Vitra
New member
Elbistan’da bir mahalle maçı düşü Elbistan-Yahyalıspor maçıydı.. Konuk ekip futbolcusu Hasan Yazgan, sakatlanan rakip ekibin oyuncusu Şahin Çığlı’yı sırtına alarak saha kenarına taşıyor. Küçük bir haber olarak yer aldı bu Kadri bilinmeyen hareket.. Fazla ilgi göstermedi medya.
halbuki siyasette, hayatta, sporda hayallerde kalan görkemli bir hareketti o..
Buram buram centilmenlik fotoğrafıydı o.. Beni çocukluğumdaki mahalle maçlarına götürdü o görünüm.. Kapatın gözlerinizi ve anımsayın çocukluğunuzu… Mahalle maçlarını… Aklınıza gelsin Jilet Hayri’nin yeri..
Sen Dallas’ın J.R’ısın; Sokrates olamazsın..
Nasıl da hoş günlerdi o günler… Yaz aylarındaki Dünya Kupası vakit içinderında ne rollere bürünürdük. Kimimiz Maradona, kimimiz Zoff, kimimiz Platini, kimimiz de Dassaev olmaz miydik? kimi vakit Rıdvan, Tanju, Prekazi, Metin, Feyyaz, Hami.. Yalnızca futbol kahramanı olmaz, sinema yıldızı rollerine de bürünürdük..
Hiç unutmam bir gün arkadaşım, ‘Ben Brezilya Ulusal Ekibinden Sokrates şayet olmazsam oynamam’ demişti. Bütün mahalle ona, ‘Sen, dün mahalledeki canlandırmada Dallas’ta J.R oldun. Berbatsın sen. Sokrates güzel adamdır. Olmaz’ diye çıkışmıştık. O da, ‘bu biçimde ben de Gentile’yim’ diyerek hepimize gözdağı vermişti. Libya asıllı İtalyan Gentile, sert oynardı ve lakabı ‘Kasap’tı!
Topu olan burnundan kıl aldırmazdı
MAHALLEDE top sahibi olmak koca bir ayrıcalıktı. Hele o top, dikişli bir top ise, üffff… Maçta oynayacağı bireyleri o topun sahibi belirlerdi. Hepimiz onun ağzına bakardık. Topu sağ ayağının altına alır; ‘Sen, sen, sen’ diyerek ekibini oluştururdu. ‘Küçük diktatör’… Biraz da ‘faşizanlık’ yapardı… Pas almadığı vakit kıyameti koparırdı. İsyan, topu alıp gitmeye kadar varırdı. Yalvartırdı, tüm mahalleyi kendisine… Anlayacağınız, topu olan Dünya Kupası ve Avrupa Şampiyonası’na direkt katılan mesken sahibi ülke üzereydi… Ön elemesiz oynardı!
‘Topu patlatan, yenisini alır’ kuralı vardı. Patlatan, bu cezayı karşılayabilecek durumda değilse, cebinde parası olanlar O’na yardım ederdi.
Cuntayı bile umursamazdık
Mahalle maçları o denli maçlardır ki, yer yerinden oynasa da durmazdı. 12 Eylül Darbesi’nde sekteye uğrayamayan tek toplumsal aktivite mahalle maçlarıydı. O gün sokakta askeri otomobiller vızır vızır dolaşırken, büyüklerimiz meskenin bahçesinde kitap gömmekle/yakmakla meşgulken, biz, güle oynaya maçımızı oynamıştık. Evelallah protest yanımız da vardı!
Değişiktir, mahalle maçlarındaki kurallar ülkemizin her yerinde birebirdi. Gaziantep’te de, Kars’ta da birebir kaidelerde maçlar oynanırdı. 3 korner 1 penaltı, Eskişehir’de de vardı, Diyarbakır’da da… Güya UEFA kriterleri!
Şu yabancı yasağı yok mu?
