A
admin
Guest
Gonca Kocabaş – Milliyet.com.tr
Merhaba, 2 yıldır yollardasınız ve dünyayı geziyorsunuz. Bize anlatır mısınız Derya Deniz kimdir?
Derya Deniz dağların gerisinin merakıyla yola çıkan, “Artık gidip ülkelerin hoş yerlerini görmek istemiyorum, meskenleri nasıl, nasıl hayatları var” diyen, “Ben gittiğim ülkelerin köylerine bile gidip o insanların konutlarında kalacağım, onlar nasıl yaşıyorsa ben de o denli yaşayacağım “diyen biri. Nasuh Mahruki “Kendi Everest’inize tırmanın” demişti, işte ben de kendi onu yapıyorum.
bu biçimde bir dünya cinsine nasıl karar verdiniz ve hazırlandınız? Öncesinde nasıl bir hayatınız vardı?
14 yaşımda Kıbrıs’a, 17 yaşımda da Moğolistan’a gittim. Aslında her şey bu biçimde başladı aslında. Bademciklerimiz şişer, hastalanırız diye Türkiye’de yalnızca yazın dondurma yeriz, kışın dolaplar bile kaldırılır. Bir de daima atlet giyeriz -ben hiç giymedim, daima rahatsızlık verirdi ancak annem hudut olurdu giymememe-, Moğolistan’a bir gittim eksi 40 derece!
Sokakta bir anne, 4 yaşlarında bir çocuk, kucağında 2 yaşlarında öteki çocuk dondurma yiyorlar! Başımı bir çevirdim, herkes yiyor! Bu ortada hava sıcaklığı -40! “Hani hasta olacaktık” diye diye yürüdüm. daha sonra Moğol arkadaşlarım oldu, atlet giymeyi bırakın, atlet diye bir şey bilmiyorlar. “Nasıl yani? Hani teri emecekti, hani hasta olmayacaktık!” diye söylenerek bir vakit da o denli geçti.
Anne, baba, her bir çocuk 10-12 yaşında bile olsa meskende çamaşırını kendi yıkıyor. Anne her şeye koşmuyor. Konutlarda halı yok, var lakin duvarda, yerde değil. Hayat öbür akıyor burada. 17 yaşında çocuğum daha aslında ancak bu biçimde anladım ki hayat her yerde bizdeki üzere değil. İşte benim bunu görmem gerekliydi ve görüyorum şu an.
Türkiye’de kıymetli bir öğretmendim. Yani aylık yaklaşık 30 bin TL kazanıyordum. Okul müdürü, memleketler arası sınıflar koordinatörü ve öğretmendim. Beni değerli yapan şey, Finlandiya eğitim sistemini öğrenmek için 5 defa Finlandiya’ya gitmemdi. Derslerini izledim, atölyelerine katildim. Helsinki Üniversitesi’ndeki dersleri gözlemledim. Okul öncesi derslere katıldım ve bunları öğrenmek için epey para harcadım.
Akabinde da Türkiye’ye dönüp Finlandiya eğitim sistemi ve kendi metotlarımı harmanlayarak bir program geliştirdim. Ortaya çıkan sonuçta 4-5 yaşındaki çocuklar 6 ay ortasında yabancı ülkede eğitim almış üzere İngilizce konuşabiliyorlardı. Cümle kurmak falan değil, tam manasıyla konuşmaktan bahsediyorum. İşte bu Derya Deniz sistemim beni kıymetli yapmıştı. daha sonra her şeyimi sattım ve yola çıktım. Artık yalnızca bir çantam, iki yıldır giydiğim tıpkı kıyafetlerim, 20 kiloya sığdırdığım bir hayatım var.
Şu anda hangi ülkedesiniz? Geçiminizi nasıl sağlıyorsunuz?
