Vitra
New member
Müslüman demek İslamcı demek midir? Diyanet yetkilileri başta lider Ali Erbaş olmak üzere çabucak her gün gündem yaratacak demeçler veriyorlar. Açıklamaların içeriği ise büyük ölçüde tarihî hudut uçlarına dokunduğu, dolaylı da olsa laikliği yahut Mustafa Kemal’i gaye aldığı için reaksiyon çekiyor. Cumhurbaşkanı Erdoğan, Diyanet İşleri Başkanı’nın devlet protokolünde, 52’nci sıradaki yerini 40 basamak birden yükselttiğine bakılırsa, belirli ki Diyanet’in gündem yaratan demeçlerini onaylıyor. ötürüsıyla Diyanet yetkililerinin açıklamalarını rejimin politik telaffuzundan başka tutmak yanlış olur. Bu haliyle Erdoğan, laiklik üzerinden yeni bir çatışma yeri yaratarak başı karışan taraftarlarını yanına çekmek, kökten dinci taraftarlarını ise militanlaştırmak çabasında.
Bu eksende değerlendirilebilecek son açıklama Diyanet İşleri Lider Yardımcısı Burhan İşliyen’den geldi. İşliyen’in, evvelki gün Bilecik Vilayet Müftülüğü’nü ziyareti mahallî basına ve haber ajanslarına haber verildi. Zira kent tarihinde bir birinci yaşanacak ve 4-6 yaş yatılı kız kuran kursu açılacaktı. Lider Yardımcısı da burada gazetecilere hitap ederek şunları söylemiş oldu;
“12 yaşını doldurmayan çocukların mescide giremediği günlerden 4 yaştan ölünceye kadar her kademede her yaştan çocuğun Kur’an öğrenebildiği, maneviyatla tanışabildiği günlere gelmemizi sağlayan Rabbimize hamd olsun.”
Cumhuriyet tarihinin hangi periyodunda 12 yaşın altındaki çocukların mescide girememiş olduğu belgisiz. Kuran eğitiminin 12 yaşından itibaren başlaması ise dini değil, pedagojik destekleri olan bir mevzu. Lakin elbette hem de politik de bir bahis. Pedagojiye hürmet duyan siyasetle, hürmet duymayan siyaset içinde bir tercih yapıyor İşliyen.
Bilimin önüne konan inanç, politik tutumdur
Tercihini, pedagojinin önüne koyduğu inancından yana yaptığı için politikleşiyor, İslam dinini bir siyasal gerece dönüştürüyor. 4 yaşında bir çocuğun ailesinden farklı ve yatılı halde din eğitiminden geçirilmesinin pedagojik olarak yanlışsız olduğuna ait bir konuşma dinleyebilseydik, bu durumda farklı bir kıymetlendirme yapabilirdik. Fakat bu değerli husus, malesef bilimsel bir tartışma yerinden uzakta pahalanıyor. Problem mağdurluğun halkın şuurunda yarattığı acıma hissinden faydalanarak meşruiyet kazanmak olunca, akıl devreden çıkıyor, hisler probleme hakim oluyor. Aklın devreden çıkması için de çarpıtma ve palavra İslamcılık fikrinin vazgeçilmez bir aparatına dönüşüyor.
Çoğunluk olduğu zannedilen, azınlıktır
Türkiye’de siyaset uzuuunca bir müddetdir, prensipler üzerinden değil, çoğunluğun tavrı üzerinden şekilleniyor. Çoğunluğun muhafazakar olduğu, muhafazakarların da bununla birlikte İslamcı olduğu var iseyımı üzerinden, aslında yüzde 10 bile etmeyen İslamcılar tüm siyaset yelpazesini şekillendiriyor. Türkiye halkının Müslüman olmasını örneğin hilafet istemesine indirgeyen bu yaklaşım, İslamcı hareketin mağdurun sesi olduğunu zannetmemize yol açıyor. halbuki İslamcılık siyasi yelpazenin en sağında yer alan, son derece otoriter, radikal bir ideolojidir. Halkımızın Müslüman olması, onun bu radikal sağ ideolojiyi benimsediğini göstermez. Bugün bir referandum yapılsa ve laiklik mi yoksa hilafet mi diye sorulsa, olası sonuç ezici bir sıklıkla laiklik lehine olacaktır. Zira, yaklaşık 200 yıla yayılan, Cumhuriyetle birlikte hızlanan toplumsal dönüşüm halkımız tarafınca sindirilmiş ve onaylanmıştır. bu biçimde, geniş Müslüman kısımlar ortasından İslamcı ideolojiyi ayırmak gerekir. Müslüman başka, İslamcı başkadır.
