Vitra
New member
Öğretmen istediler imam geldi Gaziantep’te Abdalların yaşadığı bir mahalle Hürriyet Mahallesi. Yoksulluğun en derini burada. Erkekler çoklukla müzisyenlik, saya personelliği, kağıt ve hurda toplayıcılığıyla geçiniyor. Bayanlar da dilenmeye ya da hurdaya çıkıyor. Mevsimine nazaran tarım personelliği de yapıyor aileler. Mahallede uyuşturucu kullanması ağır, mahallelinin dediğine bakılırsa 9 yaşa kadar inmiş. Okuma yazma oranı düşük. Bilhassa bayanların okuma yazma öğrenecek eğitime erişim imkanı bile olmamış, pandemide ise bu yazgısı çocukları da paylaşmış. Okuldan uzak, ne tablet ne bilgisayar ne internet… Eğitimden uzak kalan çocuklar, gelecek hayallerinden daha da uzaklaşmış. Abdallar eğitimden, kamusal alanda varlıklarına kadar her alanda ayrımcılığa maruz kalıyor, oburunun de ötekisi durumunda yaşıyorlar. Mahallede savaştan kaçan Suriyeli Abdallar da yaşıyor. Bu mahallede çocuklar geleceksizliğe, aileler yokluğa yoksulluğa, güvencesizliğe, bayanlar dilenciliğe, şiddete mahkum. Fakat her konuştuğumuz bayan kendileri ve çocukları için öbür bir ömür hayal ediyor. Bunun için mahallede bir dernek çalışması da başlatmışlar, kısa müddette mahallede bir dönüşüm de sağlamışlar fakat pandemi sürecinde o da durmuş. Hürriyet Mahallesi’nden Abdal bayanlar ve çocuklar anlatıyor.
‘Okutmuyorlar kızları, gelin ediyorlar, daha sonra da kızlar kocasına içki parası kazanmak için dileniyorlar, dayak yiyorlar‘
Evrensel’den Hilal Tok ve Berfin Türkmen’in haberine bakılırsa, Necla Buluter en evvel Abdal halkının yaşadığı ayrımcılıklardan bahsediyor: “Biz düşündükleri üzere fikirsiz aptallar değiliz, biz Abdalız. Benim adım Pir Sultan Abdal’dan gelme, Hacı Bektaşi Veli’den gelme. ‘Sen Abdal mısın, bu biçimde sen kötüsün’ üzere görüyorlar. Bir de fakirlikten giyinmeyi bilmeyiz. Bizim de kültürümüz bu biçimde. Beni birinci olarak insan olarak gör. Okula giden çocuğumuz için veliler ‘Başında bit olur, Abdal çocukları çocuklarımızın içine koyma’ derler. Abdallar davul, zurna çalar, köye masraf çadır kurar, köylerde toprak sahiplerinin tarlalarını biçer karşılığında buğday alırdı. Evvelce öyleydi, artık o kalmadı. Artık, mahallede bayanlar hurdaya çıkar, dilenir. Ben okumayı kendi kendime öğrendim. Ağabeylerim okula giderdi, kızları göndermezlerdi. Yaşıtım kızların kimileri okula, kimileri Kuran kursuna gidiyordu. Ben de okulu fazlaca istedim, bir gün annemi ikna etmek için gün uzunluğu kapının önünde ağladım, annem başıma vurup ‘Sanki öğretmen mi olacaksın’ deyip kucağıma çocuğu verdi. Bizim kızlar en çok liseye kadar okur, o da hayli az. Okutmuyorlar kızları, gelin ediyorlar, daha sonra da kızlar kocasına içki parası kazanmak için dileniyorlar, dayak yiyorlar. Bunların hepsi okumadıkları için.”