Şu anda Amerika’dayım, Meksika’da param bitince bir mucize oldu ve buraya gelip para kazanmaya başladım. Babası Türk, annesi Koreli 4 yaşındaki ABD’li bir çocuğa meskende eğitim veriyorum.
Size en hayli sorulan sorulardan biri sanırım lisan konusu. Nasıl bu kadar epey lisan konuşabiliyorsunuz?
Gittiğim ülkelerde halkla yaşadığım için sokakta öğreniyorum. Zira birincisi gittiğim ülkelerde uzun kalıyorum, 5-6 ay yaşıyorum. örneğin İngilizceyi bir köşeye koyup, onlarla onların lisanında konuşmak epey keyifli ve itibarlı geliyor bana. Kırık bir Türkçeyle sizinle konuşmaya çalışan bir yabancıyla tanıştığınızı düşünsenize! bu türlü konuşmaları, fazlaca sempatik geliyor. bu biçimde daha epey yardım edesiniz geliyor değil mi? İşte ben bunu Moğolistan’da keşfettim.
Çok düzgün Moğolca konuştuğum için arkadaşlarım herkesle tanıştırmak isterlerdi. Zira bu onlar için gururdu. Kilometrelerce öteden birinin gelip onların lisanını konuşuyor olması mükemmeldi. bu biçimde dedim ki kilit nokta işte bu. Benim lisanlara olan seyahatim o denli başladı. Bizde herkes lisan bilgisi öğrenir evvel. Zira birincisi yanılgı yapmaktan, rezil olmaktan utanırız. İkincisi lisanları konuşacak ortamımız yok. Ben eksik, yanlış konuşmaya odaklanmam. Türkçe de bile vakit zaman kusur yapıyoruz.
Ben yalnızca irtibata odaklanırım, o yüzden bağlantı kuracak kadar bile Arapça ve Farsça konuşabilirim. Sır daima şu: Ne kadar fazlaca maruz kalırsak o lisana kadar epey öğreniriz, lisan öğrenmek isteyenler o lisanla yaşamalılar. örneğin 2 yıldır telefonumda yalnızca 3-4 Türkçe var. Her ülkede, insanlara bu müzikleri öğretip, onunla dans ettiriyorum.
O lisanla yaşamak bu demek; amaç lisanda müzik dinlemek, okumalar yapmak, o lisanı ömrünüzün bir modülü haline getirmek epey kıymetli. İnsanların yaşayış formüllerini, kültürlerini öğrenmek için lisanlarını bir ölçü dahi olsa bilmem gerekiyor. Bir ülkeye gidip onlarla oturup kalkmadan, iki söz kendi lisanlarında konuşmadan bir ülkeyi gezmiş sayamıyorum kendimi.
Tipinizi nasıl planladınız? Şu anda bu programın hangi basamağındasınız?
Planlamadım. hayatımda plan yok, yola çıkmadan evvel “Hangi ülkeyi epeyce seversem istediğim kadar kalacağım, o kültürü yaşayacağım” demiştim, o denli oldu. Lakin rotam ya da planım yok. O an ne getirirse onu yaşıyorum. Aksi takdirde Afrika’dan Karayipler’e ve Küba’ya, Küba’dan tabanındaki ülkeler dururken en uzaktaki Arjantin’e geçmezdim. Lakin siz plan yapın, bu biçimde olunca param çabuk bitti.
Instagram hesabınızda ‘2 yıldır evsiz birinin hikayesi’ yazıyor. Nasıl bir ömrünüz var? Gittiğiniz ülkelerde konaklama ya da ulaşımınızı nasıl sağlıyorsunuz?