GÜNÜMÜZDE hala tartışılan yabancı oyuncu oynatma işi bizim çocukluğumuzda kesin karara bağlanmıştı. Yabancı mahalleden oyuncu oynatmak yasaktı. Az vakit içinderda yalnızca bir oyuncu diğer bir mahalleden oynatılırdı. Kiralık üzere…
birtakım kimi mahallelerarası turnuva düzenlenirdi. İnanın o maçlar, oynayanlar için şimdinin Şampiyonlar Ligi’nde oynamak kadar heyecanlıydı. Gece uyumadan evvel dua edilirdi:
‘Allahım, ne olur yarın yağmur yağdırma. Alanımız çamur olmasın’
Altın gol bizde ‘atan biterdi’..
Skor ne olursa olsun akşam saati yaklaştığında ‘Golü atan kazanır’ kuralı uygulanırdı. Demek ki, UEFA’nın altın gol kuralı 1996 Avrupa Futbol Şampiyonası’nda Alman Bierhoff’un golüyle başlamamış!
Hava sonucunca, ezan okununca, anne-baba çağırınca maç biterdi. Değil! kimi bazı da bitmezdi! Ne kondisyondu bizdeki be… kimi vakit durmaksızın 6-7 saat top peşinde koşardık. Bir türlü doyamazdık.. Bıraksalar sabahı bile etmez miydik?
Bizler centilmenliği toprak alanda öğrendik
CENTİLMENLİK vardı. Maçlardan daha sonra su içme sırasına girme kuralı tıkır tıkır işlerdi. İtiraz eden anında dışlandım.. Saha yokuş aşağıysa topu, alandan uzağa kim attıysa o getirirdi. Sakatlanan biri olursa da sakatlayan arkadaşının sırtında konutuna gdolayılürdü. Elbistan’da yazılan “insani” hikaye üzere..
Top yüzünden dayak yemeyen bizden değildi..
Anne-babalar meskene sakatlanıp gelen çocuğuna neler saydırırdı. Hepimiz anne babadan birinci dayağı top yüzünden yemedik mi? Hele maçlarda yırtılan pantolonlarımıza dikilen yamalar… İşte o yamalar yeri geldi en ünlü modacılara esin kaynağı bile oldu! Aklıma ünlü markaların yamalı jeanleri geliyor..
Bu maçlarda teknik, ekip oyunu ön plandaydı. Bir nevi doğal alt-yapı platformu… Topa ayak burnuyla abanan ayıplanırdı. ‘Abanmak yasak’. Pas vermeden yalnızca çalım atarak gol atılırsa da sayılmazdı. Güya Barcelona’nın alt-yapı akademisi La Masia!
Arsa sahibi korkuku düşümüzdü..
‘Top sahası’ denirdi maç oynanan yere… Ve oranın kesinlikle despot bir sahibi vardı. Başa belaydı. Tam da maç oynanırken -her gün yıkayıp cilalattığı- otomobilini getirir sahanın ortasına bıraktırdı. Pos bıyıklı, deri ceket ve kravatlı, Jilet Hayri. Arabasından yavaşça iner, sağ ayağıyla kapıyı kapatır ve giderdi meskenine. Hepimizi süzerek, yavaş adımlarla. Bizler de yumruk ve dişlerimizi sıkar, çaresizce dağılırdık.
Sokağın ömrümüze en hoş armağanı: maradona
MAHALLE maçlarından birçok yıldızlar çıktı ancak ‘Altın öykü’ futbolun hükümdarından geldi.. Diego Armando Maradona, Boca’nın toz-toprak yerlerinde oynarken keşfedildi. Maradona, 8 yaşındayken yoldan geçen Los Cebollitas kadrosunu çalıştıran Francis Cornejo’nun dikkatini çekti ve büyüleyici hikaye o günden daha sonra yazıldı…
Anılarımızı gömen sevimsiz binalar!
Hatay Hassa’da doğdum 7 yaşından daha sonra Gaziantep İslahiye’ye taşındık. Orada büyüdüm. Geçenlerde memlekete gittim. Ne mahalle kalmış, ne de toprak saha… Jilet Hayri’nin torunlarının oynayacağı bir park bile yok. Unutulmaz anılarımın üstünde sevimsiz binalar var artık…
Mahalle maçlarının ruhu, ideolojisi vardı..
