Anti-Erdoğanizmi aşmak için

Vitra

New member
Anti-Erdoğanizmi aşmak için Türkiye’de bugün toplumsal tabandaki en kuvvetli cereyan “anti-Erdoğanizm”dir ve bu aykırılık hali, neredeyse kendisi kadar kuvvetli olan bir siyasal değişim dileğiyle iç içe geçmiştir.
Anti-Erdoğanizmi rastgele bir muhalif küme, parti, örgüt ya da “dış güç” yaratmamıştır. Anti-Erdoğanizm, bizatihi AKP Genel Lideri ve Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın yıllardır izleye geldiği siyasetin yapıtıdır.
Bu siyasetin ve kendi tabanındaki karşılığının ismi “Erdoğanizm”dir. Türkiye’yi bugün ortasında bulunduğu tam teşekküllü sistem krizine Erdoğanizm sürüklemiştir.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, bundan daha sonra ne yaparsa yapsın “Anti-Erdoğanizm”i aşamayacaktır. 2010’dan bu yana adeta “yakıp yıkarak” yol alan Erdoğanizm, niye olduğu tam teşekküllü krizden Türkiye’yi iktidarda kalarak çıkarmanın çabucak tüm imkanlarını kendi elleriyle yok etmiş bulunuyor.
Türkiye’ye, çözümsüzlük batağında ve krizler ortasında debelendiği bir geleceği vaat etmek de imkânsız, zira artık Erdoğanizmin toplumdaki değişim talebine karşı uzunca bir süre direnmek için kâfi siyasi sermayesi yok.
Erdoğanizm özetle şunları yaparak kendisini çıkmaza soktu ve “Anti-Erdoğanizm”i üretti: Eski ortağı Fethullahçı örgütün 2016’daki başarısız darbe teşebbüsünü fırsat bilen iktidarın Türkiye’ye dayattığı ucube siyasi sistem, süreklilik arz eden bir ekonomik kriz üretti. Türk Lirası’nın 2018 yazındaki ani bedel kaybı ile başlayan kriz dalgalı bir seyir izlerken Türkiye artan işsizlik, hayat pahalılığı, enflasyon ve yoksullukla karşı karşıya. Ülke tarihinde birinci sefer bir iktidar ekonomik krizden çıkış için somut, kapsamlı ve inanç veren bir program sunmaktan aciz görünüyor ve bu hal üç yıldır sürüyor.
Gelir dağılımındaki adaletsizliğin derinleştiği Türkiye’de, iktidarın büyük ve küçük mensuplarının ve kamu kaynaklarından beslenen, iktidara bağlı tufeyli grubunun hayatlarındaki kaynağı müphem şatafat ve çok lüks, medya özgürlüğü olmasa bile halk tarafınca fark edilmekte ve bu incitici çelişki “Anti-Erdoğanizm”i beslemektedir.
Erdoğanizm, iktisatta hür rekabeti ve teşebbüs özgürlüğünü gücü yettiği oranda ortadan kaldırmıştır. Yerine konan, çarpık, adaletsiz ve keyfi bir kumanda ekonomisidir.
Bu dejenere nizam bir tarafta iktidarın oligarklarını, öteki tarafta da bu küçük azınlıkla kıyaslanamayacak kadar büyük bir mağdurlar kesitini yarattı.
Erdoğanizm, Fethullahçı örgütün kendisine karşı düzenlediği 17-25 Aralık 2013 operasyonlarından itibaren, bekası için devayı fevkaladelük halini daima kılmakta gördü ve bu hedefle hukuku ve anayasayı askıya aldı. “fevkaladelük hali” Fethullahçı örgütün 2016’daki darbe teşebbüsünden daha sonra bir “müesses nizam”a dönüştürülmek istendi.
Medya özgürlüğü alabildiğine budandı. Anayasal hak olan niyet ve toplanma özgürlüğü neredeyse kullanılamaz hale getirildi.