‘Devlet hoca vermedi. Öğretmenlerin fiyatını karşılamadılar’
Necla çocukların bir geleceği olsun diyerek mahallede “Abdallarla Yardımlaşma, Kültür ve Spor Derneği” ve “Birinci Umut Toplum Merkezi” ismiyle çocukların eğitim alabileceği bir dernek açtıklarını söylüyor, “Bayanlar hurdaya gidince çocuklar sokaklarda kalıyor. Ben bu çocukların hepsini toplayıp derneğe gdolayıyordum. Onlara günlük yemek yapardım. İki öğretmenimiz vardı, bana da çocuklara da fazlaca yardımları oldu. Çocuklar sokaklardan kurtuldu. daha sonra pandemi çıktı, dernek kapandı, çocuklar bir daha sokaklarda kaldılar. Dernek hala kapalı, eğitim faaliyeti yok zira fon yok. Okuma yazma bilmeyen bayanlar da vardı gelen. Çok kişi okumayı öğrendi burada. Spor dersleri vardı. Mahallede uyuşturucuya düşen çok çocuk oluyordu. Anneleri babaları yok başlarında, hırsızlıktan mahpusa giren çok, saz çalsınlar diye aldık koyduk ancak devlet hoca vermedi. Öğretmenlerin fiyatını karşılamadılar. MEB’e başvurduk, ‘Kur’an kursu yapalım burayı, Kur’an hocası verelim’ dediler. Biz onlara ‘hocaya, Kur’an kursuna değil eğitime gereksinimimiz var’ dedik. ‘Ya Kur’an hocası verecekler, ya da başınızın dermanına bakacaksınız’ dediler.”
‘Küçük çocuklar boşluğa düştü, uyuşturucu kullanması arttı’
Devlet okuluna giden çocukların yaşadıkları ayrımcılık ve dışlanma yüzünden okulu sevmediklerini lakin dernekte bunu aştıklarını anlatan Necla, “Dernekte çocuklar okulu öğrendi, tuvalete gitmeyi, kalem tutmayı, yemek yemeyi öğrendi. Çocuklar devlet okuluna gitmeye korkuyorlardı, ellerinden tutup biz zorla gdolayıyorduk. Dernekle bunu değiştirdik, okulu sevmeye başladılar, eğitim ilerlemişti. Lakin dernek kapandı çocuklar okuldan uzaklaştılar” dedi. Pandemideki yasakların hurdayla geçinenleri nasıl aç bıraktığını şu sözlerle tabir etti: “Bizimkiler hurdaya masraf günlük çalışır. Sokağa çıkmak yasaklanınca günlük 20 lirayı bile kazanamadılar. Bizimkiler düğünde davul zurna çalarak geçiniyorlardı. Onlar yasaklanınca düğünler bitince millet sokakta kaldı. Herkes aç kaldı. Fabrikada çalışanlar hayli az. Sigortasız çalışıyor çoğunluğu, onlar da çıkarıldılar. Günlük çalışanlar çoğunlukta. Devletten gelen yardım da yetersizdi. Tablet alan olmadı, birçoklarının meskeninde internet yok, kimisinde telefon bile yok. Meskende, boşluğa düştü küçücük çocuklar, uyuşturucu kullanması arttı. Ben çok uzun yıllar çocukların hayatları kurtulsun, bir yerlere gelsinler, uyuşturucudan uzak dursunlar, okuma yazma bilsinler, tıpkı sefaleti yaşamasınlar diye çabaladım lakin pandemideki uygulamalar her şeyi geriletti.”
‘Bu Abdal çalışmaz, etmez, diyerek iş vermiyorlar’
Gaziantep’te biroldukca fabrika var lakin kendilerine epeyce az iş verildiğini söylüyor Necla: “Bizimkiler isteyerek işsiz kalmadılar. Bu Abdal çalışmaz, etmez, diyerek iş vermiyorlar. Fabrikalarda çalışanımız az. Tarlaya fıstığa çalışmaya gittiğimizde de dışlanırız. Öbürleri yemeğini bizden başka yer. Hacı Bektaş’ta ayrımcılık olmaması lazım hepimiz alevi toplumuyuz lakin orada bile ayrımcılık var. Birebir kandan tıpkı candanız lakin ayırıyorlar bizi. Burada Suriyelilere de ayrımcılık epey fazla. Biz Suriyelilere sahip çıktık. Savaştan daha sonra buraya gelen Suriyeli Abdallar var. Onlara konut vermediler. Parklarda çadırlarda kaldılar. Topladık mahallemize getirdik. Konutlarımızın damlarında çadırlar kurduk, meskeni olanın konutuna yerleştirdik. Derneğe onların çocuklarından gelip eğitim goren epey vardı. Romanlar, Domlar az fazlaca bilinir lakin biz fazlaca bilinmeyiz. Hepimiz dışlanıyoruz lakin farklı toplumlarız.”
