Vitra
New member
BABALAR VE OĞULLARI ‘Yüreğindeki bütün sevgiyi okuldaki öğrencilerine tüketiyordun. Akşam meskene geldiğinde bize hiçbir şey kalmıyordu.. Okuldaki öğrencilerini, dağdaki çobanı, mezradaki hanımı bizden daha fazlaca seviyordun Baba. Nazım Hikmet hayranıydın. Adımı Piraye koydun. Abimin ismi Mehmed. ülkülerinin üzerine kurdun her şeyini… Çocukken geçirdiğim hastalığı hiçe saydın. Zira o günlerde okulundaki çocuklarının karnesi daha değerliydi. Ve çocukluğumda ilgilenmediğin hastalığımdan dolayı artık kızın çocuk sahibi olamayacak.’’
Kız, sinemanın en can alıcı sahnesinde babasına ortasında biriken tüm düş kırıklıklarını döker…
Son kelamını söyleyerek de babasını kaskatı keser..
‘’Biliyor musun baba? Senin kadar ben de seviyorum çocukları.. Hiç olmayacak çocuklarımı’’
Yavuz Turgul’un yönettiği Şener Şen’in başrol oynadığı Gönül Yarası sineması sinema tarihimizin baş yapıtlarından. Sinemada Nazım idealist bir öğretmen. Dedesi istiklal madalyalı. Babası vatansever bir adam.. Kendisini Anadolunun en ücra coğrafyalarında çocukları yetiştirmeye adamış. Karşı koyamadığı düşlerinin peşinden savrulan öğretmen karısını, kızını ve oğlunu öylesine ihmal etmiş ki sonunda terkediyorlar Nazım’ı..
Bütün çocukların babası, dostu, öğretmeni olan Nazım bir türlü ailesinin babası olamamış..
Tıpkı Franz Beckenbauer üzere.. Öğretmen Nazım ile Franz’ın ortak bir bahtı var..
1960’lı senelerla birlikte dünya futboluna damga vuran Franz Beckenbauer 2000’li senelera kadar bir kasırga üzere yeşil alanlarda esiyordu. Hem futbolcu birebir vakitte teknik adam sıfatıyla.. Futbolcuğunun birinci senelerında Bayern Münih’le muvaffakiyetten muvaffakiyete koşuyordu.
Çok genç yaşta evlendi. 3 çocuğu oldu.. Stephan, Thomas, Michael..
İdman ve maçlardan arta kalan vakit içinderında reklam sinemalarında uzunluk gösteriyor. Müzik üretimlerinde müzikçi oluyor, dizilerde rol alıyordu. 3 çocuğu ve eşi Franz’ı yalnızca televizyon ve gazetelerde görüyordu. halbuki onları görmek için neler vermezlerdi ki.. O periyotlarda dünyanın en görkemli futbolculardan bir tanesiydi fakat ailesi ona hasretti.. yıllar geçiyor Franz kupa üstüne kupa kaldırıyordu..
4 Bundesliga, 4 Almaya Kupası, 3 UEFA Şampiyonlar Ligi, 1 Kıtalararası Kupa, 1 de UEFA Kupa Galipleri Kupası kazandı.. ABD’de Cosmos ile 3 kere kupa kaldırdı. tekrar Almanya’ya döndü Hamburg’la da büyük başarılara imza attı.
DÜNYANIN KAİSER’İYDİ LAKİN AİLESİNİN HİÇBİR ŞEYİ..
hayatı futbol olmuştu Franz’ın. Bu gezegenin tanıdığı birinci ön liberoydu.. Top fazlaca yakışırdı 1.82’lik kadife ayağa… Beckenbauer ileri çıkışlarındaki hünerle izleyeni mest ederdi. Topla dümdüz kaleye iner. Pas verir. Top ona gelene kadar topsuz biraz daha ilerler. Top yeniden ona gelir, biraz daha ilerler. Bir ver-kaç ve top bir daha geldiğinde ya şut konumunda, ya da kaleciyle karşı karşıyadır..
Dünya imparatoru, Kaiser’i selamlıyordu.
Ulusal Grupla da zafer üstüne zafer kazanıyordu.. 1972’de Avrupa Şampiyonu, 74’te Dünya Şampiyonu olan Batı Almanya’nın yıldızıydı, Gerd Müller, Breitner, Sepp Maier, Vogts üzere büyük isimlerle..
Futbolu bıraktı. Ailesi, çocukları babalarına kavuşacağını düşünüyordu. Ancak Franz bu defa de Teknik adam olarak çıktı sahneye.. Alman Ulusal Takımı’yla 86’da Maradona’nın Arjantin’ine kaybetti fakat 4 yıl daha sonra o Maradona’ya göz yaşı döktürerek kupa kazandı. O Brezilya’lı Zagallo ile bir arada hem futbolcu tıpkı vakitte teknik yönetici olarak Dünya şampiyonu olan iki isimden bir tanesiydi.
Ve acı olan o kupa kaldırdıkça bir konutta tahminen de televizyonlar kapatılıyordu.. Onun bitmek bilmeyen her zaferi en optimist tanımlamayla ailesinde hızları asıyordu.. Üç çocuk ve bir bayan yüzünü goremedikleri Beckenbauer’den gönül olarak uzaklaşıyordu, havaya kalkan her kupada..
O dünyanın Kaiser’i, Beckenbauer’i; ailesinin ise hiç bir şeyiydi.
‘BABAMI GÖREMİYORDUK ZİRA DAHA KAZANACAĞI KUPALAR VARDI!’
Teknik adamlıktan daha sonra Almanya Futbol Federasyonu, UEFA ve FIFA’da en faal haliyle vazifeler alıyordu. O denli olunca ailenin hasreti bir daha bitmiyordu babalarına.. Çocukları büyüyordu lakin Franz ne onların diploma merasiminde yer alıyor ne de başladıkları işlerle ilgileniyordu.. Thomas iş dünyasına atıldı. Michael Psikiyatr oldu. Stephan ise babasının yolundan gitti.. Fakat o dev soyadın altında ezildi ve 28 yaşında da sakatlanarak futbolu bıraktı..
‘’Futbol okuluna giderken, babaları futboldan anlamayan çocukların babası bile her idmana gelirdi ancak benim babam bir dünya yıldızı bulunmasına karşın neredeyse hiç gelmedi benim antrenmanlarıma. Zira onun daha havaya kaldıracağı kupaları vardı.. Onun için babamı hiç bir vakit affetmeyeceğim’’ diyordu anılarında Stephan..
Son olarak bir büyük zafere daha imza atan Franz Beckenbauer ülkesi Almaya’nın dünya şampiyonasına mesken sahibi olmasında büyük rol oynadı. Daima alanda kazanan adam bu sefer masada kazanmıştı..
Bu onun son zaferiydi ve 2006 Dünya Kupası’ndan daha sonra tarafını ailesine çevirdi.. halbuki artık kendisi 60 yaşında çocukları da 30’lu yaşların üzerindeydi. Çok gecikmişti imparator…
40’LI YAŞLARDAKİ OĞLUYLA FAKAT 60’INDA TANIŞTI
Muvaffakiyetten muvaffakiyete koşup kazandıkça ailesini kaybettiğini farketti, bütünüyle konuta döndüğünde.. Babalarından uzaklaşmış 3 çocukla kaynaşması gereken bir babayı sıkıntı günler bekliyordu.
Kaiser yani imparator bununla birlikte bir ‘baba’ olduğunu anımsadı.. Sevmesi gereken, bağrına basması gereken çocuklarını nihayet hatırladı.
Gözlerinin içine bakmaya karar verdiği büyük oğlu Stephan’ın amansız bir hastalığa yakalandığını işte tam da bu süreçte öğrendi.. Hayat birinci kere Franz’ı diz çökmeye davet ediyordu. Yeşil alanlarda şimdiye kadar neler yaptıysa artık oğlu Stephan için yapmak üzere kolları sıvadı..
43 yaşındaki oğlunu dünyanın en ünlü hekimlerine götürmek üzere planlar yaptı.. Yanından ayrılmadı Stephan’ın.. ABD, Fransa, İtalya, Çek Cumhuriyeti.. Her yere yan yana gitti oğluyla.. Derman aradı ona. Birinci defa şakalaşıp, komiklikler yapıyordu en büyük oğluna.. 40 yıl daha sonra da olsa oğluyla tanışıyordu Franz Beckenbauer..
‘EN ÇOK DA HAVAYA KALDIRDIĞIN KUPALARI KISKANDIM’
Stephan babasına kavuşmuştur ancak hastane koridorlarında merdiven çıkarken nefesi kesilen biridir artık. Korkuluklardan takviye alıp durduğunda, koluna giren ve buğulu gözlerle kendisini bekleyen babasına bakıp kesinlikle,
‘’Senin en çok da havaya kaldırdığın kupaları kıskandım.. Zira sen beni havaya kaldıracağın vakit içinderda kupaları kaldırdın, hiç yanımda olmadın. Onun için hiç sevmedim senin kupaları.. halbuki beni de ortaya sıkıştırabilirdin. Onlar seni benden aldı babacığım’’ demiştir, kesik bir sesle.
KISER, KUPALARLA DOLU MÜZESINE OGLUNUN BU ÇARESİZ BAKIŞINI DA EKLEYECEKTI..
Stephan, öteki iki kardeşi üzere çocukluğunda ve gençlik senelerında yanında aradığı baba kokusunu lakin ağır bir hastalığa yakalanınca almaya başladı.. O koku da hastanenin kasvetli, kekremsi kokusuna karışıp gidiyordu. Beynindeki tümörün bütün tuzakları da gayreti..
‘ASLA DÜZGÜN BİR BABA OLAMADIM’
3 yıl Franz’la doya doya başbaşa kalan Stephan babasını affetmiştir tahminen de.. Ancak Beckenbauer kendisini hiç affetmedi.
‘’Ben asla bir düzgün baba olamadım. Çocuklarımı hayli ihmal ettim’’ itirafı tam da o günlerde geldi.
Ve hastalıkla yapılan savaşı kaybetti Kaiser.. hayatı daima kazanmakla geçen Beckenbauer birinci kere kaybediyordu.. Brezilya, Hollanda, Arjantin, İtalya, Fransa.. Hepsini dize getirmişti.. PSİNİ YENMİŞTİ.. 1974 DK’da Cruyff’u 1990’da Maradonayı nasıl da ağlatmıtı.. Dino Zoff, Platini, Sokrates, Pele.. Hepsine karşı kazanan adam bu sefer yenildi. Diz çöktü yazgının karşısında. Hayat onu evlat acısyla başbaşa bıraktı. ‘’Kaybedenler Kulübüne beğenilen geldin İmparator’’ dedi.
Geride görkemli bir şöhret, kupa kaldırmaktan yorulan kollar, ihtişam dolu bir hayat ve tarifsiz bir acı kaldı.
Franz Beckenbauer’in 73 yıllık hayatının kendisi ismine hatırda kalan tek gerçeği hangisi sanki? Daima kazandıkları mı yoksa tek hezimeti mi? Geçtiğimiz yıllarde bir haber vardı Alman gazetelerinde.. ‘Franz Beckenbauer’in yalnızlığı’ diye.. kimselerle konuşmuyormuş, köşesine çekilmiş..
Arjantinli muharrir Jorge Borges diyor ya,
‘’bir daha başlasaydım hayata fazlaca az şeyi ciddiyetle yapardım, dondurma yerdim doyasıya ve daha az bezelye.’’
şüphesiz ki Franz da bir daha başlasaydı hayata doyasıya dondurma yerdi çocukluğundaki Stephan, Thomas ve Michael ve daha sonraki eşinden olan çocuklarıyla..
Nazım Hikmet bir şiirinde vatan hasretini dindirmek için işi ruhunu şeytana satmaya kadar gdolayır..
Der ki.. ‘’…Ne altın istiyorum ondan, ne bilim ne de gençlik
Hasretlik canıma yetti, pes..
Beni İstanbul’uma götürsün 1 saatlik..
Franz Beckenbauer de 1 saatliğine bile olsa oğlu Stephan’la başbaşa vakit geçirmek için nelerini vermez ki..
tıpkı vakitte en başta futbolcu olarak 72 Avrupa, 74 Dünya, Teknik adam olarak da 90 Dünya Şampiyonluğu, Bayern, Cosmos ve Hamburg ile kazanılan ve havaya kaldırılan onlarca kupayı gözden çıkarmaz mı?..
Oğullar babaları can konutundan vurur.. Bu dünyadan vakitsiz göçerse..
Kız, sinemanın en can alıcı sahnesinde babasına ortasında biriken tüm düş kırıklıklarını döker…
Son kelamını söyleyerek de babasını kaskatı keser..
‘’Biliyor musun baba? Senin kadar ben de seviyorum çocukları.. Hiç olmayacak çocuklarımı’’
Yavuz Turgul’un yönettiği Şener Şen’in başrol oynadığı Gönül Yarası sineması sinema tarihimizin baş yapıtlarından. Sinemada Nazım idealist bir öğretmen. Dedesi istiklal madalyalı. Babası vatansever bir adam.. Kendisini Anadolunun en ücra coğrafyalarında çocukları yetiştirmeye adamış. Karşı koyamadığı düşlerinin peşinden savrulan öğretmen karısını, kızını ve oğlunu öylesine ihmal etmiş ki sonunda terkediyorlar Nazım’ı..
Bütün çocukların babası, dostu, öğretmeni olan Nazım bir türlü ailesinin babası olamamış..
Tıpkı Franz Beckenbauer üzere.. Öğretmen Nazım ile Franz’ın ortak bir bahtı var..
1960’lı senelerla birlikte dünya futboluna damga vuran Franz Beckenbauer 2000’li senelera kadar bir kasırga üzere yeşil alanlarda esiyordu. Hem futbolcu birebir vakitte teknik adam sıfatıyla.. Futbolcuğunun birinci senelerında Bayern Münih’le muvaffakiyetten muvaffakiyete koşuyordu.
Çok genç yaşta evlendi. 3 çocuğu oldu.. Stephan, Thomas, Michael..
İdman ve maçlardan arta kalan vakit içinderında reklam sinemalarında uzunluk gösteriyor. Müzik üretimlerinde müzikçi oluyor, dizilerde rol alıyordu. 3 çocuğu ve eşi Franz’ı yalnızca televizyon ve gazetelerde görüyordu. halbuki onları görmek için neler vermezlerdi ki.. O periyotlarda dünyanın en görkemli futbolculardan bir tanesiydi fakat ailesi ona hasretti.. yıllar geçiyor Franz kupa üstüne kupa kaldırıyordu..
4 Bundesliga, 4 Almaya Kupası, 3 UEFA Şampiyonlar Ligi, 1 Kıtalararası Kupa, 1 de UEFA Kupa Galipleri Kupası kazandı.. ABD’de Cosmos ile 3 kere kupa kaldırdı. tekrar Almanya’ya döndü Hamburg’la da büyük başarılara imza attı.
DÜNYANIN KAİSER’İYDİ LAKİN AİLESİNİN HİÇBİR ŞEYİ..
hayatı futbol olmuştu Franz’ın. Bu gezegenin tanıdığı birinci ön liberoydu.. Top fazlaca yakışırdı 1.82’lik kadife ayağa… Beckenbauer ileri çıkışlarındaki hünerle izleyeni mest ederdi. Topla dümdüz kaleye iner. Pas verir. Top ona gelene kadar topsuz biraz daha ilerler. Top yeniden ona gelir, biraz daha ilerler. Bir ver-kaç ve top bir daha geldiğinde ya şut konumunda, ya da kaleciyle karşı karşıyadır..
Dünya imparatoru, Kaiser’i selamlıyordu.
Ulusal Grupla da zafer üstüne zafer kazanıyordu.. 1972’de Avrupa Şampiyonu, 74’te Dünya Şampiyonu olan Batı Almanya’nın yıldızıydı, Gerd Müller, Breitner, Sepp Maier, Vogts üzere büyük isimlerle..
Futbolu bıraktı. Ailesi, çocukları babalarına kavuşacağını düşünüyordu. Ancak Franz bu defa de Teknik adam olarak çıktı sahneye.. Alman Ulusal Takımı’yla 86’da Maradona’nın Arjantin’ine kaybetti fakat 4 yıl daha sonra o Maradona’ya göz yaşı döktürerek kupa kazandı. O Brezilya’lı Zagallo ile bir arada hem futbolcu tıpkı vakitte teknik yönetici olarak Dünya şampiyonu olan iki isimden bir tanesiydi.
Ve acı olan o kupa kaldırdıkça bir konutta tahminen de televizyonlar kapatılıyordu.. Onun bitmek bilmeyen her zaferi en optimist tanımlamayla ailesinde hızları asıyordu.. Üç çocuk ve bir bayan yüzünü goremedikleri Beckenbauer’den gönül olarak uzaklaşıyordu, havaya kalkan her kupada..
O dünyanın Kaiser’i, Beckenbauer’i; ailesinin ise hiç bir şeyiydi.
‘BABAMI GÖREMİYORDUK ZİRA DAHA KAZANACAĞI KUPALAR VARDI!’
Teknik adamlıktan daha sonra Almanya Futbol Federasyonu, UEFA ve FIFA’da en faal haliyle vazifeler alıyordu. O denli olunca ailenin hasreti bir daha bitmiyordu babalarına.. Çocukları büyüyordu lakin Franz ne onların diploma merasiminde yer alıyor ne de başladıkları işlerle ilgileniyordu.. Thomas iş dünyasına atıldı. Michael Psikiyatr oldu. Stephan ise babasının yolundan gitti.. Fakat o dev soyadın altında ezildi ve 28 yaşında da sakatlanarak futbolu bıraktı..
‘’Futbol okuluna giderken, babaları futboldan anlamayan çocukların babası bile her idmana gelirdi ancak benim babam bir dünya yıldızı bulunmasına karşın neredeyse hiç gelmedi benim antrenmanlarıma. Zira onun daha havaya kaldıracağı kupaları vardı.. Onun için babamı hiç bir vakit affetmeyeceğim’’ diyordu anılarında Stephan..
Son olarak bir büyük zafere daha imza atan Franz Beckenbauer ülkesi Almaya’nın dünya şampiyonasına mesken sahibi olmasında büyük rol oynadı. Daima alanda kazanan adam bu sefer masada kazanmıştı..
Bu onun son zaferiydi ve 2006 Dünya Kupası’ndan daha sonra tarafını ailesine çevirdi.. halbuki artık kendisi 60 yaşında çocukları da 30’lu yaşların üzerindeydi. Çok gecikmişti imparator…
40’LI YAŞLARDAKİ OĞLUYLA FAKAT 60’INDA TANIŞTI
Muvaffakiyetten muvaffakiyete koşup kazandıkça ailesini kaybettiğini farketti, bütünüyle konuta döndüğünde.. Babalarından uzaklaşmış 3 çocukla kaynaşması gereken bir babayı sıkıntı günler bekliyordu.
Kaiser yani imparator bununla birlikte bir ‘baba’ olduğunu anımsadı.. Sevmesi gereken, bağrına basması gereken çocuklarını nihayet hatırladı.
Gözlerinin içine bakmaya karar verdiği büyük oğlu Stephan’ın amansız bir hastalığa yakalandığını işte tam da bu süreçte öğrendi.. Hayat birinci kere Franz’ı diz çökmeye davet ediyordu. Yeşil alanlarda şimdiye kadar neler yaptıysa artık oğlu Stephan için yapmak üzere kolları sıvadı..
43 yaşındaki oğlunu dünyanın en ünlü hekimlerine götürmek üzere planlar yaptı.. Yanından ayrılmadı Stephan’ın.. ABD, Fransa, İtalya, Çek Cumhuriyeti.. Her yere yan yana gitti oğluyla.. Derman aradı ona. Birinci defa şakalaşıp, komiklikler yapıyordu en büyük oğluna.. 40 yıl daha sonra da olsa oğluyla tanışıyordu Franz Beckenbauer..
‘EN ÇOK DA HAVAYA KALDIRDIĞIN KUPALARI KISKANDIM’
Stephan babasına kavuşmuştur ancak hastane koridorlarında merdiven çıkarken nefesi kesilen biridir artık. Korkuluklardan takviye alıp durduğunda, koluna giren ve buğulu gözlerle kendisini bekleyen babasına bakıp kesinlikle,
‘’Senin en çok da havaya kaldırdığın kupaları kıskandım.. Zira sen beni havaya kaldıracağın vakit içinderda kupaları kaldırdın, hiç yanımda olmadın. Onun için hiç sevmedim senin kupaları.. halbuki beni de ortaya sıkıştırabilirdin. Onlar seni benden aldı babacığım’’ demiştir, kesik bir sesle.
KISER, KUPALARLA DOLU MÜZESINE OGLUNUN BU ÇARESİZ BAKIŞINI DA EKLEYECEKTI..
Stephan, öteki iki kardeşi üzere çocukluğunda ve gençlik senelerında yanında aradığı baba kokusunu lakin ağır bir hastalığa yakalanınca almaya başladı.. O koku da hastanenin kasvetli, kekremsi kokusuna karışıp gidiyordu. Beynindeki tümörün bütün tuzakları da gayreti..
‘ASLA DÜZGÜN BİR BABA OLAMADIM’
3 yıl Franz’la doya doya başbaşa kalan Stephan babasını affetmiştir tahminen de.. Ancak Beckenbauer kendisini hiç affetmedi.
‘’Ben asla bir düzgün baba olamadım. Çocuklarımı hayli ihmal ettim’’ itirafı tam da o günlerde geldi.
Ve hastalıkla yapılan savaşı kaybetti Kaiser.. hayatı daima kazanmakla geçen Beckenbauer birinci kere kaybediyordu.. Brezilya, Hollanda, Arjantin, İtalya, Fransa.. Hepsini dize getirmişti.. PSİNİ YENMİŞTİ.. 1974 DK’da Cruyff’u 1990’da Maradonayı nasıl da ağlatmıtı.. Dino Zoff, Platini, Sokrates, Pele.. Hepsine karşı kazanan adam bu sefer yenildi. Diz çöktü yazgının karşısında. Hayat onu evlat acısyla başbaşa bıraktı. ‘’Kaybedenler Kulübüne beğenilen geldin İmparator’’ dedi.
Geride görkemli bir şöhret, kupa kaldırmaktan yorulan kollar, ihtişam dolu bir hayat ve tarifsiz bir acı kaldı.
Franz Beckenbauer’in 73 yıllık hayatının kendisi ismine hatırda kalan tek gerçeği hangisi sanki? Daima kazandıkları mı yoksa tek hezimeti mi? Geçtiğimiz yıllarde bir haber vardı Alman gazetelerinde.. ‘Franz Beckenbauer’in yalnızlığı’ diye.. kimselerle konuşmuyormuş, köşesine çekilmiş..
Arjantinli muharrir Jorge Borges diyor ya,
‘’bir daha başlasaydım hayata fazlaca az şeyi ciddiyetle yapardım, dondurma yerdim doyasıya ve daha az bezelye.’’
şüphesiz ki Franz da bir daha başlasaydı hayata doyasıya dondurma yerdi çocukluğundaki Stephan, Thomas ve Michael ve daha sonraki eşinden olan çocuklarıyla..
Nazım Hikmet bir şiirinde vatan hasretini dindirmek için işi ruhunu şeytana satmaya kadar gdolayır..
Der ki.. ‘’…Ne altın istiyorum ondan, ne bilim ne de gençlik
Hasretlik canıma yetti, pes..
Beni İstanbul’uma götürsün 1 saatlik..
Franz Beckenbauer de 1 saatliğine bile olsa oğlu Stephan’la başbaşa vakit geçirmek için nelerini vermez ki..
tıpkı vakitte en başta futbolcu olarak 72 Avrupa, 74 Dünya, Teknik adam olarak da 90 Dünya Şampiyonluğu, Bayern, Cosmos ve Hamburg ile kazanılan ve havaya kaldırılan onlarca kupayı gözden çıkarmaz mı?..
Oğullar babaları can konutundan vurur.. Bu dünyadan vakitsiz göçerse..