Siyasetçi İslamcı fikirlerini açıklamaktan korkar
Toplumumuz, İslamcıyı yalnızca siyaset yaparken tanıyor. Lakin kendi fikrinden İslamcı kadar korkan bir siyasi fikir neredeyse yoktur. İslamcı, aklındakini söylemekten huzursuz olur. Zira fikirleri öylesine yabancı gelir ki bu halka, saklamak en güzelidir. Zannedildiği üzere Müslüman halkımız İslamcı değildir zira. örneğin halkımız başörtüsünü benimsemiştir, ona sahip çıkmıştır da, bu sahip çıkma, Şule Yüksel Şenler’in fikirlerini benimsediği manasına gelir mi? Örneğin, Şenler’in 15 Nisan 1970 tarihindeki Seher Vakti Dergisi’nde başörtüsüz bayanlara ait şu yazdıkları bugün halkımızın ne kadarı tarafınca benimsenmektedir?
“Vücutlarını açık saçıklıkla teşhir eden bayan ve genç kızlarımızın, açıklıkları ötürüsıyla erkekler tarafınca hayvani hislerin galip olduğu en berbat nazarlara, en müstehcen ve alaylı kelamlara, en biçimsiz ve münasebetsiz hareketlere maruz bırakıldıkları hepimizin malumu olan bedihi bir hakikattir. Genç kız ve bayanların, açıklık ve saçıklıklarını büyük bir fütursuzlukla günden güne ifrada vardırmaları, sonuç olarak gözle sarkıntılık, kelamla sarkıntılık, ve nihayetelle sarkıntılık hadiselerinin hızla inkişafına niçiniyet vermiştir.”
Şenler’e nazaran taciz ve tecavüzün sebebi, bayanların tesettürlü olup olmamasıyla ilgilidir. Bayan şayet açık seçik giyinmişse taciz edilmesi olağandır. Bayan cinayetlerinin toplumsal bir krize dönüştüğü 2010’lu senelerda başörtülü yahut başörtüsüz fark etmeden Şenler’in bu yazısını okuttuğumuz kaç bayan sıkıntıyı Şenler üzere tahlil eder? Şöyle devam ediyor Şenler;
“bir daha kendileri ne kadar önemli olursa olsun açık seçik kıyafetli kız ve bayanlara, ‘Canım… Yavrum… yaşamım…’ üzere hatta epey daha nahoş laflar atan en serseri tipli erkekler dahi, İslami buyruklara bakılırsa örtünmüş mesture kız ve hanımlarımıza her yerde her vakit şahit olmaktayız ki; ‘Bacım, kardeşim hemşirem’ tesettürlü yaşlı hanımlara ise ‘Anam’ yahut ‘Valide Hanım’ formunda hürmet ve tazimle hitabetmekte onları gerçek birer bacıları, hemşireleri, anneleri üzere görmekte ve en büyük saygıyı göstermektedirler.”
Şenler’in ne demek istediği açık. Kendisi, ‘Şulebaş’ olarak bilinen, bugün de bayanların değerli bir kısmının benimsediği örtünme biçimini 1960’lı senelerdan itibaren Türkiye’ye tanıtan isimdir. Halkımız Şenler’in örtünme biçimini benimsemiştir de fikirlerini benimseyebilmiş midir? örneğin 1 Eylül 1970 tarihindeki Seher Vakti mecmuasında şu yazılanlar kamusal alanda söylense ne reaksiyon gelir?