Evet, 2 yıldır evsizim. Gittiğim ülkelerde halkın konutunda kalıyorum, kimi vakit ‘couchsurfing’ (otel yerine tanıdıkların meskeninde kalma) konutlarında kalıyorum. kimi vakit sokakta birileriyle tanışıyorum ve onların meskenlerinde kalıyorum. örneğin Fas’ta bir kızla sokakta tanıştık. Onların köy meskeninde 2 ay boyunca kaldım. Köylülere İngilizce öğrettim. Ailenin kızı oldum, giderken eşyalarımı onlara bıraktım. Hâlâ beni Fas’a bekliyorlar. Bu anlattığım şu ortasında bulunduğumuz vakitte fazlaca tehlikeli üzere görünse de tek başına gezen bir bayan için, hoş beşerler daima var ve sanırım bana şu ana kadar daima hoş beşerler denk geldi. Ulaşım için de kimi vakit otostop çekiyorum, kimi vakit en uygun her neyse onu kullanıyorum.
Dünya tipi, evinizden 1 valizle çıkıp 10 gün bir ülkeyi ziyaret etmek üzere bir seyahat değil. Bu çeşide nasıl başladınız ve devamında da programınızı şekillendirdiniz? Aslında belirli bir program var mı yoksa spontane mi gelişiyor?
Değil evet, yani dönecek bir yuvam yok ya da genel olarak hiç bir şeyim yok. hiç bir vakit bir programım olmadı, ben yalnızca insanları ve hayatlarını, farklılıkları görmek için yola çıktım. Vikingler de bu merakla Vikingler olmuşlardı. Ragnar Lothbrok dağların arkasını merak etmeseydi hiç bir vakit öteki hayatların olduğunu. bilemeyeceklerdi. Beni sürükleyen de bu işte.
daha sonra ne olacak bilmiyorum, geleceğe dair planım yok. Bana daima, “Paran bitecek, daha sonra ne olacak? Ortada kalakalacaksın” dediklerinde “Yol her şeyi getirir” derdim. Meksika’da olan mucize, tam bu inancımın beden bulmuş haliydi.
Bir hafta evvel cebimde yalnızca 100 dolarım kalmıştı, bir hafta daha sonra aylık 4 bin dolar kazanmaya başlamıştım. Ben bu hayatta mucizelere inanırım. Kalbimiz bizim mabedimiz, onu hoş tutarsak hoş şeyler olduğuna, olacağına inananlardanım.
Şimdiye kadar kaç ülke gezdiniz? Bunlar içinde sizin en sevdiğiniz ülke ya da kent hangisiydi?
48 ülke oldu. Doğal hepsini bu iki yılda gezmedim. Zira gittiğim ülkelerde artık uzun kalıyorum, yaşıyorum. En sevdiğim ve kalbimi bıraktığım ülke Küba. Küba’ya gitmeden ve halkla yaşamadan, yalnızca turistik seyahat yaparak bu dediklerimi hissetmek biraz sıkıntı olur ancak Küba’da nefes alışınız bile farklılaşır.
Hayati bedelleri, cenneti, cehennemi, sevinci, coşkuyu, açısı Küba’da farklı yaşarsınız. Hiç aklımdan çıkmayan kent ise Aswan. Bu kentin üstüne peri tozu serpilmiştir. En zengininden en yoksuluna herkes huzur doludur. Bu huzur kente adımınızı atar atmaz sizi de içine alıverir. “Bir gün Aswan’a gidip en az bir yıl orda bayanlara ve çocuklara İngilizce öğreteceğim” diye kendime kelamım vardır yıllardır. Büyülenirsiniz.
Eminim fazlaca vardır ancak yollarda başınıza gelen en farklı şey neydi?
Pablo Escobar’in yeğeniyle Arjantin’de 4 ay yaşadım! Arjantin birinci olaydan daha sonra kapılarını bir anda kapattı ve 8 ay boyunca da hiç açmadı. Kimse sokağa çıkamazken “Soy Escobar” yani “Ben Escobar’ım” diye bana yiyecek ve kıyafet bulmak için o yasaklarda bile sokağa çıktı. Kışlığım yoktu ve donuyordum. Annesi annem oldu, o devir bize para gönderdi. “Senin sonsuz ve içten sevgin var, muhtaçlık duymuyorum artık” diyerek berbat alışkanlıklarını bıraktı. Annesi o yüzden beni hayli başka sever ve “Ben senin annenim, artık benim iki kızım var” der. bu biçimde bir defa daha anlamıştım ki bu hayatta her şey sevgiyle oluyor ve her acı sevgisizlikten geliyor.
