Sarr
Active member
ERCAN İNANÇ
Dijital çağın daha bilim kurgu kategorisinden terfi edemediği, Dünya’nın radyo olmasa “sağır” gazeteler olmasa “kör” sayılacağı televizyonsuz/akıllı telefonsuz senelerda, Milliyet Spor Servisi çabucak hemen iki masa bir manyetolu telefondan ibaretken ve müdürü Namık Sevik, Brezilya’nın Dünya şampiyonluğu haberini toparlayıp Didi için “takımın beyni” tespitini “meyhane kalıbına” yetiştirmeye çalışırken, nereden bilebilirdi 15 bin kilometre uzaktaki bu futbol fenomeni ile 15 yıl daha sonra kardeş üzere olacaklarını!
Evet… Valdyr Pereira Didi her futbolseverin ezberindeki Vava/Galinchia/Zagalo/Pele üzere özel adamlarla bir arada yazdığı süper futbolcu mesleği akabinde başına geçtiği Peru Ulusal Takımı’nı Dünya Kupası’nda çeyrek finale taşıdığında, artık Fenerbahçe’yi hak etmişti ki, görüldüğü üzere Vitor Pereira Fenerbahçe teknik yöneticiliği yapan “ilk Pereira” değildi.
“Yıldız” modasından evvel Fenerbahçe’nin omuzuna “transfer şampiyonu” apoletini takan “bonkör” liderlerin tahminen de birincisi olan Emin Cankurtaran, Atlas Okyanusu’nu da aşmıştı Didi ile.
bir süre daha sonra, kendisi üzere kumaşı güzel, empati sahibi, dürüst, insan seven insanları farklı bir seven Namık Sevik, Didi’ye yalnızca hürmet duymuyor, Fenerbahçe’yi şampiyon yaptığı için yalnızca takdir etmiyor, hem de dostu olarak görüyordu.
Hisler karşılıklıydı…
Didi’nin öğrendiği birinci Türkçe cümleler içinde, Namık dayımı almak için bize uğradığında çabucak sade kahvesini yetiştiren anneme “teşekkür ederim Perihan abla” vardı yanılmıyorsam.
Didi aileden bir tanesiydi
Aileden biri üzere olmuştu. Bir defasında bana ikili çabada kuvvetli rakibi oyundan düşürmek için böbreklere dirsekle dokunma tekniğini anlattığını hatırlarım.
Gerçi bizim ailede Namık dayım vasıtasıyla vaktin ne kadar ünlüsü var ise tanımak bayağı bir şeydi. Hatta hiç unutmam; lise birinci sınıfta arkadaşlar Fecri Ebcioğlu’ndan bahsediyorlardı, “dün bizdeydi” dedim, neredeyse adım yalancıya çıkacaktı. bu biçimde idrak etmiştim her insanın şöhretli beşerlerle yolunun kesişemeyeceğini.
İsmini anmışken, “Yaşa Fenerbahçe Marşı’nın” muharriri da Fecri ağabeydi ve stüdyoda seslendirenler içinde Nesrin Sipahi, Fecri Ebcioğlu, Osman, Şükrü, Cemil, Emin Cankurtaran, Ziya ve Yılmaz ile birlikte Didi de vardı.
Sevik sayıp severdi Didi’yi; pekala Didi?
Valla dayım oturmadan koltuğa oturmadığını hatırlarım Didi’nin. Fevkalade karakterlerin harikulade bağlantısı.
Bakın öykü benden değil; ben lisedeydim ve Milliyet’e lakin konuk olarak masraf gelirdim… O sırada Milliyet Spor’un en kuvvetli rakibi Tercüman Spor’da Fenerbahçe muhabiri olan (eskiden kimse gökten zembille inip spor müellifi olamaz, duayen payesi falan alamazdı; tırnakla kazınarak sahip olunurdu titrlere) Kemal Belgin’in anlatısı:
Fenerbahçe bir maçta hezimete uğramış ve lider Emin Cankurtaran ortasında Kemal Belgin ağabeyimizin de olduğu idare kararlarını kapıda bekleyen basın mensuplarına “Didi’yi gönderdik” demiş…
Gazeteciler manşeti devirmek için koşarlarken Emin Beyefendi toplumsal tesislere yönelmiş.
Sonraki gün her gazetede “Didi Kovuldu” manşeti, bir tek Milliyet’te “Didi ile devam” haberi.
“Yahu liderin ağzından kulaklarımızla duyduk” diye çılgına dönen Belgin, öğlenden daha sonra problemin aslını öğrenmiş.