‘Devlet bu çocukların sorumluluğunu almalı’
Necla erken yaşta evlendirilmiş, mahallede çocuk evliliklerine karşı da bir çaba yürütmeye çalışıyor, “Ben 14 yaşında evlenip 15 yaşında anne oldum, bunu diğerleri yaşasın istemedim, ne kadar makûs olduğunu biliyorum. Çok toplantılar, görüşmeler yaptık, kocamla fazlaca uğraş ettik, kimilerini şikâyet ettik polise. Kimilerini engelleyebildik ancak kimilerine gücümüz yetmedi. Çocuk istiyormuş üzere gösteriyorlar kimi vakit fakat küçücük çocuk nasıl istesin o yaşta? Çocuğa altın küpe, bilezik takıyorlar, elbise veriyorlar çocuk ona seviniyor, evlenmek istiyor zannediyorlar. Devlet bu çocukların sorumluluğunu almalı. Bu çocuğun ne vakte kadar okuyacağını takip etmeli. Çocuk okula gitmeyince peşine düşmeli. Bu çocuklar ayrımcılığa uğrayınca okuma hevesleri kırılıyor. Ben hekim, öğretmen olacağım üzere bir hayalleri yok. Dilenen çocukları yakalayıp annelerinin babalarını yanına getiriyorlar. Gelir yok diye çocuğunu mecburen dilenmeye gönderen anneye sahip çıkmıyorlarsa burada devletin cürmü var. Bu çocukların öbür bir gelecekleri olabilir. Dilenmeye giden çocuk o denli büyür, kendi çocuğunu da o denli büyütür. Ben bu çocukların okula gitmesini eğitim görmesini istiyorum. Bizim mahallemize okul kursalar, çocuklarımız dışlanmadan eğitim görseler geleceğimiz değişir. Bayan sabahtan akşama kadar dileniyor ki kocasının içki parasını çıkarsın, dayak yemesin, kocanın kendine bir yararı yok lakin bir daha de o olmadan olmaz diye, ‘naparım, nereye giderim, ne yer içerim?’ diye düşünüyorlar. Ancak mahallede bir psikolog olsa bu bayanlar ‘ben bunu niçin yapıyorum?’ diye düşünebilir. Bu insanların işe gereksinimi var. hanımın ‘Ben mecbur muyum bunu çekmeye, ben kazanıp ben getiriyorum esasen’ deyip kendini kurtarması lazım, bu kanıyı yerleştirmek için devletin bir şeyler yapması lazım.
Devletten bunları bekliyorum ben.”
‘Çocuklarımın geleceği için okullar açılsın.’
Necla’ın konutundan derneğe yanlışsız yürüyoruz, sokaklar çocuk dolu. Derneğe varana kadar kapı önlerinde oturup çocuklarını gözleyen bayanlarla sohbet ediyoruz.
Zeliha, 29 yaşında 4 çocuğu var, eşi asma tavan emekçisi: “Anaokulumuz yok bu mahallede, fiyatlı var, gönderemiyoruz. Çocuğum bu dernekte kalem tutmayı, fotoğraf yapmayı öğrendi, tuvalet eğitimi, giysi, hijyen, yemek yemeyi bile burada öğrendi, biz öğretemedik. Bu pandemide uzaktan eğitim de alamadılar hiç, fazlaca geride kaldılar. Tablet yok, internet yok. Okulların açılmasını fazlaca istiyoruz. Sokağımızın hali ortada, bu sokakta oynayacağına okulun açılmasını isterim. Çocuklarımın geleceği için okullar açılsın.”
Dernekte okuma yazmayı öğrenen bayanlardan 27 yaşındaki Zeliha Yılmaz, “Hiç okula gidemedim. Okuma yazmayı öğrenmek hayatımı hayli kolaylaştırdı, evvel tek başıma seyahat yapamıyordum, artık istediğim yere kendi başıma gidebiliyorum, epey düzgün hissettim” diyor.