Bu seyahate çıktığınız için hiç pişmanlık duydunuz mu? ‘Ben ne yapıyorum burada’ söylemiş olduğiniz bir an oldu mu?
İki yıldır elimde çamaşır yıkıyorum. kimi vakit Meksika’da ya da Arjantin’de ya da Küba’da leğene bakarak buldum kendimi: “Bu muydu dağların arkası? Bunu mu merak ettin? Al buyur dağların ardı” diye konuşurken bulduğum hayli oldu fakat yok, hiç pişman olmadım.
Dünya çeşidi diyoruz ancak güya siz bir cinste değil üzeresiniz. Yani aslında bu cinsin bir sonu yok. ‘Dünya tipimi tamamladım haydi artık konutuma döneyim’ sizden duyacağımız bir cümle değilmiş üzere. Siz ne düşünüyorsunuz?
Beni tanıyor üzere, konuştunuz! Yanlışsız, bunun sonu yok. Her ülkede en az 6 ay yaşıyorum. ötürüsıyla bütün dünyayı nasıl gezeceğim bu kendi gezme formumla bilmiyorum. Fakat her gittiğim yer konutum oluyor. Üç beş kıyafetim Meksika’da, koca bir çantam Fas’ta, birkaç kesim eşyam Arjantin’de, birkaç modül eşyam Paris’te. Hepsi güya meskenim…
Dünya çeşidi yapmak, ya da üniversiteden daha sonra Avrupa’yı gezmek isteyen gençlere neler önerirsiniz?
Avrupa epey kıymetli. Onun yerine Latin Amerika vizesiz, pasaportlarını alıp yola çıksınlar. İnsanları epey hoş, Avrupa’ya bakılırsa fazlaca daha ucuz ve harika varlıklı bir kültür var. Lütfen bir ölçü kendi kendilerine -kursa filan giderek değil-dil öğrensinler. Beşerlerle minicik kalbe dokunacak kadar sohbet edebilmek için öğrensinler. O minik bir cümleyle fazlaca hürmet görürler.
Öğretim yalnızca okulda olmuyor. Kendileri öğrensinler, merak etsinler, kendilerini eğitsinler. Gülümsesinler ve gördüklerini, olanı olduğu üzere kabul etmeyi, hürmet duymayı, “Elleriyle nasıl yiyorlar, iğrenç, böcek yenir mi?” üzere cümlelerden uzak durmayı öğrensinler. Biz o kültüre doğmuş olsaydık, biz de şu an piknikte çekirdek yemek yerine kızartılmış hamam böceği ya da çekirge yiyor olacaktık. “İğrenç” değil, “değişik” diyebilmek harika bir huzur getiriyor.
Lütfilk evvel kendilerini tanısınlar; Ne beni delirtiyor, ne beni geriyor, neye tahammül edemiyorum, neyi seviyorum, kuvvetli taraflarım ne, zayıf taraflarım ne bunları bulduktan daha sonra üstüne çalışsınlar. Yol size aklınızdan bile geçirmediğiniz binbir türlü şey getiriyor.
Kendimizi tanımazsak yol epeyce sıkıntı. Dünya çeşidi aslına bakarsan sıkıntı kendimizi tanımazsak çekilmez bir hale geliyor. En son ancak en değerlisi, okul biter bitmez Amerika’ya gelip 6 ay çalıştıktan iş hayatlarına o denli başlasınlar. Bu mevzu ve nasıl basitçe lisan öğrenilir hakkında Instagram’da bildiklerimi her vakit paylaşıyorum. Yardıma daima hazırım. Bir kişi değişirse, dünya değişir.