Emin Cankurtaran “Didi gitti” açıklamasından daha sonra Fenerbahçe tesislerinde Namık Sevik’e rastlamış ve sonucunı ona da söylemiş. Merhum dayım “yahu Emin, Didi’den düzgününü mi bulacaksın şimdi” deyince fikrini değiştirmiş.
Kumaşı düzgün olanı severdi
Emin Bey’in Kemal ağabeye açıklaması:
“Biliyorsun Namık ağabeyi ne kadar sevdiğimi, kıramadım”!..
Dost kontenjanından, kayırma, sahip çıkma mı yalnızca?
Hayır… Didi’nin Fenerbahçe’ye kazandırdığı ikinci şampiyonluk bu olay akabinde. Bu yaşanmış hikayenin can alıcı noktası, asıl bakılması gereken, o günlerdeki spor medyasının gücü ve tartısıdır bence.
“Gücün odağı Namık Sevik” deyip geçmek eksik tanıdır… Kelam konusu gücün ve yükün inşa edilmesinde bir numaralı isim Namık Sevik’in önünü açan, onu başarılı kılan, efsane haline getiren, hoş huyudur.
Zira o herkese müşfikti, vefalıydı. Herkesi severdi lakin kendisi üzere kumaşı âlâ, empati sahibi, dürüst, insan seven insanları farklı bir severdi.
Başta ben, spor gazeteciliğinden ekmek (hatta pasta) yiyenler ismine söylüyorum yeri cennet olsun. Evvelki gün anma günüydü, Tayfun Bayındır ve birkaç kişi kabrindeydik. Normaldi… Geçen 35 yıl dostlarının büyük kısmını -Didi de dahil- kucaklayıp yanına koymuş, kalanları Çakaldağı’na tırmanamayacak kadar kocatmıştı zira. esasen değerli olan mermer kabir değil, mermerden yüz kat, bin kat uzun ömürlü, gelecek kuşaklardaki fazilet sanatkarlarının berbatlığı yontup atarak ortasından insanlık anıtı çıkaracakları yeterli, hoş huylarıydı.
Mirası bunlardı…
Binlerce insanın sevgisini kazanmıştı
Dayım diye söylemiyorum… Onu 28 yıl evvel kendimde mesleksel yeterlilik ve yürek bulur bulmaz söylemiş oldum.
Alayım, isterseniz okuyun:
“Bunca dost, ağabey ve usta içinde “akrabalık hasebiyle” de olsa Namık Sevik için yazı yazabilmek doğrusu onur kaynağı…
Evet, merhum Namık Sevik benim dayımdı…
Şimdiki manada değil, annemin kardeşiydi…
Hayat uzunluğu daima onun üzere olmak istedim…
Yalnızca bir tek şeyde başarılı olabildim; Onu son senelerda daima rahatsız eden “asabi tansiyon”u edindim…
halbuki, insan sevgisinden başlayıp yardımlaşma hissiyle yükselen ve işine sahip olma prensibi ile birleşip “vazgeçilmez” boyutuna ulaşan, dostluk ve hürmet dolu bir ömür kim bilir ne hoş olurdu…
Dostluk, hürmet ve vazgeçilmezlik… Koskoca başarılı bir hayatı anlatmak için ne kadar kuru ve klişe kelamlar…
Bizler büyüdükçe kirlenen dünyada, yıllar uzunluğu konuta dönüş için son fırsat olarak gördüğü bir otomobilli vapurun ortasında ve yemyeşil bir otomobilde son sefer boğazı geçerken, Türk bayrağına sarılı sandukaya selam duran polisler ile gözyaşlarını türlü çeşitli yollarla içlerine akıtmaya çalışan dostları, bir de hayatlarında Çakaldağı’na birinci sefer gelip onu tekrar goremeyecek olmanın ümitsizliğine katlanan arkadaşları, 7 yıl evvel epey uygun anlatmışlardı Namık Sevik’i…
Onu seviyorlardı… Hürmet duyuyorlardı ve vazgeçmeye katlanamıyorlardı…
Ağabeyim ve ben, ve o sırada sağ olan annem, dayım yüzünden çiçeğe ve sevgiye boğulmuş cenazelere alışıktık. Lakin hakikaten şaşırmıştık…
Protokolün doğaçlama yaratıldığı, iş olsun diye kimsenin bulunmadığı ve sevginin hiç bir karşılık beklemeden kırmızı bir halı üzere yollara serildiği bir ortamda kıymetli bir şeyi anladık;
Bizim dayımıza, annemizin kardeşine duyduğu sevgiyi binlerce insan paylaşmıştı… Dostları, ağabeylerimiz, dostlarımız bunu bizden daha uygun bilir…
Benim kelamım gençlere…
Tahminen de Namık Sevik’in vefat ettiği 1986 yılından daha sonra Babı Ali’ye girmiş gazetecilere;
Onlara geç doğdukları için ukalalık etmek istemem fakat, artık bizim yaşadığımız ayrıcalıktan istifade etmeleri olanaksız…
hiç bir vakit Namık Sevik ile çalışamayacaklar…
Kapıcımız Ali’nin oğlunun ameliyatından, gedikli kanaryamız Osman’ın hastalığına kadar, Babı Ali’nin en üst seviye insanları, siyasetçiler, işadamları ve Kandıra’daki mısır tarlası sahibi üzere Namık Sevik yardımlarından yararlanamayacaklar…
En değerlisi, her geçen gün kompüterize olup, otomasyona bağlanan spor basını da karşılık beklemeden yardımcı olacak bir ağabey bulamayacaklar.