21 yaşında Suriyeli Zeynep de burada okuma yazma öğrenmiş: “2 çocuğum var, epeyce berbat güç bir seyahat yaşadık. 11 yaşındaydım geldiğimde. Hiç gitmedim okula. Bu dernekte öğrendim okumayı. Artık bir yere gidince anlıyorum nerede ne var, ne oluyor, buradaki bayanlar için devam etmeli, fazlaca okuma yazma bilmeyen bayan var.”
Ali Hüseyin Suriyeli Abdallardan, 8 yıldır saya çalışanı: “4 çocuğumun 3’ü okul çağında. Evvel derneğe gittiler eğitime. Öbür dermanımız yoktu zira alışamadılar birinci devlet okuluna, buradaki eğitim yardımıyla alıştılar.”
11 yaşındaki S. babaannesi ile dernek kapısı önünde oturuyor, “Ben burada okudum. Okulu hayli seviyordum, her şeyi burada öğreniyordum, yemek veriyorlardı bize” diye anlatıyor sevinçle. Babaanne K.Y., “Bir eğitim yeri yok, oyun yeri yok, o yüzden çocuklar daima sokakta, biz de buraya gönderdik çocuğu” diyor.
Babası uyuşturucudan ve S.’yi istismar etme cürmünden mahpusta. Babaanne dilenerek 4 toruna bakıyor: “Dernekte inançtaydı torunlarım, buraya bırakabiliyordum.” S.’nin bacağındaki alçıyı gösteriyor, “Yanıma gelirken otomobil çarpmış, bırakıp kaçmış, ayağı kırılmış. Bu mahallede çoluk çocuk sokakta rezil. Yoksul fukaraya yardım edilsin. Bu sokakta 200 çocuk var neredeyse, burasının açılmasını çocuklarımızın geleceği için istiyoruz” diyerek derneği gösteriyor.
Derneğin kapısından girmemizle onlarca çocuğun içeri doluşması bir oluyor, dernek binasına girdiğimizde sıralara geçiyorlar çabucak. Soruyorlar bize, “Abla siz okulu açmaya mı geldiniz?”
‘Merve’nin muvaffakiyet kıssası: Kick boks yapıyor, memleketler arası maçlara çıkıyor, dereceleri var’
Mahallede çocukların okuma isteği haricinde da umut verici kıssalar var şüphesiz. Merve İlgen bu umutlardan biri…
Merve’nin annesi His İspir, 3 çocuğuna tek başına bakıyor, vefat eden eşinden kalan 1600 lira emekli maaşı ile geçiniyorlar: “Bir beni okuttular, üniversiteyi kazandım lakin kent dışına göndermedikleri için okuyamadım. daha sonra evlendirdiler, İzmir’e akrabaların yanına gelin gittim. Çocuklarımın babası ölünce tek başıma orda kalmama müsaade vermediler, Gaziantep’e ailemin yanına gelmek zorunda kaldım. Küçük bebeğim var, işe gidemiyorum. Kızım Merve umudum. Kızım hayallerini gerçekleştirsin, bir geleceği olsun diye çabalıyorum. Kick boks yapıyor, memleketler arası maçlara çıkıyor, dereceleri var. Merve’nin hoca parasını güç da olsa karşılıyoruz lakin maçları oluyor, gittiğinde kalacak yer, yol masrafı için para gerekiyor. Merve’nin maçları için sponsora gereksinimimiz var. Merve’nin Türkiye birinciliği ve Avrupa üçüncülüğü var. Önümüzde Nevşehir’de milletlerarası Wushu şampiyonası var lakin maddi olarak takviyeye muhtaçlığımız var gidebilmesi için. Ben yaşayamadım, çocuklarım yaşasın istiyorum. Yaşıtları üzere evlenmeye, uyuşturucuya özenmesinler diye elimden geleni yapıyorum onlar için.”