Merhaba, 2 yıldır yollardasınız ve dünyayı geziyorsunuz. Bize anlatır mısınız Derya Deniz kimdir?
Derya Deniz dağların gerisinin merakıyla yola çıkan, “Artık gidip ülkelerin hoş yerlerini görmek istemiyorum, meskenleri nasıl, nasıl hayatları var” diyen, “Ben gittiğim ülkelerin köylerine bile gidip o insanların konutlarında kalacağım, onlar nasıl yaşıyorsa ben de o denli yaşayacağım “diyen biri. Nasuh Mahruki “Kendi Everest’inize tırmanın” demişti, işte ben de kendi onu yapıyorum.
bu biçimde bir dünya cinsine nasıl karar verdiniz ve hazırlandınız? Öncesinde nasıl bir hayatınız vardı?
14 yaşımda Kıbrıs’a, 17 yaşımda da Moğolistan’a gittim. Aslında her şey bu biçimde başladı aslında. Bademciklerimiz şişer, hastalanırız diye Türkiye’de yalnızca yazın dondurma yeriz, kışın dolaplar bile kaldırılır. Bir de daima atlet giyeriz -ben hiç giymedim, daima rahatsızlık verirdi ancak annem hudut olurdu giymememe-, Moğolistan’a bir gittim eksi 40 derece!
Sokakta bir anne, 4 yaşlarında bir çocuk, kucağında 2 yaşlarında öteki çocuk dondurma yiyorlar! Başımı bir çevirdim, herkes yiyor! Bu ortada hava sıcaklığı -40! “Hani hasta olacaktık” diye diye yürüdüm. daha sonra Moğol arkadaşlarım oldu, atlet giymeyi bırakın, atlet diye bir şey bilmiyorlar. “Nasıl yani? Hani teri emecekti, hani hasta olmayacaktık!” diye söylenerek bir vakit da o denli geçti.
Anne, baba, her bir çocuk 10-12 yaşında bile olsa meskende çamaşırını kendi yıkıyor. Anne her şeye koşmuyor. Konutlarda halı yok, var lakin duvarda, yerde değil. Hayat öbür akıyor burada. 17 yaşında çocuğum daha aslında ancak bu biçimde anladım ki hayat her yerde bizdeki üzere değil. İşte benim bunu görmem gerekliydi ve görüyorum şu an.
Türkiye’de kıymetli bir öğretmendim. Yani aylık yaklaşık 30 bin TL kazanıyordum. Okul müdürü, memleketler arası sınıflar koordinatörü ve öğretmendim. Beni değerli yapan şey, Finlandiya eğitim sistemini öğrenmek için 5 defa Finlandiya’ya gitmemdi. Derslerini izledim, atölyelerine katildim. Helsinki Üniversitesi’ndeki dersleri gözlemledim. Okul öncesi derslere katıldım ve bunları öğrenmek için epey para harcadım.
Akabinde da Türkiye’ye dönüp Finlandiya eğitim sistemi ve kendi metotlarımı harmanlayarak bir program geliştirdim. Ortaya çıkan sonuçta 4-5 yaşındaki çocuklar 6 ay ortasında yabancı ülkede eğitim almış üzere İngilizce konuşabiliyorlardı. Cümle kurmak falan değil, tam manasıyla konuşmaktan bahsediyorum. İşte bu Derya Deniz sistemim beni kıymetli yapmıştı. daha sonra her şeyimi sattım ve yola çıktım. Artık yalnızca bir çantam, iki yıldır giydiğim tıpkı kıyafetlerim, 20 kiloya sığdırdığım bir hayatım var.
Şu anda hangi ülkedesiniz? Geçiminizi nasıl sağlıyorsunuz?
Şu anda Amerika’dayım, Meksika’da param bitince bir mucize oldu ve buraya gelip para kazanmaya başladım. Babası Türk, annesi Koreli 4 yaşındaki ABD’li bir çocuğa meskende eğitim veriyorum.