Mahalle maçları katıksız bir samimiyet arenasıydı olgunlaşma çağındaki çocuklar için. Bir terbiye kültürüydü. Mahalle maçının tadını alan çocuk Şampiyonlar liginde oynamış üzere memnundur. Hani futbol yorumcuları kimi maçları küçümsemek için ‘Mahalle maçı’ der ya… Halt etmişler. Keşke bütün maçlar mahalle maçları üzere ‘masum’ olsa! Keşke..
halbuki siyasette, hayatta, sporda hayallerde kalan görkemli bir hareketti o..
Buram buram centilmenlik fotoğrafıydı o.. Beni çocukluğumdaki mahalle maçlarına götürdü o görünüm.. Kapatın gözlerinizi ve anımsayın çocukluğunuzu… Mahalle maçlarını… Aklınıza gelsin Jilet Hayri’nin yeri..
Sen Dallas’ın J.R’ısın; Sokrates olamazsın..
Nasıl da hoş günlerdi o günler… Yaz aylarındaki Dünya Kupası vakit içinderında ne rollere bürünürdük. Kimimiz Maradona, kimimiz Zoff, kimimiz Platini, kimimiz de Dassaev olmaz miydik? kimi vakit Rıdvan, Tanju, Prekazi, Metin, Feyyaz, Hami.. Yalnızca futbol kahramanı olmaz, sinema yıldızı rollerine de bürünürdük..
Hiç unutmam bir gün arkadaşım, ‘Ben Brezilya Ulusal Ekibinden Sokrates şayet olmazsam oynamam’ demişti. Bütün mahalle ona, ‘Sen, dün mahalledeki canlandırmada Dallas’ta J.R oldun. Berbatsın sen. Sokrates güzel adamdır. Olmaz’ diye çıkışmıştık. O da, ‘bu biçimde ben de Gentile’yim’ diyerek hepimize gözdağı vermişti. Libya asıllı İtalyan Gentile, sert oynardı ve lakabı ‘Kasap’tı!
Topu olan burnundan kıl aldırmazdı
MAHALLEDE top sahibi olmak koca bir ayrıcalıktı. Hele o top, dikişli bir top ise, üffff… Maçta oynayacağı bireyleri o topun sahibi belirlerdi. Hepimiz onun ağzına bakardık. Topu sağ ayağının altına alır; ‘Sen, sen, sen’ diyerek ekibini oluştururdu. ‘Küçük diktatör’… Biraz da ‘faşizanlık’ yapardı… Pas almadığı vakit kıyameti koparırdı. İsyan, topu alıp gitmeye kadar varırdı. Yalvartırdı, tüm mahalleyi kendisine… Anlayacağınız, topu olan Dünya Kupası ve Avrupa Şampiyonası’na direkt katılan mesken sahibi ülke üzereydi… Ön elemesiz oynardı!
‘Topu patlatan, yenisini alır’ kuralı vardı. Patlatan, bu cezayı karşılayabilecek durumda değilse, cebinde parası olanlar O’na yardım ederdi.
Cuntayı bile umursamazdık
Mahalle maçları o denli maçlardır ki, yer yerinden oynasa da durmazdı. 12 Eylül Darbesi’nde sekteye uğrayamayan tek toplumsal aktivite mahalle maçlarıydı. O gün sokakta askeri otomobiller vızır vızır dolaşırken, büyüklerimiz meskenin bahçesinde kitap gömmekle/yakmakla meşgulken, biz, güle oynaya maçımızı oynamıştık. Evelallah protest yanımız da vardı!
Değişiktir, mahalle maçlarındaki kurallar ülkemizin her yerinde birebirdi. Gaziantep’te de, Kars’ta da birebir kaidelerde maçlar oynanırdı. 3 korner 1 penaltı, Eskişehir’de de vardı, Diyarbakır’da da… Güya UEFA kriterleri!
Şu yabancı yasağı yok mu?
GÜNÜMÜZDE hala tartışılan yabancı oyuncu oynatma işi bizim çocukluğumuzda kesin karara bağlanmıştı. Yabancı mahalleden oyuncu oynatmak yasaktı. Az vakit içinderda yalnızca bir oyuncu diğer bir mahalleden oynatılırdı. Kiralık üzere…
birtakım kimi mahallelerarası turnuva düzenlenirdi. İnanın o maçlar, oynayanlar için şimdinin Şampiyonlar Ligi’nde oynamak kadar heyecanlıydı. Gece uyumadan evvel dua edilirdi:
‘Allahım, ne olur yarın yağmur yağdırma. Alanımız çamur olmasın’
Altın gol bizde ‘atan biterdi’..