16 yaşındaki Kick boks şampiyonu Merve alıyor kelamı, “Birinci sınıfta arkadaşım beni erkekler tuvaletine kaçırdı, hayli korkmuştum, daha sonrasında tekvandoya yazıldım. Derecelerim oldu. daha sonra kick boksa merak saldım. Birinci maçıma bir haftalıkken çıktım, Ege bölge birinciliğim oldu. Yılda 9-10 tane maça çıkıyorum. Lakin gelirimiz yok. Lakin babaannem para gönderirse emekli maaşından ya da sponsor bulursak maçlara gidebiliyorum. İleride bir sürü maç olacak, maçlara çıkamayacağım diye üzülüyorum, maça gidemeyince bir yanım eksik kalıyor. Etraftan fazlaca ‘Sen kızsın, gitme ne işin var’ diyorlar. Artık Abdal kümemizin gururu diyorlar. Buradaki derneğe hoca olmak istiyorum ileride, buradaki çocuklara örnek olmak…”
‘Okutmuyorlar kızları, gelin ediyorlar, daha sonra da kızlar kocasına içki parası kazanmak için dileniyorlar, dayak yiyorlar‘
Evrensel’den Hilal Tok ve Berfin Türkmen’in haberine bakılırsa, Necla Buluter en evvel Abdal halkının yaşadığı ayrımcılıklardan bahsediyor: “Biz düşündükleri üzere fikirsiz aptallar değiliz, biz Abdalız. Benim adım Pir Sultan Abdal’dan gelme, Hacı Bektaşi Veli’den gelme. ‘Sen Abdal mısın, bu biçimde sen kötüsün’ üzere görüyorlar. Bir de fakirlikten giyinmeyi bilmeyiz. Bizim de kültürümüz bu biçimde. Beni birinci olarak insan olarak gör. Okula giden çocuğumuz için veliler ‘Başında bit olur, Abdal çocukları çocuklarımızın içine koyma’ derler. Abdallar davul, zurna çalar, köye masraf çadır kurar, köylerde toprak sahiplerinin tarlalarını biçer karşılığında buğday alırdı. Evvelce öyleydi, artık o kalmadı. Artık, mahallede bayanlar hurdaya çıkar, dilenir. Ben okumayı kendi kendime öğrendim. Ağabeylerim okula giderdi, kızları göndermezlerdi. Yaşıtım kızların kimileri okula, kimileri Kuran kursuna gidiyordu. Ben de okulu fazlaca istedim, bir gün annemi ikna etmek için gün uzunluğu kapının önünde ağladım, annem başıma vurup ‘Sanki öğretmen mi olacaksın’ deyip kucağıma çocuğu verdi. Bizim kızlar en çok liseye kadar okur, o da hayli az. Okutmuyorlar kızları, gelin ediyorlar, daha sonra da kızlar kocasına içki parası kazanmak için dileniyorlar, dayak yiyorlar. Bunların hepsi okumadıkları için.”
‘Devlet hoca vermedi. Öğretmenlerin fiyatını karşılamadılar’
Necla çocukların bir geleceği olsun diyerek mahallede “Abdallarla Yardımlaşma, Kültür ve Spor Derneği” ve “Birinci Umut Toplum Merkezi” ismiyle çocukların eğitim alabileceği bir dernek açtıklarını söylüyor, “Bayanlar hurdaya gidince çocuklar sokaklarda kalıyor. Ben bu çocukların hepsini toplayıp derneğe gdolayıyordum. Onlara günlük yemek yapardım. İki öğretmenimiz vardı, bana da çocuklara da fazlaca yardımları oldu. Çocuklar sokaklardan kurtuldu. daha sonra pandemi çıktı, dernek kapandı, çocuklar bir daha sokaklarda kaldılar. Dernek hala kapalı, eğitim faaliyeti yok zira fon yok. Okuma yazma bilmeyen bayanlar da vardı gelen. Çok kişi okumayı öğrendi burada. Spor dersleri vardı. Mahallede uyuşturucuya düşen çok çocuk oluyordu. Anneleri babaları yok başlarında, hırsızlıktan mahpusa giren çok, saz çalsınlar diye aldık koyduk ancak devlet hoca vermedi. Öğretmenlerin fiyatını karşılamadılar. MEB’e başvurduk, ‘Kur’an kursu yapalım burayı, Kur’an hocası verelim’ dediler. Biz onlara ‘hocaya, Kur’an kursuna değil eğitime gereksinimimiz var’ dedik. ‘Ya Kur’an hocası verecekler, ya da başınızın dermanına bakacaksınız’ dediler.”