Size en hayli sorulan sorulardan biri sanırım lisan konusu. Nasıl bu kadar epey lisan konuşabiliyorsunuz?
Gittiğim ülkelerde halkla yaşadığım için sokakta öğreniyorum. Zira birincisi gittiğim ülkelerde uzun kalıyorum, 5-6 ay yaşıyorum. örneğin İngilizceyi bir köşeye koyup, onlarla onların lisanında konuşmak epey keyifli ve itibarlı geliyor bana. Kırık bir Türkçeyle sizinle konuşmaya çalışan bir yabancıyla tanıştığınızı düşünsenize! bu türlü konuşmaları, fazlaca sempatik geliyor. bu biçimde daha epey yardım edesiniz geliyor değil mi? İşte ben bunu Moğolistan’da keşfettim.
Çok düzgün Moğolca konuştuğum için arkadaşlarım herkesle tanıştırmak isterlerdi. Zira bu onlar için gururdu. Kilometrelerce öteden birinin gelip onların lisanını konuşuyor olması mükemmeldi. bu biçimde dedim ki kilit nokta işte bu. Benim lisanlara olan seyahatim o denli başladı. Bizde herkes lisan bilgisi öğrenir evvel. Zira birincisi yanılgı yapmaktan, rezil olmaktan utanırız. İkincisi lisanları konuşacak ortamımız yok. Ben eksik, yanlış konuşmaya odaklanmam. Türkçe de bile vakit zaman kusur yapıyoruz.
Ben yalnızca irtibata odaklanırım, o yüzden bağlantı kuracak kadar bile Arapça ve Farsça konuşabilirim. Sır daima şu: Ne kadar fazlaca maruz kalırsak o lisana kadar epey öğreniriz, lisan öğrenmek isteyenler o lisanla yaşamalılar. örneğin 2 yıldır telefonumda yalnızca 3-4 Türkçe var. Her ülkede, insanlara bu müzikleri öğretip, onunla dans ettiriyorum.
O lisanla yaşamak bu demek; amaç lisanda müzik dinlemek, okumalar yapmak, o lisanı ömrünüzün bir modülü haline getirmek epey kıymetli. İnsanların yaşayış formüllerini, kültürlerini öğrenmek için lisanlarını bir ölçü dahi olsa bilmem gerekiyor. Bir ülkeye gidip onlarla oturup kalkmadan, iki söz kendi lisanlarında konuşmadan bir ülkeyi gezmiş sayamıyorum kendimi.
Tipinizi nasıl planladınız? Şu anda bu programın hangi basamağındasınız?
Planlamadım. hayatımda plan yok, yola çıkmadan evvel “Hangi ülkeyi epeyce seversem istediğim kadar kalacağım, o kültürü yaşayacağım” demiştim, o denli oldu. Lakin rotam ya da planım yok. O an ne getirirse onu yaşıyorum. Aksi takdirde Afrika’dan Karayipler’e ve Küba’ya, Küba’dan tabanındaki ülkeler dururken en uzaktaki Arjantin’e geçmezdim. Lakin siz plan yapın, bu biçimde olunca param çabuk bitti.
Instagram hesabınızda ‘2 yıldır evsiz birinin hikayesi’ yazıyor. Nasıl bir ömrünüz var? Gittiğiniz ülkelerde konaklama ya da ulaşımınızı nasıl sağlıyorsunuz?
