Vitra
New member
Enes için Herkes üzere ben de fazlaca lakin fazlaca üzüldüm. Gencecik Enes’in kendisini intihara götüren münasebetleri anlattığı görüntü kaydını izlediğimde, epeyce burkuldu içim. hayatına son vermesine yol açan niçinler fazlaca net olsa da bir daha de bu kadar genç yaşta, bu kadar çaresizliği nasıl biriktirdiğine şaşırdım, doğrusunu isterseniz. Zira her vakit bir çıkış yolu vardır, diye inanırım. Asla hafifçee almıyorum lakin hayli ağır da olsa, bir insanı vefata götürecek problemler değil yaşadıkları. Umutlarından evvel “yaşama inancı” tüketilmiş demek ki çocuğun. Kurtulamadığı itaat külçeşidinin kararıdur bu.
Yalnızca bu değil şüphesiz. Görüntü kaydında belirttiği üzere tabiplerin karşılaştığı problemlerin onu tıp okumaktan soğuttuğu da düşünülürse toplumsal manada da “tutunacak dalı”nın kalmadığı anlaşılıyor. Baba otoritesi ile toplumsal şartların vefata götürdüğü bir çocuktur Enes. Biraz uğraşla, biraz direnerek, tahminen de öbür alternatifler yaratabilirdi kendine. Lakin tıp okuyacak kadar zeki olsa da aile ömrünün haricinde bir ömür tecrübesi olmamış bir çocuk bu. Bilhassa babasının isteklerine karşı koyduğunda “ortada kalacağı” duygusu muhakkak ki epey hakimdi. Çocuk yetiştirmekten onun kimliğini baskılamayı anlayan bir aile yapımız var maalesef. elbette yarar gayeli lakin sonuç Enes meselade olduğu üzere trajik de olabiliyor birden fazla vakit.
İçinde bulunduğu durumu “babama anlatamadım” diyen Enes’in görüntüde “derdini” tüm Türkiye’ye net, kuşkuya yer olmayacak halde anlatması ne kadar dokunaklıdır. Babasının karşısında konuşamayan, ona sıkıntısını anlatamayan lakin tüm ülkeye kendisini dinleten bir çocuk. Aşamadığı tek varlık babasıdır.
Tatsız bir durum lakin intihar var işte ömrümüzde. Psikolog Erwin Stengel, “Suicide and Attempted Suicide” isimli kitabında “insanoğlu, yalnızca hemcinslerini, hayvanları değil, kendisini de öldürebileceğini keşfetti“ der. Bu olguyla, ne vakit olduğunu net söylemediği “evrimin bir aşamasında” karşılaşmışız halbuki. Eski Yunan’da intiharı ekseriyetle olağan bakılırsan bir felsefi yaklaşım vardır. İnsanı Tanrı’nın malı olarak kıymetlendiren, ötürüsıyla kendisini öldüren insanın rableri kızdıracağını söyleyen Sokrat bile zarurî olduğunda intiharı kabul etmekle kalmaz, beraberinde o zorunluğu “tanrıların intihara müsaade verişinin işareti” sayar. Burada kelam konusu “zorunluluğu”, ortasından çıkılmaz her türlü durum olarak yorumluyorum ben. Enes’inki, intiharı hiç bir vakit olumlamayan Sokrates’in bile kabul edeceği bir intihardır. On dokuz yaşında ortasından çıkılamaz sıkıntıları da Enes’in “zorunluluğudur” işte.