Skor ne olursa olsun akşam saati yaklaştığında ‘Golü atan kazanır’ kuralı uygulanırdı. Demek ki, UEFA’nın altın gol kuralı 1996 Avrupa Futbol Şampiyonası’nda Alman Bierhoff’un golüyle başlamamış!
Hava sonucunca, ezan okununca, anne-baba çağırınca maç biterdi. Değil! kimi bazı da bitmezdi! Ne kondisyondu bizdeki be… kimi vakit durmaksızın 6-7 saat top peşinde koşardık. Bir türlü doyamazdık.. Bıraksalar sabahı bile etmez miydik?
Bizler centilmenliği toprak alanda öğrendik
CENTİLMENLİK vardı. Maçlardan daha sonra su içme sırasına girme kuralı tıkır tıkır işlerdi. İtiraz eden anında dışlandım.. Saha yokuş aşağıysa topu, alandan uzağa kim attıysa o getirirdi. Sakatlanan biri olursa da sakatlayan arkadaşının sırtında konutuna gdolayılürdü. Elbistan’da yazılan “insani” hikaye üzere..
Top yüzünden dayak yemeyen bizden değildi..
Anne-babalar meskene sakatlanıp gelen çocuğuna neler saydırırdı. Hepimiz anne babadan birinci dayağı top yüzünden yemedik mi? Hele maçlarda yırtılan pantolonlarımıza dikilen yamalar… İşte o yamalar yeri geldi en ünlü modacılara esin kaynağı bile oldu! Aklıma ünlü markaların yamalı jeanleri geliyor..
Bu maçlarda teknik, ekip oyunu ön plandaydı. Bir nevi doğal alt-yapı platformu… Topa ayak burnuyla abanan ayıplanırdı. ‘Abanmak yasak’. Pas vermeden yalnızca çalım atarak gol atılırsa da sayılmazdı. Güya Barcelona’nın alt-yapı akademisi La Masia!
Arsa sahibi korkuku düşümüzdü..
‘Top sahası’ denirdi maç oynanan yere… Ve oranın kesinlikle despot bir sahibi vardı. Başa belaydı. Tam da maç oynanırken -her gün yıkayıp cilalattığı- otomobilini getirir sahanın ortasına bıraktırdı. Pos bıyıklı, deri ceket ve kravatlı, Jilet Hayri. Arabasından yavaşça iner, sağ ayağıyla kapıyı kapatır ve giderdi meskenine. Hepimizi süzerek, yavaş adımlarla. Bizler de yumruk ve dişlerimizi sıkar, çaresizce dağılırdık.
Sokağın ömrümüze en hoş armağanı: maradona
MAHALLE maçlarından birçok yıldızlar çıktı ancak ‘Altın öykü’ futbolun hükümdarından geldi.. Diego Armando Maradona, Boca’nın toz-toprak yerlerinde oynarken keşfedildi. Maradona, 8 yaşındayken yoldan geçen Los Cebollitas kadrosunu çalıştıran Francis Cornejo’nun dikkatini çekti ve büyüleyici hikaye o günden daha sonra yazıldı…
Anılarımızı gömen sevimsiz binalar!
Hatay Hassa’da doğdum 7 yaşından daha sonra Gaziantep İslahiye’ye taşındık. Orada büyüdüm. Geçenlerde memlekete gittim. Ne mahalle kalmış, ne de toprak saha… Jilet Hayri’nin torunlarının oynayacağı bir park bile yok. Unutulmaz anılarımın üstünde sevimsiz binalar var artık…
Mahalle maçlarının ruhu, ideolojisi vardı..
Mahalle maçları katıksız bir samimiyet arenasıydı olgunlaşma çağındaki çocuklar için. Bir terbiye kültürüydü. Mahalle maçının tadını alan çocuk Şampiyonlar liginde oynamış üzere memnundur. Hani futbol yorumcuları kimi maçları küçümsemek için ‘Mahalle maçı’ der ya… Halt etmişler. Keşke bütün maçlar mahalle maçları üzere ‘masum’ olsa! Keşke..