Smug
Active member
Doktorların muayenehaneleri grevde, beyaz önlüklüler bir gün izin alıyor, Porsche’larıyla golf sahasına gidiyor ve biz hastalar geride kalıyoruz. Bu doğru.
Hayır, bu doğru değil. Şu anda doktorların muayenehanelerinde olup bitenler devletin öngördüğü sakatlıklardır. Sağlık reformu üzerinde çalışırken tamamen bunalan ve tıp mesleğinin yarısını, yani hastanelerde çalışmayanları görmezden gelme hatasını yapan SPD Sağlık Bakanı Karl Lauterbach, Corona-Karl’ın emrini verdi.
Grev, hastaların talepleri, kendi tıbbi hizmet talepleri ve sağlık sigorta şirketlerinin bütçe ihtiyaçları arasında kalan ve artık çıkış yolu bilmeyen doktorların bir yardım çığlığıdır. Genel anestezi altında bir çocuğun bademciklerini alan bir kulak burun boğaz doktoru, perma fön çeken bir kuaförden daha az kazanıyor.
Cehalet mi yoksa gerçeklerin kasıtlı olarak çarpıtılması mı?
Bu cehalet mi, yoksa birileri kasıtlı olarak gerçekleri çarpıtıyor mu? Lauterbach, doktorların tüm masraflar düşüldükten sonra 230.000 euro kazandığını iddia ediyor. Gerçek durumu bilmediğini bundan daha iyi gösteremezdi. İlk olarak Lauterbach, bir uygulamanın ürettiği ortalama 173.000 Euro’luk net gelir rakamından daha yüksek olan medyan rakamı ile ilgileniyor. İkincisi, net geliri kârla karıştırıyor. Emeklilik provizyonları, sosyal güvenlik ve gelir vergisi düşüldükten sonra doktorların elinde ayda ortalama 7.130 Euro net gelir kalıyor; bu, haftada 50 saat çalışma, on iki yıllık eğitim süresi ve tatil yapmadıkları göz önüne alındığında düşük bir rakam. Temsilcilerine kendileri ödeme yapmak zorunda değiller ve uygulama sahibi olarak üstlendikleri girişimcilik riskini de üstleniyorlar.
Doktorların maaşları tavan politikasının sonucudur
Doktorun maaşı, Lauterbach’ın değiştirmeye hiç niyetinin olmadığı bir üst sınır politikasının sonucudur. Ticaret, zanaat ve benzerlerinin fiyatları artırmasına izin veriliyor. Asistan doktorların bunu yapmasına izin verilmiyor. Hastayla bir konuşmanın ne kadar değerli olduğu devlet tarafından belirlenir. Bunların fiyatları son 30 yılda öyle bir gelişme gösterdi ki, bırakın personel maliyetlerini ya da artan enerji faturalarını, enflasyonun telafisi bile mümkün olmuyor.
Kısıtlı bütçe, daha fazla hastanın doktor için daha fazla iş anlamına geldiği ancak daha fazla para anlamına gelmediği anlamına geliyor. Ayrıca ortalama olarak sadece yüzde 80 tüm hizmetler hiç ödendi. Çünkü bütçe genellikle çeyreğin sonundan çok önce tükenir.
Sonuç randevu sorunları, aşırı kalabalık bekleme salonları ve sonsuz bekleme listeleridir.
Randevu sorunları, kalabalık bekleme salonları ve uzun bekleme listeleri, daha da kötüsü, sürekli yeni bürokratik düzenlemelerle karakterize edilen bu berbat sistemin sonucudur. Ortalama olarak doktorlar insanlar üzerinde değil dosyalar üzerinde 61 gün çalışıyor. Sağlık sigortası şirketleri tek başına doktorlardan çok küçük miktarlar için fazla ücret talep ediyor. Doktorların daha sonra reçete ettikleri ilacın gerekli olduğunu kanıtlamaları gerekir. Bu güvensizliğin hiçbir faydası yoktur, ancak her iki tarafa da zaman ve para kaybettirir.
Bütün bunlar, yaşamı uzatan, ancak insanları giderek daha az iyileştiren ve bunun sonucunda da yaşamlarının son bölümünde yoğun tıbbi bakıma ihtiyaç duyan tıbbın Haberin Detaylarıında gerçekleşiyor. Tüm bunları mümkün kılacağının sözünü insanlara veren ve onlardan hiçbir şey beklemeyen bir bakan, varlığının devamı kendisine emanet edilen sağlık sistemine karşı hiçbir sorumluluktan yoksundur.
Hayır, bu doğru değil. Şu anda doktorların muayenehanelerinde olup bitenler devletin öngördüğü sakatlıklardır. Sağlık reformu üzerinde çalışırken tamamen bunalan ve tıp mesleğinin yarısını, yani hastanelerde çalışmayanları görmezden gelme hatasını yapan SPD Sağlık Bakanı Karl Lauterbach, Corona-Karl’ın emrini verdi.
Grev, hastaların talepleri, kendi tıbbi hizmet talepleri ve sağlık sigorta şirketlerinin bütçe ihtiyaçları arasında kalan ve artık çıkış yolu bilmeyen doktorların bir yardım çığlığıdır. Genel anestezi altında bir çocuğun bademciklerini alan bir kulak burun boğaz doktoru, perma fön çeken bir kuaförden daha az kazanıyor.
Cehalet mi yoksa gerçeklerin kasıtlı olarak çarpıtılması mı?
Bu cehalet mi, yoksa birileri kasıtlı olarak gerçekleri çarpıtıyor mu? Lauterbach, doktorların tüm masraflar düşüldükten sonra 230.000 euro kazandığını iddia ediyor. Gerçek durumu bilmediğini bundan daha iyi gösteremezdi. İlk olarak Lauterbach, bir uygulamanın ürettiği ortalama 173.000 Euro’luk net gelir rakamından daha yüksek olan medyan rakamı ile ilgileniyor. İkincisi, net geliri kârla karıştırıyor. Emeklilik provizyonları, sosyal güvenlik ve gelir vergisi düşüldükten sonra doktorların elinde ayda ortalama 7.130 Euro net gelir kalıyor; bu, haftada 50 saat çalışma, on iki yıllık eğitim süresi ve tatil yapmadıkları göz önüne alındığında düşük bir rakam. Temsilcilerine kendileri ödeme yapmak zorunda değiller ve uygulama sahibi olarak üstlendikleri girişimcilik riskini de üstleniyorlar.
Doktorların maaşları tavan politikasının sonucudur
Doktorun maaşı, Lauterbach’ın değiştirmeye hiç niyetinin olmadığı bir üst sınır politikasının sonucudur. Ticaret, zanaat ve benzerlerinin fiyatları artırmasına izin veriliyor. Asistan doktorların bunu yapmasına izin verilmiyor. Hastayla bir konuşmanın ne kadar değerli olduğu devlet tarafından belirlenir. Bunların fiyatları son 30 yılda öyle bir gelişme gösterdi ki, bırakın personel maliyetlerini ya da artan enerji faturalarını, enflasyonun telafisi bile mümkün olmuyor.
Kısıtlı bütçe, daha fazla hastanın doktor için daha fazla iş anlamına geldiği ancak daha fazla para anlamına gelmediği anlamına geliyor. Ayrıca ortalama olarak sadece yüzde 80 tüm hizmetler hiç ödendi. Çünkü bütçe genellikle çeyreğin sonundan çok önce tükenir.
Sonuç randevu sorunları, aşırı kalabalık bekleme salonları ve sonsuz bekleme listeleridir.
Randevu sorunları, kalabalık bekleme salonları ve uzun bekleme listeleri, daha da kötüsü, sürekli yeni bürokratik düzenlemelerle karakterize edilen bu berbat sistemin sonucudur. Ortalama olarak doktorlar insanlar üzerinde değil dosyalar üzerinde 61 gün çalışıyor. Sağlık sigortası şirketleri tek başına doktorlardan çok küçük miktarlar için fazla ücret talep ediyor. Doktorların daha sonra reçete ettikleri ilacın gerekli olduğunu kanıtlamaları gerekir. Bu güvensizliğin hiçbir faydası yoktur, ancak her iki tarafa da zaman ve para kaybettirir.
Bütün bunlar, yaşamı uzatan, ancak insanları giderek daha az iyileştiren ve bunun sonucunda da yaşamlarının son bölümünde yoğun tıbbi bakıma ihtiyaç duyan tıbbın Haberin Detaylarıında gerçekleşiyor. Tüm bunları mümkün kılacağının sözünü insanlara veren ve onlardan hiçbir şey beklemeyen bir bakan, varlığının devamı kendisine emanet edilen sağlık sistemine karşı hiçbir sorumluluktan yoksundur.