Vitra
New member
İstanbul’un göbeğindeki evsizler: Bizimki geçim değil, ömür savaşı Müsaade günümde Maçka’da arkadaşlarımla vakit geçirdikten daha sonra meskene hakikat dönerken parkın çabucak karşısında bulunan mezarlığın yanında duran küçük kamp çadırı dikkatimi çekti.
niye burada olduğunu merak ederken arkadaşım, “Burada biri kalıyor, geçen gün gördüm ben de” diyerek merakımı arttırdı.
İstanbul’un en lüks, ağır semtlerinden birinin tabanında, cadde üzerinde çadırda yaşamak ya çılgınlıkla ya da yoksullukla açıklanabilirdi.
Bugün bu açıklamanın peşinde, sabahın erken saatlerinde çadırın bulunduğu yere gittim.
“Ne vakittir sokaktayım bilmiyorum”
Çadırda birinin olup olmadığını denetim edince boş olduğunu anladım. Etraf esnafa sorunca, çadırda 27-28 yaşlarında birinin kaldığını, belirli devirlerde burada muhakkak devirlerde ise vilayet haricinde olduğunu öğrendim.
Uzun vakittir çadırda kalan kişinin, garson olarak çalıştığını söyleyen esnaf, “Dün buradaydı, uzun müddettir burada çadırı, geliyor, kalıyor” dedi.
Çadırın çabucak 5-6 metre ilerisinde ise yerde yatan diğer birini görür görmez onunla konuşmak istedik. Uykusunu böldüğümüz için evvel kızdı, daha sonra az da olsa konuştu. Ne vakittir sokakta olduğunu söylemeyen Mehmet, “Ben de çabucak art tarafta çadırda kalıyordum. Geçen gün çadırım yırtıldı, yenisini alana kadar burada yatıyorum” diyor.
Sabaha kadar kağıt toplayıp, sabahları uyuduğunu söyleyen Mehmet, “Ne vakittir sokakta olduğumu bilmiyorum, karnımızı doyurmak için çalışıyoruz” derken, geçmişiyle ilgili az da olsa bilgi veriyor.
Daha evvel tertipli bir ömrü olup olmadığını sorduğumuz vakit “Hatırlamıyorum, aslına bakarsanız bu biçimde çocuktum” karşılığını veren Mehmet, daha fazla konuşmak istemediğini söylüyor.
Mehmet’in yanından ayrılıp, çadırda kalan genci beklemek için parkın ortasında bulunan kafeye gittiğimizde, bankta yatan iki kişiyi de görüyoruz.
“Aç kalınca tüm gün yatıyoruz”
Yanlarınla yaklaştığımızda, Ahmet birdenbire kalkıyor. Sohbete başlayınca, 28 yaşında olduğunu ve 8 yıldır sokaklarda yaşadığını söylüyor.
Doğduğu kentten İstanbul’a geldiğinde, bir işi ve konutu olduğunu anlatan Ahmet, “Her şey yolundaydı, birlikte kaldığım arkadaşlarım konuttan ayrıldı. Ben de tek başıma kirayı ödeyemediğim için meskenden çıktım. Bir yolunu bulacağımı sanıyordum fakat daha sonra işimi de kaybettim” diyor.
Ailesinin yaşadıklarından haberi olmadığını anlatan Ahmet, “Eskiden insanlardan üç-beş bir şeyler alıp karnımızı doyuruyorduk fakat artık o da mümkün değil. Aç kalınca tüm gün yatıyoruz” diyerek son yaşanan krizin kendilerini artık daha da çaresiz hale getirdiğini anlatıyor.
İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin (İBB) kış aylarında evsiz vatandaşlara barınacak yer sağladığını hatırlatınca Ahmet, “Orada kalırsak çıkmak sorun oluyor. Sistemimizi kaybediyoruz” diyor. Taksim-Beşiktaş civarında karlı günleri geçirdiğini anlatan Ahmet, “Alıştık artık soğuklara, bir biçimde karnımızı doyurursak hayatta kalabiliyoruz” diyerek çaresizliğini özetliyor.