Evet, 2 yıldır evsizim. Gittiğim ülkelerde halkın konutunda kalıyorum, kimi vakit ‘couchsurfing’ (otel yerine tanıdıkların meskeninde kalma) konutlarında kalıyorum. kimi vakit sokakta birileriyle tanışıyorum ve onların meskenlerinde kalıyorum. örneğin Fas’ta bir kızla sokakta tanıştık. Onların köy meskeninde 2 ay boyunca kaldım. Köylülere İngilizce öğrettim. Ailenin kızı oldum, giderken eşyalarımı onlara bıraktım. Hâlâ beni Fas’a bekliyorlar. Bu anlattığım şu ortasında bulunduğumuz vakitte fazlaca tehlikeli üzere görünse de tek başına gezen bir bayan için, hoş beşerler daima var ve sanırım bana şu ana kadar daima hoş beşerler denk geldi. Ulaşım için de kimi vakit otostop çekiyorum, kimi vakit en uygun her neyse onu kullanıyorum.
Dünya tipi, evinizden 1 valizle çıkıp 10 gün bir ülkeyi ziyaret etmek üzere bir seyahat değil. Bu çeşide nasıl başladınız ve devamında da programınızı şekillendirdiniz? Aslında belirli bir program var mı yoksa spontane mi gelişiyor?
Değil evet, yani dönecek bir yuvam yok ya da genel olarak hiç bir şeyim yok. hiç bir vakit bir programım olmadı, ben yalnızca insanları ve hayatlarını, farklılıkları görmek için yola çıktım. Vikingler de bu merakla Vikingler olmuşlardı. Ragnar Lothbrok dağların arkasını merak etmeseydi hiç bir vakit öteki hayatların olduğunu. bilemeyeceklerdi. Beni sürükleyen de bu işte.
daha sonra ne olacak bilmiyorum, geleceğe dair planım yok. Bana daima, “Paran bitecek, daha sonra ne olacak? Ortada kalakalacaksın” dediklerinde “Yol her şeyi getirir” derdim. Meksika’da olan mucize, tam bu inancımın beden bulmuş haliydi.
Bir hafta evvel cebimde yalnızca 100 dolarım kalmıştı, bir hafta daha sonra aylık 4 bin dolar kazanmaya başlamıştım. Ben bu hayatta mucizelere inanırım. Kalbimiz bizim mabedimiz, onu hoş tutarsak hoş şeyler olduğuna, olacağına inananlardanım.
Şimdiye kadar kaç ülke gezdiniz? Bunlar içinde sizin en sevdiğiniz ülke ya da kent hangisiydi?
48 ülke oldu. Doğal hepsini bu iki yılda gezmedim. Zira gittiğim ülkelerde artık uzun kalıyorum, yaşıyorum. En sevdiğim ve kalbimi bıraktığım ülke Küba. Küba’ya gitmeden ve halkla yaşamadan, yalnızca turistik seyahat yaparak bu dediklerimi hissetmek biraz sıkıntı olur ancak Küba’da nefes alışınız bile farklılaşır.
Hayati bedelleri, cenneti, cehennemi, sevinci, coşkuyu, açısı Küba’da farklı yaşarsınız. Hiç aklımdan çıkmayan kent ise Aswan. Bu kentin üstüne peri tozu serpilmiştir. En zengininden en yoksuluna herkes huzur doludur. Bu huzur kente adımınızı atar atmaz sizi de içine alıverir. “Bir gün Aswan’a gidip en az bir yıl orda bayanlara ve çocuklara İngilizce öğreteceğim” diye kendime kelamım vardır yıllardır. Büyülenirsiniz.
Eminim fazlaca vardır ancak yollarda başınıza gelen en farklı şey neydi?
Pablo Escobar’in yeğeniyle Arjantin’de 4 ay yaşadım! Arjantin birinci olaydan daha sonra kapılarını bir anda kapattı ve 8 ay boyunca da hiç açmadı. Kimse sokağa çıkamazken “Soy Escobar” yani “Ben Escobar’ım” diye bana yiyecek ve kıyafet bulmak için o yasaklarda bile sokağa çıktı. Kışlığım yoktu ve donuyordum. Annesi annem oldu, o devir bize para gönderdi. “Senin sonsuz ve içten sevgin var, muhtaçlık duymuyorum artık” diyerek berbat alışkanlıklarını bıraktı. Annesi o yüzden beni hayli başka sever ve “Ben senin annenim, artık benim iki kızım var” der. bu biçimde bir defa daha anlamıştım ki bu hayatta her şey sevgiyle oluyor ve her acı sevgisizlikten geliyor.