‘Küçük çocuklar boşluğa düştü, uyuşturucu kullanması arttı’
Devlet okuluna giden çocukların yaşadıkları ayrımcılık ve dışlanma yüzünden okulu sevmediklerini lakin dernekte bunu aştıklarını anlatan Necla, “Dernekte çocuklar okulu öğrendi, tuvalete gitmeyi, kalem tutmayı, yemek yemeyi öğrendi. Çocuklar devlet okuluna gitmeye korkuyorlardı, ellerinden tutup biz zorla gdolayıyorduk. Dernekle bunu değiştirdik, okulu sevmeye başladılar, eğitim ilerlemişti. Lakin dernek kapandı çocuklar okuldan uzaklaştılar” dedi. Pandemideki yasakların hurdayla geçinenleri nasıl aç bıraktığını şu sözlerle tabir etti: “Bizimkiler hurdaya masraf günlük çalışır. Sokağa çıkmak yasaklanınca günlük 20 lirayı bile kazanamadılar. Bizimkiler düğünde davul zurna çalarak geçiniyorlardı. Onlar yasaklanınca düğünler bitince millet sokakta kaldı. Herkes aç kaldı. Fabrikada çalışanlar hayli az. Sigortasız çalışıyor çoğunluğu, onlar da çıkarıldılar. Günlük çalışanlar çoğunlukta. Devletten gelen yardım da yetersizdi. Tablet alan olmadı, birçoklarının meskeninde internet yok, kimisinde telefon bile yok. Meskende, boşluğa düştü küçücük çocuklar, uyuşturucu kullanması arttı. Ben çok uzun yıllar çocukların hayatları kurtulsun, bir yerlere gelsinler, uyuşturucudan uzak dursunlar, okuma yazma bilsinler, tıpkı sefaleti yaşamasınlar diye çabaladım lakin pandemideki uygulamalar her şeyi geriletti.”
‘Bu Abdal çalışmaz, etmez, diyerek iş vermiyorlar’
Gaziantep’te biroldukca fabrika var lakin kendilerine epeyce az iş verildiğini söylüyor Necla: “Bizimkiler isteyerek işsiz kalmadılar. Bu Abdal çalışmaz, etmez, diyerek iş vermiyorlar. Fabrikalarda çalışanımız az. Tarlaya fıstığa çalışmaya gittiğimizde de dışlanırız. Öbürleri yemeğini bizden başka yer. Hacı Bektaş’ta ayrımcılık olmaması lazım hepimiz alevi toplumuyuz lakin orada bile ayrımcılık var. Birebir kandan tıpkı candanız lakin ayırıyorlar bizi. Burada Suriyelilere de ayrımcılık epey fazla. Biz Suriyelilere sahip çıktık. Savaştan daha sonra buraya gelen Suriyeli Abdallar var. Onlara konut vermediler. Parklarda çadırlarda kaldılar. Topladık mahallemize getirdik. Konutlarımızın damlarında çadırlar kurduk, meskeni olanın konutuna yerleştirdik. Derneğe onların çocuklarından gelip eğitim goren epey vardı. Romanlar, Domlar az fazlaca bilinir lakin biz fazlaca bilinmeyiz. Hepimiz dışlanıyoruz lakin farklı toplumlarız.”