Kelamım ona, köy enstitülerinde kız çocuklarına tecavüz ediliyor, onlara içki servisi yaptırılıyormuş. Yazının satır ortasına yerleştirilmiş Alevi düşmanlığına girmeyi ise açıkçası midem kaldırmıyor.
Türkiye bir yol ayrımında. Ya fikirlerini açık yüreklilikle söyleyemeyecek kadar radikal bir ideoloji olan İslamcılığı çoğunluğun fikri zannedecek ya da bu radikal ideolojiyi tecrit edecek ve geniş Müslüman bölümleri İslamcı manipülasyonun elinden kurtaracak.
Bu eksende değerlendirilebilecek son açıklama Diyanet İşleri Lider Yardımcısı Burhan İşliyen’den geldi. İşliyen’in, evvelki gün Bilecik Vilayet Müftülüğü’nü ziyareti mahallî basına ve haber ajanslarına haber verildi. Zira kent tarihinde bir birinci yaşanacak ve 4-6 yaş yatılı kız kuran kursu açılacaktı. Lider Yardımcısı da burada gazetecilere hitap ederek şunları söylemiş oldu;
“12 yaşını doldurmayan çocukların mescide giremediği günlerden 4 yaştan ölünceye kadar her kademede her yaştan çocuğun Kur’an öğrenebildiği, maneviyatla tanışabildiği günlere gelmemizi sağlayan Rabbimize hamd olsun.”
Cumhuriyet tarihinin hangi periyodunda 12 yaşın altındaki çocukların mescide girememiş olduğu belgisiz. Kuran eğitiminin 12 yaşından itibaren başlaması ise dini değil, pedagojik destekleri olan bir mevzu. Lakin elbette hem de politik de bir bahis. Pedagojiye hürmet duyan siyasetle, hürmet duymayan siyaset içinde bir tercih yapıyor İşliyen.
Bilimin önüne konan inanç, politik tutumdur
Tercihini, pedagojinin önüne koyduğu inancından yana yaptığı için politikleşiyor, İslam dinini bir siyasal gerece dönüştürüyor. 4 yaşında bir çocuğun ailesinden farklı ve yatılı halde din eğitiminden geçirilmesinin pedagojik olarak yanlışsız olduğuna ait bir konuşma dinleyebilseydik, bu durumda farklı bir kıymetlendirme yapabilirdik. Fakat bu değerli husus, malesef bilimsel bir tartışma yerinden uzakta pahalanıyor. Problem mağdurluğun halkın şuurunda yarattığı acıma hissinden faydalanarak meşruiyet kazanmak olunca, akıl devreden çıkıyor, hisler probleme hakim oluyor. Aklın devreden çıkması için de çarpıtma ve palavra İslamcılık fikrinin vazgeçilmez bir aparatına dönüşüyor.
Çoğunluk olduğu zannedilen, azınlıktır
Türkiye’de siyaset uzuuunca bir müddetdir, prensipler üzerinden değil, çoğunluğun tavrı üzerinden şekilleniyor. Çoğunluğun muhafazakar olduğu, muhafazakarların da bununla birlikte İslamcı olduğu var iseyımı üzerinden, aslında yüzde 10 bile etmeyen İslamcılar tüm siyaset yelpazesini şekillendiriyor. Türkiye halkının Müslüman olmasını örneğin hilafet istemesine indirgeyen bu yaklaşım, İslamcı hareketin mağdurun sesi olduğunu zannetmemize yol açıyor. halbuki İslamcılık siyasi yelpazenin en sağında yer alan, son derece otoriter, radikal bir ideolojidir. Halkımızın Müslüman olması, onun bu radikal sağ ideolojiyi benimsediğini göstermez. Bugün bir referandum yapılsa ve laiklik mi yoksa hilafet mi diye sorulsa, olası sonuç ezici bir sıklıkla laiklik lehine olacaktır. Zira, yaklaşık 200 yıla yayılan, Cumhuriyetle birlikte hızlanan toplumsal dönüşüm halkımız tarafınca sindirilmiş ve onaylanmıştır. bu biçimde, geniş Müslüman kısımlar ortasından İslamcı ideolojiyi ayırmak gerekir. Müslüman başka, İslamcı başkadır.