Bu seyahate çıktığınız için hiç pişmanlık duydunuz mu? ‘Ben ne yapıyorum burada’ söylemiş olduğiniz bir an oldu mu?
İki yıldır elimde çamaşır yıkıyorum. kimi vakit Meksika’da ya da Arjantin’de ya da Küba’da leğene bakarak buldum kendimi: “Bu muydu dağların arkası? Bunu mu merak ettin? Al buyur dağların ardı” diye konuşurken bulduğum hayli oldu fakat yok, hiç pişman olmadım.
Dünya çeşidi diyoruz ancak güya siz bir cinste değil üzeresiniz. Yani aslında bu cinsin bir sonu yok. ‘Dünya tipimi tamamladım haydi artık konutuma döneyim’ sizden duyacağımız bir cümle değilmiş üzere. Siz ne düşünüyorsunuz?
Beni tanıyor üzere, konuştunuz! Yanlışsız, bunun sonu yok. Her ülkede en az 6 ay yaşıyorum. ötürüsıyla bütün dünyayı nasıl gezeceğim bu kendi gezme formumla bilmiyorum. Fakat her gittiğim yer konutum oluyor. Üç beş kıyafetim Meksika’da, koca bir çantam Fas’ta, birkaç kesim eşyam Arjantin’de, birkaç modül eşyam Paris’te. Hepsi güya meskenim…
Dünya çeşidi yapmak, ya da üniversiteden daha sonra Avrupa’yı gezmek isteyen gençlere neler önerirsiniz?
Avrupa epey kıymetli. Onun yerine Latin Amerika vizesiz, pasaportlarını alıp yola çıksınlar. İnsanları epey hoş, Avrupa’ya bakılırsa fazlaca daha ucuz ve harika varlıklı bir kültür var. Lütfen bir ölçü kendi kendilerine -kursa filan giderek değil-dil öğrensinler. Beşerlerle minicik kalbe dokunacak kadar sohbet edebilmek için öğrensinler. O minik bir cümleyle fazlaca hürmet görürler.
Öğretim yalnızca okulda olmuyor. Kendileri öğrensinler, merak etsinler, kendilerini eğitsinler. Gülümsesinler ve gördüklerini, olanı olduğu üzere kabul etmeyi, hürmet duymayı, “Elleriyle nasıl yiyorlar, iğrenç, böcek yenir mi?” üzere cümlelerden uzak durmayı öğrensinler. Biz o kültüre doğmuş olsaydık, biz de şu an piknikte çekirdek yemek yerine kızartılmış hamam böceği ya da çekirge yiyor olacaktık. “İğrenç” değil, “değişik” diyebilmek harika bir huzur getiriyor.
Lütfilk evvel kendilerini tanısınlar; Ne beni delirtiyor, ne beni geriyor, neye tahammül edemiyorum, neyi seviyorum, kuvvetli taraflarım ne, zayıf taraflarım ne bunları bulduktan daha sonra üstüne çalışsınlar. Yol size aklınızdan bile geçirmediğiniz binbir türlü şey getiriyor.
Kendimizi tanımazsak yol epeyce sıkıntı. Dünya çeşidi aslına bakarsan sıkıntı kendimizi tanımazsak çekilmez bir hale geliyor. En son ancak en değerlisi, okul biter bitmez Amerika’ya gelip 6 ay çalıştıktan iş hayatlarına o denli başlasınlar. Bu mevzu ve nasıl basitçe lisan öğrenilir hakkında Instagram’da bildiklerimi her vakit paylaşıyorum. Yardıma daima hazırım. Bir kişi değişirse, dünya değişir.