Ahmet’in yanından ayrılıp, asıl öyküsünü merak ettiğim çadırda kalan gencin yanına gerçek giderken, küçük taburesinde oturarak mendil satan yaşlı bir adam dikkatimi çekiyor. Mendillerin yanına koyduğu tabelasında, “Evsizim” yazıyor. Sohbet etmek için yanına oturduğumda, kendisinin fotoğrafını çekmeyeceğim konusunda kelam istiyor.
Kıssası, başkalarından biraz farklı. 2014 yılında, güvendiği biri tarafınca yüzbinlerce TL dolandırılan Salih Amca, emekli maaşını borçlarına teminat gösterip, çaresiz biçimde İstanbul’a geliyor. Dolandırıldıktan daha sonra çocukları ve eşinin kendisini bıraktığını söyleyen Salih Amca, “Mendili memleketimde satamazdım, herkes beni tanıyor. Mecbur İstanbul’a gelip bir deva bulacaktım” diyor.
İstanbul’a geldikten daha sonra ise yaşlı olduğu için tertipli bir işte çalışamamış. Mendil satarak geçimini sağlamaya çalışmış lakin bir meskeni olmamış. Mendil satarak kazandığı parayı pansiyona verdiğini anlatırken, “Pansiyonda yatabilecek, yıkanabilecek parayı çıkarayım bir de karnımı doyurayım kâfi bana” diyor.
Çocuklarıyla yıllardır görüşmediğini belirirken son olarak Salih Amca, “Benle görüşmemekle haklılar, ben onların hayatlarını mahvettim” dedi.
Makûs son
Çadırda olan gencin öyküsünü dinleyemeden, biroldukça öyküye şahit oluyoruz, akşam saatlerinde son sefer çadırın olduğu yere gidip beklemeye başlayınca, klasik bir sinema sonunu yaşıyoruz.
Çadırda kalan genç gelmiyor lakin arkadaşları geliyor. Arkadaşlarının dün tutuklandığını, eşyalarını almaya geldiklerini söylüyorlar.
niye burada olduğunu merak ederken arkadaşım, “Burada biri kalıyor, geçen gün gördüm ben de” diyerek merakımı arttırdı.
İstanbul’un en lüks, ağır semtlerinden birinin tabanında, cadde üzerinde çadırda yaşamak ya çılgınlıkla ya da yoksullukla açıklanabilirdi.
Bugün bu açıklamanın peşinde, sabahın erken saatlerinde çadırın bulunduğu yere gittim.
“Ne vakittir sokaktayım bilmiyorum”
Çadırda birinin olup olmadığını denetim edince boş olduğunu anladım. Etraf esnafa sorunca, çadırda 27-28 yaşlarında birinin kaldığını, belirli devirlerde burada muhakkak devirlerde ise vilayet haricinde olduğunu öğrendim.
Uzun vakittir çadırda kalan kişinin, garson olarak çalıştığını söyleyen esnaf, “Dün buradaydı, uzun müddettir burada çadırı, geliyor, kalıyor” dedi.
Çadırın çabucak 5-6 metre ilerisinde ise yerde yatan diğer birini görür görmez onunla konuşmak istedik. Uykusunu böldüğümüz için evvel kızdı, daha sonra az da olsa konuştu. Ne vakittir sokakta olduğunu söylemeyen Mehmet, “Ben de çabucak art tarafta çadırda kalıyordum. Geçen gün çadırım yırtıldı, yenisini alana kadar burada yatıyorum” diyor.
Sabaha kadar kağıt toplayıp, sabahları uyuduğunu söyleyen Mehmet, “Ne vakittir sokakta olduğumu bilmiyorum, karnımızı doyurmak için çalışıyoruz” derken, geçmişiyle ilgili az da olsa bilgi veriyor.