Bizler şanslıyız…
Onun idaresinden daha sonra, onun talebelerinin yanında çalışıyoruz…
hiç bir şey 7 yıl evvelki üzere değil, lakin 7, ya da 70 yıl daha sonra kim bilir neler olacak…
Bugün Çakaldağı’na gelenlerden kimse kalmayacak.
Tahminen Namık Sevik de unutulacak…
Lakin inanın ismi konmasa bile “dostluk, sevgi ve vazgeçilmezlik” dünya güneşin etrafında döndüğü sürece kalacak. Namık Sevik benim dayımdı…
Gençliğimde “Namık’ın yeğeni” diye tanıştırılmak bana az koymadı…
Vefatından 7 yıl daha sonra hala “açılmaz” denilen kapılar arkasına kadar açılıp, “somurtan” yüzler bana onun yeğeni olduğum için gülüyor…
Anlıyorum ki, çağ atlayan Türkiye’de vefa, sevgi ve kadirşinaslık “her şeye rağmen” devam ediyor.
Bu kadar dost, ağabey ve usta içinde, “bana bu fırsatı veren…” diye bitirmeyeceğim dayım hakkındaki yazıyı… En sevdiği müzik, “akşamın olduğu yerde bekle diyorsun, gelmiyorsun”du…
Bilmiyorum, bu şarkıyı niye o kadar içten söylüyordu.”
Dijital çağın daha bilim kurgu kategorisinden terfi edemediği, Dünya’nın radyo olmasa “sağır” gazeteler olmasa “kör” sayılacağı televizyonsuz/akıllı telefonsuz senelerda, Milliyet Spor Servisi çabucak hemen iki masa bir manyetolu telefondan ibaretken ve müdürü Namık Sevik, Brezilya’nın Dünya şampiyonluğu haberini toparlayıp Didi için “takımın beyni” tespitini “meyhane kalıbına” yetiştirmeye çalışırken, nereden bilebilirdi 15 bin kilometre uzaktaki bu futbol fenomeni ile 15 yıl daha sonra kardeş üzere olacaklarını!
Evet… Valdyr Pereira Didi her futbolseverin ezberindeki Vava/Galinchia/Zagalo/Pele üzere özel adamlarla bir arada yazdığı süper futbolcu mesleği akabinde başına geçtiği Peru Ulusal Takımı’nı Dünya Kupası’nda çeyrek finale taşıdığında, artık Fenerbahçe’yi hak etmişti ki, görüldüğü üzere Vitor Pereira Fenerbahçe teknik yöneticiliği yapan “ilk Pereira” değildi.
“Yıldız” modasından evvel Fenerbahçe’nin omuzuna “transfer şampiyonu” apoletini takan “bonkör” liderlerin tahminen de birincisi olan Emin Cankurtaran, Atlas Okyanusu’nu da aşmıştı Didi ile.
bir süre daha sonra, kendisi üzere kumaşı güzel, empati sahibi, dürüst, insan seven insanları farklı bir seven Namık Sevik, Didi’ye yalnızca hürmet duymuyor, Fenerbahçe’yi şampiyon yaptığı için yalnızca takdir etmiyor, hem de dostu olarak görüyordu.
Hisler karşılıklıydı…
Didi’nin öğrendiği birinci Türkçe cümleler içinde, Namık dayımı almak için bize uğradığında çabucak sade kahvesini yetiştiren anneme “teşekkür ederim Perihan abla” vardı yanılmıyorsam.
Didi aileden bir tanesiydi
Aileden biri üzere olmuştu. Bir defasında bana ikili çabada kuvvetli rakibi oyundan düşürmek için böbreklere dirsekle dokunma tekniğini anlattığını hatırlarım.