Emile Durkheim’in “İntihar” isimli kitabı ile Erwin Stengel’in kitaplarında rastlamıştım sanırım, (fazlaca vakit oldu okuyalı ) dinin intiharı önlemede bir rolünün olabileceği savına. Din ile intihar içindeki bağlantıyı açıklayan bir epeyce araştırma da var. Fakat şahsen dinin intihara da yol açabileceğini ele alan pek olmamış, bildiğim kadarıyla. Yalnızca, batıdaki kimi dini toplulukların topu intiharları, “dinin değil başkanların bireyleri intihara yönlendirmesine” örnek gösterilir. Ancak niçinse şahsen dindarın, dince yasaklanmış bulunmasına karşın din yüzünden intihar ettiği hadiseler pek dillendirilmez. Buradan din intihara gdolayır demiyorum, lakin dini konularda çıkmaza girenlerin de intihar ettiği bilinir. Din baskısı yüzünden intihar edenler de yok değildir. Sonuncusuna örnek Enes’tir. Ruhuna uymayan, hislerine son derece uzak bir hayat usulü ile dünyayı ele alma metodu dayatılmış anlattığına bakılırsa. ötürüsıyla yaşama galip gelemeyen bu çocuk için intihar “doğal ölüm” karşısında bir zafere dönüşmüş. Görüntüde, bozuk olan ruh haline karşın, kendisini güzel söz edişinden bunu anlamak kolay. Kullanabildiği tek “özgürlük” canına kıyabilme “özgürlüğü” olmuştur. Son derece trajik.
İçinde bulunduğu duruma aldırmayan, onun ruhundaki fırtınalara dudak büken babanın, Enes’i bir tarikat yurduna yollama öne sürülen nedenini tabir ederken “manevi olarak ahiretine yararı olsun istedim” cümlesine takıldım en epeyce. Gitmediği, görmediği, yalnızca lakin yalnızca inandığı ahirette oğluna “fayda” sağlamaya çalışıp da ortasında yaşadığı, bildiği, tanıdığı “dünya”da gibisi çabayı göstermemesi epey lakin epey öfkelendirdi beni. “Reel yaşamla” bağ kurmasını engellediği oğlunun intiharında sorumluluğu olduğunun hala farkında değil aşikâr ki baba.
Artık haklı olarak kaygı duyuluyor; Enes’in intiharı tetikleyici olur mu? Olur mu olmaz mı bilemem lakin “tetikleyici” olarak Enes’in görüntüsüne muhtaçlığı yok umutları söndürülen şahısların. Atanamadığı için intihar eden öğretmenlerle, KHK’dan işinden edilenler içinde canına kıyanlar kimseden “esinlenmediler”. Amir baskısına dayanamayıp intihar eden polisler de, hayatına kıyan hekimler, hemşireler de esinlenmedi. Bu ülkede intihar edenlerin “tetiklenmesine” gereksinim yok ki.
Onların “tetikçisi” onlara bu zulmü yaşatanlardır şüphesiz.
Yalnızca bu değil şüphesiz. Görüntü kaydında belirttiği üzere tabiplerin karşılaştığı problemlerin onu tıp okumaktan soğuttuğu da düşünülürse toplumsal manada da “tutunacak dalı”nın kalmadığı anlaşılıyor. Baba otoritesi ile toplumsal şartların vefata götürdüğü bir çocuktur Enes. Biraz uğraşla, biraz direnerek, tahminen de öbür alternatifler yaratabilirdi kendine. Lakin tıp okuyacak kadar zeki olsa da aile ömrünün haricinde bir ömür tecrübesi olmamış bir çocuk bu. Bilhassa babasının isteklerine karşı koyduğunda “ortada kalacağı” duygusu muhakkak ki epey hakimdi. Çocuk yetiştirmekten onun kimliğini baskılamayı anlayan bir aile yapımız var maalesef. elbette yarar gayeli lakin sonuç Enes meselade olduğu üzere trajik de olabiliyor birden fazla vakit.
İçinde bulunduğu durumu “babama anlatamadım” diyen Enes’in görüntüde “derdini” tüm Türkiye’ye net, kuşkuya yer olmayacak halde anlatması ne kadar dokunaklıdır. Babasının karşısında konuşamayan, ona sıkıntısını anlatamayan lakin tüm ülkeye kendisini dinleten bir çocuk. Aşamadığı tek varlık babasıdır.