Siyasetçi İslamcı fikirlerini açıklamaktan korkar
Toplumumuz, İslamcıyı yalnızca siyaset yaparken tanıyor. Lakin kendi fikrinden İslamcı kadar korkan bir siyasi fikir neredeyse yoktur. İslamcı, aklındakini söylemekten huzursuz olur. Zira fikirleri öylesine yabancı gelir ki bu halka, saklamak en güzelidir. Zannedildiği üzere Müslüman halkımız İslamcı değildir zira. örneğin halkımız başörtüsünü benimsemiştir, ona sahip çıkmıştır da, bu sahip çıkma, Şule Yüksel Şenler’in fikirlerini benimsediği manasına gelir mi? Örneğin, Şenler’in 15 Nisan 1970 tarihindeki Seher Vakti Dergisi’nde başörtüsüz bayanlara ait şu yazdıkları bugün halkımızın ne kadarı tarafınca benimsenmektedir?
“Vücutlarını açık saçıklıkla teşhir eden bayan ve genç kızlarımızın, açıklıkları ötürüsıyla erkekler tarafınca hayvani hislerin galip olduğu en berbat nazarlara, en müstehcen ve alaylı kelamlara, en biçimsiz ve münasebetsiz hareketlere maruz bırakıldıkları hepimizin malumu olan bedihi bir hakikattir. Genç kız ve bayanların, açıklık ve saçıklıklarını büyük bir fütursuzlukla günden güne ifrada vardırmaları, sonuç olarak gözle sarkıntılık, kelamla sarkıntılık, ve nihayetelle sarkıntılık hadiselerinin hızla inkişafına niçiniyet vermiştir.”
Şenler’e nazaran taciz ve tecavüzün sebebi, bayanların tesettürlü olup olmamasıyla ilgilidir. Bayan şayet açık seçik giyinmişse taciz edilmesi olağandır. Bayan cinayetlerinin toplumsal bir krize dönüştüğü 2010’lu senelerda başörtülü yahut başörtüsüz fark etmeden Şenler’in bu yazısını okuttuğumuz kaç bayan sıkıntıyı Şenler üzere tahlil eder? Şöyle devam ediyor Şenler;
“bir daha kendileri ne kadar önemli olursa olsun açık seçik kıyafetli kız ve bayanlara, ‘Canım… Yavrum… yaşamım…’ üzere hatta epey daha nahoş laflar atan en serseri tipli erkekler dahi, İslami buyruklara bakılırsa örtünmüş mesture kız ve hanımlarımıza her yerde her vakit şahit olmaktayız ki; ‘Bacım, kardeşim hemşirem’ tesettürlü yaşlı hanımlara ise ‘Anam’ yahut ‘Valide Hanım’ formunda hürmet ve tazimle hitabetmekte onları gerçek birer bacıları, hemşireleri, anneleri üzere görmekte ve en büyük saygıyı göstermektedirler.”
Şenler’in ne demek istediği açık. Kendisi, ‘Şulebaş’ olarak bilinen, bugün de bayanların değerli bir kısmının benimsediği örtünme biçimini 1960’lı senelerdan itibaren Türkiye’ye tanıtan isimdir. Halkımız Şenler’in örtünme biçimini benimsemiştir de fikirlerini benimseyebilmiş midir? örneğin 1 Eylül 1970 tarihindeki Seher Vakti mecmuasında şu yazılanlar kamusal alanda söylense ne reaksiyon gelir?
Kelamım ona, köy enstitülerinde kız çocuklarına tecavüz ediliyor, onlara içki servisi yaptırılıyormuş. Yazının satır ortasına yerleştirilmiş Alevi düşmanlığına girmeyi ise açıkçası midem kaldırmıyor.
Türkiye bir yol ayrımında. Ya fikirlerini açık yüreklilikle söyleyemeyecek kadar radikal bir ideoloji olan İslamcılığı çoğunluğun fikri zannedecek ya da bu radikal ideolojiyi tecrit edecek ve geniş Müslüman bölümleri İslamcı manipülasyonun elinden kurtaracak.