Gerçi bizim ailede Namık dayım vasıtasıyla vaktin ne kadar ünlüsü var ise tanımak bayağı bir şeydi. Hatta hiç unutmam; lise birinci sınıfta arkadaşlar Fecri Ebcioğlu’ndan bahsediyorlardı, “dün bizdeydi” dedim, neredeyse adım yalancıya çıkacaktı. bu biçimde idrak etmiştim her insanın şöhretli beşerlerle yolunun kesişemeyeceğini.
İsmini anmışken, “Yaşa Fenerbahçe Marşı’nın” muharriri da Fecri ağabeydi ve stüdyoda seslendirenler içinde Nesrin Sipahi, Fecri Ebcioğlu, Osman, Şükrü, Cemil, Emin Cankurtaran, Ziya ve Yılmaz ile birlikte Didi de vardı.
Sevik sayıp severdi Didi’yi; pekala Didi?
Valla dayım oturmadan koltuğa oturmadığını hatırlarım Didi’nin. Fevkalade karakterlerin harikulade bağlantısı.
Bakın öykü benden değil; ben lisedeydim ve Milliyet’e lakin konuk olarak masraf gelirdim… O sırada Milliyet Spor’un en kuvvetli rakibi Tercüman Spor’da Fenerbahçe muhabiri olan (eskiden kimse gökten zembille inip spor müellifi olamaz, duayen payesi falan alamazdı; tırnakla kazınarak sahip olunurdu titrlere) Kemal Belgin’in anlatısı:
Fenerbahçe bir maçta hezimete uğramış ve lider Emin Cankurtaran ortasında Kemal Belgin ağabeyimizin de olduğu idare kararlarını kapıda bekleyen basın mensuplarına “Didi’yi gönderdik” demiş…
Gazeteciler manşeti devirmek için koşarlarken Emin Beyefendi toplumsal tesislere yönelmiş.
Sonraki gün her gazetede “Didi Kovuldu” manşeti, bir tek Milliyet’te “Didi ile devam” haberi.
“Yahu liderin ağzından kulaklarımızla duyduk” diye çılgına dönen Belgin, öğlenden daha sonra problemin aslını öğrenmiş.
Emin Cankurtaran “Didi gitti” açıklamasından daha sonra Fenerbahçe tesislerinde Namık Sevik’e rastlamış ve sonucunı ona da söylemiş. Merhum dayım “yahu Emin, Didi’den düzgününü mi bulacaksın şimdi” deyince fikrini değiştirmiş.
Kumaşı düzgün olanı severdi
Emin Bey’in Kemal ağabeye açıklaması:
“Biliyorsun Namık ağabeyi ne kadar sevdiğimi, kıramadım”!..
Dost kontenjanından, kayırma, sahip çıkma mı yalnızca?
Hayır… Didi’nin Fenerbahçe’ye kazandırdığı ikinci şampiyonluk bu olay akabinde. Bu yaşanmış hikayenin can alıcı noktası, asıl bakılması gereken, o günlerdeki spor medyasının gücü ve tartısıdır bence.
“Gücün odağı Namık Sevik” deyip geçmek eksik tanıdır… Kelam konusu gücün ve yükün inşa edilmesinde bir numaralı isim Namık Sevik’in önünü açan, onu başarılı kılan, efsane haline getiren, hoş huyudur.
Zira o herkese müşfikti, vefalıydı. Herkesi severdi lakin kendisi üzere kumaşı âlâ, empati sahibi, dürüst, insan seven insanları farklı bir severdi.
Başta ben, spor gazeteciliğinden ekmek (hatta pasta) yiyenler ismine söylüyorum yeri cennet olsun. Evvelki gün anma günüydü, Tayfun Bayındır ve birkaç kişi kabrindeydik. Normaldi… Geçen 35 yıl dostlarının büyük kısmını -Didi de dahil- kucaklayıp yanına koymuş, kalanları Çakaldağı’na tırmanamayacak kadar kocatmıştı zira. esasen değerli olan mermer kabir değil, mermerden yüz kat, bin kat uzun ömürlü, gelecek kuşaklardaki fazilet sanatkarlarının berbatlığı yontup atarak ortasından insanlık anıtı çıkaracakları yeterli, hoş huylarıydı.
Mirası bunlardı…
Binlerce insanın sevgisini kazanmıştı
Dayım diye söylemiyorum… Onu 28 yıl evvel kendimde mesleksel yeterlilik ve yürek bulur bulmaz söylemiş oldum.
Alayım, isterseniz okuyun:
“Bunca dost, ağabey ve usta içinde “akrabalık hasebiyle” de olsa Namık Sevik için yazı yazabilmek doğrusu onur kaynağı…
Evet, merhum Namık Sevik benim dayımdı…
Şimdiki manada değil, annemin kardeşiydi…
Hayat uzunluğu daima onun üzere olmak istedim…
Yalnızca bir tek şeyde başarılı olabildim; Onu son senelerda daima rahatsız eden “asabi tansiyon”u edindim…
halbuki, insan sevgisinden başlayıp yardımlaşma hissiyle yükselen ve işine sahip olma prensibi ile birleşip “vazgeçilmez” boyutuna ulaşan, dostluk ve hürmet dolu bir ömür kim bilir ne hoş olurdu…
Dostluk, hürmet ve vazgeçilmezlik… Koskoca başarılı bir hayatı anlatmak için ne kadar kuru ve klişe kelamlar…
Bizler büyüdükçe kirlenen dünyada, yıllar uzunluğu konuta dönüş için son fırsat olarak gördüğü bir otomobilli vapurun ortasında ve yemyeşil bir otomobilde son sefer boğazı geçerken, Türk bayrağına sarılı sandukaya selam duran polisler ile gözyaşlarını türlü çeşitli yollarla içlerine akıtmaya çalışan dostları, bir de hayatlarında Çakaldağı’na birinci sefer gelip onu tekrar goremeyecek olmanın ümitsizliğine katlanan arkadaşları, 7 yıl evvel epey uygun anlatmışlardı Namık Sevik’i…
Onu seviyorlardı… Hürmet duyuyorlardı ve vazgeçmeye katlanamıyorlardı…
Ağabeyim ve ben, ve o sırada sağ olan annem, dayım yüzünden çiçeğe ve sevgiye boğulmuş cenazelere alışıktık. Lakin hakikaten şaşırmıştık…
Protokolün doğaçlama yaratıldığı, iş olsun diye kimsenin bulunmadığı ve sevginin hiç bir karşılık beklemeden kırmızı bir halı üzere yollara serildiği bir ortamda kıymetli bir şeyi anladık;
Bizim dayımıza, annemizin kardeşine duyduğu sevgiyi binlerce insan paylaşmıştı… Dostları, ağabeylerimiz, dostlarımız bunu bizden daha uygun bilir…
Benim kelamım gençlere…
Tahminen de Namık Sevik’in vefat ettiği 1986 yılından daha sonra Babı Ali’ye girmiş gazetecilere;
Onlara geç doğdukları için ukalalık etmek istemem fakat, artık bizim yaşadığımız ayrıcalıktan istifade etmeleri olanaksız…
hiç bir vakit Namık Sevik ile çalışamayacaklar…
Kapıcımız Ali’nin oğlunun ameliyatından, gedikli kanaryamız Osman’ın hastalığına kadar, Babı Ali’nin en üst seviye insanları, siyasetçiler, işadamları ve Kandıra’daki mısır tarlası sahibi üzere Namık Sevik yardımlarından yararlanamayacaklar…
En değerlisi, her geçen gün kompüterize olup, otomasyona bağlanan spor basını da karşılık beklemeden yardımcı olacak bir ağabey bulamayacaklar.
Bizler şanslıyız…
Onun idaresinden daha sonra, onun talebelerinin yanında çalışıyoruz…
hiç bir şey 7 yıl evvelki üzere değil, lakin 7, ya da 70 yıl daha sonra kim bilir neler olacak…
Bugün Çakaldağı’na gelenlerden kimse kalmayacak.
Tahminen Namık Sevik de unutulacak…
Lakin inanın ismi konmasa bile “dostluk, sevgi ve vazgeçilmezlik” dünya güneşin etrafında döndüğü sürece kalacak. Namık Sevik benim dayımdı…
Gençliğimde “Namık’ın yeğeni” diye tanıştırılmak bana az koymadı…
Vefatından 7 yıl daha sonra hala “açılmaz” denilen kapılar arkasına kadar açılıp, “somurtan” yüzler bana onun yeğeni olduğum için gülüyor…
Anlıyorum ki, çağ atlayan Türkiye’de vefa, sevgi ve kadirşinaslık “her şeye rağmen” devam ediyor.
Bu kadar dost, ağabey ve usta içinde, “bana bu fırsatı veren…” diye bitirmeyeceğim dayım hakkındaki yazıyı… En sevdiği müzik, “akşamın olduğu yerde bekle diyorsun, gelmiyorsun”du…
Bilmiyorum, bu şarkıyı niye o kadar içten söylüyordu.”