Daha evvel tertipli bir ömrü olup olmadığını sorduğumuz vakit “Hatırlamıyorum, aslına bakarsanız bu biçimde çocuktum” karşılığını veren Mehmet, daha fazla konuşmak istemediğini söylüyor.
Mehmet’in yanından ayrılıp, çadırda kalan genci beklemek için parkın ortasında bulunan kafeye gittiğimizde, bankta yatan iki kişiyi de görüyoruz.
“Aç kalınca tüm gün yatıyoruz”
Yanlarınla yaklaştığımızda, Ahmet birdenbire kalkıyor. Sohbete başlayınca, 28 yaşında olduğunu ve 8 yıldır sokaklarda yaşadığını söylüyor.
Doğduğu kentten İstanbul’a geldiğinde, bir işi ve konutu olduğunu anlatan Ahmet, “Her şey yolundaydı, birlikte kaldığım arkadaşlarım konuttan ayrıldı. Ben de tek başıma kirayı ödeyemediğim için meskenden çıktım. Bir yolunu bulacağımı sanıyordum fakat daha sonra işimi de kaybettim” diyor.
Ailesinin yaşadıklarından haberi olmadığını anlatan Ahmet, “Eskiden insanlardan üç-beş bir şeyler alıp karnımızı doyuruyorduk fakat artık o da mümkün değil. Aç kalınca tüm gün yatıyoruz” diyerek son yaşanan krizin kendilerini artık daha da çaresiz hale getirdiğini anlatıyor.
İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin (İBB) kış aylarında evsiz vatandaşlara barınacak yer sağladığını hatırlatınca Ahmet, “Orada kalırsak çıkmak sorun oluyor. Sistemimizi kaybediyoruz” diyor. Taksim-Beşiktaş civarında karlı günleri geçirdiğini anlatan Ahmet, “Alıştık artık soğuklara, bir biçimde karnımızı doyurursak hayatta kalabiliyoruz” diyerek çaresizliğini özetliyor.
Ahmet’in yanından ayrılıp, asıl öyküsünü merak ettiğim çadırda kalan gencin yanına gerçek giderken, küçük taburesinde oturarak mendil satan yaşlı bir adam dikkatimi çekiyor. Mendillerin yanına koyduğu tabelasında, “Evsizim” yazıyor. Sohbet etmek için yanına oturduğumda, kendisinin fotoğrafını çekmeyeceğim konusunda kelam istiyor.
Kıssası, başkalarından biraz farklı. 2014 yılında, güvendiği biri tarafınca yüzbinlerce TL dolandırılan Salih Amca, emekli maaşını borçlarına teminat gösterip, çaresiz biçimde İstanbul’a geliyor. Dolandırıldıktan daha sonra çocukları ve eşinin kendisini bıraktığını söyleyen Salih Amca, “Mendili memleketimde satamazdım, herkes beni tanıyor. Mecbur İstanbul’a gelip bir deva bulacaktım” diyor.
İstanbul’a geldikten daha sonra ise yaşlı olduğu için tertipli bir işte çalışamamış. Mendil satarak geçimini sağlamaya çalışmış lakin bir meskeni olmamış. Mendil satarak kazandığı parayı pansiyona verdiğini anlatırken, “Pansiyonda yatabilecek, yıkanabilecek parayı çıkarayım bir de karnımı doyurayım kâfi bana” diyor.
Çocuklarıyla yıllardır görüşmediğini belirirken son olarak Salih Amca, “Benle görüşmemekle haklılar, ben onların hayatlarını mahvettim” dedi.
Makûs son
Çadırda olan gencin öyküsünü dinleyemeden, biroldukça öyküye şahit oluyoruz, akşam saatlerinde son sefer çadırın olduğu yere gidip beklemeye başlayınca, klasik bir sinema sonunu yaşıyoruz.
Çadırda kalan genç gelmiyor lakin arkadaşları geliyor. Arkadaşlarının dün tutuklandığını, eşyalarını almaya geldiklerini söylüyorlar.