‘Devlet bu çocukların sorumluluğunu almalı’
Necla erken yaşta evlendirilmiş, mahallede çocuk evliliklerine karşı da bir çaba yürütmeye çalışıyor, “Ben 14 yaşında evlenip 15 yaşında anne oldum, bunu diğerleri yaşasın istemedim, ne kadar makûs olduğunu biliyorum. Çok toplantılar, görüşmeler yaptık, kocamla fazlaca uğraş ettik, kimilerini şikâyet ettik polise. Kimilerini engelleyebildik ancak kimilerine gücümüz yetmedi. Çocuk istiyormuş üzere gösteriyorlar kimi vakit fakat küçücük çocuk nasıl istesin o yaşta? Çocuğa altın küpe, bilezik takıyorlar, elbise veriyorlar çocuk ona seviniyor, evlenmek istiyor zannediyorlar. Devlet bu çocukların sorumluluğunu almalı. Bu çocuğun ne vakte kadar okuyacağını takip etmeli. Çocuk okula gitmeyince peşine düşmeli. Bu çocuklar ayrımcılığa uğrayınca okuma hevesleri kırılıyor. Ben hekim, öğretmen olacağım üzere bir hayalleri yok. Dilenen çocukları yakalayıp annelerinin babalarını yanına getiriyorlar. Gelir yok diye çocuğunu mecburen dilenmeye gönderen anneye sahip çıkmıyorlarsa burada devletin cürmü var. Bu çocukların öbür bir gelecekleri olabilir. Dilenmeye giden çocuk o denli büyür, kendi çocuğunu da o denli büyütür. Ben bu çocukların okula gitmesini eğitim görmesini istiyorum. Bizim mahallemize okul kursalar, çocuklarımız dışlanmadan eğitim görseler geleceğimiz değişir. Bayan sabahtan akşama kadar dileniyor ki kocasının içki parasını çıkarsın, dayak yemesin, kocanın kendine bir yararı yok lakin bir daha de o olmadan olmaz diye, ‘naparım, nereye giderim, ne yer içerim?’ diye düşünüyorlar. Ancak mahallede bir psikolog olsa bu bayanlar ‘ben bunu niçin yapıyorum?’ diye düşünebilir. Bu insanların işe gereksinimi var. hanımın ‘Ben mecbur muyum bunu çekmeye, ben kazanıp ben getiriyorum esasen’ deyip kendini kurtarması lazım, bu kanıyı yerleştirmek için devletin bir şeyler yapması lazım.
Devletten bunları bekliyorum ben.”
‘Çocuklarımın geleceği için okullar açılsın.’
Necla’ın konutundan derneğe yanlışsız yürüyoruz, sokaklar çocuk dolu. Derneğe varana kadar kapı önlerinde oturup çocuklarını gözleyen bayanlarla sohbet ediyoruz.
Zeliha, 29 yaşında 4 çocuğu var, eşi asma tavan emekçisi: “Anaokulumuz yok bu mahallede, fiyatlı var, gönderemiyoruz. Çocuğum bu dernekte kalem tutmayı, fotoğraf yapmayı öğrendi, tuvalet eğitimi, giysi, hijyen, yemek yemeyi bile burada öğrendi, biz öğretemedik. Bu pandemide uzaktan eğitim de alamadılar hiç, fazlaca geride kaldılar. Tablet yok, internet yok. Okulların açılmasını fazlaca istiyoruz. Sokağımızın hali ortada, bu sokakta oynayacağına okulun açılmasını isterim. Çocuklarımın geleceği için okullar açılsın.”
Dernekte okuma yazmayı öğrenen bayanlardan 27 yaşındaki Zeliha Yılmaz, “Hiç okula gidemedim. Okuma yazmayı öğrenmek hayatımı hayli kolaylaştırdı, evvel tek başıma seyahat yapamıyordum, artık istediğim yere kendi başıma gidebiliyorum, epey düzgün hissettim” diyor.
21 yaşında Suriyeli Zeynep de burada okuma yazma öğrenmiş: “2 çocuğum var, epeyce berbat güç bir seyahat yaşadık. 11 yaşındaydım geldiğimde. Hiç gitmedim okula. Bu dernekte öğrendim okumayı. Artık bir yere gidince anlıyorum nerede ne var, ne oluyor, buradaki bayanlar için devam etmeli, fazlaca okuma yazma bilmeyen bayan var.”
Ali Hüseyin Suriyeli Abdallardan, 8 yıldır saya çalışanı: “4 çocuğumun 3’ü okul çağında. Evvel derneğe gittiler eğitime. Öbür dermanımız yoktu zira alışamadılar birinci devlet okuluna, buradaki eğitim yardımıyla alıştılar.”
11 yaşındaki S. babaannesi ile dernek kapısı önünde oturuyor, “Ben burada okudum. Okulu hayli seviyordum, her şeyi burada öğreniyordum, yemek veriyorlardı bize” diye anlatıyor sevinçle. Babaanne K.Y., “Bir eğitim yeri yok, oyun yeri yok, o yüzden çocuklar daima sokakta, biz de buraya gönderdik çocuğu” diyor.
Babası uyuşturucudan ve S.’yi istismar etme cürmünden mahpusta. Babaanne dilenerek 4 toruna bakıyor: “Dernekte inançtaydı torunlarım, buraya bırakabiliyordum.” S.’nin bacağındaki alçıyı gösteriyor, “Yanıma gelirken otomobil çarpmış, bırakıp kaçmış, ayağı kırılmış. Bu mahallede çoluk çocuk sokakta rezil. Yoksul fukaraya yardım edilsin. Bu sokakta 200 çocuk var neredeyse, burasının açılmasını çocuklarımızın geleceği için istiyoruz” diyerek derneği gösteriyor.
Derneğin kapısından girmemizle onlarca çocuğun içeri doluşması bir oluyor, dernek binasına girdiğimizde sıralara geçiyorlar çabucak. Soruyorlar bize, “Abla siz okulu açmaya mı geldiniz?”
‘Merve’nin muvaffakiyet kıssası: Kick boks yapıyor, memleketler arası maçlara çıkıyor, dereceleri var’
Mahallede çocukların okuma isteği haricinde da umut verici kıssalar var şüphesiz. Merve İlgen bu umutlardan biri…
Merve’nin annesi His İspir, 3 çocuğuna tek başına bakıyor, vefat eden eşinden kalan 1600 lira emekli maaşı ile geçiniyorlar: “Bir beni okuttular, üniversiteyi kazandım lakin kent dışına göndermedikleri için okuyamadım. daha sonra evlendirdiler, İzmir’e akrabaların yanına gelin gittim. Çocuklarımın babası ölünce tek başıma orda kalmama müsaade vermediler, Gaziantep’e ailemin yanına gelmek zorunda kaldım. Küçük bebeğim var, işe gidemiyorum. Kızım Merve umudum. Kızım hayallerini gerçekleştirsin, bir geleceği olsun diye çabalıyorum. Kick boks yapıyor, memleketler arası maçlara çıkıyor, dereceleri var. Merve’nin hoca parasını güç da olsa karşılıyoruz lakin maçları oluyor, gittiğinde kalacak yer, yol masrafı için para gerekiyor. Merve’nin maçları için sponsora gereksinimimiz var. Merve’nin Türkiye birinciliği ve Avrupa üçüncülüğü var. Önümüzde Nevşehir’de milletlerarası Wushu şampiyonası var lakin maddi olarak takviyeye muhtaçlığımız var gidebilmesi için. Ben yaşayamadım, çocuklarım yaşasın istiyorum. Yaşıtları üzere evlenmeye, uyuşturucuya özenmesinler diye elimden geleni yapıyorum onlar için.”
16 yaşındaki Kick boks şampiyonu Merve alıyor kelamı, “Birinci sınıfta arkadaşım beni erkekler tuvaletine kaçırdı, hayli korkmuştum, daha sonrasında tekvandoya yazıldım. Derecelerim oldu. daha sonra kick boksa merak saldım. Birinci maçıma bir haftalıkken çıktım, Ege bölge birinciliğim oldu. Yılda 9-10 tane maça çıkıyorum. Lakin gelirimiz yok. Lakin babaannem para gönderirse emekli maaşından ya da sponsor bulursak maçlara gidebiliyorum. İleride bir sürü maç olacak, maçlara çıkamayacağım diye üzülüyorum, maça gidemeyince bir yanım eksik kalıyor. Etraftan fazlaca ‘Sen kızsın, gitme ne işin var’ diyorlar. Artık Abdal kümemizin gururu diyorlar. Buradaki derneğe hoca olmak istiyorum ileride, buradaki çocuklara örnek olmak…”