Tatsız bir durum lakin intihar var işte ömrümüzde. Psikolog Erwin Stengel, “Suicide and Attempted Suicide” isimli kitabında “insanoğlu, yalnızca hemcinslerini, hayvanları değil, kendisini de öldürebileceğini keşfetti“ der. Bu olguyla, ne vakit olduğunu net söylemediği “evrimin bir aşamasında” karşılaşmışız halbuki. Eski Yunan’da intiharı ekseriyetle olağan bakılırsan bir felsefi yaklaşım vardır. İnsanı Tanrı’nın malı olarak kıymetlendiren, ötürüsıyla kendisini öldüren insanın rableri kızdıracağını söyleyen Sokrat bile zarurî olduğunda intiharı kabul etmekle kalmaz, beraberinde o zorunluğu “tanrıların intihara müsaade verişinin işareti” sayar. Burada kelam konusu “zorunluluğu”, ortasından çıkılmaz her türlü durum olarak yorumluyorum ben. Enes’inki, intiharı hiç bir vakit olumlamayan Sokrates’in bile kabul edeceği bir intihardır. On dokuz yaşında ortasından çıkılamaz sıkıntıları da Enes’in “zorunluluğudur” işte.
Emile Durkheim’in “İntihar” isimli kitabı ile Erwin Stengel’in kitaplarında rastlamıştım sanırım, (fazlaca vakit oldu okuyalı ) dinin intiharı önlemede bir rolünün olabileceği savına. Din ile intihar içindeki bağlantıyı açıklayan bir epeyce araştırma da var. Fakat şahsen dinin intihara da yol açabileceğini ele alan pek olmamış, bildiğim kadarıyla. Yalnızca, batıdaki kimi dini toplulukların topu intiharları, “dinin değil başkanların bireyleri intihara yönlendirmesine” örnek gösterilir. Ancak niçinse şahsen dindarın, dince yasaklanmış bulunmasına karşın din yüzünden intihar ettiği hadiseler pek dillendirilmez. Buradan din intihara gdolayır demiyorum, lakin dini konularda çıkmaza girenlerin de intihar ettiği bilinir. Din baskısı yüzünden intihar edenler de yok değildir. Sonuncusuna örnek Enes’tir. Ruhuna uymayan, hislerine son derece uzak bir hayat usulü ile dünyayı ele alma metodu dayatılmış anlattığına bakılırsa. ötürüsıyla yaşama galip gelemeyen bu çocuk için intihar “doğal ölüm” karşısında bir zafere dönüşmüş. Görüntüde, bozuk olan ruh haline karşın, kendisini güzel söz edişinden bunu anlamak kolay. Kullanabildiği tek “özgürlük” canına kıyabilme “özgürlüğü” olmuştur. Son derece trajik.
İçinde bulunduğu duruma aldırmayan, onun ruhundaki fırtınalara dudak büken babanın, Enes’i bir tarikat yurduna yollama öne sürülen nedenini tabir ederken “manevi olarak ahiretine yararı olsun istedim” cümlesine takıldım en epeyce. Gitmediği, görmediği, yalnızca lakin yalnızca inandığı ahirette oğluna “fayda” sağlamaya çalışıp da ortasında yaşadığı, bildiği, tanıdığı “dünya”da gibisi çabayı göstermemesi epey lakin epey öfkelendirdi beni. “Reel yaşamla” bağ kurmasını engellediği oğlunun intiharında sorumluluğu olduğunun hala farkında değil aşikâr ki baba.
Artık haklı olarak kaygı duyuluyor; Enes’in intiharı tetikleyici olur mu? Olur mu olmaz mı bilemem lakin “tetikleyici” olarak Enes’in görüntüsüne muhtaçlığı yok umutları söndürülen şahısların. Atanamadığı için intihar eden öğretmenlerle, KHK’dan işinden edilenler içinde canına kıyanlar kimseden “esinlenmediler”. Amir baskısına dayanamayıp intihar eden polisler de, hayatına kıyan hekimler, hemşireler de esinlenmedi. Bu ülkede intihar edenlerin “tetiklenmesine” gereksinim yok ki.
Onların “tetikçisi” onlara bu zulmü yaşatanlardır şüphesiz.