İktidarı rahatsız eden her türlü tenkit, “darbecilik”, “hainlik” ve “bölücülük”le eş tutuldu ve kovuşturmaya uğratıldı.
Demokrasinin şayet olmazsa olmazı siyasal muhalefet adeta şeytanlaştırıldı. Sanat ve sanatkarlar baskı altına alındılar.
İnsanların çeşitli biçimlerde farklı olma ve farklılıklarını yaşama hakları inkâr edildi.
Ömür üsluplarına küstahça müdahale edildi ve “kasaba muhafazakârlığı” bir norm olarak tüm topluma dayatılmak istendi.
Bütün bunların yapılması için de yargı bir silah olarak kullanıldı.
Mustafa Kemal Atatürk’ün mirasının silinmek istenmesi, bayan haklarında ve eşitlikte geriye gidiş, laiklik başta olmak üzere cumhuriyetçi bedellerden sistemli halde uzaklaşılması, birtakım kesitlerde esasen var olan Erdoğan aykırılığını daha da güçlendirdi.
Ezcümle, olağana yakın bir ülkede yaşama isteğinin haksız ve yapay münasebetlerle reddi, geniş toplum kesitlerinde anti-Erdoğanizm tepkisinin doğarak kök tutmasına niye olmuştur.
Mamafih, tabandaki bu anti-Erdoğanizm siyasal değişim talebiyle bir arada bugün muhalefeti bir korse üzere ittifak çerçevesi ortasında tutmaya hizmet etse de Türkiye’nin demokrasi amacı açısından sakıncalıdır.
Mottosu “Erdoğan gitsin de kim gelirse gelsin” olan bir “anti-Erdoğanizm” sonunda “Erdoğansız Erdoğanizm”e hizmet edebilir diye korkarım.
Erdoğan iktidarı, evet, bir tek adam rejimi ancak Erdoğan’dan ibaret değil. Devleti ele geçirmiş, halktan toplanan vergilerden oluşan kamu kaynaklarını dilediği üzere, Meclis’e hesap vermeden dağıtmış ve kullanmış büyükçe bir maddi menfaat ağı… Bekasını demokrasi ve hukukun yokluğuna borçlu olan bu zümre sisteminin bürokrasi ortasında de kuvvetli ortakları var.
Bu niçinle, Türkiye’nin meselesinin bir şahıstan öte o şahsın ismiyle anılan bir sistem olduğu kabul edilmelidir.
Geniş bir toplum kesitinin zihnindeki anti-Erdoğanizm tezahürü, Türkiye’nin tüm probleminin Erdoğan’ın şahsına indirgenmesi ve Erdoğan’ın siyaset sahnesinden çekilmesiyle her şeyin düzeleceğinin sanılması olabilir mi? O denli ise bu anlayış bir sistem olarak Erdoğanizmin ya da sistemin kuvvetli ögelerinin demokrasi ve hukukun hisözüne siyasi ömürlerini uzatmasına fırsat sunabilir.
Bu ihtimallerin ortadan kaldırılması için toplumsal muhalefetteki en kuvvetli cereyan olan anti-Erdoğanizmin şimdiden aşılması gerekiyor. Bunu başaracak olan da siyasal muhalefetten diğeri değil.
Siyasal muhalefet, ya da somut sözüyle Millet İttifakı toplumdaki değişim talebini şahıs değişikliğinden alıp rejim değişikliği eksenine taşımadıkça potansiyel demokrasi pürüzü olan anti-Erdoğanizm nötralize edilemez.
Millet İttifakı’nın, güçlendirilmiş parlamenter demokrasi, hukuk devleti, laiklik ve barışçı dış politikayı hedefleyen bir ortak program açıklayarak siyasi telaffuzunu bu doğrultuda biçimlendirmesi “Erdoğansız Erdoğanizm” tehlikesinin savuşturulması için de gerekiyor.
 
Üst