Vitra
New member
Muhalefetsiz demokrasi Demokrasilerde seçmen siyasi partilerin kimilerini iktidar kimilerini da muhalefet yapar.
Bir daha sonraki seçimde iktidar yaptığını muhalefet, muhalefet yaptığını da iktidar yapabilir.
Demokrasi bu biçimde çalışır.
Siyasi partiler de bu yarışa, bu sisteme başından istek göstererek girerler.
Sandıktan kimi vakit iktidar kimi vakit muhalefet olarak çıkarlar ve sandık kararınu kabul ederler.
Bu niçinle gerçek muhalefet yalnızca demokrasilerde vardır.
Şayet bir rejimde muhalefet yoksa yahut büyük baskı ve tehdit altındaysa ya da göstermelik bir muhalefet var ise o rejime demokrasi denilemez.
Demokrasinin şayet olmazsa olmaz iki şartı daha vardır:
Güçler ayrılığı prensibi ve özgür basın.
Demokrasinin şayet olmazsa olmaz şartları açısından baktığımızda Türk demokrasinin süratle eksildiği görülüyor.
Medyanın epey büyük bir kısmı iktidarın denetimi altında. Küçük bir kesimi epeyce sıkıntı şartlar altında özgür gazetecilik yapmaya çalışıyor. Bu çabayı gösteren gazete ve televizyonlara iktidar daima ceza kesiliyor. Ekran kapattırılıyor.
Güçler ayrılığı prensibi fiilen çalışmıyor. Yasama ve yargı organları, yürütme organının devamı üzere çalışıyor.
Bunlar yetmezmiş üzere muhalefet partileri de büyük baskı altında tutuluyor.
CHP Genel Lideri Kemal Kılıçdaroğlu’na yönelik suikast teşebbüsü, akabinde bir şehit cenazesinde linç edilmeye çalışılması. Linç teşebbüsünün manzaralarının iktidar partisinin küme toplantısında tekrar gösterilmesi. PKK’lı, terörist, hain ilân edilmesi.
DÜZGÜN Parti Genel Lideri Meral Akşener’in yurt seyahatlerinde atağa uğraması. “Bu daha bir şey değil, daha neler olacak” tehditlerine maruz kalması.
HDP’ye kapatılma davası açılması.
Bütün bunları topladığınızda, Türkiye’de muhalefetin ne kadar ağır bir baskı ve risk altında nazaranvini yapmaya çalıştığı fazlaca net halde anlaşılır.
Muhalefetin, iktidar tarafınca, daima olarak PKK’lı, terörist, hain, gayri ulusal sıfatlarıyla yaftalanması, linç teşebbüsünün gösterilmesi ve bunun halkın demokratik yansısı olarak sunulması, saldırganın kahraman haline getirilmesi, hukukun çalışmaması demokratik sistemin kurallarına alışılmamıştır.
Muhalefete “iktidara talip olmaktan vazgeçin,” diye seslenmek, “bunlara ülkeyi teslim edemeyiz” çeşidi açıklamalar da demokratik işleyişe uygun değil.
Bu yetmiyormuş üzere iktidara yakın kalemlerin, “Bir bakmışsınız CHP kapatılmış” diyerek niyetlerini açığa vurmaları. Bu da yetmezmiş üzere sonraki gün, bir liste yapılıp sürgüne gönderilmesinden kelam ederek işi biraz daha ileri götürmeleri. Gelen büyük reaksiyon üzerine de “ben fantezi yapmıştım, ciddiye almayın” diyerek geri adım atmaları.
Bütün bunların ortaya koyduğu iki gerçek var:
İktidarın önümüzdeki seçimi kaybetme derdi devasa yükseklikte.
Bu niçinle iktidar, muhalefet partileri üzerinde fazlaca ağır bir baskı uyguluyor ve her fırsat ve yolla tehdit yağdırıyor.
“Fanteziydi” diyerek geri adım atılmış bulunmasına rağmen, CHP’nin kapatılması niyetini gündeme getirip nabız yoklanması, iktidarda kalmak için her yola başvurulabileceğini düşündürüyor. Bu ve gibisi tehditler, baskılar “bunlar seçimi kaybetse bile gitmezler” algısını güçlendirmeye yönelik gayretler. bu biçimde bir beklentinin oluşması tahminen de muhalefet partilerini destekleyecek seçmenlerin korkutularak sandıktan kaçırılması maksadı taşıyor.
Hangi maksadı taşırsa taşısın, bu uğraşların demokraside yeri yoktur.
CHP, 12 Eylül periyodunda öteki partilerle birlikte kapatıldı.
Başkanlar 12 Eylül devrinde tutuklandı, cezaevine gönderildi.
Lakin halk 12 Eylül’ün bu uygulamalarını bilakis çevirdi.
Başkanlar siyaset yapma hakkını geri aldı, siyasi partiler bir daha açıldı.
Cezaevine atılan önderler ise cumhurbaşkanı, başbakan, başbakan yardımcısı olarak misyon aldılar.
Bunlar yaşanmamış üzere CHP’nin kapatılmasından, birtakım isimlerin sürgüne gönderilmesinden kelam etmek “fanteziydi” denilse bile bir niyet beyanıdır, bir yoklamadır.
Muhalefetsiz demokrasi, kumandalı demokrasi isteğidir.
Bir daha sonraki seçimde iktidar yaptığını muhalefet, muhalefet yaptığını da iktidar yapabilir.
Demokrasi bu biçimde çalışır.
Siyasi partiler de bu yarışa, bu sisteme başından istek göstererek girerler.
Sandıktan kimi vakit iktidar kimi vakit muhalefet olarak çıkarlar ve sandık kararınu kabul ederler.
Bu niçinle gerçek muhalefet yalnızca demokrasilerde vardır.
Şayet bir rejimde muhalefet yoksa yahut büyük baskı ve tehdit altındaysa ya da göstermelik bir muhalefet var ise o rejime demokrasi denilemez.
Demokrasinin şayet olmazsa olmaz iki şartı daha vardır:
Güçler ayrılığı prensibi ve özgür basın.
Demokrasinin şayet olmazsa olmaz şartları açısından baktığımızda Türk demokrasinin süratle eksildiği görülüyor.
Medyanın epey büyük bir kısmı iktidarın denetimi altında. Küçük bir kesimi epeyce sıkıntı şartlar altında özgür gazetecilik yapmaya çalışıyor. Bu çabayı gösteren gazete ve televizyonlara iktidar daima ceza kesiliyor. Ekran kapattırılıyor.
Güçler ayrılığı prensibi fiilen çalışmıyor. Yasama ve yargı organları, yürütme organının devamı üzere çalışıyor.
Bunlar yetmezmiş üzere muhalefet partileri de büyük baskı altında tutuluyor.
CHP Genel Lideri Kemal Kılıçdaroğlu’na yönelik suikast teşebbüsü, akabinde bir şehit cenazesinde linç edilmeye çalışılması. Linç teşebbüsünün manzaralarının iktidar partisinin küme toplantısında tekrar gösterilmesi. PKK’lı, terörist, hain ilân edilmesi.
DÜZGÜN Parti Genel Lideri Meral Akşener’in yurt seyahatlerinde atağa uğraması. “Bu daha bir şey değil, daha neler olacak” tehditlerine maruz kalması.
HDP’ye kapatılma davası açılması.
Bütün bunları topladığınızda, Türkiye’de muhalefetin ne kadar ağır bir baskı ve risk altında nazaranvini yapmaya çalıştığı fazlaca net halde anlaşılır.
Muhalefetin, iktidar tarafınca, daima olarak PKK’lı, terörist, hain, gayri ulusal sıfatlarıyla yaftalanması, linç teşebbüsünün gösterilmesi ve bunun halkın demokratik yansısı olarak sunulması, saldırganın kahraman haline getirilmesi, hukukun çalışmaması demokratik sistemin kurallarına alışılmamıştır.
Muhalefete “iktidara talip olmaktan vazgeçin,” diye seslenmek, “bunlara ülkeyi teslim edemeyiz” çeşidi açıklamalar da demokratik işleyişe uygun değil.
Bu yetmiyormuş üzere iktidara yakın kalemlerin, “Bir bakmışsınız CHP kapatılmış” diyerek niyetlerini açığa vurmaları. Bu da yetmezmiş üzere sonraki gün, bir liste yapılıp sürgüne gönderilmesinden kelam ederek işi biraz daha ileri götürmeleri. Gelen büyük reaksiyon üzerine de “ben fantezi yapmıştım, ciddiye almayın” diyerek geri adım atmaları.
Bütün bunların ortaya koyduğu iki gerçek var:
İktidarın önümüzdeki seçimi kaybetme derdi devasa yükseklikte.
Bu niçinle iktidar, muhalefet partileri üzerinde fazlaca ağır bir baskı uyguluyor ve her fırsat ve yolla tehdit yağdırıyor.
“Fanteziydi” diyerek geri adım atılmış bulunmasına rağmen, CHP’nin kapatılması niyetini gündeme getirip nabız yoklanması, iktidarda kalmak için her yola başvurulabileceğini düşündürüyor. Bu ve gibisi tehditler, baskılar “bunlar seçimi kaybetse bile gitmezler” algısını güçlendirmeye yönelik gayretler. bu biçimde bir beklentinin oluşması tahminen de muhalefet partilerini destekleyecek seçmenlerin korkutularak sandıktan kaçırılması maksadı taşıyor.
Hangi maksadı taşırsa taşısın, bu uğraşların demokraside yeri yoktur.
CHP, 12 Eylül periyodunda öteki partilerle birlikte kapatıldı.
Başkanlar 12 Eylül devrinde tutuklandı, cezaevine gönderildi.
Lakin halk 12 Eylül’ün bu uygulamalarını bilakis çevirdi.
Başkanlar siyaset yapma hakkını geri aldı, siyasi partiler bir daha açıldı.
Cezaevine atılan önderler ise cumhurbaşkanı, başbakan, başbakan yardımcısı olarak misyon aldılar.
Bunlar yaşanmamış üzere CHP’nin kapatılmasından, birtakım isimlerin sürgüne gönderilmesinden kelam etmek “fanteziydi” denilse bile bir niyet beyanıdır, bir yoklamadır.
Muhalefetsiz demokrasi, kumandalı demokrasi isteğidir.