmadığı için iktisat gemisi girdabın ortasında kendi etrafında dönerek tabana hakikat yol alıyor.
İktidarın ekonomik krizden çıkmak için bir programı yok. Günübirlik kararlar ve şok müdahalelerle durumu yönetim etmeye çalışıyor.
Uzun müddet ekonomik krizi inkâr eden iktidar, her şeyin güllük gülistanlık olduğunu savunuyordu.
halbuki iktisatta uyguna giden hiç bir işaret yok.
Enflasyon TÜİK’e nazaran bile yüzde 40 bandında. Dolar 13 liranın üstünde. Çalışanların ve emeklilerin maaşlarına gerçek enflasyonun epey altında artış yapılacak. Lakin, yılbaşında başlayan artırım furyası sürüyor. Elektrik, doğal gaz, akaryakıt, besin eserleri meblağları patlamış durumda. Piyasada birtakım ilaçlar bulunmuyor. Geçim zorluğu çoğunluğun bir numaralı sorunu haline gelmiş durumda.
İktidarın, yeni icat diye uygulayıp savunduğu düşük faiz siyaseti doları ve enflasyonu tarihi doruğa taşıdı. Resmi olarak yüzde 36, araştırmacılara nazaran yüzde 82 enflasyon oranlarından kelam edilirken, yüzde 14 yahut yüzde 20 faizle dövizin ve enflasyonun düşürülmesi mümkün değildir.
kimi birtakım art kapıdan döviz satarak doları birkaç puan düşürmek ekonomik krizden çıkmaya yetmez. 20 Aralık günü doruğa ulaşan bu çeşit operasyonların yandaş ve büyük firmaların döviz üzerinden servetlerini artırmak haricinde bir kararı olmaz. Hakikaten olmadı da.
İktidarın yüksek sesle “faizi artırmayacağız, düşüreceğiz” vurgulu açıklamaları daha sonrasında dolar almaya koşan vatandaşlar, 24 saat daha sonra gece operasyonuyla doların 18 liradan 13 liraya düşmesiyle tasarruflarını kaybettiler. Ortalarında canına kıyan esnaflar oldu. Halkın bir gecede yoksullaşması karşısında iktidarın gülerek söyleyebildiği tek şey “küçük yatırımcılar çarpıldı” olabildi.
Artırım yağmuru ve ötürüsıyla çarpılma devam ediyor.
Türk iktisadı, 20 yıl daha sonra bir daha 2001 yılındaki kriz günlerine döndü. Birfazlaca gösterge 2001 krizine nazaran daha makûs durumda. İktisat tabana hakikat gidiyor.
Türkiye krizden nasıl çıkar?
İktidarın krizden çıkmak üzere bir niyeti var ise evvel bir kriz olduğunu kabul etmesi gerekir. daha sonrasında krizden çıkış için iktisadın gereklerini bir program dahilinde uygulamaya koyması beklenir. Lakin iktidarda o denli bir eğilim gözükmüyor.
halbuki merhum Bülent Ecevit, 2001’de Türkiye’nin ağır bir ekonomik krize girdiğini kabul etmiş, siyasi bedeli kendisi için ağır olsa da gerekli ıslahatların yapılması için yolu açmıştı.
2001 krizinden çıkışta iktidar da vatandaş da bedel ödedi lakin Türkiye’nin ekonomik yapısı güçlendirilmiş oldu.
Neler yapılmıştı?
Başta Merkez Bankası bağımsız bir kurum haline getirildi.
Bankacılık Düzenleme ve Denetleme Konseyi (BDDK) kurularak mali piyasalar denetim altına alındı ve istikrara kavuşturuldu. Kamu bankaları denetlendi.
Kamu İhale Yasası çıkarılarak, kamu kaynaklarının yüzeysel tahsis edilmesinin önüne geçildi.
Kamu harcamaları kısıldı ve tasarruf temel alındı.
Bütçe disiplini sağlandı.
Kamu çalışanı alımında liyakat temeline geçildi.
Avrupa Birliği üyeliği için gerekli olan hukuksal ıslahatlar yapıldı ve Birliğin dayanağı sağlandı.
Bugünkü iktidar ise bütün bunların tam aykırısını yaparak krizi daha da derinleştiriyor. Ekonomiyi daha da tabana itiyor.
2001 krizinden çıkışın tam bilakis Merkez Bankası’nın bağımsızlığını ortadan kaldırdı. Kısa müddette iki sefer Hazine ve Maliye Bakanı’nı, üç kere Merkez Bankası Başkanı’nı değiştirdi. Sonuçta bağımsız olması gereken Merkez Bankası’nı tümüyle iktidarın talimatlarını yerine getiren kolay bir kamu kurumu haline getirdi.
Birebir biçimde bağımsız bir kurum olan BDDK’yı da yaptığı siyasi atamalarla bağımsız kurum olmaktan çıkardı. BDDK’yı da iktidarın kolay bir kurumuna dönüştürdü.
bir daha bağımsız olması gereken TÜİK, iktidarın istediği oranları açıklayabilmek için sayı cambazlığı yapan bir kurum haline geldi.
İktidar kamu kaynaklarını birkaç büyük şirkete bağladı.
Kamu İhale Yasası’nı 190 defa değiştirdi.
İhalelerde kontrolü kaldırdı.
Havaalanı, köprü, otoyol, kent hastaneleri üzere altyapı yatırımlarında maliyetinden en az 10 kat fazla dövizle ödeme garantisi verdi. Bu garantileri vatandaşın sırtına yükledi.
Liyakati ortadan kalırdı yerine iktidara sadakati getirdi.
Siyasi tercihlerle, ehil olmayan takımları değerli kurumların başına oturttu.
bu biçimdece Türkiye’yi büyük bir ekonomik krizin ortasına attı.
Şu anda elinde bir pusula da olmadığı için iktisat gemisi girdabın ortasında kendi etrafında dönerek tabana hakikat